Το παν είναι να βγαίνεις και χωρίς φίλους.
Απορώ πώς αντέχεις να βγαίνεις ελάχιστα.
Έστω σε ένα όμορφο πάρκο , σε ένα άλσος, για καφέ στο χέρι, με το βιβλίο σου, οπουδήποτε.
Το έχω ξαναπεί, η χειρότερη στιγμή της ζωής μου ήταν το 2014, τετραήμερη κλεισούρα μέσα στο σπίτι.
Δεν το ξανακάνω ποτέ.
Εύχομαι να βρεις όποιον επιθυμείς. Καλή δύναμη.
16.4.2024 | 15:28
Χαμένη στη ρουτίνα.
Υπάρχουν άνθρωποι άραγε εδώ μέσα, που να μη έχουν τίποτα άλλο πέρα απ' το "δουλειά-σπίτι- δουλειά"; Φίλους στα 33 δεν έχω, βγαίνω πλέον ελάχιστα και μία στο τόσο. Σύντροφος δεν υπάρχει. Έχω πάρα πολύ καιρό να ερωτευτώ και είναι σαν να έχω συνηθίσει σε αυτήν τη ρουτίνα και τη μοναξιά, όπου έχω απλά να κοιτάω και να φροντίζω μόνο εμένα. Γενικά οι άνθρωποι κατά βάση με έχουν απογοητεύσει. Δεν ρίχνω άδικο σε κανέναν. Απλά μερικές φορές αισθάνομαι ότι δεν είμαι εγώ φτιαγμένη για όμορφα πράγματα. Έχω επικεντρωθεί λοιπόν στην εργασία μου, και στη γυμναστική, για να μπορώ κάπου να εκτονώνομαι, αλλά κάθε βράδυ γυρνάω στο σπίτι και μου λείπει αφάνταστα να μπορώ να πω μια κουβέντα, να μπορώ να έχω έναν άνθρωπο να συνδεθώ. Το κομμάτι της δημιουργίας οικογένειας δε με απασχολεί. Ξέρω ότι δεν ανήκα ποτέ σε αυτήν την κατηγορία γυναικών. Αλλά, όλα τα άλλα μου λείπουν. Η καθημερινότητά μου είναι μια συνεχής βαβούρα. Κάτι κάνω πολύ λάθος ή απλά έτσι είναι η ζωή για τους περισσότερους από εμάς;
3
