ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πήγα που λέτε το καλοκαίρι, για πρώτη φορά σε ένα πρόγραμμα εθελοντικό στην Ισπανία. Εκεί, ανάμεσα στους υπόλοιπους, γνώρισα ένα παιδί το οποίο αρχικά ούτε που μου έκανε εντύπωση. Δύο χρόνια μικρότερός μου (19), τελείως διαφορετικό στυλ από τον "τύπο" μου (αν πιστεύω ακόμα σε τύπους), δίγλωσσος, προσγειωμένος, σπιρτόζος, μικροκαμωμένος με μοντελίστικα χαρακτηριστικά.Πραγματικά τις πρώτες μέρες του προγράμματος δεν τον θυμάμαι καν. Τη χημεία ανάμεσά μας την ένιωσα όταν μας έβαλαν μαζί στην καθαριότητα του χώρου, όπως και την άμεση επικοινωνία και το κοινό χιούμορ παρά τα μέτρια αγγλικά του. Αποφάσισα να μην του δώσω σημασία γιατί μόλις είχα χωρίσει και δεν ήμουν και στα καλύτερά μου.Ήμασταν όμως όλη την ώρα μαζί. Καταλάβαινα κάποιες φορές το ενδιαφέρον του, αλλά επειδή ήταν αρκετά κοινωνικός και άνετος δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη. Είχα αποφασίσει να το αγνοήσω κιόλας.Το ένα όμως έφερε το άλλο και κατέληξε να γίνει το μοιραίο τις τελευταίες δύο μέρες. Έγινε τόσο γρήγορα, αν και αναπόφευκτα, που δεν πρόλαβα να σκεφτώ τίποτα, ούτε να νιώσω κάτι. Το ξέραμε μόνο εμείς οι δύο, (συν δυο κοντινά πρόσωπα, δύσκολο να κρύψεις κάτι τέτοιο εκεί :Ρ), και στις ελεύθερες ώρες του ταξιδιού της επιστροφής δεν άντεξε και μου είπε ότι δεν ήθελε μόνο κάτι τόσο επιφανειακό από μένα, αλλά ότι είναι ερωτευμένος μαζί μου, χωρίς να ξέρει πώς είναι αυτό δυνατό σε τόσο σύντομο διάστημα, μόνο τα κλάματα που δεν έβαλε.Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, δεν ένιωθα το ίδιο, όμως ήμουν σίγουρα ενθουσιασμένη μαζί του. Ενθουσιασμό είχα να νιώσω πολύ καιρό λόγω μακροχρόνιας σχέσης. Πάγωσα, τον αγκάλιασα και του είπα να μην ανησυχεί και πως θα μιλάμε και πως θα μου λείψει.Όταν γύρισα, εδώ και κανέναν μήνα, στ' αλήθεια μιλούσαμε συνέχεια, μου ξεκαθάρισε ότι είχε ανάγκη να νιώσει έτσι για κάποιον, αλλά ότι πρέπει να προσπαθήσει να καταπιέσει τα συναισθήματα λόγω απόστασης. Πέρασαν οι μέρες ενώ μιλούσαμε χαλαρά, όμως εγώ άρχισα να κολλάω όλο και περισσότερο όσο κι αν προσπάθησα να το αγνοήσω. Δεν ξέρω ίσως φταίει το διάβασμα για την εξεταστική, ή το ότι νιώθω σχετικά μόνη, πάντως μου έχει γίνει έμμονη ιδέα.Όσο περισσότερο όμως κολλάω εγώ, τόσο περισσότερο αισθάνομαι ότι αυτού του φεύγει....Και το λογικό είναι να χαρώ γι' αυτόν, όμως δεν το αντέχω. Αρχίζει και με πονάει που δεν μπορώ να τον δω και να είμαστε όπως ήμασταν στην Ισπανία. Είναι χαζό, νιώθω σα να πήγα πίσω στα σχολικά χρόνια, και ξέρω ότι δε θα είναι ποτέ πια το ίδιο, κι ότι πρέπει να τον ξεχάσω και να συγκεντρωθώ στη ζωή μου και στη σχολή αλλά είναι αδύνατο.Μου είπε εδώ και βδομάδες ότι θέλει να έρθει στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα μαζί με άλλα παιδιά από το πρόγραμμα, όμως κάποιοι ακύρωσαν και δεν το βλέπω να γίνεται....Το μόνο που ήθελα ήταν να μπορέσω να περάσω λίγο χρόνο μαζί του και πάλι, όπως πριν, για να μπορέσω να τον αποχαιρετήσω σωστά, χωρίς να είμαι παγωμένη και ανέκφραστη. Να μου φύγει το απωθημένο... Αλλά δεν το βλέπω να γίνεται. Και μου τρώνε όλη την καθημερινότητα αυτές οι σκέψεις ρε γαμώτο. Είναι και η εξεταστική και δεν μπορώ να βγω να ξεχαστώ με την ησυχία μου.