ΒΙΒΛΙΟ
Βιβλίο /

Με ποιο βιβλίο έκλαψες τελευταία;

Μια γερή πεντάδα για ευσυγκίνητους αναγνώστες

Facebook Twitter
ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΦΟΥΤΣΙΤΖΗ
ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΦΟΥΤΣΙΤΖΗ
21

Με ποιο βιβλίο έκλαψες τελευταία;

Δε νομίζω να έχω κλάψει στ’ αλήθεια με βιβλίο. Έχω καταστενοχωρηθεί, έχω κατατρομάξει, έχω θυμώσει - αλλά δε νομίζω να έχω κλάψει.

Ξέρω όμως ότι πολλοί κλαίνε, και σχεδόν τους ζηλεύω. Μπορεί να μην τα καταφέρνω, αλλά υπάρχουν βιβλία που το ενθαρρύνουν πολύ. Ακολουθεί μια προσωπική πεντάδα, βγαλμένη μέσα από την λίστα του goodreads. Προσθέστε (ή αφαιρέστε) ελεύθερα:

1. Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ

Εντάξει, το διάβασα όταν ήμουν μικρή, γύρω στην ηλικία της ίσως, αλλά η απόγνωση και η απέραντη στενοχώρια που δεν έχει happy end – την ανακαλύπτουν λίγους μήνες πριν τελειώσει ο πόλεμος! Αυτό το σοκ το θυμάμαι ακόμα.

2. ΟμικρόςΠρίγκηπας, Antoine de Saint-Exupéry 

Εντάξει, κι αυτό το διάβασα όταν ήμουν μικρή, αλλά μάλλον τότε δεν κατάλαβα και πολλά. Αυτό που μου έμεινε είναι μια μελαγχολία που φαντάζομαι ότι κάποιον μπορεί να τον κάνει να πλαντάξει.

3. Οι άθλιοι, Βίκτορας Ουγκό

Οι άθλιοι είναι πράγματι σε τέτοια κατάσταση αθλιότητας, με τόσες λεπτομέρειες και σε τόσα επίπεδα, που αν δεν αισθανθείς τη μιζέρια τους διαβάζοντάς το, μάλλον δεν έχεις ψυχή.

4. Η εξιλέωση, Ian McEwan

Δεν πιστεύω να είδατε μόνο την ταινία; Η τεράστια απάτη της ηρωίδας κατασπαράσσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή των άλλων που η απόγνωση μπορεί να σε φέρει κοντά στα δάκρια. Διαβάστε το οπωσδήποτε.

5. Τα σταφύλια της οργής, Τζον Στάινμπεκ

“Κι η Αμερική, μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους όμοιούς μου και για τους όμοιούς σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος”. Τώρα, ακόμα πιο επίκαιρο. Για να ρίξετε μαύρο δάκρυ.

Βιβλίο

Tags

21

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντέιβιντ Λοτζ: «Θεραπεία»

Το πίσω ράφι / Η «Θεραπεία» του Ντέιβιντ Λοτζ για το υπαρξιακό μας άγχος

Ένα από τα δημοφιλέστερα βιβλία του Βρετανού συγγραφέα (και του εξαιρετικού ψυχογράφου με το πικρόχολο χιούμορ), που βρισκόταν εδώ και χρόνια εκτός αγοράς, επιτέλους επανεκδίδεται.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Μπερνάρ Πιβό: «Αμήχανοι θεατές»

To πίσω ράφι / Όταν ο Μπερνάρ Πιβό επιτέθηκε στη μέση νοικοκυρά για τα τηλεοπτικά σκουπίδια που καταναλώνει

Το βιβλίο «Αμήχανοι θεατές» του Γάλλου πολιτιστικού δημοσιογράφου που πέθανε πριν από λίγες ημέρες ήταν σαν τις εκπομπές του, ανάλαφρο και ταυτόχρονα διεισδυτικό.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Ν. Μούσχουρη- Φ. Απέργης: «Το όνομά μου είναι Νάνα»

Το πίσω ράφι / Νάνα Μούσχουρη: «Είμαι ικανή ν’ αγαπήσω, αλλά όχι να πέσω στα πόδια του ανθρώπου που αγαπώ»

Η βιογραφία «Το όνομά μου είναι Νάνα», ένα δυσεύρετο πια βιβλίο του 2007, προέκυψε από την απόφασή της Μούσχουρη ν’ αφηγηθεί τη ζωή της στον Φώτη Απέργη.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
«Υπάρχει η βουλιμική, υπάρχει και η ανάγνωση dégustation. Προτιμώ τη δεύτερη»

The Book Lovers / «Υπάρχει η βουλιμική, υπάρχει και η ανάγνωση dégustation. Προτιμώ τη δεύτερη»

Ο Νίκος Μπακουνάκης συζητάει με τον Νίκο Τσούχλο, πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του Ωδείου Αθηνών και αναπληρωτή καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, για το αναγνωστικό του εκκρεμές.
THE LIFO TEAM
σταινμπεκ

Σαν Σήμερα / Σαν σήμερα το 1940 «Τα σταφύλια της οργής», το magnum opus του Τζον Στάινμπεκ, τιμάται με το βραβείο Πούλιτζερ

Στο δημοφιλέστερο βιβλίο του, που τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ σαν σήμερα το 1940, ο Στάινμπεκ αποτυπώνει την ψευδαίσθηση του αμερικανικού ονείρου κατά την περίοδο της μεγάλης οικονομικής ύφεσης.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Με το καινούργιο κοστούμι Ραλφ Λόρεν

Βιβλίο / Ο Σαλμάν Ρούσντι έζησε για να ξαναβάλει κοστούμι Ραλφ Λόρεν

Τα πιο κρίσιμα 27 δευτερόλεπτα της ζωής του, η δολοφονική επίθεση που δέχτηκε το 2022 σε ένα κέντρο για συγγραφείς στη Νέα Υόρκη αποτελεί τον πυρήνα του αυτοβιογραφικού βιβλίου του «Μαχαίρι».
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ
Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Απώλειες / Πολ Όστερ (1947-2024): Ο Mr. Vertigo των ονειρικών μας κόσμων

Η ζωή και το έργο του σπουδαίου Αμερικανού συγγραφέα που στις σελίδες του κατάφερε να συνδυάσει τη μαγεία των Γνωστικών με την περιπέτεια της περιπλάνησης και τη νουάρ ατμόσφαιρα με τα πιο ανήκουστα αυτοβιογραφικά περιστατικά.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
20 σχόλια
pieta
pieta
εγω ειμαι πιο ρομαντικη.. συμφωνω με οσους ανεφεραν "Ενα δεντρο μεγαλωνει στο Μπρουκλιν" και τους ευχαριστω που μου το θυμισαν. Το διαβασα κι εγω ως παιδι. Το πρωτο ομως βιβλιο που μ εκανε να κλαψω ηταν "η Μαυρη Καλλονη" τοσο πολυ χαλια ημουν, που η μητερα μου το επεστρεψε στη Βιβλιοθηκη προτου το τελειωσω!Ο Ερωτας στα χρονια της χολερας, Τα πουλια πεθαινουν τραγουδωντας, και "εμεις οι ζωντανοι" το τελευταιο της Αυν Ραντ για τον βαρυ χειμωνα της κομμουνιστικης Σοβ.Ενωσης και μια αγαπη που παλευει να φυτρωσει μες στις αντιξοοτητες. Τα συστηνω ολα
Iris Prismatica
Iris Prismatica
Θα συμφωνήσω με τη Μαύρη Καλλονή - γενικά μόνο με παιδικά βιβλία θυμάμαι να έχω κλάψει άφθονα, ασχέτως σε ποια ηλικία τα διάβασα. Παιδάκι δεν το συζητώ, είχα μουσκέψει όλη την ελληνική μυθολογία, την Καλύβα του Μπαρμπα-Θωμά κλπ."Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα" κατορθώνει πάντα, μέσα στις ελάχιστες σελίδες του, να με κάνει χώμα, με αμείωτη ένταση - ολόκληρη γαϊδούρα.Το μόνο μη παιδικό ανάγνωσμα που έχει ανάλογη επίδραση είναι το επίσης μικροσκοπικό διήγημα "Τα χταποδάκια", του Μ. Καραγάτση.http://5lyk-petroup.att.sch.gr/upload/karagatsis.pdf
Figaro
Figaro
Ανθρωποφύλακες - Περικλής Κοροβέσης. Η περιγραφή των βασανιστηρίων που υπέστη ο ίδιος αλλά και άλλοι στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας με διέλυσαν. Η γραφή του είναι τόσο λιτή. Οι περιγραφές του τόσο "ψύχραιμες", χωρίς ίχνος υπερβολής, σα να σου λέει τι έφαγε σήμερα για πρωινό. Αλλά δεν σε λυπάται. Σου τα λέει όπως έγιναν. Τα μάτια μου είχαν πρηστεί τόσο από το κλάμα που θυμάμαι όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, τρόμαξα.
Κουραμπιές
Με το "Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν". Είναι ένα βιβλίο που μου προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα. Προς το τέλος δεν μπορούσα να το διαβάσω χωρίς να κλαίω. Έχει πάνω από χρόνο που το τελείωσα και ακόμη σκέφτομαι καμιά φορά όλη αυτήν την ιστορία.
egeorgio
Προσφατα και για πολλοστη φορα που τα διαβασα, ανατριχιασα παλι με το τριτο στεφανι και τον μεγαλο περιπατο του πετρου (που ηταν και το πρωτο βιβλιο που διαβασα μικρος). Και επειδη η καλοκαιρινη μου δουλεια ειναι σε παγκο με βιβλια τα εχω προτεινει σε ολους
Κασσιώπη
Μικρή θυμάμαι είχα ρίξει πολύ κλάμα με το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ και το χωρίς οικογένεια.Ακόμα και τώρα ειδικά το πρώτο είναι σφίξιμο στο στομάχι.Τελευταία θα έλεγα πως με είχε συγκινήσει πάρα πολύ τα 100 χρόνια μοναξιάς.Δεν ξέρω...μου είχαν αφήσει μια είχαν αφήσει μεγάλη πικρία...
Despina Oikonomou
Kkaled Hosseini "And the Mountains Echoed". H σημασια της οικογενειας με την ευρεια εννοια, η αδελφικη αγαπη, οι ριζες , η εθνικη ταυτοτητα μεσω μιας ιστοριας σε πολλα επιπεδα ξεκινωντας απο το πριν τους ταλιμπαν Aφγανισταν. Α...και με λιγο ελληνικο ...touch
Melian81
Θα συμφωνήσω κι εγώ με το Χρυσάφι της Ζωής. Με συγκίνησε πολύ στο τέλος.Ωστόσο πρόσφατα διάβασα το The Silver Linings Playbook το οποίο έχει αρκετές διαφορές με την ταινία και είναι σαφώς λιγότερο feelgood. Στο τέλος έπιασα τον εαυτό μου να δακρύζει ακατάπαυστα.