Με ποιο βιβλίο έκλαψες τελευταία;

Facebook Twitter
21

Με ποιο βιβλίο έκλαψες τελευταία;

Δε νομίζω να έχω κλάψει στ’ αλήθεια με βιβλίο. Έχω καταστενοχωρηθεί, έχω κατατρομάξει, έχω θυμώσει - αλλά δε νομίζω να έχω κλάψει.

Ξέρω όμως ότι πολλοί κλαίνε, και σχεδόν τους ζηλεύω. Μπορεί να μην τα καταφέρνω, αλλά υπάρχουν βιβλία που το ενθαρρύνουν πολύ. Ακολουθεί μια προσωπική πεντάδα, βγαλμένη μέσα από την λίστα του goodreads. Προσθέστε (ή αφαιρέστε) ελεύθερα:

1. Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

Εντάξει, το διάβασα όταν ήμουν μικρή, γύρω στην ηλικία της ίσως, αλλά η απόγνωση και η απέραντη στενοχώρια που δεν έχει happy end – την ανακαλύπτουν λίγους μήνες πριν τελειώσει ο πόλεμος! Αυτό το σοκ το θυμάμαι ακόμα.

2. ΟμικρόςΠρίγκηπας, Antoine de Saint-Exupéry 

Εντάξει, κι αυτό το διάβασα όταν ήμουν μικρή, αλλά μάλλον τότε δεν κατάλαβα και πολλά. Αυτό που μου έμεινε είναι μια μελαγχολία που φαντάζομαι ότι κάποιον μπορεί να τον κάνει να πλαντάξει.

3. Οι άθλιοι, Βίκτορας Ουγκό

Οι άθλιοι είναι πράγματι σε τέτοια κατάσταση αθλιότητας, με τόσες λεπτομέρειες και σε τόσα επίπεδα, που αν δεν αισθανθείς τη μιζέρια τους διαβάζοντάς το, μάλλον δεν έχεις ψυχή.

4. Η εξιλέωση, Ian McEwan

Δεν πιστεύω να είδατε μόνο την ταινία; Η τεράστια απάτη της ηρωίδας κατασπαράσσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή των άλλων που η απόγνωση μπορεί να σε φέρει κοντά στα δάκρια. Διαβάστε το οπωσδήποτε.

5. Τα σταφύλια της οργής, Τζον Στάινμπεκ

“Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος”. Τώρα, ακόμα πιο επίκαιρο. Για να ρίξετε μαύρο δάκρυ.

Βιβλίο
21

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το αόρατο δόγμα: Η σιωπηρή άνοδος του νεοφιλελευθερισμού

Βιβλίο / Το αόρατο δόγμα: Η σιωπηρή άνοδος του νεοφιλελευθερισμού

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι πανταχού παρών και ταυτόχρονα «ακατανόμαστος», αφού σπανίως αναφέρεται από τους θιασώτες του. Ένα νέο βιβλίο επιχειρεί να ανασηκώσει το πέπλο αυτού του «αόρατου δόγματος»
THE LIFO TEAM
Ελσίνκι, συνοικία της Αθήνας

Βιβλίο / «Ελσίνκι» του Θεόδωρου Γρηγοριάδη: Η ερωτική σχέση του Έλληνα Αντώνη και του Κούρδου Αβίρ

Ένα μυθιστόρημα για τις ταυτότητες, εθνικές, σεξουαλικές, φύλου, που μας οδηγεί στη μεγάλη γεωγραφία του συναισθήματος αλλά και της γεωπολιτικής κατά την κρίσιμη δεκαετία του 2010.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ο Πιβό και οι ταξιτζήδες

Οπτική Γωνία / Ο επιδραστικός Πιβό και οι ταξιτζήδες

Σε αντίθεση με τη Γαλλία, μια εκπομπή για το βιβλίο και τη λογοτεχνία με τεράστια θεαματικότητα στην ελληνική τηλεόραση, που να συζητείται και να καθηλώνει τους πάντες μπροστά στις οθόνες, φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός. 
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Μακριά από τα κουσούρια του χαρτογιακά

Βιβλίο / Κωστής Παπαγιώργης: Μακριά από τα κουσούρια του χαρτογιακά

Τα κριτικά κείμενα του Κωστή Παπαγιώργη για τον Λορεντζάτο, τον Μαλεβίτση, τον Γιανναρά, τον Ράμφο, τον Καστοριάδη, τον Αξελό, τον Κονδύλη, τον Λυκιαρδόπουλο, τον Ζουμπουλάκη και τον Ζηζιούλα.
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Ντέιβιντ Λοτζ: «Θεραπεία»

Το πίσω ράφι / Η «Θεραπεία» του Ντέιβιντ Λοτζ για το υπαρξιακό μας άγχος

Ένα από τα δημοφιλέστερα βιβλία του Βρετανού συγγραφέα (και του εξαιρετικού ψυχογράφου με το πικρόχολο χιούμορ), που βρισκόταν εδώ και χρόνια εκτός αγοράς, επιτέλους επανεκδίδεται.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

σχόλια

20 σχόλια
εγω ειμαι πιο ρομαντικη.. συμφωνω με οσους ανεφεραν "Ενα δεντρο μεγαλωνει στο Μπρουκλιν" και τους ευχαριστω που μου το θυμισαν. Το διαβασα κι εγω ως παιδι. Το πρωτο ομως βιβλιο που μ εκανε να κλαψω ηταν "η Μαυρη Καλλονη" τοσο πολυ χαλια ημουν, που η μητερα μου το επεστρεψε στη Βιβλιοθηκη προτου το τελειωσω!Ο Ερωτας στα χρονια της χολερας, Τα πουλια πεθαινουν τραγουδωντας, και "εμεις οι ζωντανοι" το τελευταιο της Αυν Ραντ για τον βαρυ χειμωνα της κομμουνιστικης Σοβ.Ενωσης και μια αγαπη που παλευει να φυτρωσει μες στις αντιξοοτητες. Τα συστηνω ολα
Θα συμφωνήσω με τη Μαύρη Καλλονή - γενικά μόνο με παιδικά βιβλία θυμάμαι να έχω κλάψει άφθονα, ασχέτως σε ποια ηλικία τα διάβασα. Παιδάκι δεν το συζητώ, είχα μουσκέψει όλη την ελληνική μυθολογία, την Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά κλπ."Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα" κατορθώνει πάντα, μέσα στις ελάχιστες σελίδες του, να με κάνει χώμα, με αμείωτη ένταση - ολόκληρη γαϊδούρα.Το μόνο μη παιδικό ανάγνωσμα που έχει ανάλογη επίδραση είναι το επίσης μικροσκοπικό διήγημα "Τα χταποδάκια", του Μ. Καραγάτση.http://5lyk-petroup.att.sch.gr/upload/karagatsis.pdf
Ανθρωποφύλακες - Περικλής Κοροβέσης. Η περιγραφή των βασανιστηρίων που υπέστη ο ίδιος αλλά και άλλοι στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας με διέλυσαν. Η γραφή του είναι τόσο λιτή. Οι περιγραφές του τόσο "ψύχραιμες", χωρίς ίχνος υπερβολής, σα να σου λέει τι έφαγε σήμερα για πρωινό. Αλλά δεν σε λυπάται. Σου τα λέει όπως έγιναν. Τα μάτια μου είχαν πρηστεί τόσο από το κλάμα που θυμάμαι όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, τρόμαξα.
Με το "Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν". Είναι ένα βιβλίο που μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Προς το τέλος δεν μπορούσα να το διαβάσω χωρίς να κλαίω. Έχει πάνω από χρόνο που το τελείωσα και ακόμη σκέφτομαι καμιά φορά όλη αυτήν την ιστορία.
Προσφατα και για πολλοστη φορα που τα διαβασα, ανατριχιασα παλι με το τριτο στεφανι και τον μεγαλο περιπατο του πετρου (που ηταν και το πρωτο βιβλιο που διαβασα μικρος). Και επειδη η καλοκαιρινη μου δουλεια ειναι σε παγκο με βιβλια τα εχω προτεινει σε ολους
Μικρή θυμάμαι είχα ρίξει πολύ κλάμα με το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ και το χωρίς οικογένεια.Ακόμα και τώρα ειδικά το πρώτο είναι σφίξιμο στο στομάχι.Τελευταία θα έλεγα πως με είχε συγκινήσει πάρα πολύ τα 100 χρόνια μοναξιάς.Δεν ξέρω...μου είχαν αφήσει μια είχαν αφήσει μεγάλη πικρία...
Kkaled Hosseini "And the Mountains Echoed". H σημασια της οικογενειας με την ευρεια εννοια, η αδελφικη αγαπη, οι ριζες , η εθνικη ταυτοτητα μεσω μιας ιστοριας σε πολλα επιπεδα ξεκινωντας απο το πριν τους ταλιμπαν Aφγανισταν. Α...και με λιγο ελληνικο ...touch
Θα συμφωνήσω κι εγώ με το Χρυσάφι της Ζωής. Με συγκίνησε πολύ στο τέλος.Ωστόσο πρόσφατα διάβασα το The Silver Linings Playbook το οποίο έχει αρκετές διαφορές με την ταινία και είναι σαφώς λιγότερο feelgood. Στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει ακατάπαυστα.