ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οτι ολοι οι παραγοντες συνωμοτουν εναντιον σας ωστε να μη σας κανουν να αισθανεστε ανετα με το σωμα σας και τον εαυτο σας;Ειμαι 18 χρονων. Ηδη απο το Δημοτικο (εκτη ταξη) η αυτοπεποιθηση μου κυμαινοταν σε χαμηλα επιπεδα λογω του μπουλινγκ που μου ασκουσαν μερικοι για το βαρος μου. Επιπλεον, ανεκαθεν ολοι με κοροιδευαν για τα τεραστια οπισθια που εχω.Με την παροδο των χρονων αδυνατησα. Φετος,ωστοσο, που δινω πανελληνιες, ξανακυλησα. Οχι τιποτα τραγικο-μη φανταστειτε (5-6 κιλα πηρα περιπου)Πασχιζω εδω και χρονια να διωξω τα περιττα κιλα απο την περιφερεια. Εκτος απο το βαρος, αντιμετωπιζω σοβαρο προβλημα ακμης. Στο προσωπο μου αντε να υπαρχουν 2-3 σπυρακια. Ομως, μεσα απο τα ρουχα μου, ολοκληρο το σωμα μου (και ειδικα η πλατη μου) ειναι ΓΕΜΑΤΟ με σπυρακια.Ακομα και στην κοιλια μου εχω.Το καλοκαιρι ντρεπομαι να φορεσω αμανικο. Δε θελω να με δει ο κοσμος ετσι. Θα νομιζει οτι εχω ανεμοβλογια. Αισθανομαι πραγματικα πολυ ασχημα....Βλεπω καθε μερα στο σχολειο κοριτσια με καθαρο δερμα και πραγματικα ζηλευω. Ζηλευω πολυ.Θυμαμαι ειχα ηδη πει στους γονεις μου να με πανε σε δερματολογο, αλλα η μαμα μου εχει τις ενστασεις της. Μου λεει συνεχεια οτι θα μου χορηγησει φαρμακα που δε θα ειναι καλα για την υγεια μου και που θα καταστρεψουν το συκωτι μου.Εδω και 3 χρονια ζω ετσι.Θελω τοσο πολυ να αποκτησω αυτοεκτιμηση. Θελω τοσο πολυ να ερωτευτω. Τα θελω μου ομως τα κατεδαφιζει η ανασφαλεια, το αισθημα του φοβου για το τι θα πει ο αλλος μολις δει το πραγματικο σωμα μου. Γιατι,ας μη ξεχναμε, οι περισσοτεροι ανθρωποι εκτιμουν το "ειναι". Οχι το "φαινεσθαι".Ποση υπομονη να εχει αραγε μια εφηβη;