ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακολουθεί σεντονι...Είμαι 20 χρονων.Από την τρίτη γυμνασίου άρχισα να έχω συμπτώματα κατάθλιψης. Από τότε κάθε μέρα που ξυπνάω νιώθω ότι δεν έχω λόγο ύπαρξης ,δεν με ενδιαφέρει να κάνω τίποτα ,δεν έχω κανένα κίνητρο για να ζω. Μια μέρα είχα πάρει χάπια γιατί ήθελα να τελειώσω τη ζωή μου. Αλλά δεν έγινε τπτ τελικά ,μόνο με πήγαν στο νοσοκομείο. Στο σχολείο τα χρόνια ήταν πιο δημιουργικά καθώς διάβαζα ,είχα επικοινωνία με καθηγητές ,με τις φίλες μου κλπ. Όταν τελείωσε το σχολείο και άρχισα το πανεπιστήμιο ,μπήκα σε μια σχολή κύρους αναγκαστικά καθώς δεν είχα στο μυαλό μου κάτι που να μου αρέσει από το πεδίο που είχα διαλέξει. Από τότε η ζωή μου έχει πάρει την κάτω βόλτα...έχασα όλους μου τους φιλους,στην σχολή πήγαινα πολύ σπάνια , διάβασμα δεν έχω ιδέα πως γίνεται εχω ξεχάσει τα πάντα και γενικά έχω παραιτηθεί. Τώρα με την καραντίνα κάθομαι όλη μέρα σπίτι και δεν κάνω σχεδόν τίποτα . Δεν έχω όρεξη γιατί τίποτα ,ούτε διάβασμα ,ούτε ταινίες ,ούτε σειρές πόσο μάλλον για δουλειές. Σήμερα τσακωθηκα με την μητέρα μου γιατί δεν έκανα μια δουλειά που μου είπε τη ώρα που ήθελε εκείνη. Γενικά είμαι πολύ αναβλητικη. Και αυτό επειδή δεν έχω ενέργεια και όρεξη για τίποτα. Το θέμα είναι ότι η μητέρα μου με λέει συνέχεια τεμπελα ,ότι είμαι απαράδεκτη που δεν την βοηθάω κλπ. Ενώ καταλαβαίνω ότι εν μέρει έχει δίκιο εγώ νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ακόμα και μια απλή δουλειά την κάνω με τα χίλια ζόρια και μετά πάω να ξαπλώσω. Θα ήθελα λοιπόν μια συμβουλή.. έτσι όπως το βλέπετε εσείς , είμαι τεμπελα;; Δεν ξέρω εγώ νιώθω ότι δεν υπάρχει ενέργεια για τίποτα. Αν μου έλεγε κάποιος αυτή τη στιγμή ότι θα με σκοτώσει θα του έλεγα απλά κάντο. Αξίζει να προσπαθήσω να αναζητήσω κάποια γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης;; Ή είμαι απλά καμμένο χαρτί;; Ευχαριστώ όλους για τον χρόνο σας.