Φαίνεται πως κάποια από τα, ας πούμε δευτερεύουσας σημασίας, γεγονότα των ημερών έχουν βαλθεί να γυρίζουν μερικούς απο εμάς, που γεννηθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, σε εκείνα τα χρόνια. Δεν ήταν καθόλου εύκολα ούτε υποχρεωτικά όμορφα, αλλά ήμασταν παιδιά! Κάτι η Σαρίτα Μοντιέλ προ ημερών που μου θύμησε τους παλιούς καλοκαιρνούς κινηματογράφους, κάτι τώρα η Νινη Ζαχά που ξαναφέρνει έντονα και νοσταλγικά στη μνήμη μου τη μεγάλη αγάπη όλων εκείνης της εποχής. Το ραδιόφωνο! Κι ακόμη τους γονείς, νέους, να χορεύουν σεμνά τανγκό!