ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γυμνασικός έρωτας ακούγεται (τα είχαν 5 χρόνια και μετά σπούδασε και τον απάτησε) οπότε η σχέση εξαρχής είναι κάπως "φουσκωμένη" λόγω νεανικού ενθουσιασμού κι απειρίας. Όπως και πολλές παρόμοιες εξομολογήσεις άλλωστε...

Και ξέρεις ποιος την πληρώνει στους γημνασιακούς έρωτες; Οι τρίτοι.Tits out to pay respects.

Συμφωνώ ότι πρόκειται για μικρές ηλικίες, αλλά βρε Καραβάνα, το κέρατο πονάει σε όποια ηλικία και αν βρίσκεσαι. Ίσως όχι το ίδιο, αλλά πονάει.

@soulχα! έχει βάση!@Κόμπραβεβαίως και πονάει αλλά είναι ο εγωισμός πιο πολύ που πονάει. Όταν τον άλλον δεν τον έχεις "ζήσει" από την καλή και την ανάποδη (και στο γυμνάσιο ποιοί ζήσαμε τους έρωτές μας αληθινά;) και το συναίσθημα το ίδιο είναι κάπως παραπλανημένο, αυτοαναφορικό και ονειροφουσκωμένο. Είναι κάπως σαν να μην αγάπησε ποτέ άλλοτε κανείς μέχρι που αγάπησες εσύ!Βέβαια η συνειδητοποίηση αυτή έρχεται κατόπιν εορτής, με την ωρίμανση. Γιατί, βλέπεις, αυτά τα κατανοείς εις βάθος μετά της απομακρύνσεως εκ του ταμείου όταν ουδέν λάθος αναγνωρίζεται και κάνεις ισολογισμό ζωής. Γι'αυτό και δεν θα πω κάτι για/προς τον εξομολογούμενο. Τώρα πονάει. Κάποια στιγμή θα καταλάβει.

Εντάξει, ίσως να μην τα έλεγα έτσι κάθετα όπως εσύ, αλλά καταλαβαίνω την λογική και το σκεπτικό σου. Ο εξ όμως πονάει τώρα και θέλει γνώμες για το παρόν του. Λέει κάποια μεγάλα λόγια (για πάντα, δεν μπορώ να με φανταστώ χωρίς αυτήν κτλ), αλλά 5 χρόνια μετά δεν θα του είχε περάσει η καψούρα; Λέει ότι έχει κάνει κινήσεις και με άλλες κοπέλες και δεν του βγαίνει, ας πούμε. Γι'αυτό, το ιδανικότερο είναι να σκεφτεί τι του ταιριάζει και τι θέλει... Αν και δεν τον βλέπω ιδιαιτέρως ψύχραιμο για κάτι τέτοιο.

Γνώμες για το παρόν του δεν θα τολμούσα να δώσω για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορώ να δω ξανά με τα μάτια των 22. Έχω απομυθοποιήσει πράγματα. Και έχω "θρυλοποιήσει" άλλα. Και έχω βάλει πολύ ψηλά την αποδοχή και την συγχώρεση επίσης, κάτι που στα θέματα κεράτου είναι κόκκινο πανί και για το παρόν φόρουμ και για τις μικρές ηλικίες γενικά. [Βέβαια δεν έχω κερατώσει ούτε έχω κερατωθεί κι ίσως μιλώ κάπως με "αλαζονεία της σιγουριάς". Touché.]Όμως είναι κάπως προφανές ότι αυτό που εκείνου του φαίνεται η άνετη και γνώριμη παντόφλα στην οποία καταφεύγει γιατί τον φοβίζουν οι ρόζοι και οι φουσκάλες δεν έχει την δυναμική και την αίγλη της δωδεκάποντης Louboutin που ονειρεύεται να δοκιμάσει (έστω και στο κατάστημα μόνο μέσα χωρίς αγορά!) η φίλη του. Το είπα ελπίζω κάπως διακριτικά και χωρίς καμμία διάθεση σκληρότητας.