ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε μου αρέσει να χορεύω.Ποτέ δε μου άρεσε...Δεν κατακρίνω αυτούς που χορεύουν εννοείται,μπράβο τους,απλά και αισθάνομαι άβολα,ντρέπομαι γιατί νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε (ξέρω ότι είναι λάθος αυτό,ότι δεν ισχύει) και γενικά δε με εκφράζει και σαν δραστηριότητα.Ούτε σνομπάρω αυτούς που χορεύουν,ούτε τους ζηλεύω (γιατί δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να σηκωθώ και να χορέψω κι εγώ,ούτε καν υποθετικά αν δε ντρεπόμουν) ούτε βαριέμαι εαν είμαι το μοναδικό άτομο που έχει μείνει στο τραπέζι επειδή όλοι οι υπόλοιποι έχουν σηκωθεί να χορέψουν. Παρ'όλα αυτά,από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δέχομαι ανελέητη "επίθεση" σε events που θα πέσει και χορός,γιατί κανείς δε σέβεται ότι δε θέλω να χορέψω. Να μου βουτάνε τα χέρια με το ζόρι,τραβώντας με να σηκωθώ,να μου κάνουν όλοι μαζί νοήματα χοροπηδώντας και φωνάζοντάς μου από την πίστα (ή και από το τραπέζι μας την ώρα που σηκώνονται) με αποτέλεσμα να γυρνάνε και να με κοιτάνε κι από τα γύρω τραπέζια εμένα την αντικοινωνική ξενέρωτη που δε χορεύει και να μου τη λέει και στο τέλος η "παρέα" λες και τους εμπόδισα να χορέψουν. Σε κάθε "χορευτικό" γεγονός έχω δοκιμάσει τα πάντα,από το να εξηγήσω όμορφα κι ωραία ότι δε μου αρέσει να χορεύω μέχρι να κουνάω αρνητικά το κεφάλι σαν πεντάχρονο όταν αρχίσουν τα νοήματα του στυλ "άντε σήκω",μέχρι να αγριοκοιτάξω αν επιμείνουν,μέχρι σχεδόν να βάλω τα κλάματα όταν είχε σηκωθεί όλη η παρέα μου εκτός από μένα,άρχισαν να μου φωνάζουν από την πίστα και ο ίδιος ο τραγουδιστής μου είπε αργότερα που ήρθε στο τραπέζι μας με ειρωνία και ύφος λες και με ήξερε κι από χθες "καλά μιλάμε ξεβιδώθηκες,δεν έκατσες τον κώλο σου κάτω ένα λεπτό". Είναι τελικά λύση να κλειστώ στο σπίτι μου και να μη συμμετέχω σε τίποτε απλά επειδή δε χορεύω; Γιατί ακουσα από την οικογένειά μου και σχόλια τύπου αν δε χορεύεις την επόμενη φορά που θα πάνε κάπου δε θα σε ξανακαλέσουν...