Το άρθρο του Ισπανού ελληνιστή και συγγραφέα Pedro Olalla με θέμα την Βία

Το άρθρο του Ισπανού ελληνιστή και συγγραφέα Pedro Olalla με θέμα την Βία Facebook Twitter
15

Το άρθρο του Ισπανού ελληνιστή και συγγραφέα Pedro Olalla με θέμα την Βία Facebook Twitter
Από το Pedroolalla

Στις μέρες μας, ενώ στους δρόμους καίγονται κάδοι απορριμμάτων και στα κοινοβούλια πυρπολούνται δημοκρατικές κατακτήσεις, το πολιτικώς ορθόν είναι να καταδικάζουμε τη βία.


Ίσως η βία να είναι πάντα βία, αλλά τα κίνητρα για την χρήση της δεν είναι πάντα ηθικώς ισοδύναμα. Δεν είναι ίδια η βία της αυθαιρεσίας και της επίθεσης με αυτήν που προσπαθεί να μας προστατεύσει απ' αυτές. Δεν είναι ίδια η βία που γεννιέται απ' τον ρατσισμό και τις διακρίσεις με αυτήν που γεννιέται από την μάχη εναντίον τους. Δεν είναι ίδια η βία που ασκεί κανείς για να επιβάλλει τα προσωπικά του συμφέροντα με αυτήν που χρησιμοποιείται για την υπεράσπιση του κοινού συμφέροντος. Δεν είναι ίδια η βία που καταδικάζει κάποιον στην έσχατη φτώχεια με αυτήν του απεγνωσμένου αγώνα να ξεφύγει κανείς από εκείνη.


Απ' όλα όμως τα είδη βίας, η χειρότερη είναι αυτή που ασκείται με το γάντι: αυτή που, υπό το πέπλο μιας κάλπικης δημοκρατικής νομιμότητας, ασκείται από την εξουσία προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων,. Αυτή των κυβερνήσεων που, αντί να εγγυώνται το δικαίωμα στην ειρηνική διαμαρτυρία, συστηματικά πνίγουν στα χημικά αυτούς που αγωνίζονται να το ασκήσουν ώστε να μην αισθάνονται συνένοχοι στην αδικία∙ αυτή των «εκπροσώπων» με τα κλειστά αυτιά που δεν τολμούν καν να πλησιάσουν στο παράθυρο του κοινοβουλίου τους για να δουν ότι, εδώ και καιρό, κυβερνούν με γυρισμένη την πλάτη στους πολίτες που βυθίζονται όλο και περισσότερο στην απελπισία∙ η βία των επαναλαμβανόμενων ψεμάτων προς τους πολίτες, απ' τους οποίους στερούν ένα δημοψήφισμα για να αποφαίνονται σχετικά με συμφωνίες που θα τους δεσμεύσουν για πολλά χρόνια και που υπογράφονται εν ονόματί τους από δωσίλογες κυβερνήσεις αμφισβητούμενης δημοκρατικής νομιμοποίησης∙ η βία τού να έχουν αφήσει άστεγους 30.000 ανθρώπους να κοιμούνται σε χαρτόκουτα για ακόμα έναν χειμώνα∙ η βία τού να έχουν ήδη οδηγήσει το 21% του πληθυσμού της χώρας στο κατώφλι της φτώχειας∙ η βία τού να καταδικάζουν μία ολόκληρη γενιά στην ανεργία, στην ξενιτιά ή στην εξαθλίωση του να εργάζονται για 500 ευρώ και να βομβαρδίζονται με φόρους∙ η βία τού να κόβουν την παροχή του ηλεκτρικού ρεύματος σε οικογένειες την ίδια στιγμή που χαραμίζουν πόρους για να επιχορηγούν τις τράπεζες∙ η βία που καθιστά αναγκαίο να υποθηκεύεται κανείς εφόρου ζωής απέναντι στα λόμπυ της χρηματοοικονομικής βιομηχανίας ώστε να γίνει άξιος του θεμελιώδους δικαιώματος στην κατοικία∙ η βία τού να διαλύουν το κοινωνικό και δημοκρατικό Κράτος για να αντισταθμιστεί η ασυνειδησία των πολιτικών και η ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία∙ η βία τού να εκχωρούν τον εθνικό πλούτο και την εθνική κυριαρχία υποτάσσοντας και εκφοβίζοντας τους πραγματικούς τους εντολείς.


Αυτή είναι η βία που πρέπει να καταδικάζουμε, η ατιμώρητη βία που ασκείται με το γάντι, η άσπιλη βία των υποκριτών, που σιωπούν όντας εν πλήρει συνειδήσει συνένοχοι ενός συστήματος που παράγει πλουσιοπάροχα εξαθλίωση, εκμετάλλευση, ανισότητα, αποικιοποίηση, πόλεμο και θάνατο, και που, παρ' όλα αυτά, θορυβημένοι κάνουν μια χειρονομία καταδίκης όταν βλέπουν να εκτοξεύεται καμιά πέτρα ή να καίγεται κάποιος κάδος σκουπιδιών.


Η Βία, με την πρωταρχική και ετυμολογική της σημασία, είναι μία ζωτική δύναμη, μία εσωτερική ορμή∙ η δύναμη που τρέφει μια ιδέα, ένα συλλογισμό, μία πράξη, ένα σώμα, μια πολιτεία, ακόμα και μία αρετή. Η Βία, στην αρχαία Ελλάδα, ήταν θεότητα αρχέγονη, που στις πλαγιές του Ακροκορίνθου μοιραζόταν ιερό με την Ανάγκη∙ "βίαν τε και δίκην συναρμόσας" ο Σόλων σφυρηλάτησε τους νόμους της Δημοκρατίας∙ και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι, κατά βάθος, η Δικαιοσύνη δεν είναι τίποτ' άλλο παρά μία βία που προσπαθεί να επιβληθεί της αυθαιρεσίας και της ανισότητας, μία βία που πρέπει ν' ασκεί κανείς στον εαυτό του ώστε να δρά σύμφωνα με την αλήθεια και αποδίδοντας στον καθένα αυτό που του αξίζει.


Είναι η χρήση της δύναμης, και όχι η ίδια η δύναμη, αυτό που η ηθική οφείλει να κρίνει. Το να καταδικάζουμε τη βία πάντα θα φαίνεται «πολιτικώς ορθόν»∙ μεγάλη προσοχή όμως στην δημαγωγία.

Αρχείο
15

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

7 σχόλια
Η επανάσταση του Υψηλάντη του Κολοκοτρώνη και του Καραισκάκη έφερε σημαντικές για τον (Έλληνα)άνθρωπο μεταρρυθμίσεις. Ήταν μιά επανάσταση που στηρίχτηκε στην χρήση ωμής βίας η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την σταδιακή απομάκρυνση απο τα Βαλκάνια της πλέον σκοταδιστικής κουλτούρας του κόσμου που είναι η Οθωμανική. Σας θυμίζω πως ακόμα και σήμερα τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Τουρκία βρίσκονται σε επίπεδα Μεσαίωνα σε αντίθεση με την ψευδεπίγραφη οικονομική της ανάπτυξη.
Δηλαδή τα σχόλια τι λένε; Ότι είναι ίδια η βία των μαζικών απολύσεων εργαζομένων με την βία του να πετάξει λίγο καιρό μετά ένας από τους απολυμένους μια πέτρα σε μια τράπεζα;
@The_Serious_Moonlight 15.2.2013 | 22:16> Εκεί γύρω στα 1793 νομίζω κάτι να έγινεΘέλετε να πείτε: το 1789.@tservelo 15.2.2013 | 21:55> Η γαλλική επανάσταση.[Σκέψεις για την επανάσταση](http://bit.ly/15jOsKD):> Αν εξαιρέσουμε τα εθνο-απελευθερωτικά κινήματα που βοήθησαν (όχι πάντα) στον σχηματισμό των σύγχρονων εθνών, οι άλλες μεγάλες εξεγέρσεις οδήγησαν στο αντίθετό τους… Η γαλλική επανάσταση έφερε την Τρομοκρατία, τον Ναπολέοντα, την Παλινόρθωση των Βουρβόνων και τον Ναπολέοντα τον Τρίτο – η Ρωσική τον Στάλιν με τις δίκες, τις ομαδικές εκκαθαρίσεις και τα Γκούλαγκ – μέχρι τα σημερινά χάλια της Ρωσίας. Για να μην θυμηθούμε που οδήγησε η Πολιτιστική Επανάσταση του Μάο, ή η κατάληψη της εξουσίας από τον Πολ Ποτ.> Άλλα έθνη (π. χ. η Αγγλία, η Ελβετία και οι ΗΠΑ), πέρασαν στην δημοκρατία πριν πέσει η Βαστίλη, αναίμακτα και πολύ πιο αποτελεσματικά. Η σύγκριση της παράλληλης πορείας των γειτονικών κρατών Αγγλίας και Γαλλίας είναι πολύ διαφωτιστική. Οι Γάλλοι χρειάστηκε να περιμένουν άλλα ογδόντα χρόνια μετά την επανάσταση τους για να απολαύσουν κάτι που οι Βρετανοί είχαν εγκαθιδρύσει διακόσια χρόνια πριν!> Η επανάσταση είναι τελικά ένας μύθος. Η πρόοδος, χωρίς θυσίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, έρχεται μόνο με την συναινετική σταδιακή – αλλά σταθερή – αλλαγή. Αυτή που ο Karl Popper ονόμαζε piecemeal engineering (τμηματική μηχανική). Μόνο χάρη σε αυτή έχουμε κερδίσει όσα μέχρι τώρα απολαμβάνουμε. Σίγουρα δεν είναι αρκετά. Αλλά μία σύγκριση με τον κόσμο πριν από πενήντα ή εκατό χρόνια θα μας δείξει πως έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές – κι αυτές όχι χάρη στις επαναστάσεις.
Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να απαντήσω στο τελευταίο σχόλιό σου, άρα απαντώ εδώ. Σχετικά με το πόνημα του κυρίου Δήμου: Το ότι ο Ναπολέων πήρε με πραξικόπημα την εξουσία 10 χρόνια μετά τη γαλλική επανάσταση επιβεβαιώνει ότι ο λαός (το σύνολο) θα πρέπει να είναι συνεχώς σε εγρήγορση εναντίον της αμείλικτης δίψας μερικών (ατόμων) για εξουσία. Αντί να εξετάζουμε το ζοφερό καθεστώς που ανέτρεψε η γαλλική επανάσταση, την κατηγορούμε για την αδυναμία ελέγχου του μέλλοντος. Αντί να συγκρίνουμε τη ρωσική επανάσταση με την απόλυτη ανελευθερία του προηγούμενου καθεστώτος των τσάρων, μιλάμε για το Στάλιν που ανέβηκε στην εξουσία 24 χρόνια μετά. Είναι σαν το άλλο που διάβασα: ότι οι Καταλωνοί αναρχοσυνδικαλιστές (!!) του 1936 έφεραν την 36ετή δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία. looooool. Δηλαδή η νοοτροπία των απλοϊκών αυτών κειμένων είναι ότι: η αποτυχία μιας δράσης να νικήσει αυτό που πολεμά την κάνει υπεύθυνη για την επικράτηση του αντιπάλου της. Αν μη τι άλλο, είναι οξύτατο οξύμωρο. Όλοι μας θα θέλαμε η αλλαγή προς κάτι καλύτερο να γίνει ειρηνικά (αχ πόσο θα θελα η Ισλανδία να είχε μεσογειακό κλίμα), αλλά δεν συμβαίνει πάντα έτσι. Η επιβίωση προηγείται της δικαιοσύνης, γι αυτό ο φόβος πείθει περισσότερο από το θάρρος. Το σημαντικό είναι ο λαός να διεκδικεί, να αρθρώνει λόγο, να κάνει τα αιτήματά του φανερά σε αυτούς που κυβερνούν, μόνο έτσι οι από πάνω υπάρχει πιθανότητα να συμμορφωθούν. Αν όλα καλά όλα ανθηρά στις συνθήκες που ζούμε, τότε κλαύτα Χαράλαμπε της Στέππας.
Η ανοχή οποιασδήποτε μορφής βίας, σωματική, ψυχολιγική, με το γάντι, ή όπως αλλιώς μπορεί να οναμαστεί, ανοιγεί την κερκόπορτα στην ανοχή της βίας υπό οποιαδήποτε μορφή.Με το ίδιο σκεπτικό λειτουργούν και τα ναζιστικά στοιχεία, γιατί και αυτοί προβαίνουν στην ''υπεράσπιση'' δια της βίας αυτών που θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα αυτόκλητα να υπερασπίσουν. (Αλλο επίσης είναι το θέμα των εξουσιών και πότε υπερβαίνονται αυτές και αν υπερβαίνονται υπάρχουν οι ανάλογες διαδικασίες).Η οικονομική δυσπραγία του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας δεν πρέπει να οδηγήσει στο επιπόλαιο συμπέρασμα ότι δια της με οποιαδήποτε μορφή βίας θα καταπέσουν τα επώδυνα μέτρα.Ο σεβασμός στην έννομη τάξη από όλους, έστω και αν δεν συμφωνούμε με αυτήν ή αν κάποιος νόμος δεν συμπίπτει με τις ιδεολογίες μας, είναι η ελάχιστη προϋπόθεση της λειτουργίας της δημοκρατίας. Η μη ταύτιση των επιθυμιών και πεποιθήσεών μας με μία διάταξη νόμου, δεν καθιστούν τον νόμο ή ότι άλλο είναι αυτό, παράνομο.Η ''ανατροπή'' όσων δεν είναι αρεστά θα πρέπει να επέλθει μόνο μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες. Εδώ έγκειται και η αξιοπιστία όλων των πολιτικών δυνάμεων και αν αυτή η αξιοπιστία μεταφράζεται σε πολιτική πειθώ με αποτέλεσμα που θα αντικατροπτίζεται και εντός του Κοινοβουλίου.
Δυστυχώς παίζετε με τις λέξεις και το αποτέλεσμα είναι αυτό στο οποίο εφιστάτε την προσοχή: δημαγωγία. Δεν μπορούμε να ονομάζουμε ό,τι δε μας αρέσει «η βία τού να …». Πέραν αυτού το κείμενο βρίθει αστήρικτων ισχυρισμών.> υπό το πέπλο μιας κάλπικης δημοκρατικής νομιμότηταςΓιατί «κάλπικη»; Δεν έγιναν πρόσφατα άμεμπτες εκλογές (και μάλιστα δύο); Δεν απολαύει η κυβέρνηση της εμπιστοσύνης της δημοκρατικά εκλεγμένης Βουλής; Ο λαός δεν τους ψήφισε;
Αγαπητέ stepped-on-fool, εσύ παίζεις με τις λέξεις όταν απομονώνεις φράσεις για να διαστρευλώσεις το νόημά τους. Απάντησε εκθέτοντάς μας τα επιχειρήματά σου, όχι να πιάνεσαι από αδύναμα σημεία του κειμένου, ιέτσ ξιέρου κ ιγουώ. Τα αυτονόητα λέει το άρθρο. Θα μπορούσε να πέσει θέμα έκθεσης στο γυμνάσιο: "Είναι όλα τα είδη βίας ίδια; Αναλύστε τις θέσεις σας σε 300 λέξεις". With power comes responsibility. Αλλιώς, κάτι θα σπάσει. Όταν η κυβέρνηση εξαθλιώνει το λαό με μέτρα που δεν έχει αναγγείλει προεκλογικά, όταν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση οι υπάλληλοί της (no offence) κάνουν το παν για να τρομάξουν το λαό, όταν τρία πουλημένα κόμματα + 50 μπόνους (γιαμ!) έδρες χαλκεύουν τη δημοκρατία, όταν ψηφίζουν για τους εαυτούς τους νόμους που τους αμνηστεύουν από τις ανεύθυνες πράξεις τους, όταν συμπεριφέρονται αμείλικτα στο λαό του οποίου τα συμφέροντα υποτίθεται ότι προστατεύουν, ε. Κάτι θα σπάσει.