Tα ΤΑΥ του Τσίπρα. Από τον Χρήστο Χωμενίδη

Tα ΤΑΥ του Τσίπρα. Από τον Χρήστο Χωμενίδη Facebook Twitter
14
Tα ΤΑΥ του Τσίπρα. Από τον Χρήστο Χωμενίδη Facebook Twitter

Εάν παραβλέψουμε όσα τυχόν μας απωθούν στο δημόσιο λόγο και παρουσία του Αλέξη Τσίπρα –την κομπορρημοσύνη, την αμετροέπεια, μιαν αίσθηση προχειρότητας και ημιμάθειας- οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει δύο τουλάχιστον από τα τρία ευλογημένα, κατά τον Ελύτη, «Ταυ»: Την Τύχη και την Τόλμη. (Το τρίτο «Ταυ», η Τέχνη μένει να αποδειχθεί.)


Η άνοδός του αφότου, νεότατος, αφοσιώθηκε στα κοινά στάθηκε αλματώδης και πραγματοποιήθηκε –το σημαντικότερο- με τους δικούς του όρους, κόντρα στα παραδεδεγμένα και στα αναμενόμενα. Ποιoς δεκαεξάρης που είχε το μικρόβιο της πολιτικής θα εντασσόταν το 1990, επαύριο της πτώσης του Τείχους στο Βερολίνο, στην ΚΝΕ; Πόσοι θα επωφελούνταν δεκαπέντε χρόνια αργότερα από την κόντρα μεταξύ Αλέκου Αλαβάνου και Μιχάλη Παπαγιαννάκη και θα έπαιρναν το χρίσμα του κόμματός τους για τον Δήμο Αθηναίων; Και ποιος θα τα κατάφερνε τόσο καλά στην αναμέτρηση εκείνη του 2006, ώστε να γίνει ακαριαία πρόσωπο πανελλήνιας εμβέλειας, η προσωποποίηση για μια ικανή ομάδα πολιτών του νέου, άφθαρτου και ριζοσπαστικού; Ο νυν υποψήφιος δήμαρχος του ΣΥΡΙΖΑ πάντως όχι. Και ας είναι το προφίλ του Γαβριήλ Σακελλαρίδη πολύ παρόμοιο εκ πρώτης όψεως με του Αλέξη Τσίπρα...


Λίγους μήνες αφότου ανέλαβε την ηγεσία του κόμματός του, ο Αλέξης Τσίπρας βρέθηκε αντιμέτωπος με τα Δεκεμβριανά του 2008. Η επιλογή του να σταθεί δίπλα στην «εξεγερμένη νεολαία» -ή να κρατήσει έστω μικρότερες αποστάσεις από οποιονδήποτε άλλο πολιτικό αρχηγό- του βγήκε σε καλό. Σε δημοσκόπηση των αρχών του 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε να συγκεντρώνει 18% στην πρόθεση ψήφου. Ποσοστό πρωτοφανές για την Αριστερά της Μεταπολίτευσης. Όταν στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε ένα πτωχό 4,7% και κέρδισε μία μόλις έδρα, πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για «ανεμομαζώματα-διαβολοσκορπίσματα». Και όταν –έναν χρόνο αργότερα- οι τέσσερις από τους τους δεκατρείς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απεχώρησαν για να ιδρύσουν την ΔΗΜΑΡ, αρκετοί ήλπισαν πως η Αριστερά «της ευθύνης» και του Φώτη Κουβέλη θα υπερκέραζε την Αριστερά «των κινημάτων» και των συνιστωσών.


Μέχρι το καλοκαίρι του 2011, το ΠΑΣΟΚ διατηρούσε παραδόξως –παρά τα μνημόνια- σχεδόν αλώβητη τη δύναμή του. Έπρεπε να στενάξουν οι πλατείες, να γιαουρτωθούν ουκ ολίγοι «κατεστημένοι» πολιτικοί και να εκπαραθυρωθεί ουσιαστικά ο Γιώργος Παπανδρέου απ'το Μέγαρο Μαξίμου μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος, ώστε να αρχίσει το ΠΑΣΟΚ να εξαερώνεται. Κατά τους πρώτους μήνες του 2012 σημειώθηκαν καταρρακτώδεις βροχές Πασόκων. Οι περισσότεροι πότισαν το εύφορο χωράφι του ΣΥΡΙΖΑ.


Καθ'όλη εκείνη την περίοδο, ο Αλέξης Τσίπρας σήκωνε ακατάπαυστα τους τόνους. Μαινόταν εναντίον της κυβέρνησης και του «συστήματος» με ύφος εφήβου που οι ορμόνες του έχουν χτυπήσει κόκκινο. Τη μια αποκαλούσε την καγκελάριο «μαντάμ Μέρκελ», την άλλη διεκήρυσσε ότι θα σκίσει τα μνημόνια και θα ακυρώσει όσες τυχόν ιδιωτικοποιήσεις συμφωνηθούν μέχρι τον θρίαμβο του, την τρίτη προφήτευε την επανάσταση του Ευρωπαϊκού Νότου. Η κεντρική ιδέα που ελλόχευε πίσω από κάθε του σχεδόν παρέμβαση ήταν ότι το κόμμα του, το κόμμα του 4%, στο ορατό μέλλον θα ερχόταν στα πράγματα.


Η τερατώδης αυτοπεποίθηση του, που προκαλούσε έως και μειδιάματα στους νουνεχείς παρατηρητές, ανταμείφθηκε και με το παραπάνω: Τον Μαϊο του 2012, το δημοσκοπικό όνειρο του 18% έγινε απτή πραγματικότητα στις κάλπες. Στις δε επαναληπτικές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό που έχει πετύχει ποτέ η Αριστερά στην Ελλάδα. Η ΕΔΑ του Πασσαλίδη και του Ηλιού, ίσως ακόμα και το ΕΑΜ του Γληνού, θα έπρεπε να υποκλιθούν μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο η σύγκριση των ιστορικών εκείνων ονομάτων με τον Αλέξη των καταλήψεων και του "frozen war" ηχεί ίσως βλάσφημη. Όμως κακά τα ψέμματα: Στην πολιτική, η ποσότητα βαραίνει κατά κανόνα περισσότερο από την ποιότητα.


Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε Αξιωματική Αντιπολίτευση, το μέλλον του προδιαγραφόταν λαμπρό. Επρόκειτο για αυτό που στα αγγλικά αποκαλείται "win-win situation". Εάν μεν τα πράγματα στην Ελλάδα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρόβαλλε σαν λύση σωτηρίας. Ή έστω απελπισίας. Εάν δε, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (και Κουβέλη κατά τον πρώτο χρόνο της) έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά και έθετε τη χώρα σε τροχιά ανάκαμψης, ο ΣΥΡΙΖΑ –με τον «κοινωνικά δικαιότερο» χαρακτήρα του- θα ερχόταν για να διανείμει τα πλεονάσματα, για να ανακουφίσει τα θύματα της κρίσης. Έτσι συμβαίνει άλλωστε παντού και πάντα: Πρώτα οι συντηρητικές κυβερνήσεις σφίγγουν τα λουριά κι έπειτα έρχονται οι αριστερόστροφες για να μοιράσουν ψωμί και τριαντάφυλλα...


Φευ, δεν συνέβη έτσι. Δύο χρόνια αργότερα –εφόσον βέβαια πιστέψουμε στις «έγκυρες» δημοσκοπήσεις- ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει καθηλωμένος στα ποσοστά του. Το νέο που επαγγελόταν σαν να'χει αρχίσει να ξεθωριάζει. Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη μοιάζει να γοητεύει μια κρίσιμη μερίδα των ψηφοφόρων – εκείνη ακριβώς που θα έδινε στον Αλέξη Τσίπρα την τελική νίκη.


Στο εσωτερικό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, η μία αστοχία διαδέχεται την άλλη: Διαδοχικές κρίσεις στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων, επαναφορά έωλων ζητημάτων όπως η παραμονή στο ευρώ και η αμεσοδημοκρατία των δημοψηφισμάτων και ο χαλκέντερος Μανώλης Γλέζος να βγαίνει κάθε τόσο σαν λαγός απ'το καπέλο για να περισώσει τις εντυπώσεις.


Έχασε ο Αλέξης Τσίπρας την τόλμη και την τύχη του; Μπήκε το αστέρι του σε αποδρομή; Τα δύο «Ταυ» -έλεγε ο Ελύτης- είναι αλληλένδετα. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βρει την τόλμη να μετεξελιχθεί εγκαίρως σε ενιαίο κόμμα και να απευθυνθεί δίχως παραφωνίες και «ναι μεν, αλλά» στον μεσαίο χώρο, τώρα θα κάλπαζε. Εάν ο Τσίπρας είχε δείξει στο συνέδριο πέρυσι το καλοκαίρι την έξοδο σε συνιστώσες που αλλοιθωρίζουν προς τον ένοπλο αγώνα, σε «συντρόφους» οι οποίοι επιμένουν να δηλώνουν τροτσκιστές ή έστω ευρωσκεπτικιστές, πιθανόν να έχανε την αίγλη του Αριστερού Ριζοσπάστη, θα εκπορθούσε εντούτοις το Μέγαρο Μαξίμου. Η τόλμη που τού λείπει τού στερεί την τύχη. Έτσι εκτιμούν όσοι είναι έξω από τον χώρο κι από τον χορό και που πιστεύουν –επαναλαμβάνω- τις δημοσκοπήσεις.


Υπάρχει ωστόσο και μια διαφορετική εκδοχή. Πιθανόν ο Αλέξης Τσίπρας να μπορεί αλλά να μην θέλει. Να προτιμάει την πίστη στις ιδέες του –όσο αφελείς κι αν ηχoύν αυτές στα καλώς κείμενα ώτα- από την πρωθυπουργία. Στο κάτω-κάτω, η διακυβέρνηση μιας χώρας μοιάζει πολύ με γάμο. Απομυθοποιεί νομοτελειακά τον ηγέτη. Σκοτώνει αργά ή γρήγορα τον έρωτα του με τον λαό.


Το έχει πει, σε ανύποπτο χρόνο, ο Θεόδωρος Πάγκαλος: «Όταν χύνεται η καρδάρα, χαμένος βγαίνει μόνο ο κτηνοτρόφος. Η αγελάδα ουδόλως ενδιαφέρεται εάν το γάλα της αντί να πουληθεί, μουσκέψει το χώμα».

Αρχείο
14

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Δεν είναι από τις περιπτώσεις πολιτικών ο Τσίπρας που αξίζουν την υποτίμηση.Η υποτιμητική διάθεση εναντί του υποκρύπτει,πιστεύω,προκατάληψη.Ασκεί την τέχνη του ισορροπείν,σχεδόν, μαεστρικά ο Τσίπρας.Μπορεί να μη διαθέτει την ευγλωττία και το εύρος γνώσεων του Ανδρέα Παπανδρέου(μεγέθη βελτιούμενα συν τω χρόνω),αλλά χρόνια τώρα βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί και από ό,τι φαίνεται δεν είναι διατεθειμένος να πέσει.Εννοώ τον πράγματι αξιοθαύμαστο τρόπο που κατόρθωσε(και κατορθώνει) να συγκεράσει τις τόσες πολλές,οσο σε κανένα άλλο κόμμα,φυγόκεντρες τάσεις και συνιστώσες·τάσεις με έντονα συμπεριφορικά σύνδρομα φοιτητικής παράταξης.Πέραν αυτού δείχνει ικανός,ως αρχηγός,να αποτελεί το συνεκτικό συνδετικό κρίκο μεταξύ της γενιάς του Πολυτεχνείου,της επομένης αλλά και της μεθεπομένης.Δεν είναι εύκολο για ένα σαραντάχρονο να εισπράττει,αν όχι το θαυμασμό,την ανοχή και το σεβασμό,τουλάχιστον, της πιο πολιτικοποιημένης-με εμφανή πολιτικοϊδεολογικό αριστοκρατισμό-μετα τον πόλεμο γενιάς·αλλά ακόμα και αυτή η μεταπολεμική γενιά δεν δυσανασχετεί με το ρόλο του.Επι πλέον,δεν αναδίδει η αύρα του τη συστημική αποφορά των αντιπάλων του·καθόλου αμελητέα παράμετρος σε μια εποχή που στον αφρό της εχει αναδυθεί ολη η γλίτσα της μεταπολιτευτικής περιόδου.Τα πιστώνεται όλα αυτά ο Τσίπρας,και οποιος δεν τα βλέπει απλώς εθελοτυφλεί,πάσχοντας από ανίατο πολιτικό γεροντοκορισμό…Θα μπορούσε να διανθίσει τον πολιτικό λόγο της αριστεράς με πρωτότυπες αναφορές αποφεύγοντας να είναι έρμαιο του εγκαταστημένου,στο υποσυνείδητο πλέον,ξύλινου λόγου της.Να εκμοντερνίσει την κομματική πρακτική,να να να…αλλά δεν είναι εύκολο για μια αριστερά που όχι μόνο οι αποχρώσεις του λόγου εγείρουν ενστάσεις,αλλά και τα νεύματα ακόμη.
Το ΠΑΣΟΚ δεν εξαυλώθηκε το 2011 αλλά από τον Μάιο του 2010 και μετά ... Στο Σύριζα κατέληξε το κομμάτι της κεντροαριστεράς που ψήφιζε ΠΑΣΟΚ . Κάποιοι λένε το "κακό ΠΑΣΟΚ" θεωρώντας ότι αυτοί είναι οι καλοί.Το δε ΠΟΤΑΜΙ δε μπορεί να εκφράσει την κεντροαριστερά διότι πολύ απλά δεν ανήκει εκεί. Είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να διασωθούν οι πάλαι ποτέ "εκσυγχρονιστικές δυνάμεις" του ΠΑΣΟΚ ( το ΠΑΣΟΚ βουλιάζει, η ΔΗΜΑΡ το ίδιο, η ΕΛΙΑ μαράθηκε , οι 58 γίνανε 29 κλπ κλπ). Μα αυτές οι δυνάμεις δεν ήταν ποτέ αριστερές ή κεντροαριστερές . Ήταν νεοφιλελεύθερες με αριστερίζουσα μάσκα.Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί εάν και εφόσον κληθεί να κυβερνήσει. Και αν κυβερνήσει και κριθεί αρνητικά θα πάρει την άγουσα προς το χωνευτήρι μαζί με το ΠΑΣΟΚ , τη ΝΔ και τους άλλους!
Πολύ καλή και ψύχραιμη ανάλυση. Ειδικά το σχόλιο "πιθανόν να μπορεί αλλά να μη θέλει" εχει πολλες πιθανότητες να είναι αληθινό. Και πως να θέλει με ολο αυτο το συρφετό που κουβαλάει μαζι του και τις άκριτες υποσχέσεις που εχει δώσει παντού;Το κακό για την ελλαδα ειναι η υπερπαραγωγή λαοπλάνων που τάζουν τα πάντα σε όλους κι οταν έρθει η ώρα της εφαρμογής, είτε την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια (κουβελης), είτε επιδίδονται σε κωλοτούμπες (σαμαρας). Ζητείται ρεαλισμός.
@Πέρα ΒρέχειΑν μου δώσεις τη διεύθυνση σου, θα σου στείλω "σταυρωμένα" ψηφοδέλτια :)Αξιόλογους θεωρώ τους υποψήφιους ευρωβουλευτές, δημάρχους, δημ.συμβούλους, οι οποίοι προτείνουν πράγματα που ξεφεύγουν από το αφηρημένο όπως π.χ."δημιουργία ευνοϊκού κλίματος για επενδύσεις" και εστιάζουν στο συγκεκριμένο και εφικτό.Συναίνεση (απαραίτητη για το εφικτό): καλώς ή κακώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι, ούτε έχουμε τα ίδια συμφέροντα ή τις ίδιες επιθυμίες. Για να συμβιώσουμε και να πάμε μπροστά χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις και προσπάθεια να βρεθεί κάποιος κοινός τόπος. Επομένως πρέπει να αποφύγουμε όλους αυτούς που βάζουν "κόκκινες γραμμές" ή κατέχουν την εξ αποκαλύψεως αλήθεια.Μίσος: Αναφέρομαι σε όλους αυτούς που μισούν τους άλλους είτε λόγω θρησκείας, χρώματος, ομάδας, τάξης, ηλικίας ... και περιλαμβάνουν αυτό το μίσος στην πολιτική τους ρητορική. Και στους πολλούς που μισούν την ελευθερία.Το ποιοί εμπορεύονται την πατρίδα και τον ανθρώπινο πόνο είναι εύκολο να το καταλάβεις. Ελπίζω να σε κάλυψα
Γιατί επιλέγω κυρίως το ΣΥΡΙΖΑ: 1) Γιατί έχει περισσότερες πιθανότητες να κυβερνήσει ή να συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας και επομένως να επηρεάσει τη ζωή μας. Αν τις πιθανότητες αυτές τις είχε ο Τζήμερος ή ο Λεβέντης θα επέλεγα αυτούς. 2) Γιατί υπόσχεται όλα σε όλους και ευνουχίζει κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης.Δεν άκουσα τι είπε ο Στουρνάρας, με τις παρούσες συνθήκες όμως θεωρώ ότι είναι λάθος να θέλουμε να φύγουμε από το ευρώ (μην περιμένεις να εξηγήσω γιατί σε σχόλιο στη LIFO, έχουν γραφτεί πολλά για το θέμα). Ποιός ορίζει το εφικτό: Η ανάλυση των δεδομένων, το γεγονός ότι η κοινωνία δεν είναι μόνο μπλέ ή πορτοκαλί, και οι αριθμοί (όσο κι αν εσείς οι σοσιαλίζοντες είστε υπεράνω των αριθμών και υπέρ του ανθρώπου - στα λόγια).Ποιοί είναι οι αξιόλογοι ανθρωποι: Πολλοί, ψάξε να τους βρείς. Hint: δεν είναι μέσα σ' αυτούς ο κακομαθημένος, ξιπασμένος, ημιμαθής τυπάκος που φαίνεται να σε γοητεύει.
Πράγματι εχεις γαϊδουρινή υπομονή @περαβρεχει.Χρησιμοποίησε την για να ψάξεις. Μην περιμένεις να σου πω εγω ποιους θεωρώ αξιόλογους για ν αρχίσεις κατέβασα κρίσεων και επι κρίσεων.Για το ΠΑΣΟΚ-νδ τι να γράψω, εχει εξαντληθεί το θέμα, τους μάθαμε, τους εμπεδώσαμε, πρεπει να τους αλλάξουμε, αλλα, φεύ, χάρη στον ογκόλιθο ΣΥΡΙΖΑ και τη διαρκή του μπουρδολογία κάτι τέτοιο γίνεται ολο και πιο ανέφικτο. Γι αυτο επιμένω και θα επιμένω να τον σχολιάζω, γιατι ακυρώνει κάθε ελπίδα. Βασίστηκα για αυτο το συμπέρασμα στον αριθμό μπουρδολογίας, αντικρούομενων απόψεων, υποσχέσεων σε συντεχνίες, αμετροέπειες, κλπ, όπως προκύπτουν απο τις ομιλίες και τα κείμενα του.Για να γινει βιώσιμο το χρέος (τουλάχιστον το δικό μου) χρειαζεται δουλειά, φαντάζομαι το ίδιο και της χώρας. Με τους κρατιστές που κατηγορείς (πασοκνδ), και τους κρατιστές που λατρεύεις (τσιπροκαμμένοι) φυςικα και δεν ειναι βιώσιμο.
Γκάριζε όσο θες.Τελικά επιχειρήματα ήθελες ή ονόματα; Τα εχεις μπερδέψει λίγο μεσα στο μυαλο όνου.Τα δικά σου επιχειρήματα πάντως είναι καθαρά και ξάστερα ... Αναμενόμενο βεβαια απο θαυμαστή του απόλυτου κενού.
Α και το θεμελιώδες λάθος κάθε ολοκληρωτικού νου: ταξινόμηση των ανθρώπων με τη βλακώδη θεωρία "οι μεθ ημών, καθ' ημών" η οποία έχει οδηγήσει σε ακρότητες αμφότερα τα άκρα.Δεν ανήκω πουθενά αγαπητέ @περαβρέχει. Απλά διατηρώ το δικαίωμα να μην μου αρέσουν οι βλακείες, να τις κατακρίνω και να τις ειρωνεύομαι.
Υπάρχουν διάφορες διαφωνίες που προκύπτουν αβίαστα. Αλιεύω κάποια τυχαία σημεία:-Οι 16ρηδες δεν έπαψαν ποτέ να γοητεύονται από την ΚΝΕ, άσχετο αν αναθεωρούν μετά. Η Πασνπουδαστική στα πανεπιστήμια πάντοτε είχε πολύ καλά ποσοστά, και επειδή ήμουν φοιτητής από το '91 κι εξής μπορώ να πω ότι υπήρχαν ουκ ολίγοι νέοι που δεν ασχολήθηκαν καθόλου με την πτώση του τείχους ούτε επηρεάστηκαν από αυτή. Γιατί οι 16ρηδες δεν αποφασίζουν πολιτικά βάσει ορθολογιστικών αλλά συναισθηματικών κυρίως κριτηρίων.Ακόμη είναι γνωστό ότι σε καμία περίπτωση δεν επωφελήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από τη στάση του στα Δεκεμβριανά. Αν δεχτούμε αυθαίρετα ότι πήρε 2% από τα αριστερά του, έχασε και χάνει πολύ περισσότερο από τα δεξιά του. Τον αποκαλούν κόμμα τρομοκρατών και κουκουλοφόρων σε κάθε ευκαιρία, ακόμη και σήμερα 6 χρόνια μετά.
"..Γιατί οι 16ρηδες δεν αποφασίζουν πολιτικά βάσει ορθολογιστικών αλλά συναισθηματικών κυρίως κριτηρίων.."Μάλλον αμορφωσιά και μιμητισμός είναι, ειδικά μετά το άνοιγμα σε κοινή θέα των κομμουνιστικών παραδείσων.
Δεν μ' αρέσει να κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν 16άρη για το τι να πιστεύει (παρότι γνωρίζω αρκετούς). Το ίδιο θα κάνω και με τους νοητούς 16ρηδες-20ρηδες που προανέφερα στο πρώτο σχόλιο. Οι έφηβοι γίνονται κομμουνιστές από ιδεαλισμό. Δεν ασχολούνται με γραφειοκρατίες. Δεν είναι καν σε θέση να τις αξιολογήσουν, τους χαλάει το όνειρο.Φυσικά η σώνει και καλά σύνδεση του οποιουδήποτε αριστερού, έφηβου ή μη, με αυτές τις απολιθωμένες γραφειοκρατίες, αποτελεί ιδεολογικό ψυχαναγκασμό των μη αριστερών, και κυρίως των αντι-αριστερών.
Και τι σόι ιδεαλισμός είναι αυτός left sfak? Έμφυτος, κάτι σαν ένστικτο; Δεν υποβάλλεται μεσα απ όσα ακούμε και διαβάζουμε; Δεν δημιουργείται ειδικά στην Ελλάδα η εξιδανίκευση του σοσιαλισμού σε σχέση με οτιδήποτε άλλο, δημιουργώντας έτσι στρατιές ανθρώπων που πιστέυουν σε ουτοπίες; Υπό το πρίσμα αυτο επιμένω ότι αποτελεί αμορφωσία και όχι αγνό ιδεαλισμό.
Μπα, όσο ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δουλεύουν τόσο εντατικά για τον Τσίπρα, το πρωθυπουργικό μέλλον του θα είναι εξασφαλισμένο και το τυχερό του άστρο θα μένει στη θέση του. Και για να πω την αλήθεια, καλύτερα Τσίπρας και αριστερή σοσιαλδημοκρατία, παρά Λεπέν, Ορμπαν και Φάραντζ, που επιλέγουν άλλοι λαοί μπροστά στο ευρωπαϊκό αδιέξοδο του σήμερα.