Στο σημερινό «Α μπα»: εντολή πρώτη: μη ζηλεύεις

Στο σημερινό «Α μπα»: εντολή πρώτη: μη ζηλεύεις Facebook Twitter
119


__________________
1.

Αγαπητή Άμπα γεια σου,
Σου έχω ξαναστείλει και δεν μου απάντησες θα ήθελα πολύ να μου απαντήσεις αυτή την φορά και να μου πεις την άποψη σου γιατί δεν μιλάω σε κανέναν. Είμαι 22 χρονών μπορώ να πω πως δεν είμαι άσχημη, έχω κανονικό σώμα και πιστεύω πως και ωραίο πρόσωπο. Όπως σου είπα είμαι 22 χρονών και δεν είχα ποτέ μου σχέση. Αυτό με στεναχωρεί παρά πολύ γιατί θέλω τόσο πολύ να νιώσω αυτό το συναίσθημα της αγάπης και του ερώτα. Λυπάμαι τα χρόνια που περνούν και δεν γίνετε τίποτα.. μπορώ να πω πως εγώ φταίω για αυτό γιατί εδώ και 3 χρόνια είμαι σε μια περίεργη φάση οπού βρίσκομαι σε κατάθλιψη και προσπαθώ μονή μου να το πολεμήσω αυτό.. προσπαθώ αλλά φαίνετε πως δεν τα καταφέρνω.. πριν κάτι εβδομάδες γνώρισα ένα παιδί από το internet και μιλούσαμε ανταλλάξαμε και facebook και μιλούσαμε και από εκεί.. μιλούσαμε τα βράδια για ώρες στο τηλέφωνο και ένοιωθα τέλεια και πως σιγά τον ερωτευόμουν ή ήμουν ενθουσιασμένη που κάποιος μου έδωσε λίγη σημασία.. αυτό το παιδί λόγω σπουδών μένει στο εξωτερικό και δεν είναι εύκολο να συναντηθούμε έτσι αποφάσισα πως πρέπει να τελειώσει αυτή η ιστορία γιατί δένομαι μαζί του και δεν θα βγει πουθενά. Έχει 1 εβδομάδα που δεν μιλάμε και μου λυπεί παρα πολύ.. δεν μπορώ να το ελέγξω, συνεχεία τον σκέφτομαι και μου λυπεί.. θέλω να κοιμάμαι συνεχεία για να φαντάζομαι πως είμαστε μαζί.,, δεν ξέρω τι να κάνω, θέλω τόσο πολύ να πάω σε ψυχολόγο να με βοηθήσει αλλά δυστυχώς δεν έχω την οικονομική ευχέρεια και επίσης ξέρω πως όλο αυτό που περνώ τώρα είναι παλιές πληγές που τώρα ανοίγουν ξανά σιγά.. Αν έκλεισαν ποτέ... θέλω πολύ να δω ποια είναι η άποψη και θα χαρώ πολύ να απαντήσεις. Ευχαριστώ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Η άποψη μου είναι ότι πρέπει να πας σε ψυχολόγο γιατί όπως φαίνεται, αυτό που σου συμβαίνει δεν μπορείς να το λύσεις μόνη σου. Δεν ξέρω τι να σου πω για τα λεφτά που λες ότι δεν υπάρχουν. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό, ας πούμε. Δεν ξέρω αν ξέρεις πόσο κάνει ένας ψυχολόγος. Αλλά αν ισχύει, δεν ξέρω αν έχεις ψάξει εναλλακτικές λύσεις. Υπάρχουν υπηρεσίες για ψυχολογική υποστήριξη στους δήμους. Δεν ξέρω πού μένεις, αν το έχεις δοκιμάσει. Δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο, δυστυχώς. Το πρόβλημα που έχεις, αν ισχύει, είναι ότι δεν πηγαίνεις σε ψυχολόγο. Πρέπει να βρεις έναν τρόπο για να το λύσεις.

__________________
2.

Αγαπημένη Λένα,

Πότε καταλαβαίνεις ότι θες να κάνεις έκτρωση;
Έκανα πρόσφατα τεστ, βγήκε θετικό αλλά δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να αναλάβω τον κόλαφο ευθυνών που έρχεται.
Επειδή δεν είμαι και μικρή, ξέρω πως όποια απόφαση κι αν λάβω θα τη μετανιώσω.
Θα εκτιμούσα μια άμεση απάντηση!
Σε ευχαριστώ


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν είναι δικό μου το παιδί, ούτε μαζί θα το μεγαλώσουμε, δεν μου πέφτει κανένας λόγος να σου πω πότε παίρνουμε απόφαση να κάνουμε έκτρωση. Δεν είναι απόφαση που παίρνεται συλλογικά, ούτε υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο, είναι μόνο δικό σου θέμα. Το «όποια απόφαση και αν λάβω θα τη μετανιώσω» δεν είναι ιδίον του διλήμματος, είναι ζήτημα του χαρακτήρα σου, και για μένα, είναι προβληματικό στοιχείο. Κάθε φορά παίρνουμε αποφάσεις βασισμένοι στα στοιχεία που έχουμε την δεδομένη στιγμή. Δεν μπορούμε να αποφασίσουμε με υποθέσεις. Η ηλικία σου είναι παράγοντας, αλλά όχι παράγοντας που αναγκαστικά θα σε οδηγήσει στο να μετανιώσεις ό,τι και να κάνεις. Τώρα, ξέρεις τι θέλεις; Πράξε αναλόγως. Και αν στο μέλλον μετανιώσεις, να θυμάσαι ότι όταν πήρες την απόφαση, αυτό ήθελες. Δεν γίνεται να αντέξουμε αλλιώς τη ζωή.

__________________
3.

Καλημέρα αμπά, να ξέρεις σε εκτιμώ πολύ και με έχεις βοηθήσει με πολλές απαντήσεις που δίνεις. Αποφάσισα να σου γράψω κι εγώ για ένα πρόβλημα που με απασχολεί χρόνια τώρα! Είμαι 22 χρονών φοιτήτρια και μένω με τους γονείς μου, το άνθος του κακού είναι η αδερφή μου, 2 χρόνια μεγαλύτερη την οποία αγαπώ πάρα πολύ και θα πέθαινα για εκείνη. Είμαστε τελείως διαφορετικές, εγώ πάντα το ήσυχο παιδί καλλιτεχνικής φύσης εκείνη αντιδραστική και κυριλέ. Ποιο είναι το πρόβλημα όμως.. νιώθω αδικημένη ρε α μπά, μια ζωή αδικημένη! Η αδερφή μου να τα έχει όλα πάντα, να είναι απίστευτα κακομαθημένη και να ζητάει πάντα παραπάνω. Κουράστηκα να παίρνω πάντα τα παλιά πράγματα της αδερφής μου και να μην έχω τίποτα, να τονίσω πως οι γονείς μου της έχουν πάρει αμάξι, λάπτοπ ακριβό, την στηρίζουν στα πάντα και τώρα το κερασάκι είναι ότι μένει μόνη της στο σπίτι της γιαγιάς μας που απεβίωσε!! Εγώ είμαι πάντα στην σκιά, οι γονεις μου δεν ξέρουν καν τι κάνω, δουλεύω από τα 18, διαβάζω πολύ για την σχολή και κάνω πολλές δραστηριότητες, σε αντίθεση με την αδερφή μου που είναι τεμπέλα δεν κάνει τίποτα μόνει βγαίνει σε κλαμπ με βουτυροπαιδα και κυριλογκομενες! Επίσης τσακώνεται συνέχεια με τους δικούς μου ενώ εγώ πάντα είμαι απαθής. Τέλοσπάντων αμπα δεν ζητώ ούτε επιβεβαίωση ούτε αναγνώριση και η μπάλα έχει χαθεί καιρό τώρα, να φύγω θέλω και να κάνω τα όνειρά μου. Ξέρω ότι φταίνε οι γονείς μου και τους το έχω δείξει κάποιες φορές και αντιδρούν πολύ ενοχικά. Αλλά νομίζω πλέον δεν μπορεί να αλλάξει η σχέση μας είμαι πολύ ψυχρή απέναντί τους.
Γιατί οι γονείς ξεχωρίζουν τα παιδιά τους και τα γεμίζουν ψυχολογικά από τότε που ήταν δημοτικό;;
Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ αμπά μου, αλλά αυτές τις μέρες νιώθω ότι θα τρελαθώ κι έχω πολλά νεύρα! Σε φιλώ
- Φαίδρα

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Διότι δεν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος επειδή γίνεσαι γονιός. Οι γονείς κάνουν τα λάθη που έκαναν και πριν γίνουν γονείς. Μπορεί να κάνουν και ακόμη χειρότερα. Οι γονείς σου είναι άνθρωποι, μετά είναι γονείς σου. Η γονεϊκή ιδιότητα δεν είναι κάτι μαγικό που καθαγιάζει τους χαρακτήρες.


Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι οι γονείς σου δεν ασχολούνται μαζί σου επειδή δείχνεις ότι τα καταφέρνεις. Δεν λέω ότι είναι σωστό αυτό που κάνουν, το αναφέρω μόνο ως εξήγηση. Μπορεί να κάνουν αυτό το λάθος, μπορεί να κάνουν και χίλια ακόμα. Αυτό που πρέπει να ξέρεις όμως είναι ότι μπήκες στη σκιά ελπίζοντας να σε ξεχωρίσουν ως καλή κόρη. Κοιτάξτε τι καλή είμαι, δώστε μου τώρα σημασία. Τα νεύρα σου προκύπτουν επειδή το σχέδιο σου είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Μολαταύτα, σου βγήκε σε καλό. Διαβάζεις, δουλεύεις, έχεις ζωή που θα σε οδηγήσει κάπου. Για σένα δεν τα κάνεις αυτά; Ή τα κάνεις όλα μόνο για να σου πουν μπράβο η μαμά και ο μπαμπάς;


Αν δεν θέλεις να σε αγνοούν, μην περιμένεις να σε προσέξουν. Θέλεις να ασχοληθούν μαζί σου; Αυτά που λες εδώ, πες τα εκεί που έχει σημασία. Μίλα, διεκδίκησε. Ζήτα καινούριο λάπτοπ. Ζήτα αμάξι. Δεν ξέρω, ζήτα αυτό που θέλεις. Μην περιμένεις επιβράβευση επειδή δεν ζητάς τίποτα, δίνεις ακριβώς το αντίθετο μήνυμα.

__________________
4.

Πολυαγαπημένη Ά,μπα, Αρχικά, σ' ευχαριστώ για την βοήθεια και την τροφή για σκέψη που μας δίνεις καθημερινά. Ελπίζω να ξέρεις πόσο σημαντική είναι για πολλούς από εμάς η παρέα σου!
Είμαι 28 χρονών και ζω στην Αθήνα. Αποφάσισα να ρωτήσω τη γνώμη/συμβουλή σου για ένα πρόβλημα που έχω και δεν μπορώ να συζητήσω με κανέναν, γιατί μάλλον είναι ένα απ' τα πιο ακραία first world problems: Είμαι πολύ όμορφη. Παραείμαι όμορφη. Το ξέρω ότι ακούγεται άσχημο να το λέω αυτό για τον εαυτό μου, αλλά γι' αυτό ακριβώς γράφω σε εσένα και δεν το συζητάω με κάποιον άλλον, γιατί αυτό είναι το πρόβλημά μου και έχω βαρεθεί να κάνω ότι δήθεν δεν το βλέπω, δεν το καταλαβαίνω, δεν μιλάω γι αυτό κλπ. Απ' την άλλη καταλαβαίνω και πώς ακούγετε το ότι αυτό είναι το πρόβλημά μου, σαν αυτά που λένε στις συνεντεύξεις "το μεγαλύτερό μου ελάττωμα είναι πως είμαι τελειομανής" αλλά όχι, είναι πρόβλημα, είναι στ' αλήθεια πρόβλημα.
Το βασικότερο είναι ότι, ως γυναίκα και ως "παραδοσιακά όμορφη" γυναίκα, κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά. Τουλάχιστον όχι χωρίς αρκετό χρόνο και μεγάλη προσπάθεια από μέρους μου. Έχω ακούσει άπειρες φορές την (προσβλητικότατη) ατάκα "περίεργο που είσαι έξυπνη παρόλο που είσαι όμορφη" σε διάφορες παραλλαγές, όπως και το "στην αρχή όταν σε πρωτοείδα νόμιζα ότι ήσουν σνομπ/κακιά/σκύλα/ακατάδεκτη/ψεύτικα γλυκιά/το έπαιζες καλή". Και από άντρες και από γυναίκες.
Μου αρέσει να ντύνομαι απλά αλλά όμορφα, δεν βάφομαι καθόλου εκτός από μολύβι στα μάτια καμία φορά, δεν φτιάχνω μαλλιά, δεν κάνω κάτι από αυτά που στιγματίζουν τις γυναίκες ως "χαζογκόμενες", "όμορφες αλλα χαζές" κλπ, (εννοείται πως εγώ δεν πιστεύω σε αυτό το ηλίθιο στερεότυπο). Αλλά εμένα με θεωρούν ήδη όμορφη αλλά χαζή χωρίς να κάνω τίποτα από αυτά. Αν φτιάξω μαλλιά στο κομμωτήριο δεν ξέρω και γω τι θα με θεωρήσουν. Αμοιβάδα μάλλον.
Αν βάλω κάτι ελάχιστα πιο καλό από τζιν ακούω από τις φίλες "υπερπαραγωγή ντύθηκες ε; να μη μας κοιτάξει εμάς κανένας δηλαδή". Φίλες μου αποφεύγουν την κοινή παρέα με εμένα και τα αγόρια τους, λέγοντάς μου ανοιχτά ότι φοβούνται ότι θα τους αρέσω. Λαμβάνω πολύ επιθετικά βλέμματα από άγνωστες κοπέλες σε μαγαζιά που θα βγω. Λαμβάνω ακόμα πιο επιθετικά βλέμματα από άντρες, με διαφορετικό τρόπο. Οι άντρες που με προσεγγίζουν, ενώ αριθμητικά είναι πολλοί, είναι σχεδόν όλοι απόλυτα ακατάλληλοι, μισογύνηδες, λίγουροι, πλησιάζουν με παρεμβατικότατο τρόπο, χυδαίες, σεξιστικές ατάκες και γενικότερα τη λογική "να μια πολύ ωραία=χαζογκόμενα+εύκολη". Οι άντρες που γνωρίζω υπό πιο καλές συνθήκες και που δεν με αντιμετωπίζουν έτσι συνήθως λένε σε κάποιον κοινό φίλο ότι κωλώνουν να κάνουν κίνηση λόγω της εμφάνισής μου. Στις δύο πιο σοβαρές σχέσεις που έχω κάνει ως τώρα είχα προβλήματα ζήλιας/ανασφάλειας από την πλευρά των συντρόφων χωρίς να δίνω το παραμικρό δικαίωμα -πέρα απ' την εμφάνισή μου. Ο ένας μάλιστα μου είπε να χωρίσουμε επειδή είπε πως έχει χάσει εντελώς την αυτοπεποίθηση του και έχει γίνει ανασφαλής και ζηλιάρης και κάτι που ποτέ δεν ήθελε να γίνει, και πως δεν έχει σε τίποτα να κάνει αυτό με την συμπεριφορά μου απέναντί του ή απέναντι στο άλλο φύλλο παρά μόνο με την εμφάνισή μου και την επίδραση που έχει στους άλλους.
Στη σχολή μου που ήταν θετική και με πολλά εργαστήρια, άρα και πιο στενή σχέση μαθητών-καθηγητών προσπαθούσα τρομερά να με πάρουν στα σοβαρά οι καθηγητές μου, που κάποιοι στην αρχή με αντιμετώπιζαν λες και δεν καταλάβαιναν τι δουλειά είχα εκεί. Πήρα το πτυχίο μου με άριστα και στα τέσσερα χρόνια και νομίζω ότι πιο πολύ ήταν για να αποδείξω κάτι στον κόσμο παρά το ενδιαφέρον μου για το αντικείμενο. Τα ίδια και στο μεταπτυχιακό.
Ψάχνοντας για να βρω δουλειά πάλι άκουγα τρομερές ατάκες. "Είσαι πολύ όμορφη και φρέσκια κοπέλα, αλλά αυτό δυστυχώς δημιουργεί αισθήματα δυσπιστίας στον κόσμο σχετικά με την κατάρτισή σου" Έχει χαραχτεί επί λέξη στο κεφάλι μου, νομίζω δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτήν την πρόταση.
Φαντάζομαι θα μου πεις ότι η ομορφιά τελειώνει, και εγώ μεγαλώνω και θα φτάσει αυτή η ώρα, και ότι μπορεί να μου ξενίσει κιόλας όταν καταλάβω ότι δεν είμαι πια όσο όμορφη ήμουν. Το' χω σκεφτεί αυτό. Αλλά στ' αλήθεια μου φαίνεται πολύ άδικο να είμαι νέα και όμορφη και αυτό να μου δημιουργεί προβλήματα στις συναναστροφές μου και να πρέπει να περιμένω να μεγαλώσω και να πάψω να είμαι όμορφη, που προφανώς και αυτό θα μου δημιουργεί προβλήματα στις συναναστροφές μου (όπως σε όλες τις γυναίκες από μια ηλικία και μετά με βάση τα πατριαρχικά στερεότυπα).
Ουφ.. Συγγνώμη, έγραψα πολλά. Θα εκτιμούσα πολύ τις σκέψεις σου.
Υ.Γ. Μερικές φορές αφήνω τα μαλλιά μου λίγο άλουστα, κοιμάμαι επίτηδες λίγες ώρες, προσπαθώ να βαφτώ με τρόπο που να χαλάει τα χαρακτηριστικά μου και βγαίνω, αγνοώντας τις φίλες που με ρωτάνε πώς βγαίνω έτσι έξω και τι χάλια είναι αυτά, και φλερτάρω και μιλάω και περνάω καλά σαν άνθρωπος. Λες η λύση να είναι αυτή;
- jenna

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Δεν ξέρω τι να σου πω βρε παιδί μου. Ειλικρινά, δεν αμφισβητώ την αλήθεια σου, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που λέει ότι είσαι έτσι κι έτσι σε εμφάνιση, ούτε μπορώ να πιστέψω ότι ασχημαίνεις όταν κοιμάσαι λίγο και βγαίνεις άλουστη. Αν έχεις τόσο εντυπωσιακή, ακαταμάχητη ομορφιά, μήπως να το κάνεις επάγγελμα ως μοντέλο ή κάτι τέτοιο, εκμεταλλευόμενη τα εξωτερικά σου χαρίσματα, ώστε να είσαι συνέχεια ανάμεσα σε ωραίους, να βγάζεις και χρήματα; Αν είσαι καλή στη δουλειά σου, δεν έχεις ένα επιπλέον ατού λόγω εμφάνισης; Η Αμάλ πώς τα καταφέρνει;


Σχετικά με το θέμα αυτό που ξέρουμε είναι ότι οι ωραίοι έχουν κοινωνικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Ο κόσμος συγχωρεί περισσότερα στους ωραίους. Τους αντιμετωπίζει με δέος. Είναι απολύτως βέβαιο ότι υπάρχει αρνητική πλευρά σε αυτό, αλλά εσύ πώς κατάφερες και ζεις μόνο την αρνητική πλευρά;


Έχεις σκεφτεί μήπως προκαταβάλεις τον εαυτό σου με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να μην μπορείς να χαλαρώσεις και να είσαι ο εαυτός σου, ενώ όταν νομίζεις ότι είσαι «άσχημη», (με τα άλουστα μαλλιά) είσαι πιο άνετη και χαίρεσαι περισσότερο τη ζωή σου;


__________________
5.

Αγαπητή Α,Μπα, καιρό τώρα διαβάζω τη σελίδα και μπορώ να πω ότι έχω ταυτιστεί με αρκετά από όσα έχουν γραφτεί αλλά νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να θέσω και τη δικιά μου ερώτηση(ή καλύτερα ερωτήσεις). Λοιπόν, 5 χρόνια σε μια σχέση με έναν υπέροχο άνθρωπο που μου έχει προσφέρει στιγμές ηρεμίας, ευτυχίας, ασφάλειας και σιγουριάς. Καλά μέχρι εδώ αλλά, το μεγάλο αλλά είναι ότι πριν γνωρίσω τη σχέση μου, με είχε χτυπήσει ο κεραυνός του άτιμου αυτού μωρού που δε σε ρωτάει και σχεδόν ξεδιάντροπα σε χτυπάει κατακούτελα. Το θέμα είναι ότι αυτός τότε ήταν σε μακροχρόνια σχέση οπότε και δεν υπήρχε κάτι από μέρους του, ήταν ξεκάθαρα μονόπλευρο. Ωστόσο, παρατήρησα ότι από την αρχή είχαμε τρομερή χημεία και για να μην τα πολυλογώ έχουμε καταλήξει πολύ καλοί φίλοι (αν μπορείς να το πεις έτσι) μετά από 5 χρόνια. Ποτέ δεν έφυγε αυτό το συναίσθημα από μένα αλλά υπήρχαν στιγμές που καταλάγιαζε μέσα μου, στιγμές που ούτε τον σκεφτόμουν και στιγμές που τρελαινόμουν. Ξέρω τα πάντα γι' αυτόν, ξέρει τα πάντα για μένα. Με τη σχέση μου γνωριστήκαμε ένα 6μηνο μετά αλλά δεν ήταν ποτέ τόσο έντονο. Η αγάπη ήρθε μετά. Μέχρι και το καλοκαίρι όλα έβαιναν καλώς ώσπου ο άλλος χώρισε. Ποτέ μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ότι υπάρχει και από πλευράς του κάτι ανάλογο.
Η σχέση μου εν τω μεταξύ έπεσε σε μία λούμπα όπου έβλεπα τον άλλο να έχει αφεθεί, να ασχολείται μόνο με τη δουλειά του, καμία όρεξη για τίποτα. Τα τηλεφωνήματα μας ήταν ολιγόλεπτα και οι συναντήσεις μας σπάνιες σε σημείο που ένιωθα ότι αν δεν κάνω εγώ κίνηση δε θα τον δω ποτέ. Και έκανα. Το προσπαθούσα. Αλλά δεν με κάλυπτε, κάτι έλειπε. Η καθημερινότητα του ήταν και είναι πάντα βάσει προγραμματισμού, ποτέ να μην ξεφύγουμε από αυτό. Ποτέ να μην ξενυχτήσουμε, ποτέ να μην μεθύσουμε μαζί, πράγματα τα οποία μου λείπουν και τα βρήκα στον άλλον.
Και έτσι μπήκε ο άλλος στη ζωή μου και ερωτικά. 5 χρόνια το κατέπνιγα, αλλά αυτό ερχόταν στην επιφάνεια χωρίς να ρωτήσει, μέχρι που δεν άντεξα και, ξέροντας όμως ότι διακινδυνεύω πολλά πράγματα, του μίλησα ανοιχτά. Και η απάντηση ήταν κάθε άλλο παρά αρνητική. Και μετά ήρθε 1 βδομάδα που το ζήσαμε, με πολλά ξενύχτια, με πολύ γέλιο αλλά πολλές συζητήσεις για το τι θα γίνει μετά. Και το μετά ήταν ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί ακόμα τουλάχιστον γιατί αυτός έχει λίγο καιρό που βγήκε από τη σχέση του και έχει ανάγκη να είναι μόνος του και εγώ αξίζει να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία στη σχέση μου. Δε θέλουμε να πληγώσουμε ο ένας τον άλλον, δε θέλουμε να χάσουμε επαφή για αυτό ας αφήσουμε τα πράγματα να πάρουν μόνα τους το δρόμο τους χωρίς να τα πιέζουμε.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, το οποίο έχει γίνει βασανιστικό. Μιλάμε κάθε μέρα, πολλές ώρες. Έχω σχεδόν πάρει την απόφαση να χωρίσω, κάτι που με πονάει πάρα πολύ γιατί αγαπώ πραγματικά τον άνθρωπο που μαζί του μοιράστηκα 5 χρόνια, αλλά δεν τον ποθώ. Είναι κρίμα να τον κοροϊδεύω και κυρίως να κοροϊδεύω τον ίδιο μου τον εαυτό. Οι σκέψεις όμως με φοβίζουν. Πως θα πετάξω έτσι εύκολα μια σχέση που μου έχει προσφέρει τόσα πολλά? Πως θα μπορέσω να πληγώσω με αυτό τον τρόπο έναν άνθρωπο που με αγαπάει και κάνει μαζί μου όνειρα? Μήπως να συνεχίσω να το προσπαθώ? Ή απλά θα το προσπαθήσω λόγω συνήθειας και φόβου για το άγνωστο?( εδώ ξέρω προφανώς την απάντηση)
Και το άλλο σκέλος των ερωτήσεων μου: ο άλλος αν ήθελε πραγματικά να είναι μαζί μου, δε θα ήταν?? Μήπως έχει βολευτεί σε όλη αυτή την κατάσταση? Παίρνει την επιβεβαίωση που θέλει, ιδίως τώρα μετά από έναν χωρισμό και μένει σε μια τέτοια κατάσταση χωρίς να τον ενοχλεί γιατί δίνει τα μισά από αυτά που είναι απαραίτητα σε μία σχέση και έχει χρόνο με τον εαυτό του. Ξέρω ότι έχει ανάγκη να μιλάει μαζί μου (γιατί το κάνει καθημερινά), να με βλέπει, νοιάζεται πραγματικά αλλά μάλλον όχι όπως θα ήθελα εγώ, ασχέτως αν νιώθω ότι έχει μπει σε μία διαδικασία σχέσης χωρίς να το καταλάβει και εγώ σε 2 σχέσεις. Επιμένει να είναι στη ζωή μου, κρατιέται με νύχια και με δόντια μέσα σε αυτή. Μια τρέλα επικρατεί στο μυαλό μου και αδυνατώ ακόμα να δώσω μια λύση σε όλο αυτό (γιατί μεταξύ μας ο φόβος είναι αυτός που με κρατάει δεμένη).


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Βρε παιδιά, είσαστε ολόκληρες γυναίκες, και όταν κάποιος σας λέει ότι δεν θέλει σχέση μαζί σας επειδή μόλις βγήκε από σχέση και θέλει να βρει τον εαυτό του, το πιστεύετε. Εσύ όχι μόνο κατάπιες αυτό, αλλά και το πόσο τζέντλεμαν είναι που σου είπε «εγώ σε θέλω, αλλά αφού σε θέλει και ο άλλος, μην το στενοχωρήσουμε το παιδί». Το οποίο παιδί στην δεύτερη παράγραφο το στολίζεις, αλλά στο τέλος κλαις που θα χαθεί μια υπέροχη σχέση πέντε ετών που τόσα σου χάρισε.


Εντάξει, όλοι έχουμε ταλέντο στο παραμύθιασμα του εαυτού μας, όλοι μας στρογγυλεύουμε την πραγματικότητα για να την καταπιούμε πιο εύκολα, όλοι προσπαθούμε να είμαστε πρωταγωνιστές κλασικής ταινίας και όχι βιντεοκασέτας από τη δεκαετία του ογδόντα, αλλά τώρα πώς αλλιώς να σου το πω, κάποτε πρέπει να βάλεις ένα φρένο σε αυτό που κάνεις. Επέτρεψε μου να σου ξεκαθαρίσω την τρέλα που επικρατεί στο μυαλό σου. Τα έχεις με κάποιον που δεν πολυθέλεις, και θα ήθελες να τα έχεις με κάποιον που δεν σε πολυθέλει (κάτι που ξέρεις πολύ καλά, και γι' αυτό διστάζεις να χωρίσεις. Μπορεί να σε πάει πάρα πολύ. Αυτό δεν σημαίνει ότι θέλει σχέση μαζί σου. Δεν θέλει, το έχει πει). Το εμπόδιο που έχεις είναι ότι πάσα θυσία θέλεις να είσαι με κάποιον, χωρίς να μείνεις λεπτό μόνη σου. Αυτά είναι τα δεδομένα. Είναι σύστημα τριών εξισώσεων με έναν άγνωστο. Δεν είναι και τόσο δύσκολη η λύση.

__________________
6.

Ποσο πολυ στενοχωριεμαι οταν χωριζουν αγαπημενα μου, φιλικα ζευγαρια επειδη ερχεται το πληρωμα του χρονου... παντα στενοχωριομουν σχεδον οσο οι ιδιοι και οταν το μαθαινα, δεν εβρισκα λογια να τους παρηγορησω. Παντα κατεληγε να με παρηγορει το αγορι μου λεγοντας μου πως ετσι ειναι οι σχεσεις... Φυσικα αναφερομαι σε μακροχρονιες σχεσεις που πλεον δεν μπορεις να διανοηθεις οτι αυτοι οι 2 ανθρωποι δεν θα καταληξουν μαζι. Ακουγεται τοσο μελο κι ομως, αισθανομαι οτι πεθαινει κατι με τον χωρισμο τους, πεθαινει αυτο που δημιουργησαν μεταξυ τους και χάνεται σα να μη συνεβη ποτε, τοσο αδοξα. Σταματαει η επικοινωνια (περα απο τυπικες ευχες σε γιορτες και γενεθλια) και σβηνονται κυριολεκτικα και μεταφορικα οι παλιες φωτογραφιες, οι διακοπες μας, οι βολτες μας, ολα οσα εζησαν και εζησα και εγω μαζι τους, και μενω να αναπολω κατα καιρους και να τους βλεπω χωριστα πια, πιο συχνα τα κοριτσια (που ηταν εξαρχης φιλες μου) με τα νεα τους αγορια (που επισης συμπαθω πολυ), πιο αραια τα (πρωην) αγορια (με τα νεα τους κοριτσια) γιατι δεν θελω να ξεκοψω μαζι τους αφου εγιναν φιλοι μου μεσα σ αυτα τα χρονια που περνουσαμε χρονο μαζι. Μου λειπει ομως η κοινη μας παρεα. Φυσικα δεν εξαιρω τον εαυτο μου απ αυτη την κατασταση, καθως καμια επαφη δεν υπαρχει με τον πρωην μου παρ οτι τον εκτιμω ως ανθρωπο και ως επιρροη στη ζωη μου. Πως λοιπον ερμηνευεται αυτη μας η συνηθεια; γιατι μας βγαινει τοσο φυσικα; Πως μπορουμε οι ανθρωποι να ξεχναμε, να παταμε delete, οταν ουσιαστικα εχουμε διαμορφωσει τον χαρακτηρα που εχουμε σημερα βασει αυτων που ζησαμε με αυτους που τα ζησαμε;
- Νία


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Ούτε χάνονται οι παλιές ιστορίες, ούτε delete μπορούμε να πατήσουμε στο παρελθόν, ούτε πλήρη αμνησία παθαίνουμε, ούτε είναι σα να μην έγιναν ποτέ οι σχέσεις που διαλύθηκαν. Κυριολεκτικά μπορεί να σβήνουν κάποιες φωτογραφίες, αλλά μεταφορικά δεν γίνεται να σβήσουν, ακριβώς επειδή το παρόν μας είναι αποτέλεσμα του παρελθόντος μας. Η θλίψη σου για κάτι τέτοιο δείχνει κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω πολύ καλά. Κάποια ιδέα θεωρείς ότι προδίδεται, που δεν έχει εφαρμογή στην πραγματική ζωή, και ακόμα δεν μπορείς να το δεχτείς. Δεν είναι όλες οι μακροχρόνιες σχέσεις Άγιες επειδή εσένα σου φαινόταν έτσι. Ο κόσμος χωρίζει για πολύ σοβαρούς λόγους. Κάποιες φορές δεν υπάρχει επαφή γιατί υπάρχουν αιτίες σοβαρές που ο ένας δεν θέλει να ξαναδεί τον άλλον. Τα ζευγάρια που είναι καιρό μαζί και εσένα σου φαίνονται ταιριαστά δεν χωρίζουν επειδή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου (τι θα πει αυτό;) κάτι άλλο έχει γίνει, αρκετά πιο δυσάρεστο, διαβρωτικό και επίπονο. Τι σε ενοχλεί τόσο πολύ; Μήπως είναι η πάρα πολύ κοινή ανθρώπινη αγωνία, η αβεβαιότητα; Ότι ποτέ δεν μπορείς να έχεις εγγυήσεις για το μέλλον; Ότι όλες οι καλές στιγμές έχουν τέλος; Όλα αυτά μαζί;

_________________
7.

Λενα, ειμαι 36 χρονων και ανυπαντρη. Ποτε στη ζωη μου δεν με απασχολησε το θεμα του γαμου. Βλεπω τις παλιες συμμαθητριες μου με τα παιδια τους, τις συνομηλικες φιλες και τις ξαδερφες μου παντρεμενες με παιδια. Σκεφτομαι...ολες αυτες πως αποφασισαν να δημιουργησουν οικογενεια; το ηθελαν απο μικρες και τοσα χρονια ειχαν παρει σοβαρα το θεμα και εψαχναν τον καταλληλο; Καποιες φορες διπλα τους νιωθω αποτυχημενη - σε επιπεδο προσωπικης ζωης.
- Αντωνια


ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ Α, ΜΠΑ

Αν δεν σε είχε απασχολήσει ποτέ το θέμα του γάμου, γιατί τώρα νιώθεις αποτυχημένη; Δεν είναι κάτι που προκύπτει χωρίς να το θέλεις, χωρίς να σε έχει απασχολήσει. Αφού τώρα σε πειράζει, θα πει ότι κάποια θεωρία είχες για το θέμα. Με το «δεν με είχε απασχολήσει» μάλλον εννοείς «δεν καταδέχτηκα να παραδεχτώ ότι είναι κάτι που θα ήθελα να προσπαθήσω, διότι είμαι υπεράνω». Ναι, όλες αυτές το αποφάσισαν, πιθανόν να το ήθελαν από μικρές, πάντως ήξεραν ότι το ήθελαν, το είχαν πάρει σοβαρά και έψαχναν τον κατάλληλο. Είναι ωραία η ιδέα της αυθόρμητης σχέσης που καταλήγει αβίαστα σε γάμο χωρίς να υπάρχει καθόλου αυτή η σκέψη από την αρχή, αλλά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, εκτός αν μιλάμε για σχέσεις που ξεκινούν από τα 16 και κρατάνε δέκα, δεκαπέντε χρόνια. Ο κόσμος που θέλει να δεσμευτεί, το ξέρει. Τον απασχολεί το θέμα, το έχει στο νου του. Μπορεί να μην βλέπει όλους ως υποψήφιους (μπορεί και να τους βλέπει) αλλά δεν κάνει κινήσεις άσκοπες, δεν σπαταλιέται εύκολα, κρίνει ποιος είναι στην ίδια φάση, και δεν είναι υπεράνω.


Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν «αποφασίζουν» να δημιουργήσουν οικογένεια, απλώς δεν τους περνάει από το μυαλό να κάνουν κάτι διαφορετικό. Εσύ τώρα βρέθηκες στη φάση αυτής της αναζήτησης. Δεν είναι κακό να σε απασχολεί το θέμα, ίσα ίσα. Δεν χρειάζεται να σε προβληματίζει τόσο. Δεν είναι αργά. Ποτέ δεν είναι αργά για να παντρευτείς.


Και πριν εμβαθύνεις κι άλλο στην αυτολύπηση και στην αυτομομφή, να σε προειδοποιήσω. Τώρα είσαι σε ηλικία που όλοι είναι παντρεμένοι. Σε κάποια άλλη ηλικία όλοι γύρω σου θα είναι χωρισμένοι και πιθανόν παντρεμένοι δις. Ποτέ μην ζηλεύεις άλλους για πράγματα που νομίζεις ότι έχουν. Ζηλεύεις την ζωή που νομίζεις ότι ζουν, δηλαδή αυτή που θα ήθελες να ζεις εσύ. Δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή που ζουν στην πραγματικότητα.

119

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

16 σχόλια
#3 Χωρίς να κάνεις σύγκριση με την αδερφή σου μίλα στους γονείς σου και πες τους πως χρειάζεσαι τη βοήθεια τους, ζήτα συγκεκριμένα πράγματα, δυο -τρία σημαντικά. Σιγά σιγά άρχισε να επικοινωνείς τις ανάγκες σου, τα προβλήματα σου, όχι για να τους τα φορτώσεις όλα, αλλά αν γνωρίζουν τη ζωή σου καλύτερα θα δεις ότι θα προτείνουν μόνοι τους βοήθεια όταν θα αντιληφθούν πως τη χρειάζεσαι. Οι γονείς τείνουν μερικές φορές να βοηθούν περισσότερο το παιδί που έχει ανάγκη. Κάποιες φορές η ανάγκη είναι πραγματική, άλλες πάλι κάποιο παιδί έχει χαρακτήρα που το εκμεταλλεύεται προς όφελος του. Δε νομίζω όμως πως σε αγαπάνε λιγότερο, απλά είναι ήσυχοι πως εσύ είσαι καλά. Ζήτα τη βοήθεια τους.
@4 Εγώ θα το πάρω σαν τρολ και θα πω... χαλάρωσε κοπελιά! Από την άλλη, αν δεν είσαι τρολ, σίγουρα κάτι κάνεις λάθος. Μάλλον φταίει το ότι ξέρεις ότι είσαι πολύ όμορφη και αυτό κάπως βγαίνει προς τα έξω! Προσπάθησε να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου σαν έναν κοινό θνητό... ένα σαν κι εμάς τους υπόλοιπους βρε παιδί μου! Βασικά, σταμάτα να προσπαθείς να αποδείξεις κάτι.
Κι όμως, υπάρχουν, κι έχουν στ αληθεια αυτά τα προβληματα. Γνωρίζω μια κοπέλα, τοσο εξωπραγματικα ομορφη, ξανθα μαλλια, τεραστια μπλε ματια, μακριες βλεφαριδες, ζυγωματικα, γωνιες, χειλια, οδοντοστοιχια, τοσο όμορφα όλα που νομίζεις πως το προσωπο της φτιαχτηκε στο φώτοσοπ. Και ούτε ιχνος μακιγιάζ ή χτενισματος. Καθε φορα που τη βλεπουμε, με όποιον κι αν ειμαι, απλώς τη χαζεύουμε σαν να ειναι πινακας και μετα συζηταμε για καμια ωρα πόσο ομορφη ειναι. Πραγματικα δε μπορω να σας περιγράψω! Κι εγω λοιπόν οταν τη γνωρισα πρωτη φορα τη θεωρουσα σνομπ, ή/και ηλιθια. Η κοπέλα απλώς ήταν λιγομιλητη και κάπως μαζεμενη - οταν τη γνωρισα λιγο καλυτερα, ήταν ενα κοριτσι συμπαθέστατο, μορφωμενο και πολύ ικανό. Σημερα ειναι δικηγόρος και αρκετα πετυχημενη. Δεν ξέρω γιατί είχα κανει αμεσως αρνητικες σκεψεις γι' αυτην, νομίζω πως οταν καποιος ειναι τοσο αψεγάδιαστος, προκαταβαλλόμαστε αρνητικά. Αυτό το "δε μπορεί να είσαι τόσο ομορφη και να εισαι και εξυπνη" που εξαγριωσε την κοπελα, πράγματι το σκεφτεται ο κόσμος!
Μα δεν αμφισβήτησα το γεγονός ότι υπάρχουν μαγευτικά όμορφοι και παράλληλα έξυπνοι άνθρωποι εκεί έξω. Ούτε το ότι έχουμε την τάση να συνδέουμε την ομορφιά με την χαζομάρα. Αμφισβήτησα το ότι μια μαγευτικά όμορφη και πολύ έξυπνη κοπέλα (και παράλληλη πολύ καλός άνθρωπος) στέλνει μια τέτοια ερώτηση στην Λένα. Τι πάει να πει «αφήνω τα μαλλιά μου λίγο άλουστα, κοιμάμαι επίτηδες λίγες ώρες, προσπαθώ να βαφτώ με τρόπο που να χαλάει τα χαρακτηριστικά μου και βγαίνω»; Ή δεν πάω κομμωτήριο για να μην γίνω ακόμα πιο όμορφη; Θέλω να πω λοιπόν και πάλι ότι είτε διαβάζουμε ένα πολύ πετυχημένο τρολ είτε η κοπέλα είναι όντως όλα αυτά που λέει αλλά κάτι χάνει στην εικόνα που βγάζει προς τα έξω. Μάλλον το πρώτο ισχύει! :)
#4Eνδιαφέρον.Ίσως έχει να κάνει με τον υπερθετικό βαθμό.Η κοινωνία ευνοεί τους εμφανίσιμους μεν, αλλά η/ο *πιο/πολύ* εμφανίσιμος μπορεί να αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα (όπως ο πολύ ψηλός, πολύ αδύνατος, πολύ πλούσιος, πολύ έξυπνος κλπ), βέβαια έχει, επίσης, ενδιαφέρον που η γράφουσα δεν βιώνει ή δεν βλέπει, τελοσπάντων, την όποια θετική πλευρά, την θεωρεί δεδομένη.Στο la danza de la realidad έχει μία ιδιαίτερη σκηνή περί επίτευξης της επιλεκτικής "αορατότητας" κι έχω την εντύπωση ότι, ως ένα -έστω και μικρό βαθμό- αυτή είναι state of mind ...αλλά μπορεί και να σφάλω.
Η επιλεκτική αορατότητα, έγραψες! Έχεις απόλυτο δίκιο, είναι state of mind. Το πώς πλασάρεις τον εαυτό σου κάθε φορά, σε ποιους και πώς είναι όλο το ζουμί. Μπορείς άνετα να περάσεις απαρατήρητος αν το θες, στόχος να το θες και να το έχεις δουλέψει.Τώρα βέβαια τι να πω κι εγώ, δεν μπορώ να επικαλεστώ για την πάρτη μου την απίστευτη, απύθμενη και ακαταμάχητη ομορφιά επί μονίμου βάσεως, δεν μπορώ να ταυτιστώ με αυτά που περιγράφει η κοπέλα. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει κάτι, μπορεί η κοπέλα να λέει αλήθεια και να είναι κάτι το υπερπλήρες και όλοι οι υπόλοιποι να είμαστε σαν ιμιτασιόν δίπλα της, δεν ξέρω. Πάντως μπορεί να γίνει "γήινη" αν το θέλει, με την κατάλληλη εγκεφαλική διεργασία :P
4Υπάρχει τόσο χρήμα πίσω από την Αμάλ, που της δίνουν σημασία και μόνο για αυτό, για αρχή. Δεν είναι μια κοπέλα που πηγε να ζητήσει ταπεινά δουλειά. Της δόθηκε η ευκαιρια λόγω χρημάτων κι επειδή είναι πολύ μορφωμένη και έξυπνη, τα κατάφερε.Κι εμένα μου κάνει εντύπωση που βλέπεις μόνο την αρνητική πλευρά, γιατί γενικά οι άνθρωποι είναι θετικά προσκείμενοι στην όμορφιά. Αυτό με τις φίλες, με ενόχλησε. Μήπως περιστοιχίζεσαι από του λάθος κομπλεξαρισμένους ανθρώπους; Εμείς στα μπαρ βγάζαμε βιτρίνα την όμορφη για κράχτη, γελούσε κι αυτή, (το ξερε, τί να κάνει;), και βγάζαμε ποτάρες τζάμπα.
"Εμείς στα μπαρ βγάζαμε βιτρίνα την όμορφη για κράχτη, γελούσε κι αυτή, (το ξερε, τί να κάνει;), και βγάζαμε ποτάρες τζάμπα. Πηγή: www.lifo.gr"Aχμ...τέλος πάντων...
ΟΚ. Αυτό που κάνατε ωμά και χωρίς μούμπλε μούμπλε αν δούλευε στο μαγαζί θα το έλεγαν "κονσομασιόν". Δεν είναι τιμητικό ούτε για κείνη κι ούτε για σας.
Καραβαν 20.01Πολυ εύκολα αποκαλείς πουτ@νες τις γυναικες. Παλεύουμε για το δικαιωμα αυτοδιάθεσης των γυναικών, με ποιους θα κανουν σεξ και να που ερχεται και ο μισογυνης να μας πει και πού θα χαμογελάσουμε. Φιλε Καραβαν ελπίζω να εισαι 70+ χρονών. Αλλιώς λυπάμαι γενικώς για σενα. Η σοβαροφάνεια μας εφαγε.
Κρίμα που κόπηκε το σχόλιό μου επειδή τώρα πια δεν μπορεί να αποδειχθεί το περιεχόμενό του κι οι υπόλοιποι σχολιαστές κρίνουν με βάση το περιφερειακό κι εν πολλοίς παραπλανητικό σχόλιο που ακολούθησε. Μaggie παρακολουθώ την στήλη και γράφω σχεδόν κάθε φορά κι από ένα σχόλιο και αν λίγο είχες παρακολουθήσει θα μπορούσες να συνάγεις το συμπέρασμα ότι γυναίκα είμαι και μάλιστα μεσήλικη και έτι περισσότερο προοδευτικότερων απόψεων από τις δικές σου ειδικά (κρίνοντας από τα γραφόμενα φυσικά καθότι δεν γνωριζόμαστε). Αλλά και με μια ματιά στα λίγο πρόσφατα σχόλια στο προφίλ μου θα μπορούσες να το διαπιστώσεις άλλωστε! Επομένως απλώς δεν ασχολήθηκες. Δεν συνηθίζω να κρίνω τις γυναίκες ως "πουτ@νες" (ούτε ανέφερα αυτή τη λέξη) και είμαι υπέρ της αυτοδιάθεσής τους. Αλλά όταν λες ότι χρησιμοποιούσατε "για κράχτη" την όμορφη της παρέας για να βγάλετε "τζάμπα ποτάρες" και κάνετε εικονικά high five με τον Ποκοπίκο κι αναφέρεσαι σε "πετυχημένο μάρκετινγκ" τότε το εύλογο συμπέρασμα που θα εξήγε ο οποιοσδήποτε άντρας ή γυναίκα οποιασήποτε ηλικίας είναι ότι ακριβώς ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΑΤΕ την σεξουαλικότητα της κοπέλας προς ίδιον όφελος. Αυτό δεν το λες αυτοδιάθεση! Επειδή το όφελος ήρθε σε τζάμπα ποτάρες κι όχι σε χρήματα αυτό αθωώνει την φαρισαϊκή του υποκρισία και τον υπολογισμό του;Είχα πει αυτολεξί ότι η κίνηση αυτή δεν τιμάει ούτε την κοπέλα ούτε εσάς και εμμένω στην θέση μου. Δεν τιμάει μάλιστα ούτε το φεμινιστικό κίνημα που υποτίθεται μάχεται για την ΑΥΤΟδιάθεση των γυναικών κι όχι το να γίνουν αντικείμενο "μάρκετινγκ" του περιγύρου τους.Αν θελήσετε να το καταποντίσετε κι αυτό το σχόλιο δεν μπορώ παρά να συμπεράνω ότι τσούζει η αλήθεια του!Λυπάμαι που ορισμένοι σχολιαστές (όπως έχει παρατηρηθεί κι από άλλους συνσχολιαστές) κρίνετε τα σχόλια με έμφυλο διαχωρισμό και σπεύδετε να απεμπολίσετε όσα νομίζετε ότι είναι "από 70+ άντρες". Τα ad hominem μπορούν να λείπουν...
Καραβαν έμεινα άφωνη με τα σχόλια που προηγήθηκαν. Η τάση ορισμένων να βγάζουν συμπεράσματα άλλα αντί άλλων για άλλους συνσχολιαστές συνεχίζεται.
Καραβαν 16.06Τί ειναι αυτο που σε κανει να πιστεύεις ότι θα πρεπε να φροντισω να γνωριζω το φυλο σου αλλα και να έχω εικόνα για σενα από το σύνολο των σχολιων σου; Μπορεί να μη μας ειπες πουτ@νες αλλά αυτό που ειπες ήταν χοντροειδεστατα το ιδιο.
Χαίρομαι που το σχόλιό μου αποκαταστάθηκε παραπάνω! Μπράβο στο θάρρος του διαχειριστή που το ανέβασε και πάλι.Δεν πιστεύω ότι "πρέπει" να γνωρίζεις το φύλο μου γενικώς κι αορίστως Maggie επειδή είμαι κάτι το τόσο σημαντικό που οφείλεις να το πράξεις. Δεν μεγαλοπιάστηκα. Πριν όμως κατηγορήσεις το σχόλιό μου για έμφυλα στερεότυπα ελαφρά τη καρδία...ε είναι κάπως έλλειψη homework το να βιαστείς τόσο! Δεν είναι; Για να επανέλθω όμως στην ουσία δεν έχει σημασία τόσο η χρήση του όρου (νταβατζιλίκι είναι ακριβέστερο παρεμπιπτόντως και δεν θα το ανέφερα αν δεν με προκαλούσες/προσκαλούσες να εκφραστώ καθαρά στο πρώτο σου σχόλιο...εκείνο κάτω από το σκεπτικό δικό μου) όσο το ότι τέτοιου είδους κινήσεις -και κυρίως το να *επιχαίρεται* κάποια για τις μεθοδευμένες τέτοιες κινήσεις- είναι μια γροθιά στο μήνυμα του φεμινισμού. Κι επιτρέπει έτσι σε διάφορους άντρες εκεί έξω (κι εδώ μέσα) να λένε ότι κρίνουμε με δύο μέτρα και δύο σταθμά και να μας αποκαλούν "κάρχιες" κι αρπακτικά όλες μας. Πόσο πιο λιανά να το κάνω; Δεν είναι έντιμο. Την κόρη σου θα την συμβούλευες να το κάνει; "Πέτα λίγο μπούτι έξω -κι αν δεν έχεις εσύ καλό τότε η φιλενάδα σου- για να πιείτε η παρέα τζάμπα". Παραδεχτείτε ένα lapsus of judgment (στον εαυτό σας πάνω απ'όλα μιας και δεν δικάζουμε εδώ) και πάμε παρακάτω.
Καραβάν 21:06Χαίρομαι κι εγώ που επανήλθε το σχόλιο, ετσι φαίνεται ξεκάθαρα η χοντροκοπιά σου.Αλήθεια, μπουτι; Ποιος μίλησε για μπούτια και κρέατα; Ποιος είπε ότι η φίλη μου φορούσε προκλητικά ρούχα για να προσελκύσει τα αντρικά βλέμματα; Όταν λέω ότι την βάζαμε βίτρινα, εσύ κατάλαβες ότι τη βγάζαμε στο κλαρί με β&ζιά και κ@λους να φαίνονται, επί πληρωμής. Χμ..Talk about lapsus of judgment.Κονσομασιόν είναι όταν πηγαίνει μια γυναίκα στο μπαρ με σκοπό να βγάλει χρήματα για το προς το ζειν, και η δουλειά της είναι αποκλειστικά να προκαλεί με σεξουαλικές υποσχέσεις τους πελάτες κάνοντάς τους παρέα για να κάνουν κατανάλωση αλκοόλ και να βγάλει το μαγαζί με το οποίο συνεργάζεται χρήματα και να πάρει και αυτή το ποσοστό της. Σε ποια φάση ακριβώς διάβασες κάτι τέτοιο από εμένα; Σε καμία. Το φαντάστηκες, το έστησες στο μυαλό σου γιατί έτσι είναι πολλές γυναίκες, και είστε παντού ρε συ, έτοιμες να κρίνουν άλλες γυναίκες που δεν φαίρονται όπως αυτές. Το να βάλεις πρώτη μούρη την όμορφη της παρέας δε λέει τίποτα. Δεν μπορώ να σου μεταφέρω την κατάσταση εκείνης της στιγμής, την αλαφράδα και το χαβαλέ που εμπεριείχε και ούτε θέλω, γιατί οι απόψεις σου φαίνονται απολιθωμένες και είσαι βαρύτατα επικριτική για κάτι τόσο ελαφρύ και μικρό. Λυπάμαι πολύ που σκέφτεσαι τόσο βρώμικα για άλλες γυναίκες. Θα το ξαναπώ και σταματώ εδώ, πόσο πιο λιανά να στο πω κι εγώ; Είσαι σοβαροφανής.Rosa nera, τί έγινε, μυρίστηκες διένεξη και σύρθηκες;Για την αφωνία, γαργάρες με σόδα.
Maggieτόσο σε έτσουξε και θες να το συνεχίσεις; Μ'έκανες και γέλασα! Δεν με έχουν ξαναπεί σοβαροφανή. Όσο ζω μαθαίνω. :D Στα μπαρ να υποθέσω εσείς (που δεν είστε και σοβαροφανείς) πηγαίνετε με κελεμπία και άσε τους απέναντι τα "χάπατα" (χαρακτηρισμό με τον οποίο συμφώνησες ατύπως) να ξεροσταλιάζουν. ΟΚ. Επίσης δεν κάνετε κατανάλωση αλκοόλ (μιας κι αναφέρεσαι στην ερμηνεία της consomation, πραγματκή "ΔΟΜΗ" η lifo σήμερα) αλλά πίνετε νερό βρύσης ως "ποτάρες". ΟΚ. Μείνε με την εντύπωση που έχεις για την ελαφράδα της στιγμής και το "μικρό" αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Mικρή σημασία έχει άλλωστε. Το ήθος (κι όχι ο πουριτανισμός με τον οποίο φαίνεται το μπερδεύεις) των ανθρώπων στις λεπτομέρειες φαίνεται κι εσύ "εμετρήθης, εζυγίσθης κι ευρέθης ελλιπής". Μην διαμαρτυρηθείς βέβαια όταν κάποιος σε αποκαλέσει "συμφεροντολόγα". Ξέρεις τώρα εσύ. Ένας μισογύνης είναι! (Τι βολικό να βλέπουμε όλα τα θέματα μονόπαντα)Πού να περίμενες να πάθεις τέτοιο τράκο γράφοντας ένα σχόλιο στο φτερό για να δείξεις πόσο ακομπλεξάριστες είστε γύρω από την όμορφη της παρέας!!Όσο για την Rosa έχει τόσο δικαίωμα να σχολιάσει όσο εσύ κι εγώ κι οι υπόλοιποι. Τα "κακά" του δημοσίου διαλόγου βλέπεις...Λυπάμαι πάντως που συρθήκαμε σε τέτοιες αντιλαβές. Εγώ το σταματώ εδώ. Δεν με αντιπροσωπεύει η συνέχιση αυτού του διαλόγου.
Καραβαν 15.28Τρακο, τσούξιμο υποθετω οτι όποιος απαντα στις ασυναρτησίες σου πιστευεις οτι τον τσουζει και κανει διαλογο μαζι σου, κι οτι τρωει τρακο με τα φοβερα και τρομερά λεγομενα σου. Μονο ετσι ενεργοποιήσαι για διαλογο εσύ μαλλον και πιστευεις ορι ολοι ετσι ειναι. Με τοση επιθετικότητα και ξυνιλα, θα λεγε κανεις οτι ζηλεψες λιγακι. Ας ειναι.Μαζεψε τα απειρα κι ακρως ενοχλητικα εισαγωγικα του κειμενου σου, τα κομπλεξ σου, και σ' αλλη παραλια.
rosa nera 24.4.2017 | 01:30Δεν το γνωρίζεις αλλά σε ενημερώνω ότιείμαι η μόνη από εδώ μέσα που έχω αποκαλύψει το ονοματεπώνυμό μου και όλα μου τα στοιχεία στο παρελθόν.Οπότε ποιου ασφαλούς; Και τσαμπουκάς κιόλας..Τις γαργάρες, τις έκανες;
Αυτό είναι δικό σου θέμα και δεν αναιρεί κατ ' ελάχιστον το γενικό περιεχόμενο αυτού που έγραψα. Θεώρησες δε ,ότι το σχόλιο απευθύνθηκε σε σένα(όπως και το πρώτο σχόλιο που ενέβαλα ) ,παρ όλο που ΔΕΝ έγραψα αποδέκτη.Γιατί άραγε;(Έχω ξαναγράψει ότι αυτού του τύπου οι διάλογοι δεν με αφορούν. Ούτε με σένα,ούτε με άλλους.Γι αυτό και cut.Να βρεις άλλο τρόπο να εκτονώσεις την όποια επιθετικότητά σου.Θα σου κάνει πάρα πολύ καλό).
Rosa nera 1.08 εσυ πεταχτηκες σανμηνπωτι στο thread μου. Τελειωσαν τα επιχειρηματα κ παιζεις κρυφτουλι τωρα; παιζεις με τις λεξεις; παιζεις με τη φλογα; Καλε τι προβλημα εχεις με μενα εδω μεσα; η συνεχης επιθεση σου στα σχολια μου κρυβει προσωπικη εμπαθεια.
#3 Είχα την τύχη να έχω γονείς που ποτέ δεν πεκαναν διακρίσεις κι επτσι δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη συμπεριφορά στην ηλικιακή ομάδα των γονιώνπου έχουν τη μόρφωση και τις δυνατότητες να αποφύγουν αυτή τη συμπεριφορά. Υπάρχει όμως. Άλλοτε οφείλεται σε ψυχολογικά συμπλέγματα (νάρκισσοι μητέρες, εγωκεντρικοί πατέρες), άλλοτε σε έναν αυθαίρετο καταμερισμό αναγκών που κάνουν οι γονείς στο μυαλό τους, αποφασίζοντας ότι κάποιο παιδί είναι αδύναμο ( λόγω λιγότερων δυνατοτήτων ή αδυναμίας / θέλησης να τις εξασκήσει) και άρα πρέπει να στηριχτεί, ενώ το άλλο "τα καταφέρνει μια χαρά". Υπάρχουν γονείς που αναπαράγουν αυτό το μοτίβο , γιατί έτσι τους είχαν φερθεί οι γονείς τους και είναι εντυπωσιακό πόσο δεν αντιλαμβάνονται ότι το αναπαράγουν ( ιδίως οι "αδικημένοι")Αυτό μεταφράζεται σε συμπεριφορές όπως στην περίπτωσή σου μέχρι αδικίες στην κατανομή της περιουσίας. Δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις πολλά για να ανατρέψεις μια νοοτροπία που δεν θέλουν οι ίδιοι να δουν. Μπορεις όμως να διεκδικήσεις ισότιμη μεταχείριση. Ίσως καταφέρεις να κάνουν την αυτοκριτική τους και να βελτιωθούν, σε κάθε περίοτωση πάντως θα τους απογυμνώσεις από τη δικαιολογία ότι δεν κατάλαβαν ότι κάνουν διακρίσεις. Όσο σωπαίνεις, βοηθάς τηδιαιώνισητης κατάστασης.#4 Αν σε παρηγορεί, όμοθα συμπεριφορά αντιμετωπίζουν και κοπέλες που είναι απλώς όμορφες- και έξυπνες ( δεν το λέω ειρωνικά). Πολλές γυναίκες έχουν ακούσει τη φράση είσαι πολύ όμορφη/ γλυκιά κλπ για να κάνεις την αστυνομικό, εισαγγελέα, πυρηνική φυσικό κλπ. Η συμπεριφορά των φίλων σου είναι μεν δικαιολογήσιμη ως ένα βαθμό ( όλοι έχουν ανασφάλειες), αυτό όμως δε σημαίνει ότι εσύ δεν έχεις δικαίωμα να στρναχωριέσαι με αυτή.Εξάλλου, Ειδικά οι ωραίες γυναίκες προσελκύουν τους λίγουρους όπως λες, γιατί αυτοί δεν έχουν συστολή. Άνθρωποι πιο ισορροπημένοι είναι φυσικό να ντρέπονται. Υπάρχουν όμως άνδρες που είναι και έξυπνοι και ελκυστικοί και ισορροπημένοι, που δεν κομπλάρουν με μια γυναίκα σας εσένα. Μια και η Α, μπα ανέφερε την Αμάλ, η καλύτερή της φίλη ανέφερε στο γαμήλιο δείπνο ότι φοβόταν πως θα έμενε μόνη της, γιατί κανένας από όσους γνώριζε δεν ήταν αρκετά καλός για κείνη.Δε χρειάζεται να ντρέπεσαι για τα δώρα που σου χάρισε η φύση!! Φαίνεσαι ισορροπημένος άνθρωπος και είναι βέβαιο ότι θα βρεις κάποιον που να καμαρώνει και να μην απειλείται από σένα!
#3 Ακριβώς αυτά που λες, και μπράβο στους γονείς σου που δεν φέρθηκαν έτσι! Δυστυχώς είμαι κι εγώ στην κατάσταση της ερωτώσας, μίλησα αλλά δεν έγινε τίποτα, ίσα ίσα βγήκα άπληστη (που δεν είμαι btw), ΑΛΛΑ αγαπητή φίλη ερωτώσα, γονείς που δίνουν με τέτοια κριτήρια, απαιτούν ανταλλάγματα και θα το διαπιστώσεις όταν αρχίσουν να μεγαλώνουν. Καλά είσαι, γλίτωσες. Δεν το βλέπεις τώρα, θα το δεις αργότερα. Στο εγγυώμαι.#4 Ακριβώς έτσι, οι πανέμορφες ανήκουν στον λαό τους
Δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά γονείς που κάνουν τόσο μεγάλες διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά τους δεν έχουν πολλούς ενδοιασμούς να απαιτούν από το "ριγμένο" της υπόθεσης (ενώ παράλληλα συνεχίζουν να ταχταρίζουν το "καλό παιδί" τους.
Δυστυχώς, η πείρα της ζωής (και είμαι... μεγάλη, παίζει και μεγαλύτερη όλων!) μου λέει ότι η εξομ. #3, θα "πληρώσει" στο μέλλον και τη φροντίδα των γονιών της! Τα άτομα σαν την αδερφή της, πάντα βρίσκουν τον τρόπο να βγαίνουν έξω, όταν αρχίζουν τα δύσκολα.
"Πολλές γυναίκες έχουν ακούσει τη φράση είσαι πολύ όμορφη/ γλυκιά κλπ για να κάνεις την αστυνομικό, εισαγγελέα, πυρηνική φυσικό"Ρε, εδώ στα nets, σε πιο απλά πράγματα! Όταν είχα επιλέξει ένα ξεκάθαρα "γυναικείο" nick, για λόγους που δεν είναι της παρούσης, άκουγα πολύ συχνότερα υποτιμητικά/ πατροναριστικά σχόλια, μαζί -βέβαια- με τα "φαίνεσαι έξυπνη/ ευφυής"(...για γυναίκα). Όταν άρχισα να χρησιμοποιώ (εκ νέου) ένα παλιό gender-neutral μου, βασικά, δεν μου λένε καμία από τις παραπάνω ΜΠΟΥΡΔΕΣ, ακόμη και σε διαφωνίες!
Πιθανότατα ισχύει κι αυτό που λες αλλά, προσωπικά, νομίζω πως δεν έχω συναντήσει το συγκεκριμένο, τουλάχιστον δεν έχω αντιληφθεί κάτι το εμφανές, εν αντιθέσει με το entitlement του έμφυλου borderline χλευασμού, που αισθάνονται ότι μπορούν να εξασκούν ορισμένοι άνδρες σχολιαστές όταν κοντράρονται, στα ίσα, με άτομο που προσλαμβάνουν, ως γυναίκα (ανεξάρτητα με το αν είναι ή όχι ή, ή). Και, πάλι, προσωπικά, σε κάποιο point άρχισα να το βρίσκω αρκετά κουραστικό/εκτροχιαστικό/demeaning, για την εκάστοτε συζήτηση-argument.
#1 Αφού σε λυπεί πολύ(και όχι σου λείπει,όπως προφανώς ήθελες να γράψεις),όπως καταλαβαίνεις, μάλλον είναι απαραίτητη να σε συνδράμει ειδικός.Οι σχέσεις αποστάσεις είναι πανεύκολη υπόθεση .Αρχίζουν και τελειώνουν μπροστά σ ένα υπολογιστή ,όποτε νομίζει ο καθένας.Το εκ του σύνεγγυς είναι το θέμα.Εφόσον λοιπόν διαπιστώνεις ότι η εμφάνισή σου δεν αποτρέπει,τότε κάτι άλλο αποτρέπει από την σύναψη σχέσεων κι αυτό έχει να κάνει με σένα,όπως το εντοπίζεις.Οι ειδικοί λειτουργούν ως καθρέπτες, βοηθάνε να κοιτάξεις τα υποφωτισμένα σημεία που δεν μπορείς να δεις μόνη σου.Έλεγξε αν υπάρχει Κέντρο Ψυχικής Υγείας εκεί που φοιτάς.Δεν πληρώνεις εκεί.Αν δεν υπάρχει,μήπως να έβρισκες κάποια part time απασχόληση για να μπορείς να πληρώνεις την θεραπεία σου;Δεν αναφέρεις βέβαια την σχολή σου,ενδεχομένως να μην υπάρχει η άνεση χρόνου για δουλειά.
#5 Εσύ όχι μόνο κατάπιες αυτό, αλλά και το πόσο τζέντλεμαν είναι που σου είπε «εγώ σε θέλω, αλλά αφού σε θέλει και ο άλλος, μην το στενοχωρήσουμε το παιδί». Πηγή: www.lifo.grΛένα κέντησες, μ'έχει πιάσει νευρικό γέλιο!
#7 Ο γάμος μπορεί να μην σ έχει απασχολήσει ποτέ,οι διαπροσωπικές σου σχέσεις; Το αισθάνομαι αποτυχημένη θα μπορούσες να το συνδεσεις με τις σχέσεις;Και μήπως πιο δόκιμο θα ήταν το απογοητευμένη;Αν τυχόν αισθάνεσαι έτσι και δεν μπορείς να προσδιορίσεις τους λόγους,θα μπορούσε ένας αναλυτής να σε βοηθήσει πολύ.
#2 Είναι κρίμα να αισθάνεσαι έτσι. Σπουδάζεις,δουλεύεις,έχεις δημιουργικές ασχολίες.Η σκια της αδερφής σου είναι στο μυαλό σου.Την ζωή της δεν την εγκρίνεις.Την ζηλεύεις ίσως,αλλά δεν την εγκρίνεις.Δεν θα την οδηγήσει πουθενά,αν είναι τα πράγματα όπως τα περιγράφεις.Δεν το θες εσύ αυτό για τον εαυτό σου και γι αυτό έχεις και διαφορετική πορεία.Να την αγαπάς και να την προσέχεις σαν αδερφή σου που είναι, αλλά,είστε δύο παντελώς διαφορετικές οντότητες. Ξεκαθάρισέ το, στο μυαλό σου κατ αρχήν.Της έχεις αφήσει(στο μυαλό σου)πάρα πολύ χώρο.Είσαι πολύ συνειδητοποιημένη ως προς τα συναισθήματά σου κι αυτό είναι καλό.Θα πρέπει να δώσεις στους δικούς σου να καταλάβουν ότι κάνουν διακρίσεις(εννοείται ότι το γνωρίζουν),αφού αυτό νιώθεις κι αυτό σε πνίγει . Πες το για να αποσυμπιεσεις και το θυμό που σου απορροφά τόση ενέργεια. Δεν θα αλλάξει κάτι,το πιθανότερο, αλλά πες το.Σε εξόργισε η παραχώρηση του σπιτιού; Βρες συγκάτοικο εν ανάγκη και φύγε από κει. Αισθανθηκες αδικημένη; Δεν μπορεί να είσαι μονίμως ετεροπροσδιοριζόμενη από γονείς και αδερφή που ατυχώς, δεν θα σε αντιμετωπίσουν διαφορετικά ως δια μαγείας. Τις οικογένειές μας δεν τις επιλέγουμε.Την στάση μας όμως και την συμπεριφορά μας απέναντί τους,την επιλέγουμε.Όσο πιο γρήγορα πάρεις ψυχικές και πραγματικές αποστάσεις, τόσο πιο υγιής ψυχικά, χαρούμενη και δημιουργική θα νιώσεις.Ούτως ή άλλως και στην άκρη του κόσμου να πας,θα τους έχεις μέσα σου (όχι μόνο εσύ,όλοι κουβαλάμε τους δικούς μας). Δοκίμασε επί του παρόντος να αλλάξεις τετράγωνο στην ίδια πόλη.
4. Συγνώμη βρε Α, μπα, αλλά την Αμάλ ωραία δεν την λες. Είναι μία πολύ αδύνατη γυναίκα, με πρόσβαση στην υψηλή ραπτική λόγω της οικονομικής της κατάστασης. (Ή εγώ ξύπνησα χοντρή σήμερα, οπότε μη μου δίνετε σημασία)
Αντίθετα ωραία την λες. "Στην ώρα της", από την ακριβή ετυμολόγηση της λέξης, δηλαδή επακριβώς στα πρότυπα που κυριαρχούν σήμερα. Ίσως εννοούσες όμορφη με την έννοια της ευ-μορφίας/διαχρονικότητας/κλασσικής ομορφιάς.
#2Από τη στιγμή που υπάρχουν τόσα μέσα αντισύλληψης και δεν είσαι και μικρή, αυτό σε καθιστά υπεύθυνη σε πολύ μεγάλο βαθμό για αυτή την εγκυμοσύνη. Δεν είναι μέσο αντισύλληψης η έκτρωση, είναι η έσχατη λύση σε πολύ σοβαρές περιπτώσεις.Ο τρόμος μπροστά στις ευθύνες δεν είναι καθόλου ασυνήθιστος, για τα ακρίβεια μας πιάνει σχεδόν σε κάθε σημαντικό βήμα στη ζωή, είτε επαγγελματικό είτε προσωπικό. Για μένα δεν είναι δικαιολογία.Έχω ακούσει άπειρες φορές να μετανιώνει μια γυναίκα για μια έκτρωση, ιδιαίτερα όταν είναι πάνω από 20 χρονών που ξέρει τι της γίνεται, ποτέ που κράτησε το παιδί και το έφερε στον κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εννοείται υπάρχουν και εξαιρέσεις, όπως σε όλα τα θέματα.Φυσικά δεν θα το μεγαλώσω μαζί σου κι από αυτή την άποψη δεν μου πέφτει λόγος, αλλά από τη στιγμή που ρωτάς και δεν αναφέρεις κανένα σοβαρό πρόβλημα παρα μόνο τον φόβο μπροστά στην ευθύνη ενός παιδιού σου απαντάω πως θεωρώ σωστό να μην προχωρήσεις σε μια έκτρωση που ούτως ή άλλως κι εσύ πιστεύεις πως θα μετανιώσεις.
Κι εγώ έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις γυναικών που έχουν κάνει έκτρωση και δεν το μετανιωσαν αλλά δεν το συζητούν γιατί είναι θέμα ταμπού. Θα έλεγα λοιπόν πως οι προσωπικές εμπειρίες και των δύο μας μάλλον διαφέρουν πολύ Και σε καμία περιπτωση δε συνιστούν τεκμηριωμένες απόψεις για να πούμε με τόση σιγουριά στην κοπέλα τι να κάνει.
Έχω κάνει έκτρωση στα 32 μου και δεν το έχω μετανιώσει ούτε για μία στιγμή. Το έκανα γιατί δεν ήμουν εγώ έτοιμη και δεν ήταν και ο σύντροφός μου έτοιμος. Δεν το συζητάω, όχι γιατί το θεωρώ ταμπού, αλλά γιατί η άποψή μου είναι ότι πρόκειται για κάτι πάρα πολύ προσωπικό και ό,τι και να πω εγώ, μόνο θόρυβο θα δημιουργήσει. Δεν διαφωνώ όμως ότι κάποιοι μπορεί να μην το συζητούν για το λόγο αυτό. Είναι μια απόφαση που πρέπει να την πάρεις μόνη σου- και είναι πάρα πολύ δύσκολη. Προσωπικά, όπως λέει και η Λένα, είναι καλό να σκέφτεσαι ότι όποια απόφαση πήρες τη θεώρησες καλή, είναι κάτι που ήθελες, τη δεδομένη στιγμή. Εύχομαι τα άτομα που έρχονται σε αυτή τη θέση να έχουν αρκετή ωριμότητα και να μπορέσουν να σκεφτούν νηφάλια. Φιλιά σε όλους
Καλώς δεν το μετάνιωσες.Ο καθένας έχει το απόλυτο δικαίωμα να αποφασίζει για την ζωή του.Τα δε ηθικοπλαστικά κηρύγματα περισσεύουν.Απλά είναι εφικτό να αποφευχθεί μια ανάλογη κατάσταση.Αυτό.
Εξωγήινη, ρίξε μια ματιά εδώ https://www.theguardian.com/lifeandstyle/2016/may/09/love-regret-mothers-wish-never-had-children-motherhood.Το ό,τι δεν ακούμε συχνά για μητέρες που μετάνιωσαν, δε σημαίνει απαραίτητα πως δεν υπάρχουν ή δεν είναι τόσες πολλές. Η μητρότητα (και κατά συνέπεια οι μητέρες) πάντα αντιμετωπιζόταν ως κάτι το απόλυτα ιερό. Κατά συνέπεια, μια τέτοια δήλωση θα ισούταν με ύβρι.Θεωρώ πως οι περισσότερες μητέρες (πέρα από ελάχιστες νοσηρές περιπτώσεις) αγαπούν τα παιδιά τους, ανεξαρτήτως από το αν η εμπειρία της μητρότητας ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους. Η αγάπη που προκύπτει όμως δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τη συνειδητότητα μιας απόφασης που πάρθηκε με ελλιπή δεδομένα και ίσως θολά κριτήρια (βλ. πίεση οικογενειακού περιβάλλοντος, κοινωνίας).
Εξωγήινη ο φόβος μπροστά στην ευθύνη ενός μωρού είναι πολύ σοβαρός λόγος. Υπάρχουν γυναίκες που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη ενός μωρού. Τα μέτρα αντισύλληψης είναι 99% αποτελεσματικά, δεν ξέρουμε αν η εξομολ χρησιμοποίησε ή οχι κάποια μεθοδο αντισύλληψης. Νομίζω οτι αν ήταν σε νεαρότερη ηλικία δε θα το μετάνιωνε. Λέει οτι θα μετανιώσει οποιαδήποτε απόφαση και να πάρει άρα θέλει να κρατήσει το μωρό γιατί αν κάνει έκτρωση, λόγω ηλικίας, ίσως να μην μπορέσει να κάνει παιδιά στο μέλλον αν θελήσει. Αυτή τη στιγμή δε θέλει όμως, ίσως ούτε και στο μέλλον όμως θέλει να έχει την επιλογή. Ισως γίνει καλή μητέρα και αργοτερα δε μετανοιώσει που έκανε παιδί. Ισως πάλι το μετανιώσει. Αυτό μόνο ο χρόνο θα το δείξει, όμως η άμβλωση δεν είναι κάτι κακό, η κάθε γυναίκα έχει την ελευθερία να επιλέξει για το αν, πότε και πως θα αποκτήσει παιδιά. Το να κρατήσει το παιδί λόγω ενοχών δεν είναι λύση
Βρε παιδιά ωραία όλα αυτά που λέτε και μάλιστα με πολλά συμφωνώ. Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να σκεφτομαι όποτε έρχεται αυτή η κουβέντα οτι κανείς από μας δεν θα μπορούσε να εκφράζει τόσο ωραία την αποψάρα του για το θέμα αν η δική του μητέρα είχε αποφασίσει ότι είναι ανεπιθύμητη η εγκυμοσύνη της και είχε κάνει έκτρωση, γιατί απλούστατα δεν θα υπήρχαμε. Ας πούμε εμένα η δική μου μητέρα μετά από εμάς τις 3 αδερφές, είχε άλλες δύο εγκυμοσύνες τις οποίες παρότι επεδίωξε, εντούτοις τερμάτισε (όχι για λόγους υγείας, αλλά γιατί τελικά αποφάσισε ότι δεν ήθελε άλλες ευθύνες). Άραγε πώς θα ήταν αυτά τα 2 αδέρφια; Κι επιτέλους ποιος θα μιλήσει εκ μέρους των μωρών που δεν είχαν την ευκαιρία να γεννηθούν; Πού σταματάει το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της και πού ξεκινάει του μωρού; Γιατί μπορεί να λέμε ότι είναι ένα μάτσο κύτταρα σε αυτή τη φάση αλλά έτσι ακριβώς ήμασταν όλοι εμείς πριν γεννηθούμε, ένα μάτσο κύτταρα!Δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω μέσα μου. Τελικά δεν ήμουν από την αρχή άνθρωπος με δικαιώμα στη ζωή, αλλά έγινα κάποια στιγμή αφού γεννήθηκα; Δεν παραμένω ένα μάτσο κύτταρα, απλώς πολύ πολύ περισσότερα;
rudi καταλαβαίνω τι λες...Φυσικά είναι άδικο να γεννηθεί ένα παιδί από μια μάνα που δεν το θέλει για οποιονδήποτε λογο. Από την άλλη υπάρχουν και υιοθετημένα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλον γεμάτο αγάπη και αποδοχή. Βασικά σε καμία περίπτωση δεν θα υποστήριζα την απαγόρευση των εκτρώσεων, αφού υπάρχουν και πολλές ιατρικές περιπτώσεις που πραγματικά είναι καλύτερο για το παιδί να μην γεννηθεί (αφού θα υποφέρει μια ζωή). Απλώς ίσως τραβώ τη γραμμή στο θέμα του εγωισμού, στο φόβο μπροστά στις ευθύνες. Από τη στιγμή που είμαστε ενεργές σεξουαλικά και δεν λαμβάνουμε τα μέτρα μας, πρέπει να είμαστε και προετοιμασμένες για κάτι τέτοιο. Κατά τ'άλλα πόσο ταυτίζομαι με το δεύτερο σχόλιο σου. Εμένα σίγουρα την έριξε πάρα πολύ στα μάτια μου αυτό που έκανε.
Να, γι'αυτό είναι ταμπού η έκτρωση. Γιατί άλλοι άνθρωποι ,στους οποίους δεν πέφτει λόγος το τι θα κάνεις εσύ με το σώμα και τη ζωή σου, μπορεί να σου πουν ότι έπεσες στα μάτια τους. Ας είμαστε ευγνώμονες που κάποιες καταστάσεις δε μας έτυχαν ή που μπορέσαμε να τις χειριστούμε αλλιώς κι ας αφήσουμε την κριτική γι'αυτούς που επέλεξαν άλλα στη ζωή τους.
Σοκοφρέτα μιλούσα αποκλειστικά για τη μάνα μου. Έχει σημασία γιατί οι αποφάσεις της επηρεάζουν και τη δική μου ζωή. Δεν είπα ότι πέφτει στα μάτια μου οποιαδήποτε γυναίκα κάνει έκτρωση!
Λυπάμαι πάρα πολύ που διαβάζω δημόσια τέτοιου είδους σχόλια κι ακόμα περισσότερο όταν προέρχονται αυτά από γυναίκες. Όχι τίποτα μας διαβάζουν και ανήλικες που έχουν κάνει ή θα κάνουν έκτρωση σε τόσο μικρή ηλικία και τι διαβάζουν; Πως η αξία τους μειώνεται ή πέφτουν στα μάτια των δικών τους ανθρώπων,άσχετα με την υπόλοιπη πορεία της ζωής τους. Αυτη η αντίληψη προέρχεται από την αντίληψη που θέλει τη μητρότητα κάτι ιερό και το marketing που υποστηρίζει πως η γυναίκα από τη στιγμή που καταστεί έγκυος θα βάλει πάνω από όλους και από όλα ανεξαρτήτως συνθηκών το έμβρυο που κουβαλά μέσα της (κάτι που η ζωή δείχνει πως δεν ισχύει) Πού σταματάει το δικαίωμα της γυναίκας στο σώμα της και πού ξεκινάει του μωρού; Γιατί μπορεί να λέμε ότι είναι ένα μάτσο κύτταρα σε αυτή τη φάση αλλά έτσι ακριβώς ήμασταν όλοι εμείς πριν γεννηθούμε, ένα μάτσο κύτταρα! Πηγή: www.lifo.grΣημειωτεόν, αυτό είναι από τα βασικά επιχειρήματα των υπερμαχων της απαγορευσης των εκτρώσεων και δεν περίμενα ότι θα το διάβαζα στα σχόλια του α μπαΑν η μητερα μου είχε κάνει έκτρωση σε μένα δεν θα είχα γεννηθεί. Και λοιπόν; Ούτε ο πλανήτης θα έκλαιγε, ούτε η ανθρωπότητα, ούτε αυτοί που δεν θα με γνώριζαν, ούτε "ΕΓΩ" που δεν ήμουν καν "ΕΓΩ" κι ούτε είχα συνείδηση του εαυτού ή της ύπαρξής μου. Θα είχε έρθει κάποια άλλη στιγμή ένας άλλος άνθρωπος στη θέση μου. Και λοιπόν; Δεν αυτοχαιδεύομαι για τη σημαντικότητά μου στη γη πάρα μόνο μέσα σε έναν κάποιον κύκλο ανθρώπων κι σε αυτόν υπό όρους και συνθήκες.Υ.Γ. Τα έμβρυα είναι σχηματισμός κυττάρων. Δεν έχουν καρδιά, ούτε εγκέφαλο από τη στιγμή της σύλληψης. Αυτά σχηματίζονται αργότερα.
Εξωγήινη, είναι η μαμά σου κ φυσικά δε μου πέφτει λόγος για το πώς νιώθεις γι αυτήν. Αν όμως η γνώση ενός τέτοιου γεγονότος μπορεί να επηρεάσει το πώς βλέπει κανείς την ίδια του τη μάνα, αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να αλλάξει η γνώμη του για μια φίλη/γνωστή, εξ ου και το ταμπού. Όπως και να 'χει, επειδή πάντα μου αρέσουν αυτά που γράφεις, εδώ λίγο προβληματίστηκα.
Rudi κάποιες προσωπικές απόψεις γίνονται κι επικίνδυνες, ειδικά όταν είναι ενάντιες σε δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και θάνατο. Ακόμα περισσότερο όταν γίνονται προσπάθειες σε διάφορες χωρες για επιστροφή σε άλλες δεκαετίες και κατάργηση αυτών των δικαιωμάτων (βλέπε Τραμπ, Ερντογάν κλπ) Οι ανήλικες σαφώς και δεν περιμένουν από εμάς,μαθαίνουν όμως και διδάσκονται και από εδώ,όπως γράφουν πολλές φορές στις ερωτήσεις που στέλνουν στη ΛέναΤο δικαίωμά σου να έχεις άποψη δεν το αμφισβήτησε κανεις. Το ίδιο δικαίωμα το έχουν και οι άλλοι όμως κι όχι μόνο εσύ.
Σοκοφρέτα σε κάθε περίπτωση είναι τόσο πολύπλοκη η σχέση μου με τη μάνα που, που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί σημείο αναφοράς για το πώς κατατάσσω μέσα μου άλλους ανθρώπους. Έχω φίλες που έκαναν έκτρωση στα 21 τους, ουδέποτε τις έκρινα, αντιθέτως ήμουν μαζί τους στο νοσοκομείο. Ούτε άλλαξε η γνώμη μου γι'αυτές. Απλώς με προβληματίζει πολύ το όλο θέμα, κι αυτό τον προβληματισμό εκφράζω.
Τσάρλυ Μπράουν κι εγώ μόλις έπεσα στα μάτια σου επειδή έγραψα αυτό το σχόλιο στη στήλη της αμπα!Οποία κατάντια!Φαντάσου να είχα κάνει και τίποτα πιο σοβαρό απλώς από το να πω την αποψάρα μου!Λοιπόν καμία γυναίκα δεν πέφτει στα μάτια μου επειδή έκανε έκτρωση, όχι βέβαια (εκτός από τη μάνα μου επίτρεψε μου). Απλώς παν μέτρον άριστον και σε αυτό. Δεν είναι μέσο αντισύλληψης και μακάρι να μας διαβάζουν έφηβες και να τους καρφωθεί στο μυαλό αυτό και να μη φεύγει όταν το αγόρι τους αρνείται να βάλει προφυλακτικό. Ευτυχώς δεν είμαι δημόσιο πρόσωπο για να διαμορφώνω απόψεις, άρα μπορώ να εκφράζω τις δικές μου αυθεντικές απόψεις χωρίς φόβο και πάθος σε μια τόσο αξιόλογη στήλη όπως αυτή, που θέλω να πιστεύω ότι υποστηρίζει την πολυφωνία.Πάντως είναι πολύ άσχημο να φορτώνεις σε έναν άνθρωπο ολόκληρες ιδεολογίες μόνο και μόνο επειδή τυγχάνει να έχει ένα (1) επιχείρημα που είναι ίδιο.
Κι εμένα η μαμά μου τερμάτισε μια εγκυμοσύνη, η οποία προέκυψε αμέσως αφού γέννησε τη μεγάλη αδερφή μου. Επειδή λοιπόν ήταν 20 χρονών, χωρίς καμία βοήθεια από συγγενείς και χωρίς ιδέα από μωρά, θεώρησε ότι δε θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα νεογέννητο και μια ακόμη εγκυμοσύνη ταυτόχρονα. Το γεγονός αυτό το έμαθα στην εφηβεία, μια ηλικία στην οποία πίστευα ότι η έκτρωση είναι φόνος (γιατί βλέπετε, στο σχολείο μας είχαν μοιράσει φυλλάδια από μια οργάνωση εναντίον της έκτρωσης, στα οποία φυλλάδια- άκουσον άκουσον- αναφερόταν πως είναι ιατρικώς αποδεδειγμένο πως το έμβρυο όταν πλησιάζει ο σωλήνας που θα το ρουφήξει, συσπειρώνεται και μετακινείται σε πιο απομνωμένα σημεία, προσπαθώντας να αποφύγει το σωλήνα/ θάνατο. Με λίγα λόγια, σύμφωνα με το φυλλάδιο, το έμβρυο παίζει τρίπλες μέσα στη μήτρα).Στο διά ταύτα: Το γεγονός αυτό, παρ' ότι ήμουν σε αυτή τη φάση, δεν μείωσε στο παραμικρό την αγάπη και την εκτίμηση που της είχα για το πόσο καλή μάνα ήταν/ είναι. Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια λοιπόν (αν και δε θα έπρεπε), κάτι μου λέεει πως στις περιπτώσεις που συνέβη το αντίθετο, μάλλον προυπήρχαν θέματα με τη μητέρα.
#4Αν έχεις τόσο εντυπωσιακή, ακαταμάχητη ομορφιά, μήπως να το κάνεις επάγγελμα ως μοντέλο ή κάτι τέτοιο, εκμεταλλευόμενη τα εξωτερικά σου χαρίσματα, ώστε να είσαι συνέχεια ανάμεσα σε ωραίους, να βγάζεις και χρήματα; Πηγή: www.lifo.gr ​Aγαπητή Αμπά, η συμβουλή σου νομίζω ότι κρύβει τον εξής πολύ μεγάλο κίνδυνο:Ας πούμε ότι η κοπέλα αυτή εργάζεται σε μια δουλειά που το μόνο που απαιτεί είναι καλή εξωτερική εμφάνισή (π.χ. μοντέλο) μέχρι τα τριανταπέντε περίπου (γιατί μετά τα τριανταπέντε, λόγω ηλικίας, ένα μεγάλο μέρος της ομορφιάς θα χαθεί, άρα δεν θα μπορεί να δουλεύει πια σε αυτή την δουλειά). Μετά, αν προσπαθήσει να βρει δουλειά στην επιστήμη που έχει σπουδάσει, θα έχει ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα σε σχέση με άλλους τριανταπεντάχρονους που θα ψάχνουν επίσης δουλειά στον ίδιο τομέα: δεν θα έχει εμπειρία στο αντικείμενο(ενώ ένας άλλος τριανταπεντάχρονος, από τα εικοσιπέντε που τέλειωσε τις σπουδές μέχρι τα τριανταπέντε, το πιο πιθανό είναι να έχει δουλέψει, έστω και περιστασιακά, στο αντικείμενο που σπούδασε,), η οποία εμπειρία είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για να βρει κάποιος δουλειά. Eπίσης, οι εικοσιπεντάρηδες που θα ψάχνουν δουλειά δεν θα έχουν εμπειρία, αλλά θα έχουν το πλεονέκτημα της νεαρής ηλικίας, που νομίζω είναι θετικό γιατί πληρώνονται λιγότερο σύμφωνα με τους νέους νόμους(νομίζω, δεν το έχω ψάξει).Άρα, θα βρεθεί η γυναίκα στα τριανταπέντε, άνεργη, και χωρίς επαγγελματική εμπειρία, άρα σε πλήρες οικονομικό αδιέξοδο!ΥΓ Θα πω κάτι που δεν έχει σχέση με το πρόβλημα, αλλά θέλω πολύ να το πω: τελείωσες σχολή θετική κατεύθυνσης σε τέσσερα χρόνια με άριστα, και το ίδιο έκανες και με το μεταπτυχιακό! Είσαι πολύ έξυπνη και σε θαυμάζω και σε ζηλεύω πολύ! ​
Δύο μικρά (ή όχι τόσο μικρά) σημεία υφίστανται στο σχόλιο αυτό και εξ αφορμής του παίρνω φορά να πλατιάσω. 1. Η ομορφιά δεν "σβήνει" με την ηλικία. Η όμορφη γυναίκα (κι ο άντρας το ίδιο) πάλι όμορφη είναι και στα 80. Απλώς είναι μεγάλη/ώριμη/ηλικιωμένη, πείτε το όπως θέλετε. Μήπως απλώς λέγοντας "όμορφη" εννοούμε "γ@μιστερή"? (έτσι εξηγείται γιατί όλα τα ερωτήματα του "δεν έχω κάνει σχέση" σαν το #1 σήμερα έρχονται με το disclaimer "είμαι ωραία όμως" λες κι οι άσχημοι δεν συνάπτουν ποτέ σχέσεις!!)2.Η όμορφη γυναίκα που συμμετέχει στην βιομηχανία της ομορφιάς ως μοντέλο (ας υποθέσουμε) δεν "συνταξιοδοτείται" στα 35. Συνεχίζει να εργάζεται ωραιότατα είτε σε καμπάνιες για μεγαλύτερες ηλικίες (πολύ τάση τελευταία), είτε στις κουίντες ως πρακτόρισσα άλλων μοντέλων, είτε σε επαγγελματικές δραστηριότητες επιχειρηματικού περιεχομένου (δείτε τα υπερμοντέλα των 80ς-90ς πχ), είτε σε άλλα δημιουργικά επαγγέλματα. Η εργασία δεν είναι καλουπωμένη ούτε στα πτυχία κι ούτε στα εργασιακά που μας απασχόλησαν στην δεκαετία των 20-30 ντε και καλά. Ανά πάσα στιγμή δημιουργούνται ευκαιρίες.
Έστω και αν δεν είναι για πάντα το επάγγελμα, αν είναι κάτι που της ταιριάζει μπορεί να βγάλει κάποια λεφτά ειδικά τώρα με την κρίση και αν η κοπέλα δε δουλεύει ήδη στο αντικείμενό της. Οι ευκαιρίες για να δουλέψει σε αυτό που σπούδασε δε νομίζω ότι θα χαθούν, ίσως και να της ανοιχτούν άλλες πόρτες, και να αποφασίσει τελικά να ασχοληθεί με κάτι άλλο όπως λέει και η Καραβάν.
Φωτεινή έχεις δίκιο αλλά θυμήθηκα τον Σελντον και δεν κρατήθηκα!https://www.youtube.com/watch?v=82CtZX9gmZ8Δεν νομίζω ότί η Λένα έκανε στα σοβαρά την πρόταση αλλά μπορεί να κάνω και λάθος!
Δεν το είπα στα σοβαρά, αλλά σοβαρά τώρα, δεν θα ήταν η πρώτη που θα έκανε άλλη δουλειά από αυτή που είχε σπουδάσει. Μερικές φορές η ζωή μας δείχνει άλλο δρόμο και είναι καλή ιδέα να πηγαίνουμε με τον αέρα που μας σπρώχνει και να μην χτυπάμε το κεφάλι μας στο τοίχο επιμενοντας. Δεν το λέω για την κοπέλα, αλλά και για αυτή ισχύει.
#4 Είναι όμως αυτό η λύση?Να παει όπου την πάει η ομορφιά της?Δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να δουλέψει στην επιστήμη που επένδυσε τον χρόνο και την αφοσιωσή της.Η ομορφιά της ειναι τυχαίο γεγονός..Στο άλλο εχει χτίσει πάνω του..την νοιάζει.Της λέμε" go with the flow"? Δεν ξέρω πως είναι να είσαι τόσο όμορφη που να σου είναι εμπόδιο στην επαγγελματική σου-φιλική-αισθηματική σου ζωή..Μπορώ μόνο να φανταστώ και μου φαινεταί πολύ πιθανόν να συμβαίνει..Με τεράστιο ενδιαφέρον και αποδοχή παρακολουθώ την στήλη, τις συμβουλές και τα σχολιά της αλλά στην απάντησή σου Λένα υπάρχει ένα “μήπως είσαι υπερβολική?”
#5 "έβλεπα τον άλλο να έχει αφεθεί, να ασχολείται μόνο με τη δουλειά του, καμία όρεξη για τίποτα. Τα τηλεφωνήματα μας ήταν ολιγόλεπτα και οι συναντήσεις μας σπάνιες σε σημείο που ένιωθα ότι αν δεν κάνω εγώ κίνηση δε θα τον δω ποτέ.""Πως θα πετάξω έτσι εύκολα μια σχέση που μου έχει προσφέρει τόσα πολλά? Πως θα μπορέσω να πληγώσω με αυτό τον τρόπο έναν άνθρωπο που με αγαπάει και κάνει μαζί μου όνειρα?"Για την ίδια σχέση μιλάμε;(Ή μας καταέθαψες τη σχέση για να δικαιολογήσεις το κέρατο, ή την εξωραΐζεις τώρα για να δικαιολογήσεις το ότι αποκλείεις να μείνεις μόνη, ή και τα δύο συγχρόνως, τέταρτη εκδοχή δεν υπάρχει.)
#5 "έβλεπα τον άλλο να έχει αφεθεί, να ασχολείται μόνο με τη δουλειά του, καμία όρεξη για τίποτα. Τα τηλεφωνήματα μας ήταν ολιγόλεπτα και οι συναντήσεις μας σπάνιες σε σημείο που ένιωθα ότι αν δεν κάνω εγώ κίνηση δε θα τον δω ποτέ.""Πως θα πετάξω έτσι εύκολα μια σχέση που μου έχει προσφέρει τόσα πολλά? Πως θα μπορέσω να πληγώσω με αυτό τον τρόπο έναν άνθρωπο που με αγαπάει και κάνει μαζί μου όνειρα?"Για την ίδια σχέση μιλάμε;(Ή μας καταέθαψες τη σχέση για να δικαιολογήσεις το κέρατο, ή την εξωραΐζεις τώρα για να δικαιολογήσεις το ότι αποκλείεις να μείνεις μόνη, ή και τα δύο συγχρόνως, τέταρτη εκδοχή δεν υπάρχει.)