Οταν σπουδαζουμε εχουμε μια ομπρελιτσα απο πανω μας και μολις τελειωνουμε αυτη η ομπρελιτσα φευγει! μη τα παρατας! οσο για τα λεφτα και γω που βρισκω στο πτυχιο μου σχεδον θα σου πω οτι τα λεφτα ειναι τόσα 'ή για σπαστο και σαββατο γυρω στα 700. Μην τα παρατας γιατι θα σου πω οτι περασα τα ιδια αλλα ημουν τυχερη γνωριζοντας ατομα λογω μεταπτυχιακου μου προτειναν δουλεια με 1000 για τρια χρονια στην αλλη ακρη της ελλαδας ωστοσο σε εταιρια που ειναι καλο για το βιογραφικο μου. ευκαιριες υπαρχουν και καλες δουλειες απλα η πιτα ειναι μικρη και οι υποψηφιοι παρα παρα πολυ!!!!!! συνεχισε να προσπαθεις και να ελπιζεις!!! στη τελικα πολυτεχνειο ειναι αυτο! ουτε μπηκες τυχαιο και ουτε το τελειωσες χωρις κόπο!
15.10.2017 | 04:22
Η ζωή μετά την σχολή
Γεια σας. Θέλω να εξομολογηθώ και εγώ κάτι. Πριν λίγο καιρό τελείωσα το Πολυτεχνείο. Τελείωσα κάνοντας έναν χρόνο παραπάνω. Αυτόν το επιπλέον χρόνο, ανυπομονούσα να τελειώσω με την σχολή για να εργαστώ και επιτέλους να έχω ένα δικό μου εισόδημα χωρίς να χρειάζεται να ζητάω χρήματα από την οικογένεια μου (που είναι ήδη αρκετά ζορισμένη). Τελειώνοντας την σχολή, απογοητεύτηκα. Δεν υπήρχε τίποτα στον κλάδο μου και σύντομα στράφηκα στην εύρεση οποιασδήποτε δουλειάς που μπορούσε να μου παρέχει χρήματα. Έτσι κατέληξα να εργάζομαι σε αρτοζαχαροπλαστείο στην άλλη άκρη της πόλης, 6 μέρες την βδομάδα (και Κυριακές), κάνοντας από καφέδες μέχρι και λάντζα. Απ την αρχή η δουλειά δεν μου άρεσε. Ένιωθα διαρκώς πως υποτιμώ τον εαυτό μου, έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει στις τουαλέτες, έπαθα σοκ όταν είδα με τα μάτια μου πόσο αγενείς μπορούν να γίνουν οι πελάτες και κυρίως πόσο προσβλητικά μπορούν να σου φερθούν τα αφεντικά. Πραγματικά, το μόνο που μου έδινε δύναμη για να συνεχίσω ήταν ο μισθός που έλεγα ότι θα πάρω. Και όταν τελικά μπήκε ο μισθός και τον είδα, αντί να χαρώ, απογοητεύτηκα. Η δουλειά που έκανα δεν ήταν για 500ε τον μήνα. Ένιωθα χαζή. Από την μία ένιωθα χαζή, γιατί ήμουν από τις τυχερές που είχαν δουλειά και αντί να το εκτιμήσω, εγώ έκλαιγα στην τουαλέτα και από την άλλη ένιωθα χαζή, γιατί πέρασα μια ζωή μέσα στα βιβλία για να ακούω μία τύπισσα να μου λέει πως δεν ξέρω να σφουγγαρίζω. Μετά από κάποιο σημείο δεν άντεξα άλλο και παραιτήθηκα. Από τότε έχω κάνει προσπάθειες για να βρω δουλειά (στις πωλήσεις κυρίως), αλλά σε όποια συνέντευξη και αν πάω, νιώθω ότι θέλουν κορόιδα. Οι ώρες εργασίας είναι βάρβαρες, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται, οι μισθοί είναι ελεεινοί και για κάποιον λόγο όλοι μου λένε πως αν βρω δουλειά θα είμαι τυχερή! Δεν ξέρω που ακριβώς βλέπουν την τύχη όταν οι μισοί δουλεύουν όλη την μέρα και πληρώνονται με 500Ε στην καλύτερη περίπτωση. Δεν ξέρω αν ζω σε κάποιο δικό μου κόσμο, το έχω σκεφτεί και αυτό, ξέρω όμως πως δεν είχα αυτό στο μυαλό μου όταν περνούσα στο πανεπιστήμιο. Πλέον, έχω απογοητευτεί τόσο που δεν ξέρω καν αν θέλω να με πάρουν σε κάποια από αυτές τις δουλειές. Δεν θέλω να γίνω κορόιδο και να νιώθω ευγνώμων γι αυτό. Τελευταία όλο και περισσότερο αναπολώ τις στιγμές στην σχολή που ανησυχούσα για τις εργασίες και τους βαθμούς και τους καθηγητές.
2
