ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καμιά φορά χρειάζονται "μαγικά" για να ξεπεράσεις κάποια πράγματα....http://www.galsnguys.gr/2014/11/o-μάγος/

Θυμαμαι που πριν 5 χρονια περιπου ειχα γραψει εδω την πρωτη μου εξομολογηση... ποσο πολυ πονουσα που ειχα χωρισει, με ειχε χωρισει για την ακριβεια, πως δεν ηταν ερωτευμενος μαζι μου. Μαχαιρια στην καρδια!!!! Εκτοτε 2 χρονια ακομα κρατησε εκεινη η ιστορια... Ταλαιπωρια, πονος, φρουδες ελπιδες και το χειροτερο ολων τελικα ηταν πως νομιζα οτι εφταιγα εγω, οτι ειχα κανει καποιο λαθος εγω. Ηταν συναισθηματικα αναπηρος!!!! Μακρια!!!!Και τωρα εχω παντρευτει εναν υπεροχο ανθρωπο, που με αγαπαει και τον αγαπαω και ειναι ο,τι καλυτερο μου εχει συμβει!!! Και οχι, δεν συμβιβαστηκα, ηρθε ξαφνικα στη ζωη μου χωρις να το περιμενω, χωρις να ψαχνω τιποτα...Οσο κι αν ποναμε, πιστευω πως στο τελος παντα κατι καλο γινεται: )

Ο χρόνος είναι γιατρός. Και βοηθά πολύ το να απασχολείς το μυαλό σου με άλλα πράγματα, εμένα με έχει βοηθήσει πολύ η εργασιοθεραπεία. Και κάποια στιγμή, απλά διαπιστώνεις ότι κακώς έχασες επεισόδια από τη ζωή σου για το τίποτα.

Ξεπερνιέται ότι δεν είναι αμοιβαίο..αν δε σε θέλει ο άλλος όσο χρόνο και αν σου πάρει θα το ξεπεράσεις,αν σε θέλει δεν υπάρχει δράμα.

θα σου απαντησω ως εξηςTime will kill... Time will healTime will come and go awayBut time will never stay...

Η κάθε περίπτωση μοναδική, όπως έγραψες, παρ' όλα αυτά -και λόγω του οτι ο έρωτας είναι αρχέγονος και πανανθρώπινος- πάντα θα υπάρχουν κοινά μοτίβα, κάποια κοινή διακλάδωση.Όσο η πληγή είναι φρέσκια ακόμη (και αυτό είναι σχετικό, το τι εννοούμε όταν λέμε "φρέσκια πληγή" δηλαδή), δεν υπάρχει τίποτα, μα τίποτα, που θα σου πεί κάποιος και θα σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα. Καμιά αγκαλιά, πέραν αυτής που λαχταράς, που θα σου χαρίσει ζεστασιά. Για τον πληγωμένο από έρωτα, ο κόσμος είναι -και θα είναι για πολύ καιρό- ένα σκοτεινό, ψυχρό και γλιτσερό μέρος, και δεν υπάρχει κανένα αντιστάθμισμα, τίποτα ικανό να λύσει αυτόν τον μόνιμο κόμπο στο λαιμό. Είσαι μόνος σου σ' αυτό, ακόμη κι αν έχεις φίλους-οικογένεια που σε στηρίζουν. Οι λόγοι που ζητάμε σε τέτοιες καταστάσεις "λέξεις παρηγοριάς", είναι στο συνολό τους γόνοι απελπισίας. Κι ό,τι γεννά η απελπισία, είναι φύσει σπασμωδικό κι αμήχανο.Τώρα, όσον αφορά τα υπόλοιπα ερωτήματα που έθεσες (πότε/πώς θα περάσει, είναι άραγε ο χρόνος γιατρικό κλπ), η απάντηση είναι πως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, περνάει. Δυστυχώς δεν μπορώ να σου γράψω κάτι πιο συγκεκριμένο, καθώς οι παράγοντες που επηρεάζουν τη διαδικασία είναι πάρα πολλοί. Στη δική μου περίπτωση, κι έπειτα από τρία περίπου χρόνια απελπισίας, ο διακόπτης γύρισε εν μία νυκτί (ω ναι!). Ένα πολύ ισχυρό σοκ με αναισθητοποίησε, η οργή και το μίσος που έκρυβα μέσα μου χρόνια φούντωσαν και νεκρώθηκαν μέσα σε μιά στιγμή, ο τρόμος με κατέκλυσε -τι θα γίνει αν αυτό το πράγμα συνεχιστεί για άλλα τρία χρόνια(;), ματιά στον καθρέφτη, πόσο έχω γεράσει(;), πόσο έχω φθαρεί(;), για πόσο ακόμα(;) αξίζει όλο αυτό για έναν άνθρωπο που πρακτικά δε μ' αγάπησε ποτέ και που σε κάθε στροφή, σε κάθε ευκαιρία που του δόθηκε, με πάτησε σαν σκουλίκι και δεν γύρισε ούτε για ένα τελευταίο βλέμμα(;)- κι αυτό ήταν."Suddenly, I felt nothing".