Γιατί ο ισχυρισμός ότι "ο άνθρωπος δεν αλλάζει" είναι τελείως λανθασμένος

Γιατί ο ισχυρισμός ότι "ο άνθρωπος δεν αλλάζει" είναι τελείως λανθασμένος Facebook Twitter
15

Πολύ εκνευρίζομαι όταν ακούω ότι "ο άνθρωπος δεν αλλάζει". Ειδικά όταν το λένε κάποιοι, ως δικαιολογία, επειδή δεν θέλουν να βελτιώσουν τη συμπεριφορά ή τη ζωή τους. 

(Υπάρχει η αίσθηση ότι μπορείς να αλλάξεις μερικά επιφανειακά πράγματα, αλλά τίποτα παραπάνω.)

 

To "Μην προσπαθείς να με αλλάξεις", και το "ποτέ δεν θα αλλάξω" είναι συνηθισμένες ατάκες σε μια δυσλειτουργική σχέση. 

Το ζήτημα, πιστεύω, δεν είναι αν μπορεί να αλλάξει κάποιος (ναι, μπορεί) αλλά αν χρειάζεται. Αν ας πούμε ο σύντροφός σου προσπαθεί να αλλάξει πχ. τον οξύθυμο ή αυτοκαταστροφικό χαρακτήρα σου, τότε έχει καλώς. Αν θέλει να σε αλλάξει απλώς και μόνο επειδή σε βρίσκει εκκεντρικό ή επειδή θέλει να γίνεις σαν αυτόν, τότε δεν έχει καθόλου δίκιο. 

Κανείς πάντως δεν γεννήθηκε καταθλιπτικός, ή καβγατζής ή ψυχαναγκαστικός. Όλοι αλλάξαμε στην πορεία. Άρα μπορούμε να ξαναλλάξουμε, αν χρειαστεί. 

Πριν από δέκα χρόνια η ψυχική μου κατάσταση, κι ας μην φαινόταν στους παραέξω, ήταν αρκετά δυσάρεστη: Ήμουν ακραία αρρωστοφοβικός, και κατά φαντασίαν ασθενής, με μια τάση να ελέγχω τα πάντα, και με ένα μυαλό που υπερανέλυε κάθε κατάσταση. Για κάποιο καιρό προσπάθησα να παίξω το χαρτί του "έτσι είμαι εγώ, δεν μπορώ να αλλάξω, δεν αλλάζει ο άνθρωπος" και να αγνοήσω ότι ταλαιπωριόμουν και ταλαιπωρούσα και τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. 

Το ότι ο άνθρωπος αλλάζει, και ξαναλλάζει κατά το δοκούν, το διαπίστωσα εύκολα: Χάρη στην ψυχοθεραπεία βρήκα τι ήταν αυτό που μου προκαλούσε τα άγχη, έμαθα πώς μπορώ να φέρομαι διαφορετικά και έγινα άλλος άνθρωπος. Όχι τελείως φυσικά: κράτησα ό,τι θεωρούσα καλό, και άλλαξα τα άσχημα. 

Τα θυμήθηκα όλα αυτά όταν βρήκα σωσμένα σε ένα word document του 2004 τα αποτελέσματα ενός Τεστ Προσωπικότητας που είχα κάνει προ δεκαετίας. 

Δεν είναι και πολύ επιστημονικό φυσικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι τα αποτελέσματα που μου είχε βγάλει όταν πρωτοαπάντησα τις περίπου 100 ερωτήσεις πριν από 10 χρόνια ταίριαζαν πολύ με το πώς αισθανόμουν:

Γιατί ο ισχυρισμός ότι "ο άνθρωπος δεν αλλάζει" είναι τελείως λανθασμένος Facebook Twitter

Βλέπω αρκετά κόκκινα, αρκετά "high". 

Το 2004 είχα όντως σχιζοειδή στοιχεία (απόσυρση από συναισθηματικές, κοινωνικές και άλλες επαφές).

Ήμουν φουλ αντικοινωνικός. 

Ήμουν ευέξαπτος, ανασφαλής, τρομαγμένος, μερικώς ψυχαναγκαστικός.

Δεν έλεγα αυτά που ένιωθα, και το κυριότερο, πίστευα συνέχεια ότι είχα κάποια θανατηφόρα ασθένεια και φοβόμουν ότι θα πεθάνω. 

Το τεστ δε μου είχε πει πράγματα που δεν γνώριζα. 

Δέκα χρόνια μετά, βρίσκοντας στις σημειώσεις μου αυτά τα παλιά αποτελέσματα του τεστ μου, και ψάχνοντας (και βρίσκοντας) το λινκ του τεστ, αποφάσισα να το ξανακάνω.

Απάντησα στις ίδιες ακριβώς ερωτήσεις, χωρίς να τις θυμάμαι φυσικά. Απάντησα όπως ένιωθα τώρα. 

Και ιδού τα αποτελέσματα:

Γιατί ο ισχυρισμός ότι "ο άνθρωπος δεν αλλάζει" είναι τελείως λανθασμένος Facebook Twitter

Κανένα κόκκινο, κανένα high. Όλα low εκτός απ' την αντικοινωνικότητα που κατέβηκε ένα σκαλί και είναι πλέον μεσαίου μεγέθους. 

Δεν μου προκάλεσαν έκπληξη τα αποτελέσματα, κι ούτε είναι, ξαναλέω, ιδιαίτερα επιστημονικά - γι' αυτό υπάρχουν οι ειδικοί και όχι το ίντερνετ.

Με έκαναν όμως να χαμογελάσω και να αποφασίσω να τα βάλω σε ένα ποστ. Το οποίο ποστ το αφιερώνω σε όλους αυτούς που υποστηρίζουν πως ό,τι και να γίνει "δεν αλλάζει ο άνθρωπος". 

Αλλά κυρίως σε όσους έχουν πραγματικά ψυχικά προβλήματα και νομίζουν ότι δεν αξίζει καν να προσπαθήσουν να τα νικήσουν. 

15

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών - Μικροπράγματα

Mικροπράγματα / Οι προβληματικές, βαθιά σεξιστικές δηλώσεις του Δημήτρη Παπανώτα για την «υστερία» των γυναικών

«Υστερικές» όσες μιλούν συνεχώς για τα γυναικεία δικαιώματα και «τα θέλουν» όσες είναι θύματα καταπίεσης και δεν το καταγγέλλουν, μάς ενημερώνει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής, Δημήτρης Παπανώτας.
ΑΠΟ ΤΗ ΒΑΝΑ ΚΡΑΒΑΡΗ

σχόλια

10 σχόλια
Πολύ ωραία και ενδιαφέρων εξομολόγησηΕίναι αλήθεια πως αλλάζουν οι άνθρωποι, όχι όμως στον χαρακτήρα.! Στις συνήθειες/συμπεριφορά και στην αντιμετώπιση καταστάσεων ίσως. Αλλά νομίζω πως πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να αλλάξει τον πραγματικό του εαυτό. Ένας τσιγκούνης ας πούμε δεν ξέρω αν ποτέ μπορεί να γίνει ανοιχτοχέρης. Να μετριάσει την συμπεριφορά του μπορεί, αλλά όχι να πάψει να σκέφτεται και τις επιπτώσεις που έχει η σπατάλη.Αν και είμαι κατά των δικτυακών test το δοκίμασα!Paranoid: HighSchizoid: ModerateSchizotypal: Very HighAntisocial: ModerateBorderline: ModerateHistrionic: ModerateNarcissistic: ModerateAvoidant: HighDependent: ModerateObsessive-Compulsive:HighΚαλή χρονιά να έχετε με υγεία και γεμάτη αλλαγές (σε όσους τις χρειάζονται):)
Είναι περίπλοκο το θέμα για να αναλυθεί σε λίγες γραμμές,αλλά θα προσπαθήσω:Χρειάζεται να έχουμε αυτογνωσία.Γι αυτό πρέπει να περάσει μία ολόκληρη ζωή,κυρίως με δύσκολίες,οι οποίες φανερώνουν τον αληθινό μας χαρακτήρα.Στα 35 μας δεν ξέρουμε ακόμη τίποτε,στα 70 θα μάθουμε,αλλά θα είναι αργά!Λες πως το 2004 είχες τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.Το θέμα είναι:από το 1978 μέχρι το 2004,τα είχες;Υπάρχει η πιθανότητα να μην ήσουν και να μην είσαι στον αιώνα τον άπαντα φοβικός με ασθένειες,απλώς να βίωσες μία 10ετή παρένθεση,η οποία,επειδή σε ζόρισε,να σε έκανε να πιστεύεις πως αυτός ήταν ο εαυτος σου,ενώ δεν είναι,και,όταν απηλλάγης,να νόμισες πως άλλαξες,ενώ απλώς επανήλθες στην φυσιολογική σου κατάσταση.Δοκίμασε μετά από 10 χρόνια να δεις αν εξακολουθείς να εκνευρίζεσαι στο άκουσμα της φράσης "δεν αλλάζει ο άννθρωπος".Μεγάλο ρόλο στην αλλαγή παίζει το συμφέρον:αν αύριο βρω δουλειά,και ξυπνάω στις 7 το πρωί,ενώ μέχρι τώρα στις 12,τι σημαίνει αυτό; Πως άλλαξα; Όχι,βέβαια! Υπναράς παραμένω,απλά,δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!Μας πλανά η υποκρισία και νομίζουμε πως οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν,ενώ αυτοί φανερώνουν τον πραγματικό τους εαυτό!Σκεφτήτε και το εξής:εάν αλλάζαμε πραγματικά και προς το καλύτερο,δεν θα ζούσαμε ήδη σ' έναν επίγειο παράδεισο;
Θα συμφωνήσω, και μεγαλύτερη απόδειξη αυτού ειναι πως αλλάζουν οι άνθρωποι (οι συμπεριφορές τους) μετα απο σοβαρά προβλήματα υγείας, απώλεια αγαπημένου προσώπου ή εμπειρίες που τους έφεραν κοντα στο θάνατο. Πρέπει δηλαδη να μου συμβεί κάτι τέτοιο για να εκτίμησω τι έχω, να δίνω βαρύτητα σε θέματα σοβαρά κι όχι μικρότητες που με δηλητηριάζουν, κατα φαντασίαν προβλήματα που δε θα προκύψουν εν τελει ποτε? θεωρώ πως είμαι τυχερη και δεν υπάρχει μέρα που να μην είμαι ευγνώμων
Μπράβο Άρη. Το ζητούμενο είναι ΑΝ θέλει κανείς να αλλάξει. Γιατί αν το θέλει ,γίνεται. Και αυτό ισχύει για όλους. Απλώς οι περισσότεροι δεν θέλουν, γιατί είναι μια επίπονη τις περισσότερες φορές διαδικασία.
Αυτή είναι η αλήθεια. Ακόμα και στα σχόλια διαβάζω πως *κάποιοι* δεν αλλάζουν. Κι όμως: αν χρειαστεί να αλλάξουν, με ψυχοθεραπεία θα το καταφέρουν μια χαρά. Εννοείται πως δεν πρέπει να το παρακάνουμε βέβαια: η ψυχοθεραπεία και η "αλλαγή" χαρακτήρα είναι μόνο γι' αυτούς που έχουν πραγματικά ψυχικά προβλήματα κι όχι γι' αυτούς που απλώς έχουν κακές συνήθειες.
Για να μην αναφέρω ακόμη πως πολλοί ακόμη έχουν ταμπού με το θέμα:Ψυχοθεραπεία κλπ. = τρελός, στιγματισμένος, προβληματικός !!!Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΜΑΣ ΥΓΕΙΑΣ.Αναγνώριση και Αποδοχή...
Προσωπικά η απόψή μου είναι μια ελαφρά παραλλαγή αυτού που λες Άρη. Πιστεύω - σχεδόν αδιάσειστα - ότι ΚΑΠΟΙΟΙ άνθρωποι δεν αλλάζουν.Κάποιοι άνθρωποι είναι ίδιοι και απαράλλαχτοι σε όλα, από τα 15 τους χρόνια. Και άλλοι εξελίσσονται συνεχώς, και δεν είναι καν ίδιοι από τα 40 στα 50, ή κι από τα 70 στα 80. Προσωπικά το τελευταίο (τη δυνατότητα να εξαλίσσεσαι) τη θεωρώ ξεχωριστώ χάρισμα (που επηρεάζει και όλα τα άλλα). Μπορεί μεν να καλλιεργηθεί αλλά, όπως και η ιδιοφυία, πρέπει να υπάρχει ο σπόρος, η βάση πάνω στην οποία θα δουλέψεις.Κάποιοι, σε ενδιάμεσο στάδιο, αλλάζουν μόνο μέσω "επιφοίτησης", με την έννοια μιας ξεχωριστής εμπειρίας που θα τους συνταράξει συθέμελα, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που ούτε η κοσμοϊστορικότερη αποκάλυψη δεν πρόκειται να ταράξει τη μουλαρίσια τους προσήλωση στα πιστεύω τους, που ούτε η τραγικότερη εμπειρία δεν αγγίζει στο ελάχιστο τα στοιχεία του χαρακτήρα τους - παρά μόνο ίσως επιφανειακά, και συχνά επί τα χείρω.
Άρη όσον αφορά τα τεστ, για να αισθανθείς καλύτερα, σε αντίστοιχο τεστ (βασισμένο όμως σε αμερικάνικα πρότυπα του '50) που δίναμε όλοι όσοι θέλαμε να περάσουμε στα ΥΕΑ, οι περισσότεροι βγαίναν με προβλήματα. Εγώ προσωπικά βγήκα με "Φαινόμενη Παράνοια" και στην επανεξέταση το μόνο που με ρώτησαν ήταν έαν θέλω να γίνω ΔΕΑ.Είχα όμως φίλο στο στρατό ο οποίο βγήκε με σχιζοειδή και τον στείλαν στρατιωτικό νοσοκομείο. Ακόμη θυμάμαι ερωτήσεις του στυλ - Πιστεύεις ότι ο Χριστός περπάτησε το νερό; Απάντησα ναι, αφού το πιστεύω. Τώρα αν είναι αλήθεια ή ψέμα, δεν νομίζω να το ξέρει και κανείς μας. - Πατάς στις γραμμές ανάμεσα στις πλάκες στο πεζοδρόμιο ή μόνο μέσα στα κουτάκια;και άλλα κουφά.Εγώ πάντως για να απαντήσω στην ουσία του ποστ σου, πιστεύω ότι πολύ δύσκολα κάποιος αλλάζει τα βασικά του ψυχικά χαρακτηριστικά. Αυτό που αλλάζει είναι η διαχείριση τους, καθώς και το πως τα επικοινωνείς στην κοινωνία γύρω σου. Ααα ναι. Και το πόσο σε ενδιαφέρει η άποψη των γύρω σου.
Και όμως οι γραμμές και οι πλάκες του πεζοδρομιου είναι ένδειξη για ψυχαναγκαστικη διαταραχή (ocd). Βέβαια από λίγες ερωτήσεις δεν μπορείς να ξέρεις αν πρόκειται για διαταραχή ή όχι..