Στην ταράτσα του YouTube η Argenté τραγουδούσε μόνο για εμένα
Υπάρχει μια μεγάλη χαρά στο να ανακαλύπτεις πράγματα στην έρημο του ΥouTube, εκεί ανάμεσα στους παφλασμούς της άμμου, κάτω από λόφους κυριολεκτικής σαβούρας, μέσα σε μια ανεξέλεγκτη — σχεδόν εγκληματική σπατάλη δεδομένων και κομισμένων ματιών, ξεπηδούν μικρά διαμαντάκια.
Πίσω από τον Κοψιάλη, τις φασαριόζικες μύξες της Νεφέλης Μεγκ ή το arthouse YouTube, ξεθάβω που και που κάποιον ζωντανό. Λέω έξω η Chantal Akerman, και οι Κόρε. Ύδρο., έξω όλοι οι πεθαμένοι και μέσα η Argenté — εξίσου μελαγχολική και λυπημένη κι αυτή, αλλά τουλάχιστον ζωντανή! Μέσα όλα τα παιδιά που παίζουν, πειραματίζονται και προσπαθούν να μεταμορφώσουν τις πιο ανθρώπινες εμπειρίες μας σε κάτι άλλο, σε κάτι καλύτερο.
Δεν υπάρχουν πολλά τραγούδια της εκεί έξω. Στο πρώτο της EP με τίτλο «Χρώματα», υπάρχουν 6 κομμάτια που μιλούν για τα μικρά-μεγάλα δράματα της μετα-εφηβείας, την αόριστη λύπη του να είσαι 18-και-κάτι, τις υπερβολές του να νομίζεις πως είσαι ερωτευμένος και πως αυτό είναι το τέλος του κόσμου σου. Και πράγματι το μουσικό της σύμπαν έχει κάτι από Melancholia, εκείνη την παράλογη, κι ανεξήγητη λύπη. Αυτό το: "απολύτως κανείς", που όμως όταν τραβιέται στα άκρα μετατρέπεται από τρικ σε μουσική.
Μερικές μέρες πριν της στέλνω ένα μήνυμα λέγοντας, "με συγκινούν πολύ τα κομμάτια σου, θέλω να μάθω περισσότερα για εσένα", και κανονίζουμε να κάνουμε μια σύντομη κλήση.
Τι μπορώ να σας πω για εκείνη; Την λένε Αργυρώ, είναι 18, ασχολείται με την μουσική από πάντα και τώρα το σπουδάζει στο τμήμα Μουσικών Σπουδών στην Κέρκυρα. Βρέθηκε εκεί λίγο τυχαία, αλλά όπως οι περισσότεροι ανάμεσα μας, θέλει να τρέξει να φύγει από την Ελλάδα και να κυνηγήσει την μουσική της εκπαίδευση έξω, αλλού, μακριά. Όχι από κάποια υπέρμετρη φιλοδοξία ή γιατί νιώθει πολύ μεγάλη για την μικρή μας σκηνή, απλώς γιατί θέλει μια μέρα να ζήσει από αυτό.
Ήταν το παιδάκι που καβάλαγε ενθουσιασμένο καναπέδες μαζί με την κιθάρα της και έπαιζε με κοινό παππούδες-γιαγιάδες-γονείς. Έπειτα μεγάλωσε, συνέχιζε να ασχολείται εμμονικά με την μουσική, κι εκεί κάπου στο Λύκειο, περίπου όταν άρχισε να τα σκάει σε όλους μας, μια πρώτη κρίση ενηλικίωσης εκεί όπου άλλοι καιγόμασταν σε ηλεκτρονικά ή βραδινές εξόδους και μιλούσαμε με στόμφο και σιγουριά λες και ξέραμε τον κόσμο και όλα όσα τρέχουν γύρω του, εκείνη σιωπηλά, χαμηλόφωνα και ντροπαλά έκανε όλα αυτά τα συναισθήματα λέξεις. Μάζεψε τις σημειώσεις και τους στίχους που έγραφε από το γυμνάσιο και ξεκίνησε τα πειράματα.
Της λέω πως οι στίχοι της μοιάζουν λίγο με πρωτόλεια ποιήματα. Το έχει σκεφτεί κι εκείνη. Αν διαβάζει καθόλου ποίηση; "Κική Δημουλά κάπως...". Όχι δεν το λέει με ντροπή, "Κική Δημουλά!".
Κλείνοντας την βιντεοκλήση μας, μου λέει πως την έχει σώσει η λυπηρή μουσική και σκέφτομαι πως το sad-girl vibe που βγάζουν με μια βιαστική ακρόαση τα τραγούδια της, είναι τόσο παρεξηγημένο. Λες κι όλη αυτή η εσωτερική — ας την πούμε και κλαψιάρικη, μουσική στερείται κάθε αξίας. Ε λοιπόν, έχω πάψει εδώ και κάποια χρόνια να διεκδηκώ τον τίτλο του εφήβου, κι όμως ακόμη βρίσκω κάτι αληθινό και παρήγορο σε αυτά τα κομμάτια. Επιμένω χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω πως υπάρχει κάτι εκεί, ένα ξεχείλισμα ενέργειας που με τραβά.
Στο επόμενο.
