Όπως έλεγε και ο απαχθείς κροίσος Φρέντι Χάινεκεν: «Δύο τρόποι υπάρχουν για να γίνει κάποιος πλούσιος: να έχει χρήματα ή να έχει φίλους. Αλλά δεν μπορεί να έχει και τα δύο». Η πολύκροτη υπόθεση της απαγωγής του αυτοκράτορα της μπίρας απασχόλησε τα media το 1983 και είχε σχετικά αίσιο τέλος, καθώς τα θύματα της απαγωγής, ο Χάινεκεν και ο οδηγός του, βρέθηκαν και διασώθηκαν μετά από τρεις εβδομάδες ομηρείας και οι θύτες, πέντε νεαροί προλετάριοι με καθαρό μέχρι τότε ποινικό μητρώο, συνελήφθησαν χωριστά, εξέτισαν ποινές που δεν ξεπέρασαν τα 11 χρόνια και το μεγαλύτερο μέρος από τα λύτρα δεν εντοπίστηκαν, κάτι που σημαίνει πως μάλλον τα βρήκαν οι ίδιοι εκεί όπου τα είχαν κρύψει, και πέρασαν όλοι καλύτερα μέχρι το τέλος της ζωής τους, εκτός από έναν που έμπλεξε αργότερα με τον υπόκοσμο, και δυστυχώς τον ίδιο τον Χάινεκεν, που πέθανε ξαφνικά στα 78 του χρόνια, πιο πλούσιος από ποτέ. Οπότε, το ηθικό δίδαγμα της ταινίας είναι σαφές και μάλλον γνωστό (περί φιλίας και χρήματος που δεν συμβαδίζουν αρμονικά) και η αφήγησή της από τον σκηνοθέτη του δεύτερου και τρίτου μέρους της σειράς Το Κορίτσι με το Τατουάζ, γοργή, νευρώδης και χωρίς εκπλήξεις, με αγγλόφωνο καστ, επικεφαλής του οποίου είναι ο Άντονι Χόπκινς, σε μια ακόμη ερμηνευτική του απόπειρα να μας προσκαλέσει να εντοπίσουμε τις διαφορές και τις ομοιότητές του με ένα αληθινό πρόσωπο - ως Χάινεκεν αναδίδει τη σωστή δόση αλαζονείας και επιχειρηματικής στρατηγικής, ενώ μοιάζει αρκετά με τον πραγματικό ήρωα.