Στο σημερινό ‘Α, μπα’: αφού με προσέχει…

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: αφού με προσέχει… Facebook Twitter
91


________________
1.

Αγαπημένη μου Α,μπα,
αυτό που ήθελα να σε ρωτήσω έχει να κάνει με κάτι που με βάση τη δική μου λογική με κάνει λίγο κακό άνθρωπο. Κάποιες φορές (ευτυχώς όχι πολλές) αισθάνομαι καλά όταν πληγώνω (συναισθηματικά πάντα) άλλους ανθρώπους! Δηλαδή μπορεί να υπάρξει φορά που να αισθανθώ καλά που ήρθαν έτσι οι συνθήκες (μόνο αν έρθουν οι συνθήκες, δε το επιδιώκω) ώστε να μπορώ να απορρίψω κάποιον ή να τον κάνω να αισθανθεί άσχημα. Να σημειώσω ότι δε το κάνω σε ανθρώπους που αγαπώ και είναι οικογένεια μου ή φίλοι μου χρόνια, αλλά σε ανθρώπους που δε με νοιάζει αν θα μείνουν ή όχι στη ζωή μου. Αυτό που με προβληματίζει είναι το γεγονός ότι σαν άνθρωπος προσπαθώ να είμαι δίκαιη και να μην κάνω στους άλλους αυτά που δε θέλω να μου κάνουν. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις όμως νιώθω μία μικρή ευχαρίστηση; Συμβαίνει και σε άλλους αυτό;

Είναι αρκετά δύσκολο να κάνεις ή να σκεφτείς κάτι που δεν έχουν κάνει ή δεν έχουν σκεφτεί και άλλοι άνθρωποι πριν από σένα. Αν τα καταφέρεις ή είσαι μεγαλοφυΐα, ή τέρας της φύσης. Οπότε μην προσπαθείς να κρίνεις τις πράξεις σου από αυτή την οπτική γωνία.


Το γιατί σου αρέσει είναι εύκολο. Επειδή σου αρέσει η αίσθηση εξουσίας και παντοδυναμίας, επειδή είσαι σε θέση να ορίσεις τα συναισθήματα κάποιου άλλου. Το κάνεις μόνο με ανθρώπους που δε σε ενδιαφέρει να μείνουν στη ζωή σου, γιατί μόνο έτσι δεν θα έχεις συνέπειες για τις πράξεις σου. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι γιατί συνεχίζεις να το κάνεις ενώ ξέρεις ότι είναι λάθος, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο μυστήριο. Γιατί το κάνεις, αφού ξέρεις ότι για να είσαι εντάξει με τη συνείδηση σου πρέπει είσαι σωστός απέναντι με τους άλλους, άσχετα με το αν θα έχεις συνέπειες ή όχι; Φαίνεται ότι παρά την λάθος συμπεριφορά, δεν νιώθεις αρκετά άσχημα απέναντι στον εαυτό σου ώστε να τη σταματήσεις. Άρα δεν είσαι αρκετά αυστηρή με τον εαυτό σου. Βάζεις την χαιρέκακη προσωπική ευχαρίστηση πάνω από την προσπάθεια να είσαι προσεκτική με τα συναισθήματα των άλλων.

________________
2.


Ήθελα να ζητήσω μια γνώμη. Είμαι αρκετά φτωχή οικονομικά, προερχόμενη από πάρα πολύ φτωχή οικογένεια την οποία κιόλας βοηθώ όσο μπορώ γιατί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υγείας εδώ και κάποια χρόνια κι ο πατέρας μου δεν μπορεί να δουλέψει κι ούτε εισπράττει κάποιο βοήθημα, επίσης είμαι παντρεμένη με φτωχό. Τα κουτσοφέρνουμε βόλτα, ούτε λόγος όμως για επισκέψεις σε οδοντιάτρους και άλλους γιατρούς που δεν καλύπτουν τα ταμεία. Επίσης η διατροφή μας αποτελείται από φτηνά προϊόντα συνήθως. Τρώμε πάντα φρούτα (όχι αβοκάντο κι άλλα τέτοια ακριβά) και πολλά όσπρια. Τέλος πάντων, θέλουμε εδώ κι αρκετά χρόνια να κάνουμε παιδί κι όλο το αναβάλλουμε. Κυρίως εγώ είμαι αυτή που το αποφεύγω γιατί στεναχωριέμαι διαρκώς για το τι θα προσφέρουμε στο παιδί μας πέρα από αγάπη. Θα μεγαλώσει με όχι και τόσο καλή διατροφή κι αν χρειάζεται σφραγίσματα και τέτοια, πώς θα καταφέρουμε; Η εκπαίδευσή του επίσης θα είναι περιορισμένη σχετικά με άλλα παιδιά (άντε να καταφέρεις να το στείλεις αγγλικά κι αν υπάρχει καμια δωρεάν ομάδα εκγύμνασης, τουλάχιστον υπάρχει δωρεάν δανειστική βιβλιοθήκη στην περιοχή).Φαντάζομαι ότι και ο κοινωνικός ρατσισμός στην μικρή μας πόλη μπορεί να είναι κι όπως τον βίωσα εγώ μικρή (π.χ. πολλοί συμμαθητές μας στο σχολείο μάς κορόιδευαν πίσω από την πλάτη μας όσα παιδιά ήμασταν από τις εργατικές κατοικίες. Ιδίως μία κόρη οφθαλμολόγου μας είχε κάνει το βίο αβίωτο στα τελευταία 6 χρόνια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ίσα ίσα άμα έχεις λεφτά, ξέρω γω, μοιράσου τα, κάνε κάτι, αλλά μην κοροϊδεύεις όποιον δεν τα έχει). Δεν ξέρω, είμαι συνέχεια αφάνταστα στεναχωρημένη για αυτό το θέμα. Τα χρόνια περνάνε κι όπου να ΄ναι δεν θα μπορώ κι ηλιακά να μείνω έγκυος..Βλέπω τα παιδιά να βγαίνουν από το μπαλέτο, τις γλώσσες, μου ΄ρχεται να βάλω τα κλάματα σκεφτόμενη ότι δεν θα μπορώ να προσφέρω τίποτα από όσα άλλα παιδιά θεωρούν δεδομένα. Όσο και να δουλέψουμε, δεν καταφέρνουμε να κερδίσουμε αρκετά. Δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα προς το καλύτερο. Τι γνώμη έχεις;

Η γνώμη μου δεν έχει σημασία. Κανενός η γνώμη δεν έχει σημασία, εκτός από τη δική σου και του άντρα σου, γιατί όλοι μπορούμε να πούμε το μακρύ μας και το κοντό μας, αλλά εσείς θα έχετε την ευθύνη. Οι άνθρωποι κάνουν παιδιά και μέσα σε πολέμους, σε λιμούς, σε δύσκολες και σε εύκολες συνθήκες. Παιδιά κάνουν ακόμη και άνθρωποι που καλύτερα να μην κάνουν παιδιά, και θα πούμε τη γνώμη μας για ένα ζευγάρι που έχει αγάπη και θέλει να τη δώσει; Τα παιδιά με αγάπη μεγαλώνουν, ούτε με τα αγγλικά, ούτε με το μπαλέτο. Καταλαβαίνω τους δισταγμούς, και δε θέλω να δώσω παραδείγματα ανθρώπων που τα έχουν καταφέρει παρά το δύσκολο ξεκίνημα γιατί αυτά είναι λόγια κενά – όσο καλύτερη αφετηρία έχεις, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες να έχεις εύκολη ζωή. Θα σου πω μόνο τι κοινό έχουν όλοι αυτοί που ξεκίνησαν δύσκολα και κατάφεραν πολλά: όλοι λένε ότι οι γονείς τους δεν τους αποπήραν ποτέ, και δεν είχαν ηττοπάθεια. Τους μεγάλωσαν με αυτοπεποίθηση, χωρίς τον μόνιμο φόβο της ανεπάρκειας, χωρίς τον φόβο ότι δεν θα είναι ποτέ αρκετά καλοί για τους άλλους. Αν φοβάσαι τον κοινωνικό ρατσισμό, θα τον τραβήξεις πάνω σου λες και φοράς ολόσωμο μαγνήτη. Οι άλλοι τρέφονται από την αδυναμία, τη μυρίζουν σαν βρικόλακες. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι που πρέπει να σκεφτείτε καλά.


________________
3.

Γεια σου Α μπα! Διαβάζω εδώ και κάποιο καιρό τη στήλη και συνήθως συμφωνώ με τις απαντήσεις που δίνεις στους εκάστοτε προβληματισμούς, οπότε σκέφτηκα να ζητήσω την άποψή σου για ένα δικό μου θέμα, αισθηματικής φύσης. Λοιπόν τον τελευταίο καιρό ασχολούμαι με έναν τύπο αρκετά μεγαλύτερό μου. Το αναφέρω αυτό για να έχεις μια εικόνα της διαφορετικής καθημερινότητάς μας, πχ εγώ σπουδάζω εκείνος δουλεύει κλπ. Έχουμε βρεθεί λίγες φορές αυτούς τους 3 μήνες που γνωριζόμαστε αλλά κάθε φορά περνάω πολύ ωραία, κι εκείνος το ίδιο με βάση τα λεγόμενά του και τη μετέπειτα ηλεκτρονική επικοινωνία μας. Ζήτημα αποκλειστικότητας δεν υφίσταται καθώς πρόκειται για κάτι φλου. Το πρόβλημα μου, όμως, είναι η αναβλητικότητά του και το γεγονός ότι είναι στον κόσμο του, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μου λέει "θα σε πάρω τηλέφωνο" και να μην το κάνει, κάτι που με απογοητεύει και με κάνει να αναρωτιέμαι "γιατί δεν πήρε". Η συνήθης δικαιολογία του είναι είτε ότι έμπλεξε σε δουλειά είτε ότι τρέχει συνεχώς λόγω κοινωνικών υποχρεώσεων. Έχω σκεφτεί την πιθανότητα να μη γουστάρει αλλά η συνολική συμπεριφορά του (ερωτικά υποκοριστικά, επιθυμία να βρεθούμε/μιλήσουμε) δεν τη δικαιολογεί για μένα. Ποιος πιστεύεις ότι θα ήταν ο καλύτερος τρόπος να το χειριστώ; Να σταματήσω να ασχολούμαι, παρ'όλο που δεν υπάρχει κάτι άλλο να με ενδιαφέρει ερωτικά αυτόν τον καιρό ή να τον προσεγγίζω εγώ, μένοντας με την απορία αν με έχει στο μυαλό του; Ηana


Χάνα, εκτός από το 'σε γουστάρει' και 'δε σε γουστάρει' υπάρχει και το 'σε γουστάρει αρκετά για να έχει κάτι φλου'. Έτσι είναι τα φλου. Δεν τα έχετε. Δεν υπάρχει αποκλειστικότητα. Στα φλου, κάποιος μπορεί να πει ότι θα πάρει τηλέφωνο αλλά να μην πάρει. Με τα λόγια δηλώνεις ότι καταλαβαίνεις, αλλά η πληροφορία δεν έχει εισβάλλει στο μυαλό σου και δεν έχεις καταλάβει (δεν θέλεις να καταλάβεις; Δεν μπορείς να καταλάβεις;) ποιες είναι οι συνέπειες όταν έχεις κάτι φλου και δεν τίθεται θέμα αποκλειστικότητας. Κακώς ρωτάς γιατί δεν πήρε ενώ είπε ότι θα πάρει, γιατί τον αναγκάζεις να σου λέει βλακείες για δουλειές και για υποχρεώσεις. Δεν σε πήρε γιατί δεν τα έχετε, δεν νιώθει ότι έχει συναισθηματική σύνδεση και δεν πιστεύει ότι έχει υποχρέωση να κάνει αυτά που λέει ότι θα κάνει.


Τώρα θα ρωτήσεις γιατί δεν φέρεται εντάξει, αφού είναι θέμα ευγένειας και όχι φλου κατάστασης: Διότι με τη στάση σου, του το επιτρέπεις. Διότι επικεντρώνεσαι στο 'γιατί δε με πήρε' και όχι στο 'δε με πήρε, άρα πρέπει να φερθώ αναλόγως'. Διότι κάνεις σα να πιστεύεις ότι εσύ φταις που δεν σε παίρνει, επειδή δεν είσαι αρκετά σημαντική για να κάνει αυτά που λέει. Κι έτσι, επιτρέπεις να γίνεται αυτό που γίνεται. 


Κατά τη γνώμη μου πρέπει να το χειριστείς όπως αρμόζει σε μια σχέση που είναι φλου. Πάρει δεν πάρει, εσύ μη δεσμεύεσαι. Βγες, κανόνισε με άλλους, πες ότι θα πάρεις και μην παίρνεις, γενικώς, μην προσαρμόζεις το πρόγραμμα σου για χάρη του, και μην αναρωτιέσαι τι κάνει και γιατί δε σε πήρε. Μην δηλώνεις ότι έχεις κάτι φλου. Φέρσου σα να έχεις κάτι φλου.

________________
4.

Α, μπα γεια σου!

Που πιστεύεις ότι σταματάει η επιρροή του περιβάλλοντός μας και ξεκινάει η προσωπική ευθύνη;

Είχα συζήτηση σχετικά με τις γυναίκες που πληρώνονται για σεξ. Εγώ θεωρώ πως η πλειοψηφία τους δεν απέκτησαν εφόδια από το περιβάλλον τους και έτσι δε μπορούμε να λέμε ότι διάλεξαν τον εύκολο δρόμο συνειδητά.

Ότι έχουν κάποια ελαφρυντικά ως προς αυτή τους την επιλογή που πολύ πιθανόν να ήταν διαφορετική αν είχαν μεγαλώσει αλλιώς. (φυσικά δε μιλάω για θύματα τραφικινγκ ή για όσες εξαναγκάστηκαν με βία να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο, όπως επίσης θεωρώ πως υπάρχουν και γυναίκες που κάνουν αυτό το επάγγελμα εντελώς συνειδητοποιημένα και με σεβασμό προς τον εαυτό τους, απλά πιστεύω πως είναι οι εξαιρέσεις).

Με αφορμή αυτή τη συζήτηση, πιστεύεις ότι πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας τις συνθήκες στις οποίες έχει μεγαλώσει κάποιος ή από ένα σημείο και μετά είναι καθαρά ευθύνη του καθενός να διαμορφώσει τον τρόπο σκέψης του;
Αν ναι, το σημείο αυτό ποιο είναι; Η ηλικία για παράδειγμα;

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι κάποιος μένει πίσω από επιλογή και σε κάθε κακή/οπισθοδρομική/μη λογική συμπεριφορά θεωρώ ότι τα βιώματα αυτού του ανθρώπου δεν του έχουν επιτρέψει να ενεργοποιήσει το μυαλό του και να σκεφτεί λογικά.

Είναι πολύπλοκο θέμα θεωρώ, και δεν απαντιέται σε λίγες γραμμές, αλλά θα χαρώ να διαβάσω την άποψή σου. :)- Smirk


Αυτή η ερώτηση έχει έρθει στο α μπα με άπειρες παραλλαγές.


Ο κοινός πυρήνας είναι 'πού σταματάει να επηρεάζει το περιβάλλον και που ξεκινάει η χάραξη της προσωπικής πορείας'.


Είτε μιλάμε για επαγγελματίες πόρνες είτε για τους ερευνητές του CERN, είναι σα να ρίχνεις νερομπογιές σε νερό και να ρωτάς που σταματάει το μπλε και που αρχίζει το ροζ. Καταλαβαίνω την πανανθρώπινη ανάγκη να απλοποιήσουμε τα περίπλοκα φαινόμενα γύρω μας τέμνοντας και ανατέμνοντας την πολυπλοκότητα σε πιο κατανοητά τουβλάκια – αυτό είναι άλλωστε η βάση της επιστήμης.


Όμως δεν είναι δυνατόν να κάνουμε φραγκοδίφραγκα κάτι τόσο πολύπλοκο και κυρίως ρευστό όπως είναι ένας άνθρωπος. Μόλις πας να περιορίσεις τον έναν παράγοντα, ανοίγουν φράγματα και εισρέουν άλλοι. Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας τις συνθήκες, φυσικά – αλλά άντε να καθορίσεις πρώτα τι σημαίνει 'συνθήκες'. Είναι οι γονείς, το σχολείο, το περιβάλλον, η ευρύτερη οικογένεια, το DNA, ένας καλός δάσκαλος που βρέθηκε στο δρόμο κατά τύχη ή ένας κακός, επίσης κατά τύχη; Τι είναι οι συνθήκες; Και τι σημαίνει 'ευθύνη του καθενός'; Αν είσαι πάμφτωχος έχεις το ίδιο περιθώριο για προσωπικές αποφάσεις όπως αν είσαι εύπορος; Και τι νόημα έχει να συζητάμε τέτοια θέματα; Τι συμπέρασμα προσπαθείς να βγάλεις με αυτή τη συζήτηση; Να αφαιρέσεις εντελώς την προσωπική ευθύνη προφανώς δεν μπορείς – να το ρίξεις στην άδικη τη ζωή, πάλι δεν μπορείς. Ναι, κάποιοι μένουν πίσω από επιλογή τους, όσο και αν δυσκολεύεσαι να το δεχτείς. Αλλά η επιλογή τους είναι ως ένα σημείο προκαθορισμένη από πριν, όσο και αν δεν μας αρέσει. Ισχύουν και τα δύο, ταυτόχρονα, και το ένα ανατροφοδοτεί το άλλο.

________________
5.


Αγαπητή μου Αμπα,
Θα ήθελα τη γνώμη σου για ένα οικογενειακό θέμα που δεν ξέρω πλέον πώς να χειριστώ.
Ο αδελφός μου έχει εδώ και χρόνια μια κλασική νεοελληνική οικογένεια που στηρίζεται σε όλους τους τομείς στη βοήθεια των γονιών μας. Αν και είναι πολύ μεγάλης ηλικίας και οι δύο, πηγαίνουν αξημέρωτα στην άλλη άκρη της Αθήνας κάθε μέρα, βρέξει-χιονίσει, τα τελευταία 10 χρόνια και γυρίζουν αργά το απόγευμα, τους στηρίζουν απόλυτα οικονομικά και , ακόμα και το Σαβ-κο που έχουν στη διάθεσή τους να ξεκουραστούν, τους φορτώνονται για επίσκεψη και φαγητό, παρότι οι γονείς μου προσπαθούν ανεπιτυχώς να τους αποφύγουν, γιατί βαριούνται να μαγειρέψουν Κυριακάτικα!
Παρόλα αυτά δεν είναι όσο παρεμβατικοί θα μπορούσαν να είναι. Αυτό που μπορεί να τους προσάψει κανείς είναι κάποια σχόλια για την έλλειψη διάθεσης για καθαριότητα, μαγείρεμα κλπ που έχει το ζευγάρι- και που θεωρούν αυτονόητο ότι πρέπει να κάνει η μάνα μου γιατί" δεν ασχολείται με τίποτα τόσες ώρες που κάθεται σπίτι τους "ή για την οικονομική τους διαχείριση- που πληρώνουν οι γονείς μας .
Τελευταία όμως έτυχε να γίνω μάρτυρας ένος πολύ άσχημου καβγά- εχουν γίνει κι άλλοι τα τελευταία χρόνια με πρωταγωνίστρια τη νύφη μου σε εξάλλη κατάσταση, αλλά δεν ήμουν παρούσα. Αυτό που είδα να εκτυλίσσεται μπροστά μου δεν μπορεί να περιγραφεί. Επειδή αρνήθηκαν να τους δώσουν χρήματα (για κάποια μη αναγκαία αγορά), η νύφη μου εξερράγη, προσέβαλε με τον χειρότερο τρόπο τους γονείς μου εκφράζοντας παράπονα ότι δεν αγαπούν, δε φροντίζουν και δεν παραστέκονται στον γιο τους- πράγμα που δεν είναι απλώς παράλογο, είναι ΕΚΤΟΣ ΤΟΠΟΥ, και ούτε και ο αδερφός μου συμμερίζεται.
Επιπλέον, είμαι πλέον σίγουρη ότι προσπαθεί με υπόγειους τρόπους να δηλητηριάσει και τη δική μου σχέση με τον αδερφό μου διαστρέφοντας γεγονότα και αφήνοντας αιχμές ότι είμαι το αγαπημένο παιδί , η μόνη έγνοια και αδυναμία των γονιών μας. Περιττό να σου πω ότι ζω μόνη και αυτόνομα σε όλα τα επίπεδα σε άλλη πόλη, τους βλέπω συνολικά 2 βδομάδες το χρόνο, και μια φορά που οι δικοί μου ζήτησαν να πάρει κάποιος απ΄τους δύο τους διήμερη άδεια από τη δουλειά για να μπορέσουν να με επισκεφτούν επειδή είχα κάνει μια μικροεπέμβαση ρουτίνας, τους κατηγόρησαν για ανευθυνότητα, επειδή θα άφηναν τα εγγόνια τους να έρθουν να δουν εμένα που "δεν έχω καμία ανάγκη και τους έχω γραμμένους".
Δυστυχώς, γνωρίζουν πολύ καλά πως μας έχουν στο χέρι και ό,τι και να πουν θα συγχωρεθεί γιατί έχουν ένα μεγάλο όπλο- τα ανήψια μου. Ούτε εγώ ουτε οι γονείς μου θα αντέχαμε να τα στερηθούμε και έτσι πάντα καταλήγουμε να κάνουμε τον μ@@@. Τους γονείς μου τους χειρίζονται άψογα με καβγάδες, μούτρα και ψυχολογικούς εκβιασμούς. Και μέσα σ όλα αυτά, δεν αναγνωρίζω τον αδερφό μου, ο οποίος εχοντας αφομοιώσει τον τρόπο αντίληψης της συζύγου του, έχει γίνει ένα πλάσμα παράλογο, κομπλεξικό, που νομίζει ότι είναι οι δύο μοναδικοί στερημένοι σε έναν κόσμο που όλοι οι υπόλοιποι απολαμβάνουν μοναδικά προνόμια. Σοβαρή συζήτηση με επίκληση στη λογική δεν μπορεί να γινει, γιατί δεν υπάρχει λογική στη συμπεριφορά ή στον τρόπο που σκέφτονται. Με τον αδερφό μου πολλά πράγματα δεν μπορώ να πω ανοιχτά γιατί δε θέλω να μιλήσω αρνητικά για τη γυναίκα του ούτε να κάνω ευθεία κριτική για τον τρόπο που έχουν δομήσει την οικογένειά τους. Σημειωτέον, κάποτε που τόλμησα να ψελλίσω στο ζευγάρι τη λέξη 'ψυχολόγος", κινδύνευσε σχεδόν η σωματική μου ακεραιότητα . Τώρα πια είναι έτσι κι αλλιώς out of the question (και για μένα) για πρακτικούς λόγους
Τι κάνεις λοιπόν όταν η πατρική σου οικογένεια έχει γίνει μπορντέλο λόγω ενός τοξικού ανθρώπου;

Γιατί "ενός";


Εννοείς ότι για όλα αυτά ευθύνεται η νύφη σου; Όχι, δεν είναι αποκλειστικά δικό της δημιούργημα. Είναι φανερό ο αδερφός σου συμμετέχει με όλη του την ψυχή, και οι γονείς σου είναι συνυπεύθυνοι. Ναι, το ζευγάρι έχει ένα μοχλό επειδή έχει τα παιδιά, αλλά οι γονείς σου έχουν επίσης μοχλό, γιατί χωρίς τους γονείς σου αυτοί οι δύο δεν μπορούν να κάνουν ούτε βήμα. Αυτή η αμοιβαία εξάρτηση είναι κάτι που δημιουργείται με τη συμμετοχή όλων. Είναι πιο εύκολο να κατηγορείς τον ξένο άνθρωπο, αυτόν που δεν ανήκε από πάντα στην οικογένεια, από το να αναγνωρίσεις ότι και οι γονείς σου είναι τραβάτε μας κι ας κλαίμε – γιατί κάτι πιστεύουν ότι κερδίζουν από τη συμπεριφορά που δείχνουν (ότι κάποιος τους έχει ανάγκη; Ότι είναι δοτικοί γονείς και αυτό θα το εξαργυρώσουν στο μέλλον;) – ή να αναγνωρίσεις ότι ο αδερφός σου παντρεύτηκε ακριβώς αυτή τη γυναίκα που έψαχνε, και με αυτή την έννοια είναι ταιριαστοί όσο λίγα ζευγάρια. Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι φταίνε όλοι μαζί. Και αυτό το σύμπλεγμα, το τόσο ασφυκτικό, δεν λύνεται, γιατί κανείς δεν θέλει στην πραγματικότητα να το χαλαρώσει, πόσο μάλλον να το λύσει. Αν ο αδερφός σου ακούει ότι είσαι το χαϊδεμένο παιδί και η μόνη αδυναμία των γονιών σας και δεν εξοργίζεται ή δεν γελάει και δεν της το ξεκόβει, ο αδερφός σου – πώς να το κάνουμε – αυτό περίμενε να ακούσει. Μπορεί να μην το είχε σκεφτεί ποτέ του έτσι, αλλά ήταν δεκτικός στην ιδέα. Δεν του τη φύτεψε με το ζόρι.


Τι κάνεις; Για να γίνουν τα πράγματα όπως θα τα προτιμούσες, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Μπορείς να χαίρεσαι που δεν συμμετέχεις σε αυτό το πανηγύρι με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως αυτοί. Μπορείς να αναγνωρίσεις την ευθύνη και τη συμμετοχή όλων γιατί η οργή προς ένα πρόσωπο δεν σε βοηθάει, αλλά μάλλον χειροτερεύει την ψυχολογία σου. Μπορείς να αρχίσεις να καλλιεργείς μια στενή, ξεχωριστή σχέση με τα ανίψια σου, ανεξάρτητα με το γενικότερο κλίμα. Μπορείς να καλλιεργείς και μια ξεχωριστή σχέση με τον αδερφό σου, χωρίς προσδοκίες και επιθετικότητα, γιατί πολλά θα υπάρχουν και στο δικό του μυαλό που δεν μπορεί να εκφράσει, και μπορεί να σε εκπλήξει ευχάριστα. Μπορείς ακόμα και να πεις αυτά που σκέφτεσαι ανοιχτά και να σου κόψουν όλοι την καλημέρα. Αυτό είναι και το χειρότερο που μπορείς να κάνεις.

________________
6.


Αγαπημένη Αμπα, εσύ που διαβάζεις τόσο, έχεις σύνδρομο tsundoku; (Πολύ μου άρεσε αυτή η λέξη) Στα πόσα αδιάβαστα βιβλία το έχει κάποιος δηλαδή; -κυρία Περίεργη

Μόνο οι Γιαπωνέζοι θα μπορούσαν να βρουν μια λέξη γι' αυτό το φαινόμενο! Όχι, δεν το έχω, αλλά διαβάζω πλέον μόνο σε kindle. Κατεβάζω πολλά δείγματα βιβλίων, που είναι δωρεάν στο kindle, και αγοράζω μόνο αυτά που είμαι σίγουρη ότι θέλω να διαβάσω. Το ποσοστό επιτυχίας όταν έχεις μεγάλο δείγμα από βιβλίο είναι κοντά στο 100%. Επίσης δεν αγοράζω βιβλίο όταν έχω κάποιο αδιάβαστο γιατί μου φαίνεται σπατάλη (και μπορώ να αγοράσω το επόμενο στις πέντε το πρωί φορώντας πιτζάμες, όποτε μου έρθει.) Δεν το είχα ούτε όταν διάβαζα χάρτινα βιβλία, πάντως, και αυτό γιατί τα βιβλία είναι και βαριά και πιάνουν και πολύ χώρο. Είναι οι χειρότερες κούτες της μετακόμισης.


Για μένα μέχρι εφτά αδιάβαστα είναι εντάξει. Εκεί θα έβαζα το όριο.


________________
7.

Έχω σχέση με έναν άνθρωπο 42 χρονών ο οποίος είναι μπλεγμένος με την οικογενειακή επιχείρηση, του τα έχουν γράψει όλα στο όνομά του βασικά για να ξεφύγουν οι γονείς από την Εφορία έκαναν την μεταβίβαση και από πολύ μικρός βρέθηκε μπλεγμένος να χρωστάει χωρίς να φταίει ο ίδιος. Πέρασαν τα χρόνια και ο ίδιος δεν μπόρεσε να απεγκλωβιστεί από αυτή την κατάσταση. Τώρα που τον γνώρισα εγώ στα 42 προσπαθώ να τον κατανοήσω, είναι αρκετά καλός άνθρωπος και με προσέχει αλλά με αγχώνει όλο αυτό, δηλαδή το ότι δεν έχει σταθερό εισόδημα και βασικά ότι βγάζει το δίνει για να ξοφλήσει παλιά γραμμάτια της επιχείρησής τους. Δεν ξέρω πως να τον βοηθήσω, δεν έχει σπουδάσει και δεν έχει κάνει άλλη δουλειά από την οικογενειακή επιχείρηση. Επίσης δεν έχει κάποια ασφάλεια, ούτε ΙΚΑ ούτε ΤΕΒΕ γιατί με κάποιον τρόπο τα πληρώνει η αδελφή του. Ούτε σύνταξη δηλαδή δεν θα πάρει, ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν έχει! Με αγχώνει αυτή η κατάσταση και με φορτίζει γιατί αισθάνομαι ότι είναι αδιέξοδη. Εγώ παρόλες τις δυσκολίες της εποχής έχω την δουλίτσα μου και τα ενσημάκια μου αλλά αισθάνομαι ότι γερνώντας μαζί θα τον ζω εγώ από τη σύνταξή μου (και σιγά τα λεφτά δηλαδή)! Είμαι άδικη θεωρείται ή βλέπω ρεαλιστικά τα πράγματα;- ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΗ


Δεν κατάλαβα τι θα πει ότι τα πληρώνει η αδερφή του. Τι σημασία έχει ποιος τα πληρώνει; Αν τα πληρώνει κάποιος, οποιοσδήποτε, τότε θα έπρεπε να έχει ΙΚΑ. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το σημαντικό. Ούτε είναι σημαντικό ότι δεν έχει τώρα λεφτά. Αυτό που έχει σημασία είναι η στάση του απέναντι σε όλο αυτό, και πόσο παθητικός ή ενεργητικός είναι. Οι γονείς του συμμετέχουν στα χρέη; Άλλα μέλη της οικογένειας; Υπάρχει προοπτική, ένα σχέδιο απεγκλωβισμού; Τα έχει δεχτεί όλα αυτά ως δεδομένα, με παραίτηση, ή έχει ένα σχέδιο; Εκνευρίζεται ή τον πιάνει κατάθλιψη; Με λίγα λόγια, είναι άβουλο θύμα; Αν ναι, έχεις πολύ πιο σοβαρά προβλήματα από την οικονομική του ανασφάλεια.


Και τώρα ήρθε η ώρα για αυτό που είναι ακόμη πιο σημαντικό και προσπέρασες εντελώς στο ντούκου: έτσι κι αλλιώς δεν τρελαίνεσαι να είσαι μαζί του. Το 'είναι αρκετά καλός άνθρωπος' είναι σχόλιο για συνάδελφο που δεν πολυχωνεύεις, ή για τον διαχειριστή της πολυκατοικίας σου. Το 'με προσέχει' είναι σχόλιο συνταξιούχου για τον καρδιολόγο του. Αυτά δεν είναι σχόλια για τον άνθρωπο με τον οποίο σχεδιάζεις να περάσεις όλη σου τη ζωή.

91

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

20 σχόλια
@5Κι εγώ είμαι υπέρ του να κάνετε παιδί. Οι εποχές έχουν αλλάξει από όταν ήσασταν/ήμασταν παιδιά και η πλειοψηφία 'νεοπλούτιζε'. Τώρα πια τα περισσότερα παιδάκια θα μεγαλώνουν με πολύ λιγότερα από τις δικές μας γενιές, όσο εύπορα κι αν μεγαλώσαμε. Οι στερήσεις είναι δεδομένες για σχεδόν όλους. Μην πτοείστε λοιπόν. Άμα είναι έτσι κανείς δεν θα κάνει παιδί πια εκτός από τους λίγους ευκατάστατους που έχουν απομείνει. Το παιδί θα μπει στο ταμείο σας κι ας είναι καλά τα δημόσια νοσοκομεία (όλοι εκεί πάνε όταν σκουρύνουν τα πράγματα, όσα λεφτά κι αν έχουν). Για τα δόντια σας, πράγματι στην Οδοντιατρική Σχολή στο Γουδί τα φτιάχνουν δωρεάν. Έχει μεγάλη αναμονή αλλά υπάρχει σαν εναλλακτική. Πάντως όταν ήμουν εγώ παιδί, όσα παιδάκια έπαιρναν γερό χαρτζηλίκι ήταν αυτά που ξεκινούσαν το κάπνισμα (αφού είχαν λεφτά για τσιγάρα) ή γινόντουσαν παχύσαρκα (είχαν λεφτά για πολλά γαριδάκια και σοκολάτες). 'Ενα τοστ από το σπίτι είναι αρκετό για ένα παιδί, δεν χρειάζεται τις βλακείες του κυλικείου. Όσο για τα επώνυμα ρούχα και τα τάμπλετ του μέλλοντος στο χέρι σας είναι να του μάθετε όχι ότι είναι θέμα έλλειψης χρημάτων που δεν τα έχει, αλλά θέμα στάσης ζωής. Ότι ακόμα κι αν είχατε τα χρήματα, δεν θα του τα αγοράζατε γιατί πολύ απλά είναι περιττά για ένα παιδί. Όλοι οι δήμοι προσφέρουν δωρεάν ή πολύ φτηνές δραστηριότητες για παιδιά.Και κάτι τελευταίο: να φροντίσετε να του μάθετε να αποφεύγει ανθρώπους σαν την 7.
Που τον βρίσκετε τον χρόνο και σκέφτεστε και γράφετε όλες αυτές τις αράδες κάθε φορά,δεν μπορώ να καταλάβω! Μου πήρε μία ώρα να σας διαβάσω όλες,εσείς για να κάτσετε να τα γράψετε όόόόλα αυτά,πόση ώρα χρειαστήκατε;Α,μπα,πρέπει να παίρνεις βαρέα και ανθυγεινά!
Τελικά το σημερινό Α, μπα ήταν πολύ βαρύ!#2Βασικά η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Όντως για να μεγαλώσεις ένα παιδί χρειάζεσαι κάποια οικονομική δυνατότητα. Δεν είναι ρεαλιστικό να λέμε ότι τα παιδιά μεγαλώνουν μόνο με αγάπη, αλλά αυτό που έχουν περισσότερη ανάγκη είναι η αγάπη. Όσο πιο μικρές ηλικίες, τόσο περισσότερο το χρειάζονται. Ο υπερκαταναλωτισμός είναι φαινόμενο της εποχής μας και τα παιδιά τα εύκολα θύματα. Πολλή δουλεία πρέπει να κάνει κανείς σε αυτό, είτε έχεις, είτε δεν έχεις οικονομική άνεση. Αλλά αν κατάλαβα καλά το δικό σου θέμα δεν στέκεται εκεί. Είναι όντως πρόβλημα αν δε μπορείς να εξασφαλίσεις ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο παιδί σου αλλά και ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. Μαζί με το παιδί σου, θα προχωράει και η δική σου ζωή. Από τον τρόπο που γράφεις, όμως, μου δίνεις και εμένα την εντύπωση πως νιώθεις αναγκασμένη να συμβιβαστείς με κάποια καταστροφή που ονομάζεται φτώχεια! Μέσα σε μία πρόταση ανέφερες την λέξη τρεις φορές:-φτωχή οικονομικά-φτωχή οικογένεια-παντρεμένη με φτωχόΠου δεν αμφιβάλλω ότι πιέζεσαι και ζεις στερημένα. Αλλά αυτό είναι όντως ρεαλιστικό; Είσαι σίγουρη πως έχεις εκμεταλλευτεί όλες τις ευκαιρίες; Σε ρωτάω επειδή κι εγώ μεγάλωσα σε επαρχιακή μικρή πόλη και γενικώς το κόστος ζωής είναι χαμηλό. Ειδικά συγκριτικά με τις μεγάλες πόλεις.Εσύ η ίδια είσαι το παράδειγμα που όπως λες μεγάλωσες σε φτωχή οικογένεια. Καταρχήν μεγάλωσες(!) και όπως λες ένιωσες τον κοινωνικό ρατσισμό. Πιστεύεις πως μπορείς να θωρακίσεις το παιδί σου σε αυτό; Έχει δίκιο η Α, μπα, αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να σκεφτείτε πρώτα καλά. Τα πράγματα γενικώς είναι δύσκολα, κανείς που ζει στην Ελλάδα δεν βλέπει να αλλάζουν τα πράγματα προς το καλύτερο. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις. Αλλά η ζωή είναι κρυμμένη παντού. Μην κλαις όταν βλέπεις άλλα παιδιά να βγαίνουν από τα μπαλέτα και τα πιάνα και τα αεροπλάνα. Προσπάθησε να βρεις τον λόγο να νιώθεις ευγνώμων στη δική σου ζωή, όπως είναι τώρα! Δεν είναι τόσο θεωρητικό/ρομαντικό όσο ακούγεται!
#6. Είναι ωραίο να υπάρχουν γύρω μας βιβλία, διαβασμένα, μισοδιαβασμένα, αδιάβαστα, βιβλία της μιας ματιάς, του αποσπάσματος, του υπογεγραμμένου σημείου, με εικόνες, με φωτογραφίες, ιστορικά, λογοτεχνικά, ποιήματα, ρομάντζα, αστυνομικά, φαντασίας, φιλοσοφίας, σουρρρεαλιστικά, βιβλία με ανέκδοτα, χαζά, με πράσινα άλογα, με χόμπιτ, με χόμπυ, για το τι είναι το τζούντο, με συνταγές μαγειρικής, για τις τέχνες, για τις καλές τέχνες, που να μιλάνε για το χάος, για την τάξη, για την απόλυτη αλήθεια, για την προσωπική άποψη, βιβλία που λένε κάτι, βιβλία που λένε κάτι σε μας μόνο, εγκυκλοπαίδειες, λεξικά της αρχαίας, της νέας, της πιάτσας, της αγγλικής, της ιαπωνικής, που να εξηγούν ότι το tsundoku προέρχεται από το tsunde oku το οποίο σημαίνει στοιβάζω αλλά στις αρχές του 20ου αιώνα το oku αντικαταστάθηκε με το doku (=διαβάζω) σε μία παραλλαγή της φράσης ως λογοπαίγνιο και τελικά συμπτήχθηκε για λόγους ευηχίας σε tsundoku, τόμους ανάκατους, το Β και το Ε, βιβλία για το διάστημα, για τα υποσωματίδια, αναλύσεις, μυθολογίες, παραμύθια, κόμικς του Εdika, τεύχη της βαβούρας, περιοδικά, σενάρια, βιβλία που εμπνέουν, προκαλούν, βιβλία με θεούς, με διαβόλους, για πολέμους, για μέρη εξωτικά, βιβλία για την αναρχία, βιβλία για τη μαλακία, για το απόλυτο, για το σχετικό, βιβλία με σκάνδαλα, βιβλία με νόημα, η αυτοβιογραφία του Ντίνου Ηλιόπουλου, βιβλία με ωραία εξώφυλλα, ακόμα και βιβλία του Κέρουακ που δεν έχουν παραγράφους και της Σάρα Κέιν που γράφει κατι κατεβατά σαν αυτό. Γενικά, είναι ωραίο να υπάρχουν γύρω μας βιβλία.
Πανδώρα φίλτατη,έχω ένα έντονο αίσθημα deja-vu.Υπάρχει περίπτωση να έχουμε ξανασυναντηθεί,παλιότερα ίσως;Να με συγχωρήσετε εκ των προτέρων για το θάρρος μου.
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο.Είσαι η κραταιά,απ'όλες τις προσωπικότητες στο ίδιο κεφάλι.Επιτέλους τώρα,θ'ανοίξεις κανένα mail μήπως και σου στείλουμε τίποτα;Πιπεράτο βεβαίως.
Επιτέλους, γύρισες στο φτωχικό μας. Βγάλαμε κι αυτή την ωραία σέλφι με την επαγγελματική σου στολή στο κατώφλι. Όμως έμπα μέσα γιατί μερικοί γείτονες που μας παρακολουθούσαν πίσω από τις κουρτίνες έχουν βγει τώρα στο δρόμο κι αγριεύομαι.
@ΧίμαιραΔεν έχω ν'ανησυχώ για κάτι.Μέχρι και dox μου έχουν κάνει παλιότερα.Δεν έγινε και τίποτα.Με αναγκάζεις να μιλήσω δημόσια τώρα.Καλώς.Δεν περιμένω τίποτα από σένα βρε Χίμαιρα (εκτός από κάποιες ατελείωτες ιστορίες με τη Nanina,σίγουρα θα θυμάσαι,ξεχνιούνται αυτά;lol).Μου κάνει κλικ όπως γράφεις και αισθάνομαι άνετα να πω τη μαλακία μου.Σκεφτόμουν ότι αν ήταν να φύγεις,ένα mail το εξάμηνο δε θα έβλαπτε και τόσο.Θα μου άρεσε.Αυτό ήταν όλο κι όλο.Τεμπέληδες pen pals.Βλέπω τώρα ότι ξεπέρασα κάποια όρια,προφανώς.Να με συγχωρήσεις,στο ζητώ ειλικρινά.Θα σε αφήσω στη ησυχία σου.:)
#2Μεγάλωσα σε φτωχή οικογένεια και το χρέωνα πάντα στους γονείς μου. Προσπάθησα 10 φορές περισσότερο από τους άλλους για να κάνω τα αυτονόητα. Τους μίσησα και τους έκανα να το πληρώσουν με όποιον τρόπο μπορούσα. Το λέω ωμά πως εμένα μου στοίχισε αυτή η ιστορία. Ακόμα θυμάμαι να μην μπορώ να πάρω τα παιχνίδια, τα ρούχα, τα παπούτσια που είχαν οι άλλοι, το γυμναστήριο, τη μουσική, τη ζωγραφική που δεν μπόρεσα να πάω. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη τα τυπικά, κρατικοί γιατροί και νοσοκομεία. Φροντιστήρια για λίγο χρόνο, σε τμήματα και δωρεές από γνωστούς.Ήμουνα η χαρά των γονιών μου, με βλέπανε και λάμπανε. Σκίστηκαν για να κάνω ότι γινόταν περισσότερο από αυτά που ήθελα. Και ήθελα πολλά γιατί μπορούσα πολλά. Έκανα πολλά, πέτυχα πολλά, έζησα πολλά που δεν πίστευα καν πως θα έβρισκα. Και κέρδισα μια πολύτιμη οπτική του κόσμου από πολλές πλευρές του. Σαφώς είμαι πιο προετοιμασμένη για δυσκολίες και αντιξοότητες. Έχω δύναμη όταν οι άλλοι εγκαταλείπουν. Καν'το το παιδί αλλά να είσαι έτοιμη να έχεις απαντήσεις για όλα. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος θα σου φέρουν απίστευτη χαρά και απίστευτη στενοχώρια. Αν σου σκάσει ένα κωλόπαιδο σαν εμένα θα περιμένεις χρόνια για να ακούσεις το ευχαριστώ. Θα ζήσεις για πάντα με τις αμφιβολίες, τις ενοχές και ατελείωτη προσπάθεια. Φρόντισε να υποστηρίξεις χωρίς αμφιβολία την επιλογή σου και να το κάνεις βίωμα και στο παιδί σου. Και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Καταλαβαίνω απόλυτα την πάλη μέσα σου. Στα γράφω και κλαίω.
Αποκαλείς τον εαυτό σου κωλόπαιδο. Σίγουρα δε γεννήθηκες κωλόπαιδο. Όλα τα μωράκια έχουν τον κώλο και το πρόσωπό τους εκεί που πρέπει. Σοβαρά τώρα. Δεν ξέρω την ιστορία της ζωής σου, αλλά δε με πείθεις ότι μίσησες τους γονείς σου εξαιτίας της φτώχιας. Μπορεί να τους κάκιωνες όταν ήσουν παιδί, αλλά αν πραγματικά τους μίσησες, σίγουρα θα υπήρχαν και άλλοι λόγοι. Σε πιστεύω στο 100% ότι σου στοίχησε, όμως κάποιος που γράφει την τελευταία παράγραφο όπως εσύ, πόσο μάλλον τα θυμάται και κλαίει, μίσος δε νιώθει σίγουρα. Πόνο, στεναχώρια, ίσως και κάποιοες τύψεις, ναι. Πάντως θυμό και μίσος, όχι.
Βρε Τσούχτρα, γιατί επιμένεις; Γράφει κάποιος με συναισθηματικό βάρος, πρόκειται για εξομολόγηση. Είναι σωστό να λες 'δεν με πείθεις' και να ακυρώνεις την εμπειρία του άλλου; Αν έχει δίκιο ή άδικο είναι άλλο θέμα (και όχι δικό μας να το κρίνουμε) αλλά αν σου λέει ότι έτσι νιώθει για τη ζωή της, έτσι νιώθει για τη ζωή της. Αν έχεις άλλη εμπειρία, ή αν έχεις παρατηρήσει άλλες εμπειρίες από άλλους, δε σημαίνει ότι κανένας ποτέ του δεν έχει κατηγορήσει τους γονείς του για την φτώχεια στην οποία μεγάλωσε.
Τους μίσησα γιατί για να κάνω ότι έκανα μεγάλωσα απότομα, φορτώθηκα ευθύνες και δεν έζησα ανέμελα χρόνια όταν θα έπρεπε.Ήμουν κωλόπαιδο γιατί δεν κατάλαβα πόσο με αγαπούσαν και τους έλεγα συνέχεια πως δεν έπρεπε να με κάνουν αν ήταν να ζω έτσι.Τους συγχώρεσα όταν κατάλαβα.Κλαίω γιατί δεν πρόλαβα να τους το πω.
Επίσης τα σχόλια εδώ μέσα με συγκίνησαν. Με έκαναν να νιώσω τυχερή και να εκτιμήσω ακόμα περισσότερο τη μητέρα μου. Γιατί παρ' όλες τις στερήσεις με έμαθε να μη νιώθω ποτέ αδικημένη, να χρησιμοποιώ το μυαλό μου και να το κυριότερο, με έμαθε να αναγνωρίζω πως αν κάτι δεν το έχω, σημαίνει ότι εγώ δεν το ήθελα πολύ. Με έμαθε να πιστεύω ότι η μεγαλύτερη δύναμη στον κόσμο είναι η θέληση. Ούτε το χρήμα, ούτε τίποτα άλλο. Μάλλον αυτή η γυναίκα είχε μαγικό ραβδί. Δεν εξηγείται αλλιώς.....Σωστά?
Η στέρηση των υλικών αγαθών δεν κάνει τίποτα απολύτως στα παιδιά. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν από πολύ μικρά ότι δεν μπορούν να έχουν κάτι μόνο και μόνο επειδή το θέλουν ή επειδή το έχει ο διπλανός. Πρέπει να μαθαίνουν ότι πίσω από κάθε "ΘΕΛΩ" υπάρχουν χιλιάδες προϋποθέσεις που αν δεν τηρούνται από μόνες τους, τις δημιουργούμε εμείς. Οι γονείς που σκίζονται για να έχουν τα παιδιά τους "όλα όσα έχουν και τα άλλα παιδιά" πιστεύουν ότι κάνουν το καλύτερο αλλά δυστυχώς (πολύ δυστυχώς) δεν εφοδιάζουν σωστά τα παιδιά τους. Απλώς τα προετοιμάζουν για να γίνουν ανικανοποίητοι ενήλικες. Τους εμφυσούν την πεποίθηση ότι αν θες κάτι, απλώς δικαιούσαι να το έχεις. Ξεκινά από το απλό που κάνουν οι μαμάδες στις κούνιες "σήκω από την κούνια παιδάκι να κάνει λίγο και η κόρη μου, τόση ώρα κάθεσαι". Παρόλα αυτά η ενήλικη κόρη αργότερα δεν μπορεί να πάει σε ένα εστιατόριο και να πει σε μια παρέα "σήκω από το τραπέζι που είναι δίπλα στο παράθυρο, πολύ έκατσες". Παρόλα αυτά μέσα της θα νιώθει ότι το δικαιούται. Και θα νιώθει αδικημένη. Είναι ένα απλό και γελοίο παράδειγμα που έχει όμως τεράστιες επεκτάσεις. Είναι τεράστια κουβέντα αυτή και δυστυχώς δεν λύνεται εδώ μέσα σε 5 σειρές (ούτε σε 1005). Αν κάτι δημιουργεί προβλήματα στα παιδιά είναι η έλλειψη σωστών εφοδίων. Ψυχικών και νοητικών. Σε καμία περίπτωση υλικών.
Εγώ δεν βλέπω κανένα κωλόπαιδο πανέξυπνη. Βλέπω ένα παιδί που μεγάλωσε απότομα, έγινε πανέξυπνο, δυνατό και κατάφερε να εκτιμήσει και να συγχωρέσει τους γονείς του. Ακόμη και στη ζωή να ήταν μπορεί ποτέ να μην τους έλεγες τίποτα. Απλώς να είχες αφήσει τον εαυτό σου να χαρεί την αγάπη τους περισσότερο! :)Πω πω Α, μπα μας διέλυσες σήμερα! <3
το "δε με πείθεις" δεν ήταν ξεκάρφωτο και μόνο του, είχε και συνέχεια η πρόταση. Την ξαναδιαβάζω, δε μου φαίνεται ακυρωτική, αλλά τί να πω, μπορεί και να ήταν, και να μην το καταλαβαίνω. Στόχος μου δεν ήταν ούτε να σε ακυρώσω αγαπητή πανέξυπνη, ούτε να πώ ότι λες ψέμματα. Απλά να σου δώσω ότι, από την δική μου οπτική γωνία, δεν ήσουν κωλόπαιδο, απλώς παιδί. Εκεί πήγαινε το "δε με πείθεις". Επειδή ακριβώς ως παιδιά, μας λείπει η εμπειρία, η κατανοηση και τα δεδομένα για τη ζωή που έχουμε ως ενήλικες, τα συναισθήματά μας είναι πολύ διαφορετικά (και προς το καλύτερο, και προς το χειρότερο). Είναι πολύ μεγάλο κρίμα που δεν πρόλαβες να επικοινωνήσεις την αλήθεια σου στους γονείς σου, όμως κάτι μου λέει ότι τη διέβλεπαν, διότι σε γέννησαν και σε ήξεραν. Και το γεγονός ότι σε αγάπησαν και σε στήριξαν, οπωσδήποτε σε δυνάμωσε ώστε να καταφέρεις όσα κατάφερες, και σίγουρα το αναγνωρίζεις. Μπορώ να επεκτείνω, αλλά τα γράφει καλύτερα σπό πάνω μου ο σμάιλντε :)
Μάλλον μόνο εγώ θα είμαι που έχει ακούσει πολλά παιδιά, και μετέπειτα ενήλικες, να παραπονιούνται, να γκρινιάζουν και να νιώθουν μειονεκτικά επειδή στερήθηκαν υλικά αγαθά λόγω ιδιαίτερης οικονομικής στενότητας των γονιών τους. Μάλλον μόνο εγώ θα είμαι που έχει δει και ακούσει με τα ίδια της τα αυτιά από το στόμα τους ότι σε πολλά από αυτά γεννήθηκαν απωθημένα από τις υλικές και πρακτικές στερήσεις της παιδικής τους ηλικίας, τα οποία τους συνοδεύουν στην υπόλοιπη ζωή τους. Μάλλον μόνο εγώ θα είμαι που έχει δει με τα ίδια της τα μάτια μερικά από αυτά τα παιδιά να ξοδεύουν αλόγιστα και χωρίς ίχνος συναίσθησης χρήματα που δεν είναι καν δικά τους (εγώ τους τα ΔΑΝΕΙΣΑ - αγύριστα φυσικά αλλά τότε δεν τό 'ξερα), προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ανάγκες που δεν τους κάλυπταν οι γονείς τους, υπερ-αποζημιώνοντας προφανώς έτσι το ψυχικό κενό που τους δημιουργήθηκε από το αίσθημα ανισότητας. Μάλλον μόνο εγώ θα είμαι που έχει συνειδητοποιήσει ότι ορισμένοι - αρκετοί - οικονομικά στερημένοι άνθρωποι αναπτύσσουν, ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο, μια ιδιαζόντως άρρωστη σχέση με το χρήμα, αν και όταν τελικά το αποκτήσουν.Μάλλον εγώ ζω σε άλλον πλανήτη προφανώς. Για αυτόν τον λόγο, θα ήθελα κάποιος να με ενημερώσει : ΑΠΟ ΠΟΤΕ φτάνει μόνο η αγάπη για να μεγαλώσει κανείς σωστά τα παιδιά του σε AYTON τον πλανήτη;;!!! Από πότε η παροχή μόνο της αγάπης σε προστατεύει από τυχόν σωματικές και ψυχολογικές κακουχίες (δεδομένου και του ανύπαρκτου κοινωνικού κράτους αυτής της χώρας); Από πότε ΜΟΝΟ η αγάπη πληρώνει την μόρφωσή σου, την ψυχαγωγία σου, τη διασκέδασή σου; Από πότε ΜΟΝΟ η αγάπη σου παρέχει το καθημερινό ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ φαγητό (αλλιώς λιποθυμάς στο σχολείο...); Aπό πότε μόνο η αγάπη σε στεγάζει, σου ζεσταίνει το κοκαλάκι, σου φωτίζει το σπίτι; Από πότε ΜΟΝΟ η αγάπη σε προσέχει όταν οι γονείς σου δουλεύουν και δεν υπάρχει κανένας άλλος έμπιστος άνθρωπος να σε φροντίσει/κρατήσει;; Και, γενικώς, από πότε η ευθύνη και η μη ανάληψή της ονομάζεται αγάπη;;;
Σιγά ρε Νανίνα. Τα παιδιά που τους δάνεισες χρήματα για καλύψουν τα κενά τους σε φίρμες, δεν είχαν ψυχολογικά τραύματα και απωθημένα από τους γονείς τους, είχαν κακή ανατροφή. Ξέρω πολλά παιδιά που μεγάλωσαν με στερήσεις και δεν πήγαν ποτέ να δανειστούν 200 ευρώ για να αγοράσουν τσάντα. Είμαστε σοβαροί???? Τα παιδιά αυτά που αναφέρεις, παρ' όλες τις στερήσεις τους μεγάλωσαν σαν κακομαθημένα που πίστευαν ότι η ζωή τους χρωστά περισσότερα και αυτό δεν είναι πρόβλημα που δημιούργησαν οι στερήσεις αλλά οι γονείς. Γιατί δεν έμαθαν στα παιδιά τους την πραγματική αξία των υλικών πραγμάτων, όπως και δεν έμαθαν στα παιδιά τους ότι αν θες κάτι, πρέπει να δουλέψεις για να το αποκτήσεις και όχι να το δανειστείς ή να το κλέψεις. Και όλα αυτά τα "ΑΠΟ ΠΟΤΕ" που βροντοφωνάζεις μπορώ να στα απαντήσω ένα - ένα αλλά βαριέμαι. Υπάρχουν τρόποι να προστατευτεί ένα παιδί από όλα αυτά που αναφέρεις και χωρίς χρήματα. Θες να μας πεις ότι τα παιδιά των φτωχών είναι καταδικασμένα σε κακουχίες ψυχολογικές, σε κινδύνους και σε αμορφωσιά??? Τότε σίγουρα ζεις σε άλλο πλανήτη. Διότι αν ζούσες σε αυτόν και έριχνες μια ματιά γύρω σου, θα έβλεπες εκατομμύρια ανθρώπους που μεγάλωσαν φτωχοί και διέπρεψαν στη ζωή τους. Έλεος!!!
Επειδή εγώ, Aloutero, δε βαριέμαι να σου γράψω, παρά τις ελλιπείς εξηγήσεις σου, μιας που σπεύδεις να μου απαντήσεις για να μου πεις ότι βαριέσαι να μου απαντήσεις (σκέτη αυτο-παρωδία είσαι στ' αλήθεια...), θα το κάνω ευθύς αμέσως.Ω! Ναι, είμαι πολύ σοβαρή! Επειδή τυγχάνει να γνωρίζω πολύ καλά σε προσωπικό επίπεδο αυτούς στους οποίους είχα δανείσει, ως έφηβη κι εγώ τότε, και μόνο άνθρωποι που δεν έχουνε μάθει να παλεύουν στη ζωή τους δεν είναι, σε πληροφορώ ότι μπορεί να μην είχαν και την καλύτερη ανατροφή αλλά επρόκειτο περί αληθινά όμορφων ανθρώπων που μόνο κακομαθημένους δε θα τους χαρακτήριζε κανείς. Εξάλλου, αυτός ήταν ο λόγος που έμεινα άναυδη με τον τρόπο που δεν συναισθάνονταν την αξία του χρήματος από τη μια (λες και ήταν ένα μαγικό όνειρο που έγινε πραγματικότητα για κάποιες στιγμές ένιωσα πως το αντιμετώπιζαν), και το μέτρο της διαχείρισής του από την άλλη. Αλλά πού να τα υποψιαστούν συγκεκριμένα αυτά, όταν βογκούσαν από ανάγκες ανικανοποίητες, από δίψα για όσα δεν είχαν αυτοί από μικροί ενώ για τους υπόλοιπους έμοιαζαν να είναι αυτονόητα; Και όταν τα μόνα χρήματα που είχαν πιάσει μέχρι τότε στα χέρια τους από τους δικούς τους ήταν για να τρέξουν στο περίπτερο ή στο ψιλικατζίδικο για κανένα θέλημα; Ούτε για το κυλικείο στο σχολείο δεν είχαν να τους δώσουν. Όταν τα ρούχα τους προέρχονταν από stock - δηλαδή τα έπαιρναν δωρεάν - και τα λίγα παιχνίδια τους όλα δώρα από συγγενείς και φίλους. Όταν τη μόνη εξωσχολική δημιουργική δραστηριότητά τους αποτελούσε ο προσκοπισμός (δωρεάν γαρ); Και οι μόνες τους εκδρομές ήταν σύντομες βόλτες στα πέριξ και στο χωριό τους; Θυμάμαι ότι η οικογένεια του ενός απέκτησε (ένα μεταχειρισμένο της κακιάς ώρας) αυτοκίνητο για πρώτη φορά όταν το παιδί τους ήταν δεκατριών ετών. Kαι όχι, δε νιώθουν ότι η ζωή τους χρωστάει - σίγουρα πάντως όχι περισσότερο από ό, τι όλος ο υπόλοιπος κόσμος.Oμολογώ ότι από το ευρύ περιβάλλον μου - και γνωρίζω αρκετό κόσμο όλων των οικονομικών στρωμάτων -, από τα παιδιά της γενιάς μου (της γενιάς μου!! Το τονίζω γιατί έχει σημασία), που μεγάλωσαν σε τόσο οικονομικά στερημένα σπιτικά, μόνο ΔΥΟ άτομα διέπρεψαν, όπως λες. Οι υπόλοιποι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δουλεύουν για το μεροκάματο της πείνας ή μετανάστευσαν στο εξωτερικό, όπου κι εκεί το ίδιο κάνουν αλλά τουλάχιστον καλύπτονται από υγειονομική περίθαλψη της προκοπής και οι μισθοί είναι σαφώς καλύτεροι, και βεβαίως οι γενικότερες συνθήκες ζωής που απολαμβάνουν κάπως βελτιωμένες κι αυτές, λόγω του προηγμένου πολιτισμού των κοινωνιών.Εκείνοι οι δύο μοναδικοί, στους οποίους αναφέρομαι, ήταν σπουδαία ταλέντα που κέρδισαν ένα σωρό υποτροφίες, τους υποδέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και κατά την έξοδό τους από αυτά ήσαν περιζήτητοι επιστήμονες - ερευνητές· και όντως διέπρεψαν στον τομέα τους. Δεν αρνούμαι βεβαίως ότι θα υπάρχουν και άλλες αρκετές εξαιρέσεις ατόμων, προερχόμενα από οικογένειες αυτής της οικονομικής κατηγορίας, που δεν έτυχαν στην αντίληψή μου. Ωστόσο, παραμένουν εξαιρέσεις βεβαίως. Οι περιπτώσεις στις οποίες λέω ότι παρατηρώ πρώην φτωχοί με καταπιεσμένες ανάγκες να αναπτύσσουν μια διεστραμμένη σχέση με το χρήμα, όταν στην πορεία της ζωής τους βρίσκουν τα μέσα και τις ευκαιρίες για να τους παρέχεται άνετα, είναι κατά κύριο λόγο εκείνων που το απέκτησαν μέσω ενός συντρόφου/γάμου, σύμφωνα με τις δικές μου εμπειρίες πάντα. Αλλά και όχι μόνο : έχω δει στερημένους ανθρώπους κυριολεκτικά να αυτοκαταστρέφονται μόνο και μόνο επειδή κάποια στιγμή στη ζωή τους απέκτησαν τα εφόδια (μέσω της ανώτερης εκπαίδευσης) για να αρδεύουν - ναι, να αρδεύουν, όπως το λέω - χρήματα μέσω εξαπατήσεων. Και, αντί να αξιοποιήσουν τα προσόντα τους προς μακροπρόθεσμο όφελός τους, έκαναν μόνο αυτό. Καθώς η απληστία τους άγγιζε το όριο της παράνοιας. Στα δικά μου μάτια ήταν εξώφθαλμη παρανοϊκή σχέση με τον επιζητούμενο - τόσο κραυγαλέα - πλούτο, που τελικά απέκτησαν δια αυτής της οδού! Και έχασαν ξανά (!) καθαρά από δική τους υπαιτιότητα - μαζί με κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και δυνατότητας κοινωνικής, οικονομικής ή προσωπικής αξίωσης αυτή τη φορά. Και όλα αυτά προ οικονομικής κρίσης. Αν αρνείσαι ότι αυτά τα φαινόμενα σχετίζονται άμεσα με τις υλικές στερήσεις της παιδικής ηλικίας, well, I rest my case. Για εμένα δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι εκεί βρισκόταν η ρίζα του κακού για τα δεινά θέματα που περιέγραψα - αν θες τα έχω και βιωμένα στις αναμνήσεις μου στην τελική. You can't take that from me (lol). Δεν ξέρω αν θεωρώ προδιαγεγραμμένη τη μελλοντική πορεία των παιδιών που μεγάλωσαν/μεγαλώνουν σε τέτοιες άσχημες συνθήκες. Προδιαγεγραμμένη όχι, δε θα το έλεγα. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια το μέλλον - υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες. Αλλά οπωσδήποτε δεν την θεωρώ ευοίωνη.
Νανίνα έχεις μια διαφορετική αντίληψη της Ελληνικής γλώσσας από ότι εγώ. Διότι σε όλα αυτά που λες στο ατελείωτο σχόλιο σου απαντώ ήδη στην ήδη γραμμένη μου απάντηση. Υπάρχει τεράστιο χάσμα αντίληψης, επεξεργασίας και συνεννόησης μεταξύ μας. Αν διάβαζες προσεκτικά αυτά που γράφω θα καταλάβαινες ότι όλα αυτά που λες καλύπτονται από αυτά που γράφω. Δεν θα κάτσω να τα ξαναγράψω επειδή δεν μπορείς να τα αντιληφθείς. Επίσης, για το "σκέτη αυτο-παρωδία είσαι" έχω να σου προτείνω να μην ξεπέφτεις σε τέτοια σχόλια διότι φανερώνουν την ενόχληση σου.Ίσως να σε ενοχλεί που έχω επιχειρήματα, ίσως να σε ενοχλεί που καταλαβαίνω πιο πολλά από όσα θα ήθελες, αλλά αυτή είναι η ζωή.
LOL. Αφόρητα ενοχλημένη, μού 'ρχεται να ουρλιάξω. Τα σπουδαία επιχειρήματά σου για τα οποία έγραψα τον χαρακτηρισμό μας τα φυλάς για έκπληξη υποθέτω, μάλλον γι' αυτό δε μας τα φανερώνεις.Το πατρονάρισμά σου να το βάλεις εκεί που ξέρεις. Έτσι κι αλλιώς, εκεί ανήκει. Τελευταίο σχόλιο, Aloutero, από 'μένα για 'σένα. Αντιλαμβάνομαι τί εννοείς λέγοντας ότι αυτά που έγραψα καλύπτονται από τις δικές σου εξηγήσεις (νύξεις θά 'θελες να πεις βέβαια, αλλά η κοφτερή ματιά σου που ξεπερνά τις επιθυμίες μου δεν σε διευκόλυνε να το διακρίνεις). Αλλά το σχόλιό μου - έστω εμμέσως και υπαινικτικά - νομίζω ότι έδινε κάποια προοπτική σε όσα λες. Anyway. Σου απαντώ ευθέως σ' αυτό που ζητάς.Μου δίνεις την εντύπωση πως θεωρείς το κοινωνικό περιβάλλον ένα εύκολα προσπεράσιμο εμπόδιο που μια χαρά μπορούν οι γονείς να μάθουν στα μικρά τους παιδιά να υπερπηδούν και να αγνοούν. Κρίνω αδιανόητη μια τέτοια σκέψη! Στην καλύτερη περίπτωση, επιπόλαιη. Η κοινωνία μέσα στην οποία διαβιεί και εξελίσσεται ένας άνθρωπος, οι συνθήκες της, το σύστημά της, οι αξίες της, τα πρότυπά της, ο κυρίαρχος τρόπος ζωής, οι μέσοι όροι διαβίωσης που συναντά και αντιλαμβάνεται παντού γύρω του δεν συνιστούν καταστάσεις και αναφορές που δεν μπορούν να αγγίξουν το άτομο, να το επηρεάσουν, να το προσδιορίσουν, να το οδηγήσουν. Όλα αυτά τα στοιχεία θα εγχαραχτούν μέσα του - αυτό είναι προδιαγεγραμμένο να συμβεί. Ο τρόπος που θα αλληλεπιδράσει με αυτά θα εξαρτηθεί από πολλές παραμέτρους. Και μία από αυτές βεβαίως αποτελεί και η διαπαιδαγώγηση που θα λάβει από την οικογένεια. Μα πώς ακριβώς θα καλύψει μια οικογένεια εκείνα που εμπράκτως ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει σε καθημερινή βάση ότι του λείπουν και πώς θα φροντίσει να εξαλείψει το αίσθημα μειονεξίας και ανισότητας που όχι μόνο καραδοκεί, αλλά, όπως είναι φυσικό, εισβάλλει ορμητικό μέσα του; Καμιά οικογένεια μόνη της και κανένας εμπνευσμένος και εμφορούμενος από αγάπη και την καλύτερη δυνατή παιδεία γονιός δεν είναι ικανός και επαρκής για κάτι τέτοιο. Διότι το παιδί δε μεγαλώνει κεκλεισμένων των θυρών και δεν είναι άθικτο και οχειρωμένο στις χειμαρρώδεις εξωτερικές επιδράσεις ούτε απομονωμένο από όλων των ειδών τα ωφέλιμα και τα βλαβερά ερεθίσματα - ειδικά στην εποχή μας, με τόσα τεχνολογικά μέσα να το βομβαρδίζουν αδιαλείπτως με πληροφορίες και εικόνες του έξω κόσμου. Kαι, πιο φιλοσοφικά μιλώντας, ποιός σου είπε εσένα ότι ένας άνθρωπος - οποιασδήποτε ηλικίας - είναι διατεθειμένος να υποστεί τόσες ταλαιπωρίες και αντιξοότητες στη ζωή του για να καλύψει ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΙΣ ανάγκες για τα standards της σημερινής εποχής; Kαι, γιατί θα έπρεπε να είναι διατεθειμένος, in the first place, για κάτι τέτοιο; Και γιατί να θεωρήσει κανείς ότι είναι αυτονόητο να μπούμε καν στον κόπο να του το μάθουμε αυτό, εννοώ, ενώ θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε χωρίς να πληγωθεί και να βασανιστεί τόσο, κανένας ποτέ; Καθόλου αυτονόητο δεν το θεωρώ, λοιπόν. Το αντίθετο, μάλλον.
Ήμουν σίγουρη ότι θα διακρίνεις πατρονάρισμα, αδικίες, συνωμοσίες, προσβολές και ότι άλλο φαντασιώνεσαι. Το "πατρονάρισμα" που μου προτείνεις να το βάλω εκεί που ξέρω, εκεί το βάζω. Κι από ότι βλέπω πονάει και τσούζει. Τι να κάνουμε όμως ρε Νανίνα. Έτσι είναι το "πατρονάρισμα" άλλοι το τρώνε και δροσίζονται κι άλλοι το τρώνε και ζορίζονται.
Νanina,ισορροπημένοι χαρακτήρες μπορούν να προκύψουν και από χαμηλά στρώματα,μιλώντας οικονομικά.Σίγουρα μπορούν να δημιουργηθούν απωθημένα από την ταλαιπωρία της ανέχειας και είναι γεγονός.Μόνο που η παιδική/εφηβική τάση για ένταξη στο σύνολο μέσω (και) υλικών,παρόλο που είναι φυσιολογική,πρέπει να χαλιναγωγείται,είτε υπάρχει οικονομική άνεση,είτε όχι.Και όταν λέω ''πρέπει..'' εννοώ με παρένεση προς την εκτίμηση της πραγματικής αξίας των πραγμάτων,είτε υλικών,είτε άλλων.Διαπαιδαγώγηση δηλαδή.Η έλλειψη βασικών αγαθών,όπως το φαγητό,είναι τελείως άλλο κεφάλαιο.Εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα και το τελευταίο που θα έπρεπε να ανησυχεί κάποιος,είναι τυχόν απωθημένα,όσο αρρωστημένα κι αν αποδειχθούν στο μέλλον.Δηλαδή,αν δεν έχεις ηλεκτρικό για έξι μήνες και νερό για τέσσερις και προσφέρεται φαγητό σε μικρή ποσότητα για μία φορά την ημέρα,εκεί παλεύεις για επιβίωση και όχι για διαπαιδαγώγηση.Αν το γνωρίζεις ήδη από πριν,κάνεις παιδί;Προσωπικά,αν ήταν τόσο άσχημη η κατάσταση,όχι.Το ποια είναι η κατάσταση όμως,απαιτεί ζύγισμα και πέρα από κάποιες εξόφθαλμες περιπτώσεις,τα υπόλοιπα μάλλον ανήκουν στη σφαίρα της προσωπικής αντίληψης.Έτσι,ουσιαστικά,υπάρχει και η ποικιλία που παρατηρείται.
Όλη σου η επιχειρηματολογία Νανίνα είναι υπέρ της αναγκαιότητας των υλικών αγαθών, των οποίων η έλλειψη όχι μόνο δημιουργεί πληγές ανεπανόρθωτες, αλλά δημιουργέι και μια "διεστραμμένη σχέση με το χρήμα" (αυτό κι αν ήταν βόμβα μεγατόνων). Και ειλικρινά δεν βλέπεις επιχειρήματα στα γραφόμενα μου που αντικρούουν αυτή την άποψη? Μη το ρίχνεις σε εμένα και μη με αναγκάζεις να ξαναπώ αυτό που τόσο σε ενοχλεί.
Κι επειδή έχω εκνευριστεί τα μάλα με την παραφορά με την οποία μιλάς για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα και επειδή τα κατεβατά σου φλερτάρουν επικίνδυνα με ρατσιστικό παραλήρημα εναντίον των "φτωχών", θα σου πω κάτι τελευταίο για να τελειώνουμε. Σε όλα αυτά που γράφεις, έχεις πάρει μεμονωμένα παραδείγματα κάποιων ανθρώπων και τα κραδαίνεις στη μούρη μας (με θυμό μάλιστα) ως κανόνα, τη στιγμή που οι περισσότεροι πλέον μεγαλώνουν με στερήσεις και μεγαλώνουν αξιοπρεπέστατα. Όχι δεν χρειάζεται ένα παιδί να έχει "πρώτο χέρι" ρούχα, ούτε η οικογένεια να έχει αυτοκίνητο. Ούτε χρειάζεται ένα παιδί να "έχει πιάσει λεφτά στα χέρια του". Τα λεφτά θα τα πιάσει όταν θα δουλέψει. Τα "στανταρτς της εποχής" θα μάθεις ΕΣΥ στο παιδί σου να τα αξιολογεί ως αναγκαία ή μη. Όπως και ΕΣΥ θα μάθεις στο παιδί σου ότι το πουλόβερ "δεύτερου χεριού" θα το ζεσταίνει και θα το ομορφαίνει το ίδιο με το πουλόβερ "πρώτου χεριού". Θα το μάθεις να χαίρεται με τα δώρα όσο φτηνά κι αν είναι κι από όπου κι αν προέρχονται. Θα το μάθεις ότι η ίδια η ζωή είναι δώρο για το οποίο όμως πρέπει να παλέψεις και να αγωνιστείς.Τα παιδιά δεν είναι έρμαια της κοινωνίας και των απαιτήσεων της και αν είναι τότε φταις εσύ ο γονιός και όχι η πουτ@να η κοινωνία. Ναι είναι σίγουρα πολύ πιο δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά με στερήσεις. Θέλει διαρκή υπερπροσπάθεια. Δεν είναι όμως ακατόρθωτο και σίγουρα δεν είναι καταδικαστέο. Το να περιγράφεις τις ελλείψεις αγαθών όπως τα ρούχα "πρώτου χεριού" και τα οικογενειακά αυτοκίνητα ως "βασανιστήριο" είναι ντροπή και αίσχος. Όπως επίσης και το σηκώνεις το δαχτυλάκι σου και να πατρονάρεις ΕΣΥ τους ανθρώπους που με ειλικρίνεια, ανθρωπιά και κόστος ψυχής κάνουν ανάλογο ερώτημα.Δεν είναι όλες οι ερωτήσεις αποκλειστικές ευκαιρίες για ρητορεία.
Νανίνα, αυτό που περιγράφεις στο σχόλιο σου στις 17:41 ...: "Και όταν τα μόνα χρήματα που είχαν πιάσει μέχρι τότε στα χέρια τους (..κλπ κλπ..) .... όταν το παιδί τους ήταν δεκατριών ετών. " Πηγή: www.lifo.gr... στην Ελλάδα του 2015 δεν το λέμε φτώχεια. Σίγουρα δεν είναι επίπεδο φτώχειας τέτοιο, που να είναι απαγορευτικό για ένα ζευγάρι να κάνει ένα παιδί. Το πάρτυ που γινόταν κατά τη διάρκεια της δικής μας εφηβείας - όσοι είχαμε την τύχη να το ζήσουμε - για τους περισσότερους από εμάς έχει τελειώσει εδώ και καιρό. Επίσης διαφωνώ με το ότι το κοινωνικό κράτος είναι ανύπαρκτο. Είναι ανεπαρκές, αλλά δεν είναι ανύπαρκτο. Αντιθέτως, θα έλεγα ότι με την οικονομική κρίση βλέπω να οργανώνονται, κυρίως από τους δήμους, όλο και περισσότερες δράσεις κοινωνικής στήριξης και - μες στο χάλι μας - αυτό είναι ενθαρρυντικό.Προσωπικά δεν θα προέτρεπα κάποιον/-α να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, χωρίς να του έχει εξασφαλισμένη την υγιεινή στέγασή του, την επαρκή σίτισή του και την πλήρη ιατροφαρμακευτική του κάλυψη. Αυτά για μένα είναι αδιαπραγμάτευτα. Όλα τ' άλλα παλεύονται, ενδεικτικά με τους τρόπους που ήδη έχουν γράψει διάφοροι σχολιαστές - ας μην τα ξαναλέω. (Αυτά, με την επιφύλαξη ότι δε ζω σε άλλο πλανήτη και παρακαλώ, μη μου προτείνετε να βάλω οτιδήποτε οπουδήποτε)
@ bagle & ΨαρόσουπαEπειδή μάλλον δε διαβάσατε ή ξεχάσατε (αλλιώς δεν εξηγείται) την σωρεία σχολίων που έγραφαν ότι μόνο με αγάπη μεγαλώνουν και ζουν τα παιδιά, προφανώς δεν αντιληφθήκατε ότι απαντώ σε αυτούς και όχι ότι αοριστολογώ επί ενός ζητήματος που μου κατέβηκε στο μυαλό προχθές. Τα αρνητικά παραδείγματα που περιέγραψα είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος από αυτήν που παρουσιάστηκε. Έχω και θετικά, αλλά δεν χρειάστηκε να τα χρησιμοποιήσω. Το είχαν κάνει υπέρ το δέον οι προηγούμενοι σχολιαστές - αν και με τρόπο αρκετά επιφανειακό, συναισθηματικό και κοντόφθαλμο. Κάποιοι συνεχίζουν τα κατάπτυστα συναισθηματικά τους παραληρήματα ακόμα..., χωρίς να εγείρουν ούτε ένα λογικό αντεπιχείρημα επί των όσων γράφτηκαν (και η πλάκα είναι ότι υπάρχουν και ωραία αντεπιχειρήματα εκ των οποίων οι διαφωνούντες συνσχολιαστές δε χρησιμοποίησαν κανένα - αλλά όχι, δε θα τα γράψω και αυτά εγώ... αυτό, δα, έλειπε!). Δε θα ασχοληθώ με αυτό ούτε με αυτούς περαιτέρω. Είναι ίσως προς περιφρόνηση ή προς οίκτο, διότι κανένας μάλλον δεν τους έμαθε - και προφανώς δεν είχαν την αντίληψη να το κατανοήσουν μόνοι τους - ότι, όταν επιχειρηματολογούμε σοβαρά, ο εκνευρισμός, ο θυμός και η συγκίνηση, ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημά μας, δεν αφορούν το συνομιλητή - και ούτε πρέπει να τον αφορούν. Αντιθέτως, οι συναισθηματικές παρλάτες υπονομεύουν τόσο την εγκυρότητα του διαλόγου όσο και την αξιοπιστία του φέροντος έναν τέτοιου είδους λόγο μέσα σ' αυτόν.Επί του θέματος τώρα : Φυσικά και μέσα από υλικά στερημένες οικογένειες μπορεί να προκύψουν ισορροπημένοι άνθρωποι και καθ' όλα άξιοι· και έχουν προκύψει - ουκ ολίγοι. (Τίποτα από όσα έχω πει δεν το αναιρεί, αν προσέξετε.) Mε τί προσωπικό αγώνα βέβαια και πόσο κουράγιο και πόσα αντίβαρα (ή αντίδοτα;) είναι ένα μεγάλο ζήτημα που άπτεται και όσων επισημαίνω. Αλλά δεν είναι εκεί το κυρίως point. Η ουσία, από τη δική μου οπτική, βρίσκεται στο ότι, στο όνομα της ηθικά, πνευματικά και συναισθηματικά κατάλληλης οικογένειας, καθώς και της συναισθηματικής ανάγκης ορισμένων οικονομικά ευάλωτων ατόμων να τεκνοποιήσουν και να αναθρέψουν ένα παιδί, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τις σημαντικές υλικές και πρακτικές ανάγκες ενός ανθρώπου που θα έρθει στη ζωή και ο οποίος αναπόφευκτα θα εξαρτάται και θα ορίζεται, και σε μεγάλο(;) βαθμό θα καθορίζεται πιθανόν, ΚΑΙ από τις αντικειμενικές δυνατότητες των γονέων του. Και αυτό επειδή δεν μπορούμε, αφενός, να αγνοούμε την κοινωνική πραγματικότητα που μας περιβάλλει και μας διαμορφώνει - προπάντων ΚΑΙ by default - και να θεωρούμε πως εμείς είμαστε υπεράνω ή εκ των προτέρων πως θα καταφέρουμε να την υπερκεράσουμε μαζί με το παιδί μας και, αφετέρου, επειδή εμείς πρώτοι πρέπει, και ως εν δυνάμει γονείς αν θέλετε, να προασπιζόμαστε το δικαίωμα ενός παιδιού - του κάθε παιδιού, πόσω μάλλον του δικού μας πιθανού μελλοντικού παιδιού - σε μια όσο το δυνατόν πιο προστατευμένη ψυχική κατάσταση, η οποία εκ των πραγμάτων συνδέεται και με την ύλη και τις αντίστοιχες παροχές."Προπαγανδίζω" επειδή γράφω την άποψή μου σε μακροσκελέστερα του συνηθισμένου σχόλια; "Προπαγανδίζω" επειδή απαντούν στα σχόλιά μου και κρίνω πως πρέπει να εξηγήσω/αναλύσω ή επειδή απλά θέλω να απαντήσω κι εγώ με τη σειρά μου στα δικά τους;Ή μήπως "προπαγανδίζω" επειδή εσένα και άλλους (ίσως τους περισσότερους) σας βρίσκουν αντίθετους τα λεγόμενά μου;Δε νομίζω, Ψαρόσουπα. Είναι από λίγο έως πολύ αστείο αυτό που λες. Υπό αυτήν την έννοια, προπαγανδίζουν όλοι όσοι υπερασπίζονται και επιχειρηματολογούν (καλύτερα ή χειρότερα) επί της άποψής τους εδώ μέσα. Ή όλοι ή κανείς : It's a two way street.Ως προς το "γενικευεις", δεκτή η κριτική. Σου απάντησα πάνω σ' αυτό.
Νanina μου,απαντώ σε όποιο σχόλιο θεωρώ απαραίτητο,για την προσωπική μου ικανοποίηση.Να που εξηγείται κι αλλιώς.:)Πάντως,αυτό : Τίποτα από όσα έχω πει δεν το αναιρεί, αν προσέξετε. Πηγή: www.lifo.gr (18:20) δεν ισχύει,καθώς αυτό : μόνο ΔΥΟ άτομα διέπρεψαν Πηγή: www.lifo.gr (17:41) οπότε..Mπορούμε ίσως να συμφωνήσουμε ότι η αλήθεια είναι κάπου στη μέση,για να μη χύνουμε τόνους pixel στο μικρόκοσμό μας;https://www.youtube.com/watch?v=eHyE68i6_g8
Αντιθέτως, οι συναισθηματικές παρλάτες υπονομεύουν τόσο την εγκυρότητα του διαλόγου όσο και την αξιοπιστία του φέροντος έναν τέτοιου είδους λόγο μέσα σ' αυτόν Πηγή: www.lifo.grΕλπίζω να το λες στον εαυτό σου αυτό, γιατί εσύ άρχισες να χάνεις τον έλεγχο αποκαλώντας με αυτο-παρωδία και λέγοντας μου να βάλω το "πατρονάρισμα μου εκεί που ξέρω". Σου απάντησα με τον τρόπο που θεωρώ έντιμο ως προς τη σκέψη και τα πιστεύω μου χωρίς να σε βρίσω. Εσύ είσαι αυτή που κατρακύλησες. Όσο για την κωλοτούμπα που κάνεις σε αυτό σου το σχόλιο, δεν θα τη σχολιάσω καν.
@ bagleΑρχικά, bagle, το να διαπρέψει κάποιος είναι διαφορετικό από το να είναι ισορροπημένος και άξιος. Και, ναι, από αυτά τα οικονομικά στρώματα είναι πολύ χαμηλά τα ποσοστά ατόμων που διαπρέπουν κοινωνικά, οικονομικά, επαγγελματικά - συγκρινόμενα βεβαίως με τα λοιπά οικονομικά στρώματα. Αρκετές πιθανόν μεν, εξαιρέσεις δε. Το λέω ξανά και παραπάνω :"Δεν αρνούμαι βεβαίως ότι θα υπάρχουν και άλλες αρκετές εξαιρέσεις ατόμων, προερχόμενα από οικογένειες αυτής της οικονομικής κατηγορίας, που δεν έτυχαν στην αντίληψή μου. Ωστόσο, παραμένουν εξαιρέσεις βεβαίως." (απόσπασμα από το σχόλιο μου στις 21.3.2015 | 17:41) Ναι, εγώ γνωρίζω μόνο δύο τέτοια άτομα ανάμεσα στον ευρύ κύκλο μου. Ενώ πολλούς που διέπρεψαν σε αυτούς τους τομείς προερχόμενοι από υψηλότερα οικονομικά στρώματα. Δε γνωρίζω όμως και τόσο λίγους από οικογένειες με την εν λόγω οικονομική κατάσταση που κατάφεραν να διαμορφωθούν σωστά, να ισορροπήσουν και να σταθούν αξιοπρεπώς στη ζωή τους. Και, όντως, αυτό δεν το αναιρεί τίποτα από όσα έχω γράψει.Πάντως, χαίρομαι που και οι Joy Division θα με καταλάβαιναν... (lol)
@ bagleΓια να μη γίνει καμιά παρανόηση πάλι, εννοώ : "Δε γνωρίζω όμως και τόσο λίγους από οικογένειες με την εν λόγω ΑΣΧΗΜΗ οικονομική κατάσταση που κατάφεραν να διαμορφωθούν σωστά, να ισορροπήσουν και να σταθούν αξιοπρεπώς στη ζωή τους. Και, όντως, αυτό δεν το αναιρεί τίποτα από όσα έχω γράψει."Επίσης, δεν το κρίνω απαραίτητο να συμφωνήσουμε. I get along with that and it's fine.
@ Μάρα Φέτη Δε λέω ότι το παιδί θα πεθάνει από τη φτώχεια (πράγμα πολύ πιθανό, λες και δεν έχουμε πλείστα όσα παραδείγματα αυτοκτονιών εξαιτίας της ανέχειας - πρόσφατα μόλις μια μάνα με το γιο της πήδηξαν από το μπαλκόνι γιατί δεν άντεχαν άλλο την αναξιοπρέπεια στην οποία τους καταδίκασε το κοινωνικό κράτος που οργανώνεται και δεν είναι ανύπαρκτο αλλά ανεπαρκές κατά τη γνώμη σου : είναι μόνο να μην πέσεις στην ανάγκη της τρέχουσας οργανωτικής ανεπάρκειάς του βέβαια! Και οι αυτοκτονίες είναι ένα μόνο σκέλος του θανάτου από φτώχεια.). Λέω συγκεκριμένα πράγματα. Και το ότι - εμμέσως έστω - προτείνεις να γεννήσει ο κόσμος παιδιά για να ζουν από τις αυθόρμητες δράσεις κοινωνικής στήριξης το βρίσκω ανεύθυνο το λιγότερο. Aλήθεια, χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί;Το ότι στην Ελλάδα έχουμε εκτεταμένη φτώχεια μου το λες για νέο ή για να στηρίξεις την άποψη να γεννοβολάει ο κόσμος περισσότερο ανέμελα τώρα που διανύουμε μια από τις μελανότερες οικονομικές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας μας;Το ότι το επίπεδο φτώχειας της χώρας μας δεν είναι κατ΄ουσίαν απαγορευτικό για να γεννήσει και να μεγαλώσει ένας φτωχός άνθρωπος παιδιά, και να τους παρέχει όλα εκείνα που χρειάζονται για να ζήσουν αξιοπρεπώς, σε εκθέτει και μόνο που το σκέφτεσαι πιστεύω. Και δε θα σου πρότεινα να το αντιπαραβάλλεις στους πολλούς μέλλοντες αυτόχειρες συμπολίτες μας λόγω ανέχειας ούτε στις οικογένειές τους - φοβάμαι και για τη δική σου ζωή, καταλαβαίνεις... if you know what I mean.
Η αναφορά μου σε οργανωμένες δημοτικές (όχι αυθόρμητες) κοινωνικές δράσεις αφορά σε δωρεάν ή πολύ οικονομικά προγράμματα δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά, προγράμματα ενισχυτικής διδασκαλίας, κοινωνικά φροντιστήρια, ολοήμερους βρεφονηπιακούς σταθμούς για εργαζόμενους γονείς... τέτοια πράγματα. Δεν εννοώ "κάντε παιδιά για να τα ταϊζετε στα συσσίτια του δήμου" (με όλο το σεβασμό προς τους γονείς που εκ των συνθηκών αναγκάζονται να το κάνουν και αυτό). Νομίζω ότι σε αυτά που έγραψα παραπάνω είμαι σαφής ότι η αξιοπρεπής διαβίωση του παιδιού πρέπει να διασφαλίζεται από την οικονομική δυνατότητα της οικογένειας - period. Τώρα, αν η οικογένεια δεν μπορεί π.χ. να πληρώσει μαθήματα μπαλέτου, ας κάνει το παιδί μαθήματα χορού στο πολιτιστικό κέντρο της περιοχής του, υπάρχουν πλέον πολλές τέτοιες δράσεις, περισσότερες απ' ό,τι παλιότερα - αυτό εννοώ.Κι ένα ακόμα: το σχόλιό μου για την εκτεταμένη φτώχεια στην Ελλάδα σήμερα αφορά στην τοποθέτησή σου (με την οποία συμφωνώ) ότι παίζουν σημαντικότατο ρόλο οι κοινωνικές προσλαμβάνουσες του παιδιού από την κυρίαρχη κουλτούρα του περιβάλλοντός του. Όμως επισημαίνω ότι το μέσο βιωτικό επίπεδο έχει πέσει τόσο, που καθόλου πρωτότυπα δεν είναι πια αυτά που αναφέρεις παραπάνω ως τραυματική φτώχεια παλαιότερων χρόνων, όπως το να μη δίνουν οι γονείς στο παιδί χαρτζηλίκι για το κυλικείο ή να φοράει ρούχα από στοκάδικα ή να πηγαίνει εκδρομή μόνο στο χωριό του παππού. Αυτά πλέον τείνουν να είναι κυρίαρχη κουλτούρα (τουλάχιστον στο σχολικό περιβάλλον των δικών μου παιδιών, ένα δημόσιο σχολείο σε ένα "καλό" προάστιο της Αθήνας. Είπαμε, ο καθένας ζει στον πλανήτη του, lol)Για να ξαναέρθουμε στην ερώτηση 2, σε ένα εργαζόμενο ζευγάρι που σκέφτεται να κάνει παιδί, δυσκολεύομαι να πω απλά "μην κάνετε παιδί γιατί είστε φτωχοί" ή "περιμένετε να έρθει η ανάπτυξη" - πόσο μάλλον "μπορεί να είστε μελλοντικοί αυτόχειρες". Κρίση, ξεκρίση, η ζωή συνεχίζεται. Αν θεωρείς ότι αυτό είναι ανεύθυνη αντίληψη για τα πράγματα, ας συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε επί της αρχής.
Επίσης Νανίνα την επόμενη φορά που θα θέλεις να προσθέσεις ειδικό βάρος στην καταστροφολογία σου και στο παραλήρημα σου, φρόντισε να είσαι ενημερωμένη. Το 90-95% των αυτόχειρων στην Ελλάδα πάσχουν από κάποια ψυχική νόσο. Η οικονομική κρίση λειτουργεί ως επιβαρυντικός παράγοντας και όχι ως καθαρή αιτία. Για του λόγου το αληθές ρώτα την Ψυχιατρική Κλινική Αθηνών ή την Ψυχιατρική Κλινική του Πανεπιστημίου και μην μας παραθέσεις κάποια από τις βλακείες που γράφονται στο Ίντερνετ. Πάψε να το παρουσιάζεις ως την πιθανότερη κατάληξη ενός φτωχού ανθρώπου. Εκτός του ότι είναι ανακριβές, είναι επικίνδυνο και ανόητο (μέχρι αυτοπυρπολήσεως δηλαδή).
@ Μάρα ΦέτηΣε γενικές γραμμές, δεκτά και σωστά αυτά που επισημαίνεις στο τελευταίο σου σχόλιο. Έχω τις αντιρρήσεις μου και τις διαφωνίες μου βεβαίως σε αρκετά σημεία, αλλά θα απαιτούσε περαιτέρω ανάλυση και δεν έχω πια την ίδια διάθεση να μπω σε νέους γύρους εκτεταμένων σχολίων επί του θέματος, παρότι θα είχα να πω πολλά. Τα θέματα που θίγεις είναι της προκοπής - συμβαίνει πρώτη φορά εδώ και τέσσερις μέρες να ανατροφοδοτηθεί και να πάει παραπέρα αυτή η κουβέντα - και άπτονται των σχολίων και των ενδιαφερόντων μου, αλλά δυστυχώς ήρθαν αργά για τη δική μου όρεξη να ασχοληθώ άλλο με αυτό το thread. (Άσε που παρεμβάλλονται και spoilers ανάρμοστου επιπέδου - λες και συζητάμε πχ. για την κοινωνική κουλτούρα, ενώ βρισκόμαστε μέσα σε νηπιαγωγείο, και εκεί που μιλάς έρχεται το παιδάκι και κραυγάζει μέσα στη μούρη σου μια μαλακία! Ε, είναι κουραστικό και υπονομεύει την καταλληλότητα του πλαισίου.) Εδώ θα είμαστε όμως, κάποια άλλη στιγμή μπορεί να τύχει να την εξελίξουμε, με παρόμοια ή άλλη αφορμή.Α! Δεν έδωσα συμβουλή στην αποστολέα και ούτε σκοπεύω. Δε θα συμβούλευα ποτέ κανέναν να κάνει ή όχι παιδιά. Είναι μια τιτανομέγιστη απόφαση ζωής για την οποία εγώ δε νιώθω ότι μπορώ να έχω λόγο επί προσωπικού - ούτε στον ανώνυμο που ενδεχομένως θα μου το ζητούσε.
#2 Όντας παιδί μεταναστών μεγάλωσα με μεγάλες στερήσεις. Δούλευε μόνο ο πατέρας μου γιατί δεν υπήρχε κάποιος συγγενείς να μας προσέχει. Όταν μεγαλώσαμε και άρχισε να δουλεύει και η μητέρα μου ζήτησα να μου πάρουν ρούχα (μάρκες) που είχαν και τα άλλα τα παιδιά. Η απάντηση του πατέρα μου ήταν πως μάρκες χρειάζονται αυτοί που έχουν μικρή αυτοπεποίθηση και πως θα έπρεπε να δουλέψω περισσότερο με τον εαυτό μου αν εξακολουθώ να έχω τέτοιες επιθυμίες. Σκληρή μου φάνηκε η απάντηση αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. . . .Στην Γερμανία που ζω βλέπω ανθρώπους να μεγαλώνουν με δυσκολία τα παιδιά τους. Τα ρούχα των παιδιών τους είναι από δεύτερο χέρι, όπως και τα καροτσάκια και άλλα πολλά.Η γνώμη μου είναι πως αν η σχέση σου με τον σύντροφό σου είναι εντάξει τότε θα τα καταφέρεται και με ένα παιδί.
#3απο οσα λες, φαινεται οτι η επιθυμια για κατι "φλου" και οχι σχεση, ειναι δικη του, ενω εσυ θελεις κατι παραπανω. διαφορετικα θα φεροσουν κι εσυ αναλογα με το 'φλου" και δεν θα ειχες τετοιες αποριες.η λυση ειναι η φερεσαι κι εσυ ετσι και δεν προβληματιζεσαι, η φευγεις για να βρεις κατι πιο αμοιβαιο , διοτι δεν σου αρκει το "φλου".το να ζητας απο εκεινον να αλλαξει, δεν ειναι επιλογη, ειναι ξεκαθαρος και η κατασταση το ιδιο..
#5. Κατά τη γνώμη μου, αν κάτι μπορεί να βοηθήσει για να καταφέρεις αυτά που πολύ σωστά σε συμβουλεύει η "Α, μπα", είναι να οριοθετείσαι συναισθηματικά απέναντι στο πρόβλημα. Αποστασιοποιήσου όσο το δυνατόν γίνεται. Βλέπε τους όλους σαν μια ομάδα που χορεύει τον ίδιο χορό σε κύκλο. Είναι δική τους ευθύνη να αλλάξουν τα βήματα ή και να σταματήσουν τελείως τις συγκεκριμένες φιγούρες. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο μπορεί να ακούγεται κυρίως όταν αφορά σε πρόσωπα της οικογένειας αλλά από την άλλη σε βοηθάει πολύ το γεγονός ότι ζεις σε άλλη πόλη, γιατί όπως και νάχει άλλο να τα ζεις και άλλο να τα ακούς. Αν και η εκδοχή που φτάνει στα αυτιά σου είναι κυρίως των γονιών σου και φάνηκε καθαρά ότι εύκολα τους θυματοποιείς μαζί με τον αδελφό σου απέναντι στην "κακιά" νύφη, σου συνιστώ σαν άνθρωπος που έχει νοιώσει παρόμοια μέσα στην οικογένεια - χωρίς την περίπτωση της νύφης- να διαβάσεις όσες χιλιάδες φορές χρειάζεται το κομμάτι της "Α,μπα" περί κατανομής ευθυνών, μέχρι να το εμπεδώσεις. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να το βάλεις σωστά στο κεφάλι σου... και μετά θα βρεις τρόπους επαφής ανάλογα με τις προτεραιότητα στις σχέσεις που εσύ δίνεις για τον καθένα ξεχωριστά.
#1 Διαφωνώ. Δεν είναι ότι το κάνεις διότι δεν είσαι αρκετά αυστηρή με τον εαυτό σου. Το κάνεις διότι γνωρίζεις ότι δε θα έχεις συνέπειες. Και αυτό δε σε κάνει κακό άνθρωπο, αλλά απλώς άνθρωπο. Σε ένα πιό ανώδυνο παράδειγμα: Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι κακό για την υγεία μας να υπερκαταναλώνουμε λιπαρά, όμως οι τυχερές/οι που έχουν μεταβολισμό αρκετά καλό ώστε να μην παχαίνουν εύκολα, θα το τσακίσουν και καθημερινά, αν τους αρέσει, το ξύγκι στο μπριζολίδι, άσχετα αν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι καρδιολόγοι ότι αυξάνεται ο κίνδυνος εμφράγματος.Τώρα, για ποιό λόγο σου αρέσει: Νέτα-σκέτα εκτονώνεις την αρνητική σου ενέργεια, την οποία για τους α ή β λόγους δε μπορείς; δε θέλεις; Δε σε παίρνει; να εκτονώσεις αλλού. Έχει φυσικά να κάνει και με αίσθηση εξουσίας και παντοδυναμίας, που λέει και η Λένα, αν όμως απλώς ήθελες να νιώθεις ανώτερη και σε έλεγχο, θα μπορούσες να το κάνεις, ή έστω να προσπαθήσεις να το κάνεις, και με θετικούς τρόπους (π.χ ακούγοντας τα προβλήματα των αγνώστων και στηρίζοντάς τους). Ένα ακόμα παράδειγμα: Ο υπάλληλος κακοποιείται στη δουλειά του από το διευθυντή, όμως δε θέλει να του πει στα ίσια "άντε και γ@", διότι ξέρει ότι θα χάσει τη δουλειά του. Έτσι χαίρεται να κακοποιεί τη γυναίκα ή τα παιδιά του στο σπίτι, με την πρόφαση "ότι δεν έχουν κάνει τις δουλειές, δεν είναι καλοί μαθητές/μαθήτριες κλπ, του τρωνε τα λεφτά" ή κι εγώ δεν ξέρω τί. Και φυσικά του αρέσει, και φυσικά ηρεμεί, διότι παίρνει πίσω τη δύναμη που χάνει με το να σκύβει το κεφάλι στο αφεντικό του.Τί να κάνεις: Να καταλάβεις τί είναι αυτό που σε ενοχλεί και δεν εκφράζεις στους γνωστούς, πώς νιώθεις ότι είσαι θύμα ή αδύναμη ή ανήμπορη απέναντί τους, και να το αντιμετωπίσεις με έναν -κατά προτίμηση- θετικό και δημιουργικό τρόπο (όχι ότι, αν είναι και τελείως μ@ είναι και έξω από τη ζωή και πεις και δυο-τρία "άντε γ@"). Έτσι, χωρίς να χρειαστεί να καταπιεστείς, θα παρατηρήσεις μία μέρα ότι έχεις απλώς χάσει το ενδιαφέρον να πληγώνεις συναισθηματικά τον κάθε άσχετο, γιατί δεν έχεις καταπιεσμένο θυμό και αίσθηση αδυναμίας που ζητάνε αρένα να εκτονωθούν.#2 Σε όλη μου τη ζωή ποτέ δεν έχω ακούσει κανένα παιδί να έχει πικρία για τους γονείς επειδή δεν το πήγαν μπαλέτο ή πιάνο ή Γαλλικά, ή επειδή δεν είχαν χρήματα για να του πάρουνε ρούχα. Όλοι έχουν πικρία για την έλλειψη αγάπης, αποδοχής και ζεστασιάς, οι οποίες δεν κοστίζουν τίποτα, όμως πρέπει να τις έχεις η ίδια για να μπορέσει το παιδί να τις πάρει (και από τον τρόπο που γράφεις, ψυχαναιμίζομαι πως τις έχεις). Όσο για τα έξοδα οδοντιάτρου, που τυχαίνει να γνωρίζω, ξέρω πως στις οδοντιατρικές σχολές οι φοιτητές κάνουνε κλινικές με ελάχιστο ή καθόλου αντίτιμο (τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη). Ψάξε το λίγο αυτό, τόσο για εσάς όσο και τα (ελπίζω στο μέλλον) παιδιά σου. Δεν υπάρχει χειρότερο από τον πονόδοντο...
Δεν εχω ακούσει κανένα παιδί να έχει πικρία *για τους γονείς του* επειδή πέρασε στερημένα χρόνια, πέρα από σε λυρισμούς στυλ "Μάνα γιατί με γέννησες φτωχό". Αλλά κι αυτό σπάνιο είναι. Συνήθως λένε "Άτιμη κοινωνία που με έκανες φτωχό" και "Μάνα που δε με αγάπησες". Όχι το αντίστροφο. Παράδειγμα το Τοστ Ζαμπον -Τυρί του Μπουκόφσκι, που ενώ πέρασε στερημένα παιδικά χρόνια, δε σημαδεύτηκε τόσο από τη φτώχια, αλλά από την κακοποίηση. Δεν έφυγε από το σπίτι επειδή δεν είχαν να φάνε, αλλά επειδή παραλίγο να τον σκοτώσει ο πατέρας του...
Και ακόμα μία (για μένα)αυτονόητη διευκρίνηση: Φυσικά και οι υλικές στερήσεις είναι πολύ πραγματικές, και πολύ υπαρκτές, και πολύ μεγάλο πρόβλημα. Και προφανώς ανοίγουν την πόρτα σε ένα σωρό άλλα, συναισθηματικά και πρακτικά προβλήματα. Προφανέστατα και ένα παιδί δε μπορεί να τρώει αγάπη. Όμως η διαφορά είναι ότι: Οι συνθήκες διαβίωσης έχουν πάντα ακόμα και μικρή πιθανότητα να αλλάξουν, και επειδή νιώθουμε πως δεν αναφέρονται σε εμάς προσωπικά, αλλά στην οικογένεια ή το σύνολο, είναι τελικά μικρότερο τραύμα από τις συναισθηματικές στερήσεις. Ιδανικό είναι να μην υπάρχει καμία από τις δύο, αλλά μερικές φορές πορευόμαστε με το "μη χείρων βέλτιστον"...
Lousy θα ήταν πολύ διαφωτιστικό να μας έλεγες (χωρίς λεπτομέρειες που μπορεί να σε πονούν ή προσωπικές πληροφορίες) σε ποιες στερήσεις αναφέρεσαι.
Έλεος εκεί στο #3.Αν κανείς είναι αλλεργικός π.χ. στα ροδάκινα, καλό είναι να μένει μακριά.Όχι πρώτα να τρώει το ροδάκινο και μετά να αναρωτιέται γιατί χρειάζεται ένεση κορτιζόνης.Είναι αρκετά "λιανό" εκεί στο #3; Να το αφήσω;
#2 οποίος έχει μεγαλώσει με οικονομικη άνεση είναι λογικό να εχει μεγαλύτερη πρόσβαση σε ευκαιρίες, αυτό όμως δεν σημαίνει οτι δεν μπορεί να αποτυχει, όπως επίσης και ένας φτωχός δεν είναι απαραιτητα καταδικασμένος. Το σημαντικό είναι να θες να αλλαξεις τα πραγματα και να προσπαθείς για αυτό.Κατανοώ οτι βρισκόμαστε στην εποχή της κρίσης, αλλά έχετε προσπαθήσει περισσότερο με τον άντρα σου για μια καλύτερη ζωή η' απλα έχετε βολευτει στο είμαστε φτωχοί και δεν αλλάζει τίποτα; Επίσης δεν μας λες αν εχεις σπουδάσει που θεωρητικά θα άνοιγε καποιες πόρτες παραπανω. Η απαράδεκτη αντικειμενικα συμπεριφορα της συμμαθήτριας σου πιστεύω θα έπρεπε να σε κινητοποιήσει για κάτι καλυτερο. Αντί να σου δημιουργεί αίσθημα κατωτερότητας θα έπρεπε να πάρεις δυναμη για να αλλαξεις την μοίρα σου. Διαβαζες ώστε να περάσεις σε μια σχολη και να έχεις αργότερα περισσότερες ευκαιριες, είχες στόχους; Δεν θέλω να κανω κριτικη ουτε λέω οτι φταις εσύ για αυτη την κατασταση.Εξάλλου στις μέρες μας είναι σε τραγική οικονομική μεγαλο μέρος του πληθυσμού. Αυτό που βλέπω όμως είναι οτι βαλτωσες στην ηττοπαθεια σου και εμεινες πίσω απο την χαμηλή σου αυτοπεποίθηση. Πηρες την κατασταση σαν δεδομένη και ίσως βολευτηκες σε αυτή. Δεν ξέρω αν είναι σκόπιμο να αναφέρω το παράδειγμα του παππού μου γιατί ήταν αλλες εποχές, αλλά μεγάλωσε σε ενα καλύβι σε ενα χωριό της Ηπείρου. Παράγκα στην καλύτερη περίπτωση. Με προσπάθεια και θεληση κατάφερε σπούδασε,έγινε επιστήμονας και άλλαξε τη ζωή του. Όπως πολλοί φιλοι του απο το χωριό που δεν είχαν παπούτσια να φορέσουν έγιναν καθηγητές σε σχολεία και πανεπιστήμια.Θα μπορουσαν και ολοι αυτοι να μη προσπαθησουν και να μεινουν στο χωριο να φυλανε προβατα.Τίποτα δεν είναι ευκολο η' δεδομένο. Δυστυχώς έχασα τον παππού μου πριν 6 χρόνια αλλα απο το μυαλό μου δεν έχει φύγει ουτε μια μέρα.
Δε μπορούμε να ξέρουμε αν "βάλτωσε στην ηττοπάθεια", αφού δε μας λέει αν και πόσο έχει προσπαθήσει. Μπορεί και να έχει, και να μην της βγήκε. Πολλά συγχαρητήρια στον παππού σου και όσους κατάφεραν να αποκτήσουν μία αξιοπρεπή ζωή σύμφωνα με τα θέλω τους, και να προσφέρουν και στην κοινωνία, όμως για κάθε έναν που τα κατάφερε, υπάρχουν πολλοί που δεν τα κατάφεραν, και ο λόγος δεν ήταν απαραίτητα ότι το ήθελαν λιγότερο ή ότι προσπάθησαν λιγότερο. Δεν μπορούν οι εξαιρέσεις να χρησιμοποιηθούν ως κριτήριο για τον κανόνα, ο οποίος είναι: Λιγότερα χρήματα σημαίνει λιγότερα μέσα. Πάνω σε αυτό ανησυχεί η ερωτώσα, και φυσικό είναι ως ένα βαθμό να ανησυχεί. Το αν θα μπορούσε να έχει φτιάξει καλύτερη λεμονάδα με τα λεμόνια που της έδωσε η ζωή, και αποθαρρύνθηκε πρόωρα, δε μπορούμε να το ξέρουμε, εκτός αν μας το πει αναλυτικά η ίδια.
Ευτυχώς που δεν ήθελες να κάνεις κριτική.Τελοσπάντων,το ότι όποιος προσπαθήσει,θα τα καταφέρει,δεν ισχύει ως κανόνας.Το λέμε το αμερικάνικο όνειρο.Και το λέμε κοροϊδευτικά.
Όταν λέω να τα καταφέρει δεν εννοώ επιχειρηματιας ουτε πυρηνικός φυσικός. Όταν όμως προέρχεσαι απο τόσο φτωχή οικογένεια για μένα κάτι σε κανει να προσπαθησεις για κάτι παραπανω απο αυτά που έχεις ηδη απο την στιγμη που νιωθεις κατωτεροτητα.Αυτό μπορεί να είναι μια σχολή, μια τέχνη, κάτι για να μη νιώθεις ξεκρεμαστος. Φυσικά και για να κανείς ευτυχισμένα παιδιά δεν χρειαζεσαι πολλά λεφτά, το θέμα είναι να τους παρέχεις ασφάλεια αισθηματική και οικονομικη οσο εσυ μπορεις.Κανεις δεν λέει οτι το παιδι γίνεται ευτυχισμένο με το μπαλέτο.Εγώ απλα διέκρινα στα λογια της μια ανασφάλεια και ηττοπάθεια ηδη απο το μαθητικα της χρονθα.Κανένας δεν είναι καταδικασμένος, μπορεί να βρει μια δουλεια και τωρα με καλό μισθό. Να μην απογοητευεται και να μη νιώθει οτι δεν της αξίζει λέω. Όλοι έχουν δικαίωμα να τους συμβούν θετικά πραγματα.
La vie en rose δεν αντιλήφθηκα κάποια αίσθηση κατωτερότητας ή ηττοπάθεια στο κείμενο.Αντιθέτως,μια πλήρη κατανόηση της πεζής πραγματικότητας.Ένας θεός ξέρει η δική σου συμβουλή για μεγαλύτερη προσπάθεια από πού προέκυψε.Για να μην πω για την υπεραισιοδοξία καλού μισθού με 25% ανεργία.Τεσπα,συμφωνούμε ότι δε χρειάζονται υπερβολικά πολλά χρήματα για να μεγαλώσεις ένα παιδί,αλλά μόνο μέχρι εκεί συγκλίνουν οι απόψεις μας.
La vie en rose θεωρώ την άποψη σου. Γνωρίζω αρκετούς φίλους και συγγενείς που έχουν αρκετά πτυχία και εξαρτώνται ακόμα από τους γονείς του, όχι επειδή είναι καλομαθημένοι. Υπάρχουν άτομα που δουλεύουν στην οικογενειακή επιχείρηση (καφετέρια) επειδή έχουν ένα αξιοπρεπής εισόδημα και καλύτερες συνθήκες εργασίες, ενώ η συγκεκριμένη σπούδασε νομική και έκανε το μεταπτυχιακό της στο εξωτερικό. Η καλύτερη κατάρτιση δεν σημαίνει πάντα και καλύτερες απολαβές ή περισσότερες ευκαιρίες. Ακόμα και επιστήμονες που γνώρισα με παγκόσμια αναγνώριση και τρελές απολαβές επέλεξαν στον τέλος μια εργασία που να μην χρειάζεται να «πουλήσουν την ψυχή τους».Άντρες επιτυχημένοι παραδέχονται πως θυσίασαν τον πρώτο τους γάμο για να μπορέσουν να ανέβουν επαγγελματικά.Πλέον υπάρχουν γονείς που επενδύουν περισσότερο στις αθλητικές επιδόσεις των παιδιών τους παρά στις γραμματικές. Θέλω να πω ότι οι χρυσές εποχές τελειώσανε για όλους. Έχω και ξαδέλφια που δεν σπούδασαν επειδή δεν ήθελαν να φύγουν στο εξωτερικό. Για να μην παρεξηγηθώ δεν είμαι κατά της εκπαίδευσης αλλά όλοι αυτοί που είχαν ως στόχο τις ανώτερες σπουδές βρίσκονται στο εξωτερικό για να επιβιώσουν όχι για να κάνουν ντόλσε βίτα.
Santinity σε καμια περιπτωση δεν εννουσα ντολτσε βιτες,ουτε να κανουν τον Τσοχατζόπουλο,ουτε επισης εννοείται οτι όποιος βγάζει μια σχολή ειναι και οικονομικά εξασφαλισμένος. Αυτο που θέλω να πω και ίσως δεν το εξέφρασα σωστά γιατι απο το κινητό δεν έχω και πολυ υπομονή στο γράψιμο, είναι οτι ειδικα οταν προέρχεσαι απο σπίτι με δύσκολο οικογενειακό background αν ακολουθήσεις μια εκπαιδευση στο οτιδηποτε,απο ονυχοπλαστική μεχρι ο,τι θες, έχεις μεγαλυτερες πιθανοτητες να βρεις μια δουλεια και να καλυτερευσεις την ζωη σου. Να μπορεσεις να κανεις ονειρα και να ελπιζεις σε κατι καλυτερο. Σε καμια περιπτωση δεν μιλαω για πούλημα ψυχων κτλ.. Και εγω πτυχιο έχω και ούτε εξασφαλισμενη είμαι οικονομικά, ούτε εργάζομαι στον τομέα μου, θεωρώ ομως οτι αν δεν ειχα σπουδάσει θα ενιωθα ακόμα πιο χαμένη και τις επιλογες ακόμα πιο περιορισμένες. Για εργασια με εναν αξιοπρεπή μισθό μιλαω πάντως,και καμια σχέση για ουτοπική συνέχεια των χρυσών εποχων 'η μεγαλεία.Τις σπουδές τις κοπελας δεν τις ξέρουμε, οτι δεν ακολουθησε κατι εγω το υπέθεσα γιατί δεν διεκρινα απο το κείμενο της να ελπίζει μήπως καποια στιγμη φτιαξουν λιγο τα πραγματα. Για μένα εχει δικιο που την αγχώνει το οικονομικο με το θέμα του παιδιου, ναι μεν το παιδι μεγαλώνει με αγαπη δυστυχώς ομως μονο αυτό δεν φτανει. Και η ίδια βιωσε κοινωνικο ρατσισμό και δεν μπορουμε να παραβλεψουμε οτι την στεναχωρουσε. Αλλους οι δυσκολιες τους πεισμωνουν άλλους τους αποθαρρυνουν, δεν αντιδρούν ολοι το ίδιο. Θα μπορουσε να λεει μεγαλωσα φτωχικα αλλα δεν με ενοιαζε γιατι μεγαλωσα με αγαπη και οι γονεις μου με εμαθαν να μη ντρεπομαι για αυτο που είμαι. Εκει δεν θα μιλούσα για ηττοπάθεια.Τα λόγια της μου βγάζουν ενα αισθημα κατωτερότητας, το οποιο αν δεν το αντιμετωπίσει θα το περάσει και η ίδια στο παιδί της. Οπως λεει και η Λενα "Αν φοβάσαι τον κοινωνικό ρατσισμό, θα τον τραβήξεις πάνω σου λες και φοράς ολόσωμο μαγνήτη".
#2Διαβάζοντας αυτά που γράφεις,το μόνο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν κάτι συγγενείς μου στο χωριό,οι οποίοι έχουν 3 μικρά κορίτσια και πηγαίνουν και τα 3 σε όποια εξωσχολική δραστηριότητα μπορείς να φανταστείς.Πηγαίνουν αγγλικά,γαλλικά,μουσικά όργανα (όχι ένα μόνο),ιππασία και κολύμβηση.Αυτά μπορώ να θυμηθώ μόνο.Ίσως υπάρχουν κι άλλα.Χώρια τα σχολεία και τα διαβάσματά τους.Οι άνθρωποι δουλεύουν όλη μέρα και παράλληλα τρέχουν τα κορίτσια σε όλα αυτά που κάνουν,τα οποία δεν είναι όλα μέσα στο χωριό.Λεφτά δεν έχουν και πάντα γκρινιάζουν.Κάθε φορά που βλέπω τα κορίτσια δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ στεναχωριέμαι.Βλέπω πλάσματα καταπιεσμένα που δεν καταλαβαίνουν (ακόμα)πόσα έχουν στερηθεί από την παιδική τους ηλικία μόνο και μόνο για να εκλπηρώσουν το ψώνιο των γονιών να έχουν τα πιο γαμάτα παιδιά στο χωριό και όλοι να λένε "Κοίτα τις κόρες των τάδε.Κάνουν και αυτό και αυτό και αυτό.ΟΥΑΟΥ!!"Σκέφτομαι ότι ζουν σε χωριό με υπέροχη φύση τριγύρω και αντί να το εκμεταλλευτούν,όχι μόνο προς όφελος των παιδιών αλλά και όλης της οικογένειας,οργανώνοντας για παράδειγμα εκδρομές κάθε σαββατοκύριακο,αυτοί δουλεύουν όλη μέρα,τα κορίτσια δε ζουν και δεν έχουν πλέον και καλές σχέσεις μεταξύ τους.Το ζήτημα της υγείας είναι ένα σημαντικό θέμα είναι αλήθεια,αλλά πιστεύω ότι τρόποι υπάρχουν να λυθεί.Αν σκεφτόμαστε όλες τις δυσκολίες που μπορούν να μας συμβούν στη ζωή τότε δε θα πάμε βήμα μπροστά από το φόβο μας.Πραγματικά πιστεύω ότι αν αγαπιέστε πολύ με τον σύντροφό σου και θέλετε πολύ να κάνετε ένα παιδί,πρέπει να το κάνετε.Μη ζηλεύεις αυτά που βλέπεις.Η κόρη του γιατρού ενώ είχε λεφτά,βγήκε κακιασμένη.Δε σου λέει κάτι αυτό;Και όσο για τα φρούτα και τα όσπρια αναρωτιέμαι γιατί το λες σαν κάτι κακό.Μακάρι όλοι να ακολουθούςαμε τη μεςογειακή διατροφή.Θα ήμασταν όλοι πιο υγιείς.
#5 Δυστυχώς αυτη την ιστορία πιστεύω οτι την έχω ακούσει αλλες 50 φορές. Πολλοί παντρεύονται και κανουν παιδιά γιατι "πρέπει" με αποτέλεσμα μετα να τα φορτώνουν στους γονείς και να τα περιμενουν όλα απο τους άλλους. Πρεπει όμως να παραδεχθείς οτι φταίνε και οι γονείς και ο αδερφός σου το ίδιο για αυτο που συμβαινει.Μονη της η νύφη σου δεν θα μπορούσε να δημιουργησει αυτή τη κατάσταση, πήρε θάρρος απο τον αδερφό σου που βολευεται και απο τους γονείς σου που είναι "τραβατε με και ας κλαίω". Επίσης οι γονεις σου είναι αυτοι που δεν έδειξαν στον αδερφό σου πως να μην είναι εγωιστής,ανωριμος,ανευθυνος και κακομαθημένος.Τώρα που όλο αυτό εχει παγιωθεί είναι δύσκολο να σταματήσει χωρίς να γίνετε κουλουβαχατα.Η βοήθεια των δικών σου απαιτείται και θεωρείται δεδομένη.Κάτι τέτοιο εχω ζησει στην οικογένεια μου, με την ξαδέρφη μου να έχει κανει την θεια μου υπηρετικό προσωπικό. Η θεια μου ήθελε να βοηθάει εκεί που χρειαζόταν, αλλά στο τέλος έφτασε να μην έχει δική της ζωή για να κρατάει το εγγόνι. Έλεγε σε εμας τα παράπονα της και μόλις τα είπε στην ξαδέρφη μου, θύμωσε και της κράταγε μούτρα για καιρό με αποτελεσμα να μη βλέπει το παιδάκι.Η κατασταση τώρα έχει γυρησει στα ίδια, ακριβως γιατί η ξαδέρφη μου εκμεταλλεύεται το θέμα του παιδιού. Η θεια μου τώρα πληρώνει οτι δεν είπε " όχι" ποτε στην ξαδέρφη μου. Κάτι τέτοιο θα ισχυει και στην περιπτωση των γονιών σου.
#5 Το αίμα νερό δεν γίνεται, αλλά αν αυτές οι καταστάσεις σε απωθούν, προσπάθησε να απομακρυνθείς... Περισσότερο για να μην εκνευρίζεσαι και να μην πληγώνεσαι.... Έχε την συναισθηματική σχέση που εσύ θες με τα ανίψια σου, τον αδελφό σου και τους γονείς σου και μην παρεμβαίνεις περισσότερο... Όλοι οι υπόλοιποι θα έχουν την σχέση που θέλουν, γιατί όταν διαιωνίζεται μια άσχημη κατάσταση όλοι οι εμπλεκόμενοι το θέλουν...
αγαπητέ Aloutero τώρα γίνεσαι εσύ χαιρέκακος! :))Εγώ θα της πρότεινα να προσπαθήσει να καταλάβει γιατί χαίρεται με τις αναποδιές άλλων ανθρώπων. Από που πηγάζει αυτή η "χαρά"; Σου προτείνω λοιπόν φίλη ψυχοθεραπεία. Μόνο έτσι θα εντοπίσεις τις πηγές του και θα μπορέσεις να το καταπολεμήσεις. Και να ηρεμήσεις.
3 λογαριασμούς έχεις βρε θηρίο? όχι 2? Δεν χαίρομαι αμύριστο λουλούδι, ούτε λυπάμαι. Δεν είναι "αναποδιά" αυτό που έχει η ανωτέρω φίλη. Όταν γνωρίζω τις αρνητικές επιπτώσεις που έχει μια ενέργεια μου και παρόλα αυτά την πράττω, είναι ξεκάθαρη επιλογή. Επιλέγει να πληγώνει ανθρώπους. Σιγά μην κλάψω κιόλας. Ατυχές το σχόλιο σου αλλά φαίνεται ότι έψαχνες τόσο πολύ την ευκαιρία, που το είπες κι όποιον πήρε ο χάρος. Ας μη σου στερήσω τη χαρά.
Φιλενάδα του 3. Η ασυνέπεια ποτέ δεν περιορίζεται στο χρόνο. Επεκτείνεται στο λόγο, στα συναισθήματα και σε όλες τις σχέσεις που αναπτύσσει το άτομο αυτό. Όταν κάποιος σου υπόσχεται επανειλημμένα κάτι το οποίο στη συνέχεια ακυρώνει χωρίς να νιώθει την υποχρέωση να επανορθώσει για αυτό, εσύ νιώθεις ότι σε υποτιμά και αυτό το συναίσθημα κλιμακώνεται προς το χειρότερο δημιουργώντας μια άνιση σχέση μεταξύ σας. Μην έχεις αμφιβολία, αυτή η πράξη πράγματι σε υποτιμά. Ο τύπος καταχράται την ανάγκη να τον έχεις στη ζωή σου. Ξέρει ότι δεν θα έχει συνέπειες, οπότε γιατί να είσαι σωστός? Αυτά τα λέω γιατί προφανώς εσύ θα ήθελες κάτι παραπάνω αλλά φοβάσαι ότι αν το διεκδικήσεις θα χάσεις και αυτό που έχεις (σιγά το κελεπούρι όμως). Κανείς δεν του βάζει το πιστόλι στον κρόταφο για να σου υποσχεθεί κάτι. Θα μπορούσε εν ονόματι του "φλου" να μην σου πει τίποτα. Ούτε θα σε πάρω, ούτε δεν θα σε πάρω. Αλλά το κάνει για να κρατάει την πόρτα ανοιχτή. Εσύ με τη σειρά σου το ανέχεσαι και δεν θα αργήσει ο καιρός που θα αρχίσεις να νιώθεις ηλίθια. Μακρυά από τους ανθρώπους που νιώθουν ότι πρέπει να είναι συνεπείς μόνο όταν αναγκάζονται. Μην επιτρέπεις σε επαγγελματίες καλοπερασάκηδες να σε κάνουν να μπαίνεις σε τέτοιες διαδικασίες να αναρωτιέσαι τι κάνεις λάθος. Υ.Γ. Αν ο τύπος λέγεται Γ.Ξ. βάλε τα πόδια στην πλάτη και τρέχα.