ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν απο καποια χρονια, τελειωνοντας το σχολειο, αποφασισα να σπουδασω το ονειρο μου : να γινω σχεδιαστρια παπουτσιων.Πηγα σε σχολες, οι γονεις μου εδωσαν μια περουσια, εφτιαχνα, εφτιαχνα ασταματητα παπουτσια τα οποια εκανα θραυση... αρεσαν παρα πολυ, μου τα ζητουσαν μαγαζια, μου εκαναν προτασεις για επιδειξεις μοδας..αλλα δεν πουλησα ποτε παρα μονο σε φιλους.Βλεπεις, το να εισαι μονος σου και οχι καποια πολυεθνικη ειναι η καταρα του επαγγελματος. οταν παιρνεις ενα ενα τα υλικα σου και οχι 200 δερματα, 200 καλαποδια, οι (ελαχιστες) ελληνικες βιομηχανιες σου πιανουν τον κωλο. ετσι, σου βγαινει ενα τρελο κοστολογιο για καθε παπουτσι, και για να βγαλεις εστω τις βενζινες που ξοδεψες για να πας να αγορασεις τις πρωτες υλες, πρεπει να πουλησεις ενα δερματινο χειροποιητο παπουτσι 130 ευρω. ειναι πολλα!καθε φορα που πηγαινα να τα παρατησω, επεφτε συνεχεια καποια προταση η οποια εν τελει κατεληγε σε αδιεξοδο.Το κερασακι στην τουρτα, ηρθε οταν με καλεσε μια πολυ γνωστη και παλια εταιρεια παπουτσιων για συνεντευξη, και να τους δειξω το book μου. δεν με πηραν. αλλα δεν περιμενα κατι αλλο. 6 μηνες μετα, περπαταω στην ερμου και βλεπω ολη μου την κολεξιον στην βιτρινα ενος καταστηματος, με την επωνυμια της εταιρειας που πηγα για συνεντευξη. η πωλητρια μου ειπε ενα σωρο μαλακιες (ειναι ιταλικο πατρον, τελευταια λεξη της μοδας) και εγω ειχα μεινει ΜΑΛΑΚΑΣ.εστειλα στην εταιρεια, η οποια προφανως δεν απαντησε ποτε. δεν ειχα κατοχυρωσει πνευματικα δικαιωματα, τιποτα. μισησα τον χωρο που αγαπουσα,μισγσα ολη την βιομηχανια,μισησα τα λαμογια που κοιτανε παντα πως να σε φανε, μισησα τον εαυτο μου που ημουν τοσο αφελης και ξοδεψα τοσα λεφτα σε μια φουσκα.ξερω οτι γινονται παντου.εδω αντιγραφουν κανονικοτα τις μεγαλες μαρκες και δεν γινεται τιποτα. νιωθω εξαπατημενη, προδομενη και αηδιασμενη.