ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
27.4.2017 | 12:13

Παράνοιες

Η μητερα μου εδω και κάποια χρονια φαινεται να παρουσιάζει καποια ψυχολογικά προβληματα. Φυσικα η ιδια δεν το καταλαβαινει. Τελος παντων καπως ετσι εχει καταφέρει να καταστρέψει την ζωή του πατερα μου που τον κραταει διπλα της με το ζορι, αλλα και τα δικά μου παιδικά χρονια, και της αδερφής μου. Καταρχάς εννοειται οτι το φταίξιμο για την κατασταση της το ριχνω σε αυτην και οτι θα την θεωρω παντα υπεύθυνη για οτι συμβαινει στην οικογενεια. Η ιδια και απο μονη της κατάντησε τον εαυτο της σε αυτην την κατασταση και παιρνει τελικα και εμας στον λαιμο της. Και καπως ετσι εχω φτασει πλεον στα 18 και τελος παντων το προβλημα μου δεν ειναι οι άσχημες αναμνήσεις και τα ασχημα παιδικά χρονια. Το ξερω οτι τετοια πραγματα συμβαίνουν, ακομη και πολυ χειροτερα, και οτι ετσι ειναι η ζωη. Το θεμα μου ειναι αυτες οι άσχημες στιγμές να μην συνεχιστούν.Αυτο που εννοω ειναι οτι εχει ερθει επιτελους ο καιρος για να φυγω. Για να καταφέρω ομως να φτιαξω σιγα σιγα τη δικια μου ζωη θα χρειαστώ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ (και οχι για αρκετο καιρο) οικονομικη βοήθεια, την οποία θα πρεπει να παρω απο την οικογένεια μου. Αυτο που με ενοχλει ομως ειναι οτι δεν θελω να κρατησω καμια επαφη. Φοβαμαι οτι ισως δεν καταφέρω να ξεφύγω ποτε απο εδω. Για τον πατερα μου παντως δεν ανησυχω. Μολις εγω και η αδερφη μου φυγουμε θα γυρισει στην οικογενεια του. Για την μανα μου, ακομα και στον δρομο να μεινει δεν με ενδιαφερει. Αντιθέτως, μακαρι να μπορουσα να φροντίσω να μην ησυχάσει οσο ζει. Φοβαμαι..φοβαμαι οτι δεν θα φυγω απο εδω. Και θελω να φυγω!! Με το σχολειο και τους βαθμους τα πήγαινα παντα αρκετα καλα. Ο μονος λογος που διαβαζω μερα νυχτα ειναι για να ενισχύσω τις γνώσεις μου και τελικα να φυγω. Η αληθεια ειναι οτι ειμαι περήφανη για το μυαλο μου. Απο μικρο παιδι παντα έβαζα και θα βαζω το μυαλο μου πανω απο την καρδια, και τη λογική πανω απο τα συναισθήματα. Ευτυχως δηλαδη, γιατι τα συναισθήματα δεν επιβιώνουν. Ετσι, βλέποντας μεσα απο τα λαθη των γονιών μου εχω αποφασίσει να μην κανω το ιδιο λαθος, και να μην παντρευτώ απο ερωτα, ο οποιος θα σβήσει τελικα σαν να μην υπηρξε ποτε,, αλλα να φτιαξω την ζωη μου επιλέγοντας να ζησω με ενα ατομο εχοντας μοναδικο σκοπο τα λεφτα και την ευτυχια. Αφου ειδα τελικα οπως και ορισμένοι αλλοι οτι η αγαπη δεν φέρνει την ευτυχία. Τελος, σε αυτο το σημειο ισως καποιος να πει οτι η αγαπη κάποιες φορες δεν επιβιώνει, αλλα καποιες επιβιώνει.. Συνεπώς αυτο σημαινει οτι η αγαπη δεν πεθαινει παντα, καποιες φορες κερδίζει. Λοιπον παιδια η ερωτηση μου ειναι θα το ρισκαρατε;;; Εγω οχι.
13
 
 
 
 
σχόλια
καλο μου εχεις τοσα νευρα που μερικα πραγματα τα βλεπεις απο εντελως διαστρεβλωμενη ματια. Καταρχας η μαμα σου εχει καποια θεματα και καλο θα ηταν να την βοηθατε οσο μπορειτε,οσο δυσκολο και αν ειναι. Δεν ειναι μια ξενη..ειναι η μαμα σου,της αδελφης σου και γυναικα του μπαμπα σου..ελεος. Τωρα το αλλο με το μοναδικο σκοπο τα λεφτα και την ευτυχια θα το δεις μονη σου πως θα παει. Απλα να ξερεις ακουγεται λιγο ριχο οσο να ειναι(money isnt everything). Εισαι μικρη ακομα βεβαια και εχεις πολλα να δεις που θα σε αλλαξουν :)
ο λόγος που δεν χαρακτήρισα κανένα από τα μέλη της οικογένειας και τη μόνη συμβουλή που έδωσα είναι να πάρει αποφάσεις για τις σχέσεις όταν θα βγει από όλο αυτό είναι ακριβώς αυτός, επειδή όπως διάβασα την εξομολόγηση θεώρησα ότι η κοπέλα ζει παρέα με το θυμό και με θυμό δεν παίρνονται αποφάσεις! το ποιος κάνει λάθος, αν η μητέρα έχει όντως ψυχολογικά, ιατρικά διαγνωσμένα ή αν η κοπέλα υπερβάλει (γιατί τη σήμερον ημέρα πολύ εύκολα χαρακτηρίζουμε κάποιον τρελό, επειδή απλά δεν το καταλαβαίνουμε), αν φταίει η μητέρα της που έχει ψυχολογικά, αν φταίει ο πατέρας της που η μητέρα της έχει ψυχολογικά και ποιος απο τους δύο είναι καλός γονιός δεν μπορώ να το κρίνω αν ο άλλος μιλάει με θυμό.. το ότι η κατάσταση είναι προβληματική είναι σίγουρο γι' αυτό κι η κοπέλα νιώθει έτσι! αλλά οι γονείς συνήθως δεν τα λένε όλα στα παιδιά τους! δεν θεωρώ ότι είναι ρηχό το ότι επιλέγει τα λεφτά αντί της αγάπης! θεωρώ ότι είναι πληγωμένη που δεν είχε την παιδική ηλικία που θα ήθελε να έχει, ανέλαβε ένα ρόλο στην οικογένεια που δεν αρμόζει σε παιδί, είναι μια αντίδραση, είναι άμυνα και είναι λογικό! Το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να φύγει, να προσπαθήσει να αποκτήσει περισσότερες εμπειρίες από μία, να γνωρίσει κι αλλους ανθρώπους, να κάνει πολλές σχέσεις, να φάει τα μούτρα της και να ξανασηκωθεί για διαφορετικούς λόγους και τότε ίσως καταλάβει και τους γονείς της! Η ζωή δεν είναι εύκολη για κανέναν, άλλοι έχουν περισσότερη δύναμη άλλοι όχι! αλλά δεν μπορείς να κρίνεις κανέναν για τις επιλογές του γιατί δεν είσαι εκείνος! η κοπέλα ξέρει τι πρέπει να κάνει και για μένα αυτό πέρα από το θυμό δείχνει ωριμότητα! για τα υπόλοιπα που φαίνονται κάπως, θα τα βρει στη πορεία, κανείς σε τέτοια θέση δεν θα μπορούσε ίσως να κάνει κάτι καλύτερα, ήταν παιδί! τώρα αν η μητέρα όντως έχει διαγνωστεί με κάποιας μορφής κατάθλιψη ή κάποια παρανοική διαταραχή (όπως λέει κι ο τίτλος), εξομολογούμενη και εγώ θα ήθελα να σου πω... δεν φταις εσύ, δεν φταίει ο πατέρας σου κι η αδερφή σου, δεν φταίει ούτε η ίδια η μητέρα σου! είνα μια ασθένεια και σαν τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίσετε! πολλές φορές δε ξέρουμε και γι αυτό δεν καταλαβαίνουμε τους άλλους! θα πρότεινα να κάτσεις να διαβάσεις όσα περισσότερα μπορείς για την ασθένεια ή να μιλήσει με τον ψυχίατρο της μητέρας σου και να σου δώσει οδηγείες! Απλά πάρε το χρόνο σου γιατί καταλαβαίνω πως πάντα ήσουν σε μία θέση να βάζεις ισορροπίες στη σχέση των γονειών σου! Κάνε για κάποιο διάστημα τη ζωή σου κι όταν επιστρέψεις να βοηθήσεις θα είσαι πιο αποδοτική!
Ειναι τραγικο,αυτο που λες σχετικα με την μαμα σου. Ειναι η γυναικα που σε εφερε στο κοσμο και σε φροντισε,χαρη σε αυτην εισαι 18 τωρα. Αλλα παιδια παρακαλαν να ειχαν αυτο που ειχες εσυ,μην εισαι τοσο αχαριστη,και ξεροκεφαλη. Το οτι εχει ψυχολογικα θεματα,θα επρεπε ΕΣΥ η ιδια να την υποστηριζεις και οχι να της φερεσαι με αυτον τον τροπο! Οτι και να πω δυστηχως φαινεται πως δεν θα αλλαξεις γιατι αχαριστοι ανθρωποι σαν και σενα που ακομα και την ζωη τους θα ρισκαραν για σας,δεν θα δινατε δεκαρα. Κριμα ολη η φροντιδα και η αγαπη που ειχες απο την μητερα σου. Δεν την αξιζες και δεν την αξιζουν ανθρωποι σαν και σενα.
Τώρα γίνεσαι και εσύ άδικη νομίζω.Είναι παιδί ακόμα,ταλαιπωρημένο μάλιστα.Δεν είναι εύκολο να συμβιώνεις με έναν άνθρωπο με ψυχολογικά προβλήματα.Έχει μέσα της θυμό που δεν έζησε όσα ζουν υπό φυσιολογικές συνθήκες άλλα παιδιά και δεν ξέρει πως πρέπει να το αντιμετωπίσει.Πράγματι εκ πρώτης όψεως αχάριστη φαίνεται αλλά ας δούμε και λίγο προσεκτικότερα την κατάσταση πριν κρίνουμε.Παρακαλώ :)
Τραγικο ειναι το γεγονος οτι σχολιάζεις χωρις να εχεις διαβασει νωριτερα την εξομολόγηση. Στην εξομολόγηση φαινεται καθαρα οτι καταρχάς η μητερα αυτη δεν φρόντιζε τα παιδια της και οτι κατα συνέπεια δεν μεγάλωσαν χάρις σε αυτην. Μπορει αυτη ναι μεν να τα εφερε στον κοσμο• ωστοσο δεν το εκανε μονη της. Ακομη δεν έχει νοημα να αποκαλείς την κοπελα αχαριστη και να κανεις λογο για χειρότερες οικογένειες, αφου η ιδια το εχει αναγνωρίσει και το αναφέρει και στην εξολογηση της. Επισης ειναι προφανές οτι αγαπη δεν εχει παρει απο τη μητερα της, σε αντίθεση με αυτο που γραφεις εσύ. Τελος μπορω να υποθεσω οτι για την κατασταση της μητέρας ισως να ευθύνεται και η ιδια. Η χαζομάρα πολλών ανθρωπων, η εμμονή τους σε καθετι παραμικρό, οι ζηλειες τους και πανω απ όλα οι ανασφάλειες τους και η ηλιθιότητα τους,, τους οδηγούν στο τελος να χάσουν το μυαλο τους.
Διακρίνω πολύ θυμό και το να παραμένεις θυμωμένη μόνο καλά αποτελέσματα δεν θα έχει. Ζω εδώ και 24 χρόνια με μία μητέρα με βαριά κατάθλιψη προφανώς κι εγώ δεν είχα τα καλύτερα παιδικά χρόνια. Ίσως πριν λίγα χρόνια να σου έλεγα οτι σε καταλαβαίνω όμως τώρα θα σου πω αυτό. Δεν γίνεται να κατηγορείς έναν άνθρωπο που νοσεί!! Προφανώς και αν είχε μια επιλογή δεν θα επέλεγε αυτό..θα επέλεγε μια χαρούμενη οικογένεια. Δεν στο προβάλλω σαν δικαιολογία γι'αυτά που έχει κάνει..κάποια λογικά θα μπορούσε να τα αποτρέψει. Αλλά τελοσπάντων έχει πλέον κάποιο νόημα; Θα σε βοηθήσει εσένα κάπου αυτό το ξέπασμα; Επίσης καταλαβαίνω αυτή την ανάγκη σου να "νεκρωθείς" συναισθηματικά..αλλά και πάλι αλήθεια θα σε βοηθήσει;; Νομίζω αντίθετα οτι έχεις ανάγκη την αγάπη όπως όλοι μας βέβαια. Προχώρησε απο αυτή την κατάσταση είναι δύσκολη το ξέρω..αλλά φρόντισε να προχωρήσεις μπροστά χωρίς να έχεις οδηγό τον φόβο. Δεν είμαστε οι γονείς μας αν δεν θέλουμε..δεν σημαίνει οτι θα φτιάξεις μία δεύτερη οικογένεια ίδια με την δική σου αν ερωτευτείς..γιατί απλά να μην ισχύει το σενάριο οτι με τόσο δύσκολα που έχεις περάσει θα μπορέσεις να φτιάξεις κάτι πολύ καλύτερο. Δεν είσαι εγκλοβισμένη σε καμία κατάσταση το να φύγεις είναι το πιο εύκολο αν προσπαθήσεις να έχεις τα απαραίτητα εφόδια..όμως σημασία δεν έχει να αλλάξεις τόπο γιατί αν δεν τακτοποιήσεις μέσα σου αυτά που σε πονάνε λόγω της όλης κατάστασης όπου και να πας μαζί σου θα τα κουβαλάς. Προσπάθησε να δείξεις κατανόηση να διώξεις τον θυμό ΟΧΙ για να αθωώσεις την μάνα σου..ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ..μην ανακυκλώνεις καταστάσεις. Και μπορείς να το κάνεις αν θες τίποτα δεν είναι δικαιολογία..κι εγώ έτσι ένιωθα..και τώρα έχω ηρεμήσει ξέρεις τι πιο ωραίο πράγμα απο αυτό; Δεν θα σου φέρει η μετακόμιση την ηρεμία ο εαυτός σου θα στην φέρει.
Σ'ευχαριστώ πολύ απλά θέλω να τονίσω οτι αν θέλεις όλα τα καταφέρνεις..χωρίς να εννοώ οτι είναι παιχνιδάκι..θέλει απίστευτη δύναμη να συγκρουστείς με τον εαυτό σου..αλλά είναι μια σύγκρουση που αξίζει γιατί στην τελική πάντα με εσένα θα ζεις..πρέπει αυτή η σχέση να είναι οσο το δυνατόν καλύτερη για να προχωρήσεις ομαλά σε κάθε στάδιο της ζωής σου. Και μετά νιώθεις και απίστευτη περηφάνεια!
Είσαι πάρα πολύ αυστηρή με τη μητέρα σου.Σοβαρά τώρα πιστεύεις ότι τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τα δημιούργησε η ίδια ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ;Κάτι τέτοιο είναι αδύνατον πιστεύω.Στενοχωριέμαι που λες ότι δε σε ενδιαφέρει η ύπαρξή της και ότι αν μπορούσες θα ήθελες να μη βρει ησυχία όσο ζει.Μάνα σου είναι στο κάτω κάτω.Και δεν παύει να είναι άνθρωπος,πρώτα απ'όλα,που κάνει λάθη.Εσύ σαφώς και δεν ευθύνεσαι για τα όσα λάθη της και προφανώς δεν είναι δίκαιο να τα πληρώνεις ΚΑΙ εσύ αλλά τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες.Διακρίνω ένα μίσος προς τη μητέρα σου κάπως επιπόλαιο και ανώριμο.Δε θες να της μοιάσεις και είναι λογικό.Στόχος είναι τα παιδιά να γίνουν καλύτερα απ'τους γονείς,όχι ίδια.Είσαι,όμως,πολύ μικρή για να είσαι τόσο απόλυτη.Δε δείχνεις κατανόηση προς τη μητέρα σου.Σκέφτηκες ποτε να επισκεφθείτε ψυχολόγο;Σκέφτηκες να δεις και απ'τη δική της οπτική;Έχει ψυχολογικά προβλήματα,ασθενεί,δε σας κάνει τη ζωή δύσκολη για να περάσει η ώρα της.Ελπίζω να διαβάσεις όσα γράφω και,όχι να τα δεχτείς,αλλά να τα επεξεργαστείς.
Κατ αρχην συνεχισε την προσπαθεια σου, μπραβο που παρολες τις δυσκολιες αγωνιζεσαι για τη μορφωση σου. Θα σου πω τωρα τις ενστασεις μου σε οσα γραφεις. Πρωτα απο ολα ριχνεις ολο το φταιξιμο στη μανα σου. Ο πατερας σου θεωρεις πως εκανε ο,τι μπορουσε για να μη ζειτε σε ενα νοσηρο περιβαλλον; Επειτα λες πως θα επιδιωξεις τα λεφτα κ την ευτυχια και οχι τα συναισθηματα.. Η ευτυχια ομως δυστυχως συνδεεται αμεσα με τα συναισθηματα. Υγιης επιδιωξη κ τα λεφτα, χρειαζονται ανυπερθετως, πολυ καλυτερα βεβαια να τα βγαλεις μονη σου, για πολλους λογους που μεγαλωνοντας θα καταλαβεις....
όλα είναι ρίσκο! ποτέ δε ξέρεις που μπορεί να σε βγάλει κι από που! κι ο καθένας έχει διαφορετικές ανάγκες με βάση τα βιώματα του και την προσωπικότητα! εξάλλου μπορεί αυτές οι ανάγκες στη συνέχεια της ζωής σου να αλλάξουν! όταν αποκτήσεις περισσότερες εμπειρίες μπορεί να αναθεωρήσεις και θα καταλάβεις ότι δεν πρέπει να είμαστε τόσο απόλυτοι για τίποτα! το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι αυτό που λες, να ανεξαρτητοποιηθείς! κι οταν δεν θα χεις ανάγκη πλέον ούτε την οικονομικη τους αλλά ούτε τη συναισθηματική τους στήριξη και τότε θα δεις τους γονείς σου απ' έξω σαν ένα άλλο ζευγάρι και όχι σαν γονείς! και θα καταλάβεις πως κι οι γονείς άνθρωποι και λάθη κάνουν και θα τους συγχωρήσεις! τοτε πραγματικά θα αναρωτηθείς για το τι θες! όταν έχεις απεγκλωβιστεί από τη συναισθηματική φόρτιση που σου προκαλεί η όλη κατάσταση! γιατί προς το παρόν ότι κάνεις και σκέφτεσαι είναι μια αντίδραση σε αυτό που βιώνεις!
και τα παιδιά θα κάνουν τα δικά τους λάθη! και γενικότερα όλο λάθη είμαστε και μέσα από τα δικά μας και των άλλων μαθαίνουμε! ειναι μαλακία αλλά έτσι είναι! κανείς δεν είναι τέλειος! με αυτή τη λογική το ανθρώπινο είδος θα έπρεπε να έχει εκλείψει γιατί κανείς μας δεν είναι άξιος να κάνει παιδιά! ίσως είναι και αυτό μια λύση! αλλά δε βλέπω που μπορεί να βοηθήσει αυτό στη συγκεκριμένη συζήτηση! τουλάχιστον η εξομολογουμενη προς το παρόν πήρε ένα παράδειγμα, και αποφάσισε την δεν θέλει να κάνει για να μην κάνει λάθος (σωστό ή λάθος δεν μπορώ να το κρίνω εγώ), αλλά αυτή είναι η εξελικτική διαδικασία!