ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ίσως να μην το ξέρατε, μα οι προσευχές όλες των ανθρώπων βρίσκονται ψηλά στον ουρανό. Κι όπως οι άνθρωποι τις ψιθυρίζουν στις πιο δύσκολες στιγμές, έτσι και στον ουρανό λάμπουν τις πιο σκοτεινές ώρες. Κι όταν κάποιος πει μια προσευχή, αυτή ξεκρεμιέται από τον ουρανό και πέφτει στη γη να βγει αληθινή. Αλλιώς όσο μένει εκεί ψηλά, σβήνει με τον καιρό σαν φαναράκι που τελείωσε το λάδι. Με τα χρόνια όμως ξεχάστηκε αυτό και τώρα τις λέμε πεφταστέρια.Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια προσευχή διαφορετική από τις άλλες. Ενώ όλες περίμεναν με ανυπομονησία ν’ ακούσουν το κάλεσμά τους και να ταξιδέψουν, αυτή γεννήθηκε τυφλή και δεν μπορούσε να δει τη γη. Την έλεγαν Αγάπη. Την φώναζαν συνέχεια από εδώ χαμηλά κι όσο περνούσε ο καιρός και δεν μπορούσε να εκπληρώσει τον σκοπό της, τόσο αυτή απελπιζόταν κι έχανε την λάμψη της.Κακή προσευχή δεν υπάρχει. Αλλιώς δεν θα λεγόταν προσευχή. Κάποιες όμως είναι πιο στοργικές από τις άλλες και μία από αυτές πήγε κοντά στην Αγάπη για να την παρηγορήσει. Την έλεγαν Ελπίδα. Είναι κρίμα όμως που μια προσευχή δεν μπορεί να προσευχηθεί. Μα με τα λίγα και τα πολλά, οι δυο προσευχές έγιναν φίλες πολύ καλές κι αχώριστες. Τα χρόνια περνούσαν κι όσο η Αγάπη δεν πήγαινε στην γη, οι άνθρωποι απελπίζονταν κι άρχισαν να προσεύχονται για την Ελπίδα. Αυτή όμως δεν ήθελε ν’ αφήσει την φίλη της μονάχη στον ουρανό να σβήσει κι έκανε πως δεν ακούει. Μα η Αγάπη άκουγε το κάλεσμα και την παρακαλούσε να φύγει γιατί την χρειαζόμασταν εμείς πιο πολύ. Ο πατέρας τους ο Χρόνος δεν είχε ξαναδεί προσευχές τόσο δεμένες και τις λυπήθηκε. Και για να μην σβήσουν τις έκανε ότι πιο φωτεινό υπάρχει στον ουρανό, να λάμπουν για πάντα εκεί. Σήμερα τις δυο φωτεινές αυτές προσευχές τις λέμε ήλιο και φεγγάρι. Η Ελπίδα βγαίνει κάθε πρωί στον ουρανό να μας δείξει πως μια νέα μέρα ξεκινάει, ενώ το φεγγάρι με το απαλό του φως μας σπρώχνει να ζεσταθούμε μέσα σε αγκαλιές.Κι αυτές οι δυο προσευχές που δεν έπεσαν ποτέ στη γη, μας αφήνουν όλους να πετάξουμε για λίγο ψηλά κι ανάμεσά τους, αρκεί να σηκώσουμε το κεφάλι μας...