Στις πρώτες ημέρες της χαράς για τη νίκη ΣΥΡΙΖΑ (και με την ελπίδα πως θα είχε σχέδιο για κάτι διαφορετικό και πετυχημένο), προσωπικά για μένα ήταν βαρύ χτύπημα πως η πρώτη φορά αριστερά θα συνδυαζόταν με την συνωμοσιολογική, ενίοτε ρατσιστική, πατριωτική δεξιά του Καμμένου, του Νικολόπουλου και του Χαϊκάλη.
Το να τολμήσεις να το πεις τότε βέβαια (ίσως και τώρα, θα δείξει) σε έκανε αυτομάτως εχθρό του -μεθυσμένου απ' τη νίκη- λαού.
«Μα με ποιον να συνεργαζόταν; Αφού μόνο ο Καμμένος είναι αντιμνημονιακός!» ήταν μία απ' τις πιο κόσμιες απαντήσεις που πήρα. «Το Πασόκ ήταν διεφθαρμένο και το Ποτάμι είναι μνημονιακό! Ο Καμμένος είναι η μόνη λύση.»
Ήταν τελικά; Μάλλον το αντίθετο. Μερικές φορές τα πράγματα είναι όπως φαίνονται, και φαινόταν απ' την αρχή ότι η σύμπραξη με τον Καμμένο θα ήταν ό,τι χειρότερο. Έξι μήνες μετά, με την οικονομία κατεστραμμένη κι ένα νέο πολύ χειρότερο μνημόνιο στα χέρια μας, το μόνο που προσέφεραν οι ΑΝΕΛ στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν απαξίωση.
Και αυτό σημαίνει τα εξής: Λαίκοπατριωτικές φιέστες με φουστανέλες, μισό δισεκατομμύριο στους Αμερικανούς για συντήρηση παλιών και άχρηστων οπλικών συστημάτων για χάρη του Καμμένου, φάπες απ' τη Ρωσία του Πούτιν που δεν μας έδωσε ούτε ρούβλι, συνωμοσιολογία. εμετικό πολιτικό πολιτισμό, επιμονή στο να μη μειωθούν οι αμυντικές δαπάνες, μερικούς κακούς υφυπουργούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων, βόλτες με ελικόπτερα, ξεκαρδιστικές φωτογραφίες του Καμμένου ντυμένου στρατιώτη και μπόλικο εθνικοπατριωτικό δούλεμα.
Αφού δεν υπήρχε τελικά αξιόπιστη εναλλακτική πέρα από μνημόνιο και συνεργασία με την Ευρώπη, το λάθος του Τσίπρα στην επιλογή συγκυβερνήτη αποδεικνύεται ακόμη πιο μοιραίο.
Αν προσθέσουμε σ' αυτά το κλείσιμο των τραπεζών, το στέγνωμα της αγοράς, την επιστροφή στην ύφεση και τον απίστευτο, τελικά, ενδοτισμό (και των ΑΝΕΛ) στις απαιτήσεις των ξένων, πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί θα ήταν χειρότερα τα πράγματα αν ΔΕΝ είχε μπει το εν λόγω αντιμνημονιακό κόμμα στην κυβέρνηση και είχε μπει κάποιο φιλοευρωπαϊκό!
Η δικαιολογία των πρώτων ημερών ότι πχ. το Ποτάμι θα οδηγούσε σε μνημόνιο ενώ οι ΑΝΕΛ σε λύτρωση αυτάρκειας έχει καταρριφθεί πανηγυρικά (στην πλάτη μας).
Διαβάζω στο άρθρο της ισπανικής El Pais που μεταφράσαμε νωρίτερα:
Όταν ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές, είχε δύο επιλογές: Η μία ήταν να συνεργαστεί με το σοσιαλιστικό Πασόκ και το μεταρρυθμιστικό Ποτάμι -και τα δύο βαθιά ευρωπαϊκά κόμματα- ώστε να μπορέσει να συνεργαστεί με την Ευρώπη, διορθώνοντας λάθη του παρελθόντος και βάζοντας τη χώρα στο μονοπάτι της οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης.
Οι συνθήκες δε θα μπορούσαν να ήταν πιο ευνοϊκές: Η Κομισιόν, μέσω του Γιουνκερ, πλέον έδινε έμφαση στην ανάπτυξη και επέκρινε την Τρόικα, ενώ ο Μάριο Ντράγκι θα ήταν επίσης ένας καλός σύμμαχος με το νέο του πρόγραμμα που θα ωφελούσε τις ασθενέστερες οικονομίες της Ευρώπης.
Επιπλέον και άλλοι σύμμαχοι θα είχαν βρεθεί στο Παρίσι και τη Ρώμη, όπου ο σοσιαλιστής Ολάντ και ο κεντροαριστερός Ρέντσι ανυπομονούσαν να χρησιμοποιήσουν το ελληνικό παράδειγμα για να πολεμήσουν τις πολιτικές της λιτότητας. Ακόμα και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες (που συνήθως είχαν σκληρή γραμμή σχετικά με την Ελλάδα) ήταν έτοιμοι, με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς να βοηθήσουν την Ελλάδα εάν χρειαζόταν.
Αλλά αντί να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή συμμαχία, ο Τσίπρας επέλεξε να συμμαχήσει με τους ευρωσκεπτικιστές, δεξιούς ΑΝΕΛ. Και ως αντάλλαγμα δεν τους έδωσε μόνο το Υπουργείο Άμυνας, αλλά και την πιο ντροπιαστική κόκκινη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, που κρατήθηκε εδώ και έξι μήνες στις διαπραγματεύσεις: την άρνηση να γίνει σοβαρή περικοπή των αμυντικών δαπανών οι οποίες αυτή τη στιγμή είναι διπλάσιες απ' τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, κι ας βρίσκεται η Ελλάδα σε μια μεγάλη κοινωνική κρίση. (...)
Αφού το αποτέλεσμα ήταν τελικά μνημόνιο και συνεργασία με την Ευρώπη, (ελλειψή αξιόπιστης εναλλακτικής) το λάθος του Τσίπρα στην επιλογή συγκυβερνήτη αποδεικνύεται ακόμη πιο μοιραίο. Και τώρα, αντί να το διορθώσει, μετατρέπει και τους ΑΝΕΛ -τάζοντας σε μερικούς υφυπουργεία μάλιστα- σε κόμμα μνημονιακό, σε κόμμα που θα σκύβει «στα τέσσερα» θα ψηφίζει ΝΑΙ σε όλα.
Το ότι έκανε ο Τσίπρας προ εξαμήνου μια τέτοια (επικοινωνιακά σωστή τότε, αλλά πρακτικά ολέθρια τώρα) επιλογή είναι ίσως κατανοητό λόγω απειρίας. Το ότι συνεχίζει να επιλέγει τον ίδιο δρόμο, μετά από όσα έχουν συμβεί, είναι απλώς αδιανόητο.
σχόλια