Το χρώμα του χρήματος

Το χρώμα του χρήματος Facebook Twitter
Η σκηνή της δημοσιονομικής επικαιρότητας κάνει κάθε θεματολογική λοξοδρόμηση να δείχνει όλο και πιο ανεπίκαιρη ή σαν ξένο σώμα, ενώ ευνοείται, π.χ. τηλεοπτικά, η αναδιάταξη των πραγμάτων σε πολλές παράλληλες ζώνες που αφήνουν η μία την άλλη άθικτη. Επομένως, ίσως είναι καιρός να ακούσουμε ξανά τους ποιητές, εφόσον είναι οι μόνοι που μπορούν να αποκαταστήσουν, έστω αμυδρά φωτισμένη, μιαν ιδέα περί ολότητας. Εικονογράφηση: Ατελιέ / LIFO
1

 

Με το δίκιο του θα υποστήριζε κάποιος ότι, εκτός απ' τους μισθούς και τις συντάξεις, η λεγόμενη οικονομική κρίση επηρέασε άμεσα, και διόλου θετικά, την ικανότητα των ανθρώπων να ερμηνεύουν με σχετική ευρύτητα πνεύματος τις αντιξοότητες που, για να είμαστε ειλικρινείς, πολύ απέχουν απ' το να είναι αποκλειστικά οικονομικές. Όντως, μαζί με τον οικογενειακό προϋπολογισμό και την απασχόληση, μαζί με τις τιμές των ακινήτων και την πολύκλαυστη πλέον επινοητικότητα των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, η κρίση έπληξε καθοριστικά τη σκέψη ως τέτοια, εννοούμενη τέλος πάντων σαν συνολική αντίληψη του κόσμου, κατ' ανάγκη πολύπλευρη. Αρχής γενομένης απ' τα διαβόητα δελτία των 8, που ουδέποτε κόπτονται για οτιδήποτε καλύτερο απ' τις απειλητικές κορώνες που εκτοξεύουν οι Σόιμπλε, Γιούνκερ, Ντάισελμπλουμ, Μάριο Ντράγκι και οι υπόλοιπες γκροτέσκ φιγούρες του ευρωπαϊκού ιερατείου, αρχής γενομένης λοιπόν απ' τα δελτία, η κεντρική ειδησεογραφία περιορίζεται αυστηρά στη μαζοχιστική ανακύκλωση των ζητημάτων διαχείρισης του χρέους και στη μονότονη θλιβερή εξαγγελία των εκάστοτε «νέων» μέτρων, που η συντριπτική κοστολόγησή τους αναλογεί στις αιωνίως ημιαποτυχημένες διαπραγματεύσεις με τους αγέρωχους δανειστές. Η επακόλουθη ψοφοδεής φιλολογία φοροτεχνικού περιεχομένου, με τους κάθε λογής σκυθρωπούς επαγγελματίες του είδους να θρηνούν στα παράθυρα απ' το πρωί μέχρι το βράδυ μηρυκάζοντας τα ποσοστά και τους κακούς οιωνούς, δεν αφήνει αισιόδοξα περιθώρια για να κρατήσει κανείς αποστάσεις από τον πανικό της φορολογικής δήλωσης, η οποία εντέλει παρουσιάζεται μετά βαΐων, ειδικά αυτή, σαν το μείζον και προνομιακό γεγονός της ζωής.


Έκτοτε, με εξαίρεση το προσφυγικό συν μια νότα φρίκης, εδώ ή εκεί, εξαιτίας του χιλιοστού ψυχοπαθή που εισβάλλει σε κάποιο σχολείο, στις ΗΠΑ, και πυροβολεί κατά πάντων, απολύτως τίποτα δεν διαφεύγει απ' την τάση συρρίκνωσης του ρεπερτορίου των ειδήσεων, που οδηγείται στον αέναο μονοθεματικό αυνανισμό των πικρών διαπιστώσεων, τουτέστιν στα ίδια και στα ίδια επανερχόμενα κοινότοπα μοτίβα της μιζέριας και της απόγνωσης για την οποία φταίει τάχα το πρωτογενές έλλειμμα ή το PSI και όχι το ότι οι άνθρωποι ξέχασαν τι σημαίνει να ζεις. Αναδεικνύεται τότε κάτι που μοιάζει με κόλλημα του δίσκου στο πικάπ της δυστυχισμένης εθνικής συνείδησης, εν ονόματι της οποίας διεκτραγωδείται ξανά και ξανά ο σισύφειος άθλος του μνημονιακού ρεαλισμού, με τους δανειστές να ζητούν της Παναγίας τα μάτια κι εμάς να προσποιούμαστε ότι παζαρεύουμε για την αύξηση της δόσης, και πάλι απ' την αρχή, ώσπου εξαφανίζεται ολοκληρωτικά απ' τον ορίζοντα οτιδήποτε δεν εγγράφεται στη λογιστική προσθαφαίρεση των διαφιλονικούμενων δισεκατομμυρίων.

Ήδη, ο όρος «κρίση» ακούγεται όλο και πιο σπάνια, καθώς ο μέσος Έλληνας συμφιλιώνεται σταδιακά με την ιδέα ότι τα κακά οικονομικά του προτεκτοράτου, ξέρετε, είναι μια κατάσταση ισόβιας αυτομαστίγωσης, πιθανότατα απολαυστικής, όπως συμβαίνει μ' εκείνους τους γέρους που διασκεδάζουν μιλώντας για τις αρρώστιες τους λες και πρόκειται για ερωμένες.

Τέτοια εξωτικά νούμερα δεν μας μεθούν πια με τον ιλιγγιώδη χαρακτήρα τους αλλά αναγράφονται στον λογαριασμό των εθνικών κοινοχρήστων, η δε αδυναμία να τα αποπληρώσουμε κάθε μήνα καταλήγει στον απαρηγόρητο οδυρμό ενός λαού που εκλιπαρεί για άφεση αμαρτιών γονατιστός στα πόδια του Πρετεντέρη και του Αυτιά. Ποτέ ο λεγόμενος δημόσιος πολιτικός διάλογος δεν ήταν τόσο ανέμπνευστος, τόσο ξένος προς οτιδήποτε πνευματώδες και τόσο ανίκανος να προσεγγίσει τον στοιχειώδη πλουραλισμό των ενδιαφερόντων που θα ήταν εξ υποθέσεως συνώνυμος της περισκοπικής ματιάς του ανθρώπινου όντος. Ήδη, ο όρος «κρίση» ακούγεται όλο και πιο σπάνια, καθώς ο μέσος Έλληνας συμφιλιώνεται σταδιακά με την ιδέα ότι τα κακά οικονομικά του προτεκτοράτου, ξέρετε, είναι μια κατάσταση ισόβιας αυτομαστίγωσης, πιθανότατα απολαυστικής, όπως συμβαίνει μ' εκείνους τους γέρους που διασκεδάζουν μιλώντας για τις αρρώστιες τους λες και πρόκειται για ερωμένες.


Συνεπεία των παραπάνω, η σκηνή της δημοσιονομικής επικαιρότητας κάνει κάθε θεματολογική λοξοδρόμηση να δείχνει όλο και πιο ανεπίκαιρη ή σαν ξένο σώμα, ενώ ευνοείται, π.χ. τηλεοπτικά, η αναδιάταξη των πραγμάτων σε πολλές παράλληλες ζώνες που αφήνουν η μία την άλλη άθικτη. Επομένως, ίσως είναι καιρός να ακούσουμε ξανά τους ποιητές, εφόσον είναι οι μόνοι που μπορούν να αποκαταστήσουν, έστω αμυδρά φωτισμένη, μιαν ιδέα περί ολότητας. Να τους ακούσουμε όχι μόνον σαν κάτι αλλότριο προς τον αεροστεγή χώρο αντήχησης των αριθμών που εμπλέκονται στην παραληρούσα οικονομική δυσπραγία των καιρών, αλλά πρωτίστως σε μια σχέση αντιδικίας με την τελευταία και σε πείσμα του μονολόγου που αυτή εκπέμπει. Για να χαριτολογήσουμε, αν γίνεται τόσος λόγος περί τα οικονομικά, μπορείς να προστατευτείς έχοντας σε θέση φυλακτού το λεπταίσθητο ποίημα για το χρήμα που ο Χάρης Μεγαλυνός συμπεριέλαβε σ' εκείνο το σπουδαίο βιβλίο του με τίτλο Στο δρόμο της χώρας, κι όπου η ποίηση, πριν ο ψίθυρος σβήσει στις διακυμάνσεις της επανάληψης, αναζωπυρώνεται σε μιαν ύστατη αναλαμπή σαν το φώσφορο.

Αρχείο
1

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

1 σχόλια
<<Ποτέ ο λεγόμενος δημόσιος πολιτικός διάλογος δεν ήταν τόσο ανέμπνευστος, τόσο ξένος προς οτιδήποτε πνευματώδες.>>Πράγματι δεν θα διαφωνήσω κ Αρανίτση.Το μεγαλύτερο όμως κατ εμέ πρόβλημα, είναι το χαμηλό IQ του μέσου Ελληνα,η αμορφωσιά του,η έλλειψη,καλλιέργειας,Το διαζύγιό του με την ορθολογική σκέψη,η ακλόνητη πίστη του στις πάσης φύσης συνομωσιολογίες,και η απίστευτη ροπή του προς τον λαϊκισμό.Ενας λαός με έντονότατα παρακμιακά χαρακτηριστικά.Για ποιά πνευματικότητα να μιλήσουμε;;Οσοι δεν ανήκουν στο παραπάνω σύνολο,έχουν προ πολλού πάψει να βλέπουν ειδήσεις,και να συζητούν τα λεγόμενα του Αλέξη,του Καμμένου,του Κατρούγκαλου,και των λοιπών φωστήρων που ο σοφός λαός επέλεξε για κυβερνήτες.Αυτοί,διαβάζουν και ποίηση,και λογοτεχνία και φιλοσοφία,και είναι ελάχιστοι,σαν να μην υπάρχουν ένα πράγμα.Ασφυκτιούν βεβαίως,έχουν όμως και επίγνωση πως ο τρόπος σκέψης,και η νοοτροπία της πλειοψηφίας αλλάζει,εξελίσεται, με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς.Αρα, υπομονή,αποστασιοποίηση,γνώση, και φροντίδα του προσωπικού χώρου.