Από τη στιγμή που άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, θυμάμαι ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Δεν ήξερα τι σημαίνει ηθοποιός ακριβώς. Το μόνο που ήθελα ήταν να παρατηρώ τους γύρω μου, να προσπαθώ να τους μιμηθώ και έπειτα να τους κατανοώ. Σταδιακά τους κατανοούσα και άρχισε να με συγκινεί η καθεμία περίπτωση ανθρώπου.
Πέρασα στο Πανεπιστήμιο, πήγα στρατό, τέλειωσα μεταπτυχιακό και όλα τα χρόνια της πανεπιστημιακής σπουδής προσπαθούσα να μπω στο Εθνικό Θέατρο. Χωρίς προετοιμασία. Και ένιωθα σαν τη μύγα μες στο γάλα. Που πας μου λέγανε; Κάποιος πρέπει να σε ετοιμάσει. Να με ετοιμάσει για ποιό πράγμα; Πάω να εξεταστώ στο ότι μπορώ με μια εκφραστικότητα, μια ισορροπημένη άρθρωση λόγου και μια παιδική αφέλεια, να ξεκινήσω να μάθω αυτό που λέμε θέατρο. Η αφέλεια κυριάρχησε και κατάλαβα αργά ότι χωρίς να κάνεις σκληρή δουλειά με κάποιον προγυμναστή δεν περνάς Εθνικό. Σκληρή δουλειά για να μπεις σε μια σχολή, το αντικείμενο του οποίου θα το διδαχθείς στην πορεία. Δε μπήκα ποτέ στο Εθνικό, ήμουν κατά κοινή ομολογία εντελώς ανέτοιμος, άχρωμος, αδιάφορος για τα δικά τους γούστα.
Αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να αλλάξω. Να θυμίσω άλλα αγόρια, τους καθηγητές μου, να έχω τους τονισμούς τους, να φορέσω μια μάσκα για να εντυπωσιάσω. Ξεκίνησα να προσπαθώ για τις εξετάσεις του Υπουργείου και για τις καλές δραματικές σχολές. Σχεδόν αποτυχία σε όλες, με διαφορετική κάθε φορά δικαιολογία. Πια είσαι μεγάλος, είσαι ιδιαίτερος πρέπει να αλλάξεις, είσαι επιλαχών και στο υπουργείο πάντα αποτυχία.
Αξιοκρατία δεν υπάρχει. Όταν ένας περνά με δόλιο σκοπό, αξιοκρατία δεν υπάρχει. Όταν δε δίνεις ευκαιρία σε ένα παιδί που είναι τελείως ακατέργαστο να ασχοληθεί με αυτό που αγαπά και δίνεις ευκαιρία σε αυτόν που αναμασά μασημένες γνώσεις του καθηγητή, τότε αυτό δεν το λες σπουδή. Όταν σαν υπουργείο περνάς άτομα που εξετάστηκαν την τελευταία μέρα εξέτασης γιατί δεν ήρθαν στην κανονική τους μέρα εξέτασης, καθώς δεν είχαν ετοιμάσει καν μονόλογο την ημέρα που όρισες εσύ σαν υπουργείο ότι έπρεπε να είναι εκεί με βάση το επώνυμό τους και κόβεις παιδιά που ήρθαν στη μέρα τους αλλά δε ήταν αρκετά ταλαντούχα, τότε δεν υπάρχει αξιοκρατία. Όταν μια σχολή τέχνης περνά μαθητές με γνώμονα το ποιον έχουν πατέρα τότε δεν υπάρχει αξιοκρατία και τους κρατάς μάλιστα και θέση στο πρώτο έτος, τη στιγμή που δεν πατάνε, αξιοκρατία δεν υπάρχει. Όταν γνωρίζεις τα παιδιά που κρίνεις, επειδή τα έχεις προετοιμάσει εσύ, αξιοκρατία δεν υπάρχει. Ας μην αναφερθώ καθόλου στο πόσα χρήματα έχουν κερδίσει καθηγητές από μαθητές στα πλαίσια προετοιμασίας.
Αυτή είναι η μια πλευρά. Μπορώ να πω και άλλα τόσα. Υπάρχει και η πλευρά που ισχυρίζεται ότι αυτά τα λένε αυτοί που έχουν αποτύχει. Ναι έχω αποτύχει. Στο να καταλάβω από νωρίς ότι το θέατρο δεν είναι κάτι αντικειμενικό (δηλαδή 1+1=2 άρα κάποιος που τα λέει περνά την εξέταση), ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος που θα σου πάρει τη θέση απλώς και μόνο επειδή είναι πιο έξυπνος, πιο επικοινωνιακός και με περισσότερα χρήματα. Έχω αποτύχει στο να καταλάβω ότι ηθοποιό δε σε κάνει το πτυχίο, το γλύψιμο, το ψέμα, οι κλίκες, αλλά η παρατήρηση της ζωής, το να σου χαμογελάσει ένα παιδί επειδή νιώθει την αλήθεια σου..
Δεν είμαι ηθοποιός του σήμερα. Δε μπορώ να γίνω. Δεν έχω το ταλέντο.
Όμως είμαι ηθοποιός στην καρδιά μου και ίσως κάποια μέρα, η τύχη να μου χαμογελάσει και να κάνω κάποιους θεατές να ξεχαστούν με την ιστορία μου έστω για ένα βράδυ.
Γιατί αυτό είναι μαγικό...
Να κάνεις κάποιον να ξεχαστεί, να μαγευτεί, να χαθεί στον κόσμο σου και από κει στο δικό του προσωπικό κόσμο...
σχόλια