Είναι δυνατόν να τελειώνει μια πραγματική φιλία;**

Είναι δυνατόν να τελειώνει μια πραγματική φιλία;** Facebook Twitter
7

«..όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν» ή «τίποτα δε ζει παντοτινά..». Είναι μόλις κάποιες φράσεις από αυτές, που μαθαίνει κανείς στο πρώτο του χαστούκι... Είτε μιλάς για γκόμενους, είτε για καταστάσεις ευτυχίας. Είναι μια κοινή παραδοχή, ένας κοινός τόπος, ένας τρόπος να χρυσώνεις το χάπι, να δίνεις μια εξήγηση στον εαυτό σου για τα πιθανά σου λάθη, για όλα αυτά που δεν πήγαν καλά, για όλα αυτά που ανέχτηκες ή δεν ανέχτηκες.


Όταν μιλάς όμως για τη φιλία; Είναι δυνατόν να τελειώνει μια πραγματική φιλία; Πότε και γιατί; Μιλάω για την αγνή φιλία που συναντάς δύο ή τρεις φορές στη ζωή σου, όπως ακριβώς και τους μεγάλους έρωτες. Άλλωστε αυτό δεν είναι και η πραγματική φιλία; Μια μορφή έρωτα; Ερωτεύεσαι το φίλο σου, τις περισσότερες φορές από την πρώτη στιγμή, και θες να κατακτήσεις αυτό τον καινούριο άνθρωπο που εισβάλλει στη ζωή σου, να μοιραστείς μαζί του τα πάντα, σημαντικά και μη, να γίνεις κομμάτι της ζωής του, να σε έχει ανάγκη, να σε χρειάζεται όπως ακριβώς κι εσύ... Και όσο περισσότερο γνωρίζεις αυτόν τον καινούριο άνθρωπο και βλέπεις ότι ταιριάζεις μαζί του, ότι έχεις κοινά ενδιαφέροντα, κοινές απόψεις, κοινά βιώματα, τόσο πιο πολύ επιδίδεσαι στη μάχη να αποδείξεις ότι το ενδιαφέρον σου είναι πραγματικό, πως ό,τι ώρα και να είναι εσύ θα είσαι εκεί, να συμβουλέψεις, να παρηγορήσεις, έστω απλά και να ακούσεις... Και περνάει ο καιρός και η φιλία αυτή δοκιμάζεται και αντέχει στο χρόνο και περνάει σε άλλο επίπεδο. Και ο φίλος γίνεται οικογένεια, αδερφός και μισείς όποιον τον πληγώνει, ό,τι τον στεναχωρεί, και γίνεται και δικός σου εχθρός, ο δικός του.

Υπάρχει ακόμα κάτι να θυμίζει αυτή την αγάπη, αυτόν τον δεσμό. Όμως τη θέση του σιγά-σιγά παίρνει το όνομα κάποιου άλλου. Αυτή δεν είναι και η φυσική εξέλιξη άλλωστε; Προχωράμε οι άνθρωποι, ξεθωριάζει το παλιό.


Κι έπειτα έρχονται στη ζωή οι έρωτες, οι δουλειές, τα προβλήματα, αλλάζουν οι προτεραιότητες, μεγαλώνεις κι εσύ και αλλάζεις... Και από κει που δεν υπήρχε μέρα που να μη μιλήσεις με το φίλο σου, ξαφνικά η μέρα γίνεται μέρες και οι μέρες, εβδομάδες... Αναρωτιέσαι τι να κάνει εκείνος; Μα είσαι πολύ κουρασμένος για να σηκώσεις το τηλέφωνο, αύριο λες, και το αύριο αυτό έρχεται μετά από αρκετό καιρό... Και όταν τελικά το παίρνεις απόφαση, εκείνος δε μπορεί ή δεν έχει διάθεση να μιλήσει... Υπάρχει ακόμα κάτι να θυμίζει αυτή την αγάπη, αυτόν τον δεσμό. Όμως τη θέση του σιγά-σιγά παίρνει το όνομα κάποιου άλλου. Αυτή δεν είναι και η φυσική εξέλιξη άλλωστε; Προχωράμε οι άνθρωποι, ξεθωριάζει το παλιό. Οι έντονοι ρυθμοί της ρουτίνας, τα άγχη, τα προβλήματα. Όταν ο άλλος έχει χάσει τεύχη από την ζωή σου, σκέφτεσαι, από πού να αρχίσω τώρα και γιατί να αρχίσω;;; αν υπήρχε ενδιαφέρον δε θα ρωτούσε νωρίτερα;;; Oπότε, η απάντηση στο τι νέα;;; γίνεται καλά μωρέ, εσύ;;; Πετάς το μπαλάκι στον άλλον και περιμένεις να δεις αν θα ανοίξει μια ουσιαστική συζήτηση... Εσύ;; Όooχι! Έχεις πολύ εγωισμό για να ρίξεις τα μούτρα σου, οπότε περιμένεις από εκείνον. Αν κι εκείνος δε το κάνει, κακό δικό του, σκέφτεσαι. Κλείνεις το τηλέφωνο, νευριάζεις για λίγο, που πάλι δεν είπατε κάτι ουσιαστικό, που πάλι δε γεφυρώθηκε η απόσταση, σε πιάνει μια θλίψη και αναπολείς τις παλιές καλές εποχές και ύστερα προσπαθείς να βγάλεις το θέμα αυτό από το κεφάλι σου. Κι ας ξέρεις βέβαια, ότι κάποια στιγμή σύντομα θα επανέλθει. Κι ας παρακαλάς μέσα σου μέχρι τότε να έχει γίνει κάτι άλλο για να αποφύγεις να το σκεφτείς...


Ώσπου ξυπνάς μια μέρα και σκέφτεσαι πως μάλλον δε χρειάζεστε ο ένας τον άλλο πια, πως αφού περνάει τόσος καιρός χωρίς ουσιαστική επαφή και οι δύο μπορείτε να ζήσετε χώρια.. Και μήπως τελικά αυτό ήταν;;; Μια σχέση που έκανε τον κύκλο της, όπως οποιαδήποτε άλλη, και βρίσκεται στο τέλος της;;; Κι ας το είχες σκεφτεί από καιρό, κι ας προσπαθούσες να το αποφύγεις, ήρθε η στιγμή που το βλέπεις ξεκάθαρα. Τραβάς κάτι ανούσιο πλέον, από τα μαλλιά στο όνομα μιας παλιάς φιλίας... γιατί έχουμε περάσει τόσα μαζί... γιατί... γιατί ... Και γιατί να τα σκέφτεσαι όλα αυτά, ενώ βλέπεις το ξεθώριασμα στο τώρα;;; Πάντα θα τον αγαπάς και πάντα θα υπάρχει σαν μια ξεχωριστή ανάμνηση, για όλες τις ευχάριστες στιγμές στην αρχή, μέχρι να έρθουν συνειρμικά και οι δυσάρεστες..Όλα αυτά που περάσατε μαζί, που αντιμετωπίσατε ενωμένοι, που μόνο εσείς οι δυο ξέρετε και θα σας ενώνουν μυστικά για πάντα..γιατί και άλλοι μπορεί να τα μάθουν, μα δε θα είναι ποτέ όπως εκείνη την πρώτη φορά που τα αντιμετωπίσατε μαζί... Ας γίνει έτσι, γιατί πώς αλλιώς... Πώς μπορείς τον μέχρι πριν λίγο καιρό αδερφό σου, ξαφνικά να τον βλέπεις σαν ένα απλό φίλο ή γνωστό ή να λες απλά κάνουμε παρέα, μιλάμε πού και πού... Καλύτερα να τελειώσει τώρα παρά να φθαρεί κι άλλο, μόνο και μόνο από συνήθεια.. Είσαστε πολύ κουρασμένοι και οι δύο για να προσπαθήσετε. Ή μάλλον χάσατε το ενδιαφέρον, τη θέληση για προσπάθεια. Τελικά και οι φιλίες τελειώνουν, «όπως όλα τα ωραία»... Ας τελειώσει έτσι, λοιπόν... Καληνύχτα...

7

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

7 σχόλια
Δεν ξέρω αν οι αληθινές φιλίες είναι σαν τους αληθινούς έρωτες. Μπορεί να μοιάζουν σε κάποιο βαθμό αλλά το ''είμαι ίδιος'' είναι λέξη ισχυρή. Πάντα θυμάμαι πως όταν ένιωθα πως έχω βρει έναν πραγματικό φίλο, στις στιγμές ύψιστης χαράς και τρέλας μας, σκεφτόμουν στο βάθος τι θα έκανα αν αυτή η φιλία αύριο-μεθαύριο ήταν απλά μια ανάμνηση και άθελά μου ταρακουνιόμουν και εξαφάνιζα μεμιάς την άσχημη μελλοντική σκέψη και επικεντρωνόμουν στην ύψιστη στιγμή που ζούσα. Έχω ήδη χάσει κάποιους απ'τους φίλους που ορκιστήκαμε παντοτινή φιλία και έχω ήδη ξαναορκιστεί με άλλους. Δεν είμαι τύπος επιπόλαιος και επιφανειακός και τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι σημαίνουν για μένα πολλά. Αλλά ο άνθρωπος αλλάζει. Και πράγματι οι φιλίες των 8 έληξαν πάνω κάτω στην εφηβεία και εκείνες των 15 έληξαν τη σωστή στιγμή, για να μην καταλήξουμε στα 18 να είμαστε σαν ξένοι. Με μια πιο σφαιρική ματιά βλέπω ότι στο θέμα φίλοι πήρα τις σωστές αποφάσεις την κατάλληλη στιγμή και ποτέ δε μετάνιωσα γι'αυτές όσο κι αν αναπολώ ανα διαστήματα τις όμορφες στιγμές. Μα τώρα, όσο τα χρόνια περνάνε ένα πράγμα με φοβίζει πιο πολύ. Όχι να αλλάξω εγώ και οι φίλοι μου,γιατί αυτό σίγουρα θα συμβεί, αλλά να σταματήσουν οι κώδικες μας να συμπληρώνουν ο ένας του άλλου και το μήκος κύματος επικοινωνίας να χαθεί. Και πιο πολύ απ' όλα, αφού περάσουν τα χρόνια και οι φίλοι χαθούν να μην έρθει η ώρα που θα επιβεβαιώσω στον εαυτό μου ότι ''έφυγα την κατάλληλη στιγμή'',όπως στις προηγούμενες φιλίες, όπως στους δυνατούς έρωτες. Όχι, οι έρωτες ξεθωριάζουν γιατί ο έρωτας γίνεται αγάπη και η αγάπη συνήθεια. Οι φιλίες ξεκινούν με συμπάθεια και καταλήγουν σε αγάπη. Όλες οι φιλίες περνούν τις εντάσεις τους τσακωμούς τις ζήλιες, τις αποστάσεις αλλά στο τέλος πάντα ο ένας φίλος θα αποζητά τον άλλον για να τον συμπληρώσει, γιατί τον έχει ανάγκη και γιατί δεν μπορεί χωρίς αυτόν. Τελικά ξέρω. Οι φιλίες σίγουρα δεν είναι σαν τους έρωτες αλλά ναι, κι αυτές μπορεί νσ τελειώσουν. Και αν είναι να τελειώσουν ας γίνει όσο έχουν ακόμα κάτι αληθινό, πριν γίνουν επαναλήψεις ξαναβιωμενων καταστάσεων και χαθεί εντελώς η μαγεία τους.
ΔΙΑΦΩΝΩ!!!η πραγματική φιλιά δεν είναι σαν όλες τις άλλες σχέσεις.αν τελειώνει δεν ήταν ποτέ πραγματική φιλιά..ήταν κάτι παροδικό που έκανε τον κύκλο του, μεγάλο ή μικρό και μετά τελείωσε!αυτό δεν είναι πραγματική φιλία!η πραγματική φιλία είναι μέρος του εαυτού σου, μία οικογένεια χωρίς δεσμούς αίματος.είναι η οικογένεια που εσύ έχεις επιλέξει, μπορεί να τσακωθείς, μπορεί να ψυχρανθείς αλλά όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου ή η ανάγκη ή η χαρά ή η λύπη, ένας πραγματικός φίλος είναι πάντα εκεί και ας είναι μακριά.σε στηρίζει με τη σκέψη του και το ξέρεις και το ξέρει. οι πραγματικοί φίλοι δεν σκέφτονται εγωιστικά. δεν περιμένουν τον άλλο να του ανοίξει την πόρτα ή τη συζήτηση. οι πραγματικοί φίλοι είναι σαν την οικογένεια. επεμβαίνουν ακόμα και όταν δεν το θες επειδή ξέρουν τι είναι καλό για σένα. το ξέρουν καλύτερα από εσένα γιατί σε ξέρουν!! ανοίγουν το σπίτι ή τη ζωή τους σε σένα γιατί είσαι μέρος του όλου σκηνικού που είναι η ζωή τους!όπως αυτοί είναι μέρος της δικής σου. λυπάμαι αν νιώθεις ότι έχασες ένα πραγματικό φίλο, αλλά στα δικά μου μάτια, που η φιλία δεν είναι μία λέξη που χαρίζεται έτσι εύκολα στον οποιοδήποτε, έχασες απλά μία πολύ καλή παρέα, ή πιο απλά μία συνήθεια. τη συνήθεια να μοιράζεται πράγματα με κάποιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή σου. αν ήταν πραγματικός φίλος αυτός που έχασες, θα ξαναβρεθείτε.οι πραγματικές φιλίες ούτε βρίσκονται εύκολα, αλλά ούτε χάνονται εύκολα!!!!!
Όλα ξεκινούν από το ότι δεν αποδεχόμαστε τον άλλον όπως είναι αλλά προσπαθούμε να τον φέρουμε στα μέτρα μας. Όταν περιμένουμε να κάνει αυτό που εμείς θέλουμε χωρίς να σκεφτούμε αν τον εκφράζει αυτός ο τρόπος. 'Οταν αγαπάς έναν άνθρωπο, τον αγαπάς γι'αυτό που είναι, όχι γι'αυτό που θα ήθελες να είναι.Έχουμε πάντα στο μυαλό μας μια ιδανική για μας συμπεριφορά και αγνοούμε ότι ο καθένας έχει έναν διαφορετικό τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων. Αν βάζαμε για λίγο στην άκρη τον εγωισμό μας θα δημιουργούσαμε πιο ουσιαστικές σχέσεις.