ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
4.4.2020 | 01:22

.

Πιστεύω πως δεν με αγαπάει κανένας
52
 
 
 
 
σχόλια
Η αγαπη ειναι μια! Ασχετα που της χρεωνουμε εγωισμο.κτητικοτητα συμφερον και διαφορα τετοια . Δεν ειναι αυτο αγαπη ! Η Αγάπη ειναι αγαπη . Καθαρή ανιδιοτελής . Κ υπαρχει φυσικα . Ο καθένας μιλαει αναλογα με τα βιωματα που εχει . Τι πιο λογικο . Και κατανοητο . Καραβαν ταυτιστηκα γιατι δε κολλαω στις λεξεις που εβαλες κ στο πως τοποθετηθηκες ,αλλα στο τι εννοείς περα απο τις λεξεις . Υπαρχει κ μια δοση χιουμορ . Είμαι μαμα .. κ ναι οταν γινεσαι μανα μονο τοτε .. δεν εξηγειται αυτο. Μονο το νιωθεις . Σαν παιδι εχω υποστει διαφορα βια σωματικη,λεκτικη,παραμεληση. Που με τα χρονια ξεπέρασα ,με δουλεια του ευτου μου με ωριμοτητα .. κ εφτασα σε σημειο να κατανοήσω τα λαθη της μητέρας μου να τη δικαιολογήσω.κ να καταλαβω οτι ετσι εμαθε ... μεχρι εκει εφτανε το μυαλο της.. την αγαπώ! Μες στα χρονια καλο Είναι να μαθαινουμε απο τα λαθη να δουλευουμε τον ευτο μας .να κοιτάμε περα απο τον δικο μας κοσμο . Αχ τι.να πω κ απο που να αρχισω...
Δεν πιστεύω στην αγάπη γενικά. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Πιστεύω όμως σε άλλα πράγματα, όπως την εμπιστοσύνη, την υποστήριξη, την εχεμύθεια, τον σεβασμό, την ειλικρίνεια, την κατανόηση κλπ. Εσύ πιστεύεις;
Ναι, πιστεύω. Όχι στην εκφυλισμενη μορφή της προφανώς, που σημασία έχει μόνο αν υπάρχει κάποιου είδους επιστροφή. Θέλω να πιστεύω σε μια αγνή μορφή αγάπης, που υπάρχει και δίχως ανταπόδοση ή ηδονή. Μόνο ανιδιοτελής αγάπη. Αντιθέτως, δεν πιστεύω στην εμπιστοσύνη. Είναι μια ψευδαίσθηση που κάποια στιγμή ο άλλος θα τη χρησιμοποιήσει εναντίον σου.
το αγάπηένο μου καραμελάκι ήταν π ήταν.. τώρα με τον εγκλεισμό στο σπίτι πάει..Παιδάκι μου καλό η λέξη αγάπη μπορεί να αναφέρεται σε μία πληθώρα διαφορετικών συναισθημάτων, καταστάσεων και συμπεριφορών.Αυτή η μεγάλη ποικιλία των χρήσεων και εννοιών της λέξης, σε συνδυασμό με την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων που περιλαμβάνει,(υπάρχει η ρομαντική αγάπη (έρωτας),η πλατωνική αγάπη-η φιλία,η οικογενειακή αγάπη,η θρησκευτική αγάπη κοκ.) καθιστά πολύ πολύ δύσκολο τον ορισμό της αγάπης συγκριτικά με άλλες συναισθηματικές καταστάσεις πιο ξεκάθαρες πχ λύπη, θυμός, χαρά κα.Ουσιαστικά αυτά "τα άλλα" πράγματα που λες οτι πιστεύεις μπορούν κάλλιστα να είναι μια πτυχή της αγάπης.food 4 thought.
Η Αγάπη είναι αρχικά συμπαντική ενέργεια, ροή ηλεκτρονίων, φωτονίων...Από κει απορρέουν όλα. Αν διαλογιστείς και κατορθώσεις να νιώσεις κομμάτι του σύμπαντος, τότε η αγάπη αυτή θα είναι και δικό σου τμήμα. Κι εκεί δεν υπάρχει μοναξιά. Γιατί όλοι είμαστε αστρική σκόνη. Κι αυτό είναι ζεν. :)
Πώς είναι σπαμ;;;Λέει "δεν με αγαπάει κανείς".Κι εμείς συζητάμε περι αγάπης! Αν το θέμα είναι να γίνεται συζήτηση μόνο με κλισέ συμβουλές, ας τα κλείσουν. Δική τους χασούρα θα είναι τελικά.
Ποιός θα κρίνει στη ζωή τι είναι χρειαζούμενο και τι αχρείαστο; Όταν κάποτε πέρασα μεγάλες προσωπικές τραγωδίες με έσωσαν τα πιο επιφανειακά, τα πιο εφήμερα, τα πλέον ανούσια. Ήταν τελικά πολύ χρειαζούμενα.
καραβάν παρεκτρέπεσαι η (προσανατολισμένη) ροή ηλεκτρονίων είναι το ηλεκτρικό ρεύμα.τώρα Ροή φωτονίων χμμ... δεν μπορούμε να πούμε οτι υπάρχει αυτό το πράγμα. δηλαδή δεν μπορείς να πεις οτι το φως είναι μια ροή απο φωτόνια, αυτό θα ήταν λάθος. Είναι μία ηλεκτρομαγνιτική ακτινοβολία. Η ηλεκτρομανγνιτική ακτινοβολία είναι ένα κύμα που μεταφέρει ενέργεια αλλά έχει και μερικά σωματιδιακά χαρακτηριστικά.Το φωτόνιο είναι ένα μικρό πακέτο ενέργειας,ένα κβάντο φωτός δηλαδή το μικρότερο πακέτο ενέργειας που μπορεί να διαδωθει στον χώρο με τη μορφή κύματος. Αλλα υπάρχουν φωτόνια ορατά άλλα μη ορατά. πχ και το ραδιοφωνικό σήμα απο φωτόνια "αποτελείτε". (Μιλάω πολύ μπακάλικα τώρα για να συννενοηθούμε.)τώρα αν συνδυάσεις ροή ηλεκτρονίων με φως, το πολύ πολύ να πάρεις κανα φωτοηλεκτρικό φαινόμενο, για ζέν δεν ξέρω. πάντως αυτο που ξέρω με βεβαιότητα είναι οτι δεν απορρέουν όλα απο το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο! Γενικά μην γράφετε τέτοιες χαζομαρούλες δεν χρειάζεται :PΑπο το "Αν διαλογιστείς" και κάτω συμφωνώ πολύ ποιητικά τα λέτε!
Δεν θα μπω σε συζήτηση επιχειρημάτων, εσύ τα ξέρεις σίγουρα καλύτερα. Η δική μου έκφραση είναι η ποιητική, όπως λες, και ως τέτοια χρησιμοποίησα και στην θεματική πρόταση. Ωστόσο καθόλου δεν προσβάλλομαι με το σχόλιο και απολαμβάνω να διαβάζω τέτοιας θεματολογίας αναρτήσεις. Αν δωθεί ευκαιρία, θα χαρώ να δω κι άλλες.
Αα ναι; Δε μου το είπε!Να σου πω την αλήθεια χεστηκα αν με αγαπάει ή όχι.Πάντως η ερώτηση μου δεν ήταν κάποιο υπονοούμενο για τη δική μου μαμά. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν αγαπούν όλες οι μαμάδες τα παιδιά τους.
Είναι τόσο συγκλονιστικό πράγμα η μητρότητα, τόσο συθέμελα τρίζει το οικοδόμημα του ατόμου, που είναι απίθανο να μην νιώθει αγάπη για το παιδί μου γέννησε. Πιστεύω οπτι ακόμα κι η κακή μάνα, η καταπιεστική μάνα, η μάνα που εγκαταλείπει το παιδί της, βαθιά μέσα της πιστεύει ότι για καλό το κάνει, πιστεύει ότι θα είναι καλύτερα χωρίς εκείνη.Είναι μια αγάπη βαθιά βιολογική. Μια άγρια αγάπη.
Εντάξει, δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε σε όλα. Πιστεύω γυναίκες που έχουν γίνει μητέρες ή γυναίκες που προχώρησαν σε άμβλωση θα βρουν ψήγματα ταύτισης με το σχόλιό μου.
Οι μαμάδες-τέρατα υπήρξαν θύματα πριν γίνουν θύτες...Κάνε κράτει. Ίσως γίνεις μάνα κι αλλάξεις άποψη. Εδώ ως και παραγγελία το έχεις κάνει το μωρό πως θες να είναι, χρωματα, φύλο, ονόματα... :)
Αφού υπήρξαν θύματα, ας μην έκαναν παιδιά τότε για να μη γίνουν θύτες. Ας είχαν αυτογνωσία να καταλάβουν ότι με τον τρόπο που μεγαλωσαν δε θα μπορούσαν να γίνουν καλές μαμάδες. Κανείς δε φταίει για τον τρόπο που μεγάλωσε και για αυτά που έχει υποστεί. Έχει ευθύνη όμως όταν κάνει παιδιά και αναλαμβάνει το ρόλο του θύτη
Ζακλίν μου, είναι! Παθαίνεις μια κανιβαλιστική έξαψη με το παιδί ή τουλάχιστον εγώ το παθαίνω. Θέλω να το φάω, να το ζουλήξω, να το σφίξω, να το βάλω μέσα στην ψυχή μου, στο είναι μου, είναι κομμάτι από το σώμα μου! Και γι'αυτό παθαίνουμε παράκρουση και μας πιάνουν κάτι περίεργες υπερπροστατευτικότητες και κάτι πείσματα να κάνουν αυτό ή το άλλο, και κάνουμε όνειρα για το πώς θα ζήσουν τη ζωή τους, και κλαίμε με τα δάκρυά τους, και γελάμε με τα γέλια τους. Στα μάτια του παιδιού ξαναγινόμαστε κι εμείς παιδιά, γινόμαστε για μία ακόμη φορά η υπόσχεση του καλύτερου εαυτού μας. Και μετά νιώθουμε τα λάθη μας και φασκελωνόμαστε, και δαγκωνόμαστε, κι όλο πάλι από την αρχή. Ααααα αν μου το λέγαν ότι είναι roller coaster θα τους έλεγα να κρατήσουν το εισιτήριο. Όμως τώρα πέφτω με φόρα κάτω απότομα και ξανασηκώνομαι με τρομερή ταχύτητα, και φοβάμαι, και ιδρώνω, και ανάβω, και γελάω, και γουστάρω!!!
Δε διαφωνώ ότι είναι πολύ πιθανό κάποια στιγμή στη ζωή μου να αλλάξω άποψη. Όχι κατ'αναγκη επειδή θα κάνω παιδί. Ούτως ή άλλως ο άνθρωπος αλλάζει με την πάροδο των χρόνων. Αλλάζει ο τρόπος σκέψης του, οι απόψεις του, ακόμα και βιολογικά αλλάζει. Όσο για αυτά που λέω για το μωρό, κουβέντα να γίνεται. Έχω βρει πάντως και ένα παιδάκι που είναι ακριβώς όπως θα το ήθελα να είναι. Είναι βέβαια αγοράκι το συγκεκριμένο αλλά δεν πειράζει
"Ας είχαν αυτογνωσία να καταλάβουν ότι με τον τρόπο που μεγαλωσαν δε θα μπορούσαν να γίνουν καλές μαμάδες"Με 20 χρόνια συνεχόμενης ψυχοθεραπείας, ίσως είχα κάποιες πιθανότητες.
Μάλιστα.Ωραια η "κανιβαλιστικη προσέγγιση", αλλά δεν ειναι ανάγκη να είναι έτσι. Το παιδί ΉΤΑΝ μέρος από το σώμα μας, αλλά ας είμαστε λιγο λογικοί, ώστε να μην το θεωρούμε πλέον τέτοιο.Αν θελετε να μιλήσουμε για αγάπη, ας επικαλεστουμε (τη λογική) το αισθημα σεβασμου απέναντι στις μικρές, αλλά και τόσο μεγάλες αυτές προσωπικότητες, τα παιδιά μας, και ας αποφύγουμε χαρακτηρισμους, όπως "άγρια αγάπη", γιατί αυτοί απλά δίνουν άλλοθι στα λάθη μας. Και ας μην είμαστε και τόσο αφελείς, για να νομίζουμε, ότι υπάρχει μια στο εκατομμύριο περιπτωση, να βρουμε το μωράκι-κουκλακι, που θέλουμε, λες και ψωνίζουμε από βιτρίνα. Τα παραπάνω δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή ζωή, κριντζαραμε αρκετά, ψυχραιμία τώρα.