ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

του τζαμιου του λεωφορειου, διασταυρωθηκε με το δικο μου (καθομουν διπλα της και κοιτουσαμε και οι δυο εξω απο το παραθυρο) και ενιωσα εναν ηλεκτρισμο, απλα κοκκαλωσα, δε μπορουσα να κοιταξω αλλου, ουτε καν να κλεισω τα ματια μου...και δεν ηθελα κιολας...ηξερα οτι κοιτουσε εμενα και οχι το εξω τοπιο επειδη οταν περνουσε το λεωφορειο απο ψηλες πολυκατοικιες και εκρυβε το φως του ηλιου, στη σκια του φοντου μπορουσα να διακρινω οτι κοιτουσε απευθειας εμενα, εκτος δηλαδη αμα "χανοταν" το βλεμμα της και παρεμενε στο ιδιο σημειο και εντελως τυχαια αυτο ενωνοταν με το δικο μου, πραμα που δε θα ηθελα να ισχυει... δε ξερω τι σκεφτοταν, ουτε εγω θυμαμαι τι σκεφτομουν, ειμασταν και οι δυο μελαγχολικοι, κατσουφιασμενοι, θαρρω ο καθενας για τους λογους του.. δε ξερω καν ποσος χρονος περασε, με την οπτικη επαφη απλα σταματησε για μενα ο χρονος..ουτε θυμαμαι πως ετυχε και κατεβηκε,.σηκωθηκε ξαφνικα σε μια σταση και εξαφανιστηκε...και εγω εμεινα να κοιταω την αντανακλαση μου, να μουρμουριζω απο μεσα μου "κανε κατι, οτιδηποτε, μην την αφησεις να φυγει!" και μεχρι να το παρω αποφαση και να κοιταξω προς το μερος της, αυτη ειχε ηδη αποβιβαστει και οι πορτες του λεωφορειου ειχαν ηδη κλεισει, με τον ιδιο αναποφευκτα μοιραιο τροπο που πεφτει η αυλαια στη σκηνη..ελπιζω να τη ξαναδω...τιποτα δε θα ειναι ξανα το ιδιο για μενα, συνταραξε τον μικροκοσμο μου..