ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πήγα και πήρα από φούρνο της γειτονιάς μου κάτι κριτσίνια με επικάλυψη μαύρης σοκολάτας. Κάθε δάκρυ και κριτσίνι... Που λες, κουράστηκα. Από τι δεν ξέρω. Από τη μοναξιά; Κουράστηκα να βλέπω φίλους να γίνονται απλοί γνωστοί. Όλοι βρίσκουν ταίρια.. ταξιδεύουν, και κάνουν γαμάτες ζωές για να ποστάρουν στο instagram. Εγώ δεν έχω ούτε facebook. Κι έτσι, μία χάνομαι μια βρίσκομαι να παλεύω μόνη μου και να λέω ζήσε τη ζωή σου. Δεν τα χρειάζεσαι αυτά. Μην κοιτάς τους άλλους που με εξαιρετική επιτυχία το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο. Να το πρώτο δάκρυ.. Μετά λέω, ορίστε έγινες αυτό που ποτέ δεν ήθελες. Κλείνεσαι, περνάς κάποιες καταστάσεις με τον εαυτό σου, κι αυτό καλό είναι. Μετά όποιος έρχεται στον δρόμο σου, τρώει τη μιζέρια σου στη μάπα. Ντάξει, την κρύβεις όσο μπορείς. Εμ συγγνώμη κιόλας δεν το κάνω επίτηδες. Απλά δεν εμπιστεύομαι ούτε τα άντερα μου πλέον. Πόσες φορές μπορεί ένας άνθρωπος να δεθεί για να δει την καρδιά του να γίνεται κομμάτια; Και να σου το δεύτερο δάκρυ.. Και καταλήγω να συμβιβάζομαι με άτομα που οκ.. δε θα ζήσω τίποτα τρελό, τίποτα εξωπραγματικό. Αλλά αυτά τα δυο τρία άτομα είναι εκεί να λέω μια κουβέντα, να ανοίγω την ψυχή μου με μέτρο. Να λέμε τα ίδια και τα ίδια αλλά μου φέρονται σπαθί. Κι όλοι αυτοί που αγάπησα, όλοι αυτοί που οι ψυχές μας έσκασαν σαν πυροτεχνήματα, έχουν γίνει κάτι άλλο που δε με αγγίζει πια.Κι έτσι ζούμε σε μια μετριοπάθεια.Γιατί και το υπερβολικό ξόδεμα ωρών μόνο με τον εαυτό σου, σε κάνει να μιλάς στους τοίχους..και μετά να αναρωτιέσαι μήπως είσαι και ψυχασθενής... Έχω ξεχάσει να ρισκάρω. Κι ένας άλλος εαυτός έχει βγει από αυτό που ήμουνα μικρή...πολλά δάκρυα πολλά κριτσίνια... και η μάχη συνεχίζεται.