Είναι απ' τις λίγες φορές που κόλλησα τόσο πολύ μ' ένα άλμπουμ. Το Popetry, το πρώτο άλμπουμ του (μέχρι πρόσφατα ηθοποιού, τώρα και τραγουδιστή) Δημήτρη Σαμόλη είναι μια συλλογή αγγλόφωνων τραγουδιών που λένε ιστορίες με τον πιο μελωδικό τρόπο.
Το πρώτο τραγούδι που άκουσα ήταν αυτό.
Μετά μου έστειλαν απ' την εταιρία ένα λινκ για τον δίσκο - και ήταν όσο καλός περίμενα κι ακόμα περισσότερο. Κι όταν μετά από μια εβδομάδα συνεχών ακροάσεων απ' το λινκ αυτό έληξε και δεν μπορούσα να ξανακούσω τα τραγούδια, είχα πια εθιστεί.
Ευτυχώς τώρα κυκλοφορεί και επισήμως.
Μίλησα με τον Δημήτρη Σαμόλη, και να τι είπαμε.
Διάβασα ότι πρωτοέπαιξες στο θέατρο στη Μελωδία της Ευτυχίας, με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Μπορείς να μου περιγράψεις την εμπειρία και ό,τι θυμάσαι απ' αυτήν;
Ήμουν πρώτη Γυμνασίου οπότε θυμάμαι τα πάντα. Έπαιζα σε μια παράσταση όπου τραγουδούσα, χόρευα, έπαιζα και πληρωνόμουν πολύ καλά για την εποχή και την ηλικία μου.
Θυμάμαι πως οι θεατές μόλις έρχονταν στα καμαρίνια μετά το τέλος της παράστασης για συγχαρητήρια αντιμετώπιζαν την Αλίκη με τρόπο που μου είναι δύσκολο να περιγράψω. Κάποιοι έβαζαν τα κλάματα, άλλοι της φιλούσαν τα χέρια.
Επίσης θυμάμαι χαρακτηριστικά τη μυρωδιά του Θεάτρου Αλίκη.
Το ότι ασχολήθηκες με την τέχνη από μικρός πώς σε επηρέασε;
Ο πατέρας μου είχε σοβαρές ενστάσεις που έμπαινα τόσο μικρός σε μια τέτοια διαδικασία και συμφωνήσαμε πως θα συνέχιζα μόνο αν έπαιρνα καλούς βαθμούς στο σχολείο. Έτσι από εκεί που στο Δημοτικό ήμουν μαθητής του 6 στο πρώτο τρίμηνο της πρώτης Γυμνασίου από τη λύσσα μου να συνεχίσω να παίζω στο Θέατρο έβγαλα 19 και κάτι! Πιστεύω αυτό με βοήθησε μετέπειτα να περάσω και στη Νομική. Ουσιαστικά ήταν μια εξωσχολική δραστηριότητα, άλλοι στην ηλικία μου πήγαιναν ποδόσφαιρο, κολυμβητήριο εγώ έπαιζα στο θέατρο.
Πώς αποφάσισες να γράψεις μουσική;
Ήταν κάτι που υποσυνείδητα ονειρευόμουν από παιδί αλλά ένιωθα ενοχές να το τολμήσω. Διάβαζα σε βιογραφίες μουσικών πως οι περισσότεροι ξεκινούσαν από πολύ μικροί πιάνο και να συνθέτουν και πίστευα πως οι συνθέτες είναι ειδική κατηγορία ανθρώπων στην οποία και προφανώς δεν πίστευα ότι ανήκω. Οπότε και έρχεται μία χρονική στιγμή όπου πεθαίνει η μητέρα μου, τελειώνει μια μακροχρόνια σχέση και είμαι άνεργος ως ηθοποιός. Πήρα την κιθάρα μου στην οποία έπαιζα τα πολύ βασικά κι άρχισα να γράφω μελωδίες και στίχους, δεν ήξερα κι εγώ από έρχονταν όλα αυτά. Ήμουν σε έκσταση. Ουσιαστικά δεν έκανα τίποτα. Νομίζω πως όταν γράφω μουσική είναι η μόνη περίπτωση που δε με νοιάζει καθόλου το αποτέλεσμα και παίρνω χαρά αποκλειστικά και μόνο από τη διαδικασία.
Έχω ακούσει το άλμπουμ σου και το βρίσκω υπέροχο. Μίλησέ μου γι' αυτό - πώς θα το περιέγραφες;
Σε ευχαριστώ άπειρα. Νομίζω πως είναι αρκετά ετερόκλητα τα κομμάτια. Έχει μέσα από κομμάτια που ενδεχομένως κάποιος θα τα χαρακτήριζε πιο εναλλακτικά έως και πολύ τσιχλόφουσκες ποπ κομμάτια. Δίνω μεγάλη έμφαση στο στίχο, μου αρέσει να παίζω με τις λέξεις και τους τίτλους στα κομμάτια. Υπάρχουν μπαλάντες, γρήγορα ποπ και κάποια κομμάτια πιο θεατράλε. Όπως λέει και ο τίτλος Popetry ο δίσκος είναι μια ποπ ποιητική προσπάθεια να αποδώσω μουσικά τo πως αντιλαμβάνομαι τη μέχρι τώρα ζωή μου.
Τι σε εμπνέει για να γράψεις ένα τραγούδι; Πολλοί στίχοι -ιδιαίτερα αυτοί με το σατανικό χιούμορ- μοιάζουν να είναι εντελώς αυτοβιογραφικοί. Πες μου, αν θες, την ιστορία πίσω από κάποιο απ' τα τραγούδια.
Νομίζω με εμπνέουν περισσότερo πράγματα της καθημερινότητας και λιγότερο ρομαντικές ή ιδεατές καταστάσεις. Δηλαδή πιο εύκολα θα έκανα τραγούδι το πλύσιμο των πιάτων πάρα ένα ηλιοβασίλεμα. Στη φάση που είμαι τώρα με ιντριγκάρει πολύ το να κάνω τέχνη μια στιγμή ρουτίνας ή ένα χρηστικό αντικείμενο παρά μια βόλτα στο φεγγάρι. Τώρα το αν οι στίχοι είναι αυτοβιογραφικοί δεν ξέρω να στο απαντήσω με σιγουριά γιατί όταν γράφω μπερδεύονται αυτά που έχω ζήσει με αυτά που φαντασιώνομαι.
Υπάρχει στο άλμπουμ ένα κομμάτι που λέγεται «Your garlic breath». Είχα μια σχέση όπου συχνά πυκνά τσακωνόμασταν γιατί έκανα παράπονα όποτε έτρωγε φαγητό που είχε πολύ σκόρδο και ερχόταν να με φιλήσει. Το τραγούδι λοιπόν περιγράφει ένα καυγά όπου το ρεφραίν καταλήγει με το I love you babe to death- even your garlic breath. Ουσιαστικά βέβαια η ανάσα από σκόρδο συμβολίζει οτιδήποτε δε μας αρέσει στους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας και προσπαθούμε λανθασμένα να το φέρουμε στα μέτρα μας.
Γιατί προτίμησες αγγλόφωνο στίχο; Τι βλέψεις έχεις γι' αυτό το άλμπουμ;
Είναι πολλοί οι λόγοι. Αγαπώ την αγγλική γλώσσα και θεωρώ πως είναι ιδανική για τραγούδια. Επίσης τα ακούσματά μου τα τελευταία χρόνια είναι κυρίως ξένη μουσική. Είμαι πολύ φιλόδοξος, δυστυχώς και με την καλή και με την κακή έννοια. Ένα αγνό μου κομμάτι οραματίζεται να γράφει μουσικές όπου θα τις ακούν όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και θα ονειρεύονται, θα χαμογελούν, θα χορεύουν, θα ερωτεύονται. Ένα άλλο όμως σκοτεινό και πληγωμένο μου κομμάτι θέλει να γίνω διάσημος στα πέρατα του κόσμου, να κερδίσω Grammy, να γίνω πάμπλουτος και μ'αυτό τον τρόπο να διαψεύσει τις Κασσάνδρες της παιδικής μου ηλικίας που προέβλεπαν πως δε θα κατάφερνα τίποτα. Προσπαθώ να αφουγκράζομαι και να νταντεύω και τις δύο αυτές πτυχές μου, αν και όχι πάντα με επιτυχία.
Τι μουσική άκουγες όταν ήσουν μικρός και πώς θεωρείς ότι σε επηρέασε;
Στα πάρτι του σχολείου βάζαμε τα λαικοποπ σουξέ της εποχής Βίσση, Ρουβά, Βανδή. Στις καταλήψεις ακούγαμε ξύλινα σπαθιά, τρύπες, Άσημο. Για να με πάρει ο ύπνος τα βράδια όταν πήγαινα σχολείο έβαζα κομμάτια κλασσικής μουσικής. Άκουγα Χατζιδάκι, Scorpions, Backstreet Boys, Dead Can Dance, Καίτη Γαρμπή. Γενικά είχα κι έχω τεράστιο θέμα με τις ταμπέλες στο ζήτημα της μουσικής και με την επίφαση της κουλτούρας. Μπορώ να συντονιστώ με οποιοδήποτε είδος μουσικής και καλλιτέχνη με μόνο κριτήριο αν είναι αυθεντικό και πηγαίο.
Ποια ήταν η καλύτερη συναυλία που πήγες ποτέ; (Θα κάνεις λάιβ με αφορμή τον δίσκο;)
Για κάποιο λόγο δεν έχω πάει και σε πολλές συναυλίες. Στη συναυλία της Madonna είχα περάσει καταπληκτικά. Τώρα είμαι σε φάση προβών με τη μπάντα, θα κάνουμε το πρώτο μας live για το δίσκο στις αρχές Μαρτίου.
Ποια ήταν η ωραιότερη εμπειρία της ζωής σου και γιατί;
Σκέφτηκα πολύ αυτή την ερώτηση και δε μου ήρθε στο νου συγκεκριμένη εμπειρία. Να σου πω δεν πιστεύω σε ξεχωριστές στιγμές. Πιστεύω στο Τώρα και ότι όλα τα καλά του σύμπαντος βρίσκονται μέσα μας στο εδώ και τώρα. Θεωρώ πως η στιγμή που κάνω έρωτα είναι εξίσου σημαντική με τη στιγμή που βουρτσίζω τα δόντια μου. Το μόνο που λέω πάντα στον εαυτό μου είναι να είμαι παρών και να παραδίνομαι στο στιγμή όποια κι αν είναι αυτή και να μην την υποβιβάζω σε ένα μέσο για μια επόμενη δήθεν καλύτερη στιγμή.
Πώς είναι η καθημερινότητά σου αυτήν την εποχή;
Νομίζω διανύω την πιο φορτωμένη και δημιουργική μου περίοδο. Κάνω πρόβες με τη μπάντα, παίζω στην παράσταση Αγαπητή Ελένα στο Θέατρο Επί Κολονώ, κάνω πρόβες για τον Βουρκόλακα και μιλάμε σχεδόν καθημερινά με τους υπέροχους ανθρώπους της εταιρείας μου της Minos Emi για τις τελευταίες λεπτομέρειες της κυκλοφορίας του άλμπουμ.
Μίλησέ μου για τον Βουρκόλακα...
Ο Βουρκόλακας είναι ένα καταπληκτικό θεατρικό έργο γραμμένο το 1894 από τον Αργύρη Εφταλιώτη που ουσιαστικά έχει ως θέμα του το Τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού. Ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα 120 χρόνια μετά τη συγγραφή του κι είμαι πραγματικά ευγνώμων που είμαι κομμάτι αυτής της δουλειάς. Το σκηνοθετεί ο Γιώργος Λύρας και παίζουν η Νένα Μεντή, η Ηλιάνα Γαιτάνη, η Γιώτα Καλλίνη, ο Ηλίας Λάτσης, η Αμαλία Νίνου, ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης κι εγώ. Ξεκινάμε 16 Φλεβάρη στο Θέατρο Αποθήκη.
σχόλια