Υπέροχο κείμενο, συγκλονιστικό, αληθινό. Τελικά δεν κλαίω μονο εγώ στο κόσμο για τη μάνα μου που φεύγει -μέρα τη μέρα- από μια άνοια που τη βυθίζει στο άγνωστο, καθώς βυθίζομαι κι εγώ μαζί της. Με μόνη διαφορά ότι εγώ δεν έχω κυριολεκτικά κανέναν άλλο στον κόσμο για να καθίσει δίπλα μου την ώρα που θα φύγει οριστικά κι οι δρόμοι θα είναι όλοι κλειστοί γύρω μου.
