Στο σημερινό «Α μπα»: απολύτως φυσιολογικό

Στο σημερινό «Α μπα»: απολύτως φυσιολογικό Facebook Twitter
82

 

__________________
1.

 

Αμπίτσα, καλήσπερα. Ελπίζω να είσαι καλά.

Θα ήθελα την γνώμη σου γιατί αφενός σε διαβάζω συχνά και εκτιμώ τις απόψεις σου και την οξυδέρκειά σου, αφετέρου επειδή η γνώμη ενός τρίτου θα ήταν χρήσιμη.

Είμαι με ένα παλλικάρι εδώ και 18 μήνες, μένουμε μαζί και γενικά είναι όλα καλά. Το μόνο πρόβλημα που ἐχω είναι ότι κάθε μερικές βδομάδες, ο πρώην του τού στέλνει μηνύματα και μια φορά η συζήτηση μετετράπη σε φλερτ (κάτι σχετικά με το ότι ήταν καλός στο σεξ. Μου το είπε χτες το βράδυ και μου είπε ότι πάντα έτσι μιλούσαν. Είμαι η πρώτη του σχέση μετά από αυτόν (6 χρόνια πέρασαν) και δεν ξέρω αν είναι επειδή δεν καταλαβαίνει ότι ίσως τώρα δεν θα έπρεπε θα μιλάει έτσι ή επειδή δεν έχει λήξει ακόμη όπως θα έπρεπε. Ο ίδιος μου είπε ότι λείπει στον πρώην του και γι᾽αυτό μιλάνε συχνά (ενίοτε ο πρώην αυτός του στέλνει μηνύματα για διακοπές που έκαναν παλιά, αλλά ο δικός μου, ομολογώ, σπάνια απαντα, συνήθως αφότου ο άλλος έχει στείλει 3 ή 4 follow ups μηνύματα), ότι το φλερτ δεν ήταν απόρροια συναισθημάτων που έχει τώρα, και ότι του αρέσει που του δείχνει ενδιαφέρον, όπως θα άρεσε σε οποιονδήποτε. Εγώ δεν νοιώθω άνετα με αυτό, και μού είπε οτι ζηλεύω και ότι θα σταματήσει να έχει αυτόν τον τόνο, αλλά μού είπε ότι εγώ εχώ το πρόβλημα μιας και δεν είχε κακές διαθέσεις (και επειδή ο πρώην του μένει στη Νέα Ζηλανδία). Ομολογώ ότι μέσα στη στεναχώρια μου χτες ήθελα να τον χωρίσω, αλλά αφού κοιμήθηκα σκέφτηκα ότι δεν αξίζει να χωρίσω για αυτό (είναι όντως καλή αυτή η σχέση, συμφωνούμε σε πολλά, μας αρέσουν κοινά πράγματα, έχουμε παρόμοια σχέδια για το μέλλον, και μιλάμε με ειλικρίνεια για όλα). Η ερώτησή μου είναι αν αυτό είναι κάτι που είναι γενικά ανησυχητικό, ή απλά εγώ άγχομαι γιατί δεν έχω τι να κάνω.- Wagnerite

Οι «μη κακές του διαθέσεις» δεν είναι αρκετές για να ακυρώσει τα συναισθήματά σου. Αν σπρώξει κάποιον κατά λάθος, θα του πει ότι κακώς διαμαρτύρεται, αφού δεν υπήρχε κακή διάθεση; Ή θα εξηγήσει στον άλλον ότι θα μπορούσε να μην είχε πονέσει, αν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα;


Όταν κάποιος σου προκαλεί στενοχώρια με τις πράξεις σου, και όταν διαμαρτύρεσαι σου εξηγεί γιατί κάνεις λάθος που στενοχωριέσαι, δεν μπαίνει καν στον κόπο να δικαιολογηθεί. Σε αγνοεί. Αγνοεί αυτό που αισθάνεσαι, και δεν το αναγνωρίζει.


Δεν είναι μόνο ότι φλερτάρει. Tο εξηγεί όπως το εξηγεί, θα μπορούσε να μην σε πειράζει. Όμως σε πειράζει, και το mansplaining που κάνει είναι υποτιμητικό.

Και μια επανάληψη για όλους μας: όταν κάποιος λέει ότι οι πράξεις μας τον πληγώνουν, δεν απαντάμε «κάνεις λάθος που σε πειράζει αυτό, και θα σου εξηγήσω γιατί». Επειδή προσπαθούμε να εξελιχθούμε από το στάδιο του παιδικού εγωισμού, κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, και βγαίνοντας από την φούσκα της μακαριότητας μας, ρωτάμε με σκοπό να καταλάβουμε: «δεν καταλαβαίνω γιατί σε πείραξε αυτό που έκανα/είπα. Μπορείς να με βοηθήσεις να καταλάβω;»


Τιπ: το ίδιο ακριβώς – μα ακριβώς – ισχύει όταν μια ομάδα (μαύροι, γυναίκες, κάποια μειονότητα) διαμαρτύρεται για μια λέξη, για μια πράξη, για μία διαφήμιση. Δεν δικαιολογούμε την αδιαφορία μας με το μάντρα της «πολιτικής ορθότητας», αλλά πλησιάζουμε τους άλλους και προσπαθούμε να καταλάβουμε, ακούγοντας, και όχι εξηγώντας.

 

__________________
2.

 

Ειναι η πρωτη μου σχεση. Ειμαι πολυ δοτικη, ειλικρινης, θελω να κανω οτιδηποτε μπορω για αυτον (σε ολους τους τομεις) και ειναι παντοτε η προτεραιοτητα μου στο προγραμμα μου. Ο,τι και να κανω η εχω να κανω, τα αφηνω ολα στη στιγμη για να τον δω αν μου πει οτι θελει να βρεθουμε. Αυτος δεν ειναι σαν εμενα, ειναι παρτακιας. Θελω να πιστευω οτι θα αλλαξει, εστω λιγακι. Απλα ειμαι πολυ ερωτευμενη μαζι του. Η κολλητη μου, μου λεει οτι αυτος λογω της συμπεριφορας μου με θεωρει δεδομενη και οτι δεν ειναι καλο αυτο και πρεπει να το παιζω και μη διαθεσιμη, να υπαρχει μυστηριο για τη ζωη μου, να εχει αμφιβολιες και να τον ψιλογραφω. Λενα, εγω ενεργω αυθορμητα και δεν εχω τακτικες, ουτε παιζω παιχνιδακια. Κακο; Ποια η γνωμη σου; Μηπως εχει δικιο η φιλη που λεει οτι οι αντρες κολλανε με το φτυσιμο; Να αλλαξω;

Δεν χρειάζεται ούτε να έχεις τακτικές, ούτε να παίζεις παιχνιδάκια. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Αυτό που είναι πολύ κακό είναι ότι δεν κρατάς ένα προσωπικό χώρο για να αναπτυχθείς. Ο προσωπικός χώρος μπορεί να είναι και κυριολεκτικός, αλλά σίγουρα πρέπει να είναι μεταφορικός. Υπάρχουν πράγματα που πρέπει να κάνεις για τον εαυτό σου, πράγματα που μπορείς να κάνεις μόνο με τον εαυτό σου, και στιγμές που πρέπει να είσαι μόνο με τον εαυτό σου, που δεν μπορείς να παραχωρήσεις σε απολύτως κανέναν άλλον. Μερικές φορές, ο εαυτός σου πρέπει να έρχεται πρώτος. Αλλιώς, δεν μπορείς να βάλεις κανέναν άλλον στη ζωή σου.


Όταν είναι κάποιος πάντα η πρώτη σου προτεραιότητα, του δείχνεις ότι δεν υπολογίζεις τον εαυτό σου, και όταν δίνεις αυτό το μήνυμα στους άλλους, τους επιτρέπεις να μην σε σέβονται. Δεν ξέρω αν είναι παρτάκιας αυτός. Ούτε εσύ ξέρεις. Δεν έχεις καταφέρει να μάθεις γιατί δεν τον αφήνεις να σου δείξει, προσπαθώντας να τον τραβήξεις προς το μέρος σου, υποχρεώνοντας τον να έρθει με το μέρος σου, επειδή τον διευκολύνεις.


Αυτό που κάνεις στον εαυτό σου είναι πολύ σκληρό. Είναι πολύ πιο σκληρό από οποιαδήποτε αδιαφορία μπορεί να σου δείξει ο πάσα ένας που «ερωτεύτηκες». H προσωπική ακεραιότητα είναι το ελάχιστο που έχεις, και το πιο σημαντικό.

__________________
3.


Α,μπα καλησπέρα.. Υπήρξα ερωτευμένη με μια γυναίκα για παραπανω απο εναν χρονο.. Στο παράλληλο ωστοσο ήρθαμε πολυ κοντα σαν άνθρωποι.. Την αγάπησα (περα απο καθε ερωτικο συναίσθημα που ειχα για αυτήν) σαν ανθρωπο χωρίς πλαίσια.. Αγάπησα αυτο που ειναι.. Ετσι σιγα σιγα,λιγο με την καθημερινή τριβή κ λιγο με την συνήθεια που επέρχεται λόγω της τριβής κατάφερα να την απομυθοποιησω και να την βαλω στο κουτάκι του "friend zone".. Πρόσφατα ωστοσο έτυχε και κάναμε ερωτα.. Κ έκτοτε εχω μπερδευτεί αρκετα.. Δεν ξερω αν επέστρεψαν στην επιφάνεια τα συναισθήματα που έτρεφα τοσο καιρο ή αν μ βγαίνει μια "κτητικότητα" λόγω εγωισμού καθαρα.. Δεν σήμαινε τιποτα για εκείνη και ειναι σαν να μην εγινε ποτε.. Ομως πραγματικα πιάνω τον εαυτο μου να πειραζεται οταν αναφέρεται ενα άλλο προσωπο.. Θα ηθελα αφενός μια γνώμη για το τι μπορει να ισχυει Εν τελει κ πιθανούς τρόπους διαχείρισης αφετέρου.. Ευχαριστω προκαταβολικά..

Έχουμε ακούσει πολλά στο 'α μπα', αλλά πάντα υπάρχει χώρος για νέες εκπλήξεις.


Το «έτυχε και κάναμε έρωτα» μπαίνει από σήμερα στο πάνθεον των φράσεων που μας έχουν μείνει.


Μου έχουν τύχει πολλά πράγματα. Άλλα κοινά και άλλα καθόλου κοινά – μερικά επειδή ήμουν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή, άλλα επειδή ήμουν στο σωστό σημείο την λάθος στιγμή, με όλους τους συνδυασμούς, κάποια που τα προκάλεσα μόνη μου, κάποια που δεν μπορούσα να προβλέψω. Ποτέ μα ποτέ όμως δεν «έτυχε» να κάνω έρωτα. Δεν ξέρω. Από την άλλη, ούτε λαχείο έτυχε να μου πέσει. Ίσως δεν το έχω προσπαθήσει αρκετά;


Αγαπητή φίλη, ελπίζω να μην παίρνεις κατάκαρδα το πείραγμα. Όμως ειλικρινά, δεν είναι δυνατόν να έτυχε να κάνατε έρωτα. Δεν ήταν ποτέ φίλη σου, όσο και να το προσπάθησες (και καλά έκανες και το προσπάθησες, γιατί είχε φανεί ότι δεν υπάρχει ανταπόκριση). Αυτή κατάλαβε ότι της έχεις αδυναμία, δοκίμασε μεζεδάκι, και προχώρησε. Σου άρεσε πριν, σου αρέσει και τώρα, και τώρα που σε φτύνει, πληγώνεσαι. Δεν είναι κάποιο μυστήριο που χρειάζεται ερμηνεία.


Η διαχείριση είναι μία, και είναι αυτή που δεν εφαρμόζεται ποτέ. Απομάκρυνση μέχρι την ανάρρωση, και επαναπροσδιορισμός της σχέσης.

__________________
4.

τα θερμά μου συγχαρητήρια για τη στήλη σου είναι πολύπλευρη και διευρυμένη, βοηθώντας πολλούς με τις απόψεις σου.Μια ερώτηση -σκέψη και εγώ σε παρακαλώ και σε ευχαριστώ για το χώρο και το χρόνο σου. Πως ορίζεις την πραγματική φιλία μεταξύ αντρών και γυναικών? υπάρχει ορισμός? μπερδεύεται η φιλία με τον έρωτα?μπορεί να γίνει η είναι άτοπο?και αν γίνεται ποιος χάνει?η φιλία η ο έρωτάς?τι αξίζει τελικά??να είσαι πραγματικός φίλος με τον άλλον η ερωτευμένος και κάποια στιγμή να τελειώσει όπως τελειώνουν όλοι οι έρωτες κάποτε??το λες, το ζεις έτσι όπως είναι όπως πρέπει να είναι η το θάβεις? πως παραιτείσαι από τη φιλία και ζητάς έρωτά? η και το ανάποδο? είμαι 44 και πάντα το έχω απορία ειδικά τώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά μου σε εφηβεία και ίσως χρειαστούν την ταπεινή μου άποψη.. ευχαριστώ.

Η φιλία και ο έρωτας δεν είναι από άλλο πλανήτη. Δεν είναι ανταγωνιστικές σχέσεις, το ένα δεν αποκλείει, ούτε διαλύει το άλλο, και το ένα δεν είναι ανώτερο του άλλου. Όταν συνυπάρχουν σε ίσες δόσεις δημιουργείται η τέλεια αιωνόβια σχέση.


Οι «φιλίες» δεν χαλάνε από τους «έρωτες». Όταν χαλάνε σχέσεις είναι επειδή προκύπτει ανισότητα και κάποιος βγαίνει κυρίαρχος, κάποιος θύμα. Αυτό γίνεται και στις φιλίες, και στους έρωτες. Απλώς στους έρωτες γίνεται ενίοτε πάρα πολύ γρήγορα, ακόμα και μέσα σε ώρες, και είναι πολύ πιο ξεκάθαρο, γιατί είναι φανερό ποιος από τους δύο θέλει περισσότερα από τον άλλον, και η ήττα είναι πιο τρανταχτή, γιατί είναι πολύ πιο προσωπική.


Αυτό που είναι χρήσιμο να μάθουν τα παιδιά σου είναι να μην βαφτίζουν εύκολα τις σχέσεις τους ως φιλίες και έρωτες, γιατί αυτό που λέμε, αυτό ισχύει, γιατί όπως είπε ένας κάπως κυνικός κύριος κάποτε, ο Lee Atwater, perception is reality. Πρέπει να προσέχουν πολύ ποιον βάζουν στη ζωή τους, είτε ως φίλους, είτε ως εραστές, γιατί η ανισορροπία θα έρθει, και η απόρριψη θα έρθει, σε όλες τις μορφές. Οπότε, είναι σημαντικό να έχουν ποιοτικούς ανθρώπους γύρω τους, για να απορριφθούν με ευγένεια όταν έρθει η κούφια η ώρα. Αυτό σημαίνει ότι και τα παιδιά σου πρέπει να έχουν το σθένος και την ακεραιότητα να απορρίπτουν επίσης με ευγένεια, και αυτό είναι πιο δύσκολο από τη λύση του ψευδοδιλήμματος «είμαστε φίλοι ή εραστές».


Και κάτι ακόμα: μην χρησιμοποιείς την λέξη «πραγματική» για λέξεις όπως φιλία και έρωτες. Δημιουργείς παράλογες προσδοκίες και απαιτήσεις στις επόμενες γενιές. Δεν υπάρχει τέλεια σχέση, γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Όλα πραγματικά είναι, και όλα ψεύτικα επίσης. Αν δεν δεχτούμε τις δικές μας ανεπάρκειες πρώτα, θα περιμένουμε μια ζωή τον τέλειο φίλο/εραστή που δεν κάνει κανένα λάθος.

__________________
5.


Γεια σου Α μπα μου! Με βασανίζει το εξής... Εδώ κι ένα χρόνο έχω γνωρίσει μια γυναίκα με την οποία δουλεύουμε στον ίδιο χώρο. Δεν είναι συνάδελφός μου απλά δουλεύει απέναντι απο το κατάστημα που δουλεύω εγώ, κι υπάρχει οπτική επαφή συνεχώς, εκτός κι αν κάποια απο τις δυο μας είναι απασχολημένη. Εγώ είμαι εικοσιένα, κι εκείνη τριανταεννιά παντρεμένη με ένα παιδάκι. Από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω, την έχω πιάσει άπειρες φορές να με κοιτάει έντονα (το περίεργο δεν είναι τόσο αυτό, αφού είμαστε απέναντι κι αναπόφευκτα κοιταζόμαστε) αλλά ο τρόπος που το κάνει. Δεν θα πάρει το βλέμμα της απο πάνω μου ποτέ πρώτη, και μου δίνει μονίμως την εντύπωση ότι κάτι θέλει να μου πει. Παρ΄ όλα αυτά, πιστεύω ότι δεν τίθεται θέμα ερωτικής έλξης, όχι από το γεγονός ότι είναι παντρεμένη, αλλά επειδή έχω καταλάβει ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν θα καταπίεζε την σεξουαλικότητά του. Κι επίσης φαίνεται πολύ αφοσιωμένη στον άντρα της και την οικογένεια της, με τρόπο ειλικρινή. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, επειδή εμπιστεύομαι πολύ την διαίσθησή μου, είναι γιατί με τρώει η περιέργεια και γιατί έχω την αίσθηση ότι κάτι όντως δεν είναι απλά μες το μυαλό μου. Εμένα μου αρέσει, αλλά όχι τόσο ώστε να την σκέφτομαι εκτός από τις ώρες που την βλέπω, που σημαίνει ότι δεν φαντάζομαι καταστάσεις που δεν ισχύουν. Το βλέμμα της είναι τόσο έντονο, κι ακόμα πιο έντονο είναι αυτό που υπάρχει στον αέρα, άρα τι μπορεί να συμβαίνει; Πως μπορεί δύο τόσο αντιφατικές απόψεις να συνηπάρχουν στον ίδιο βαθμό μέσα μου; Εκεί που λέω "αποκλείεται, έχεις τη μύγα και μυγιάζεσαι", κάτι θα κάνει, και θα με κάνει να πιστεύω ότι όντως μπορεί να της αρέσω! Είναι πολύ προκλητική... Μία φορά πήγα να της πω "Χ. τι είναι; Τι θες;". Απορώ πως κρατήθηκα! Πες μου τη γνώμη σου σε παρακαλώ... Έχω σκεφτεί αυτό που δεν της είπα τότε να το πω επίτηδες μια μέρα που θα έχω την ευκαιρία να δω τι θα μου απαντήσει! Αλλά φοβάμαι μη γίνω εντελώς ρεζίλι... Μήπως υπάρχει και κάποια άλλη εκδοχή που δεν βλέπω; Σε ευχαριστώ πολύ

Εμπιστεύεσαι την διαίσθηση σου τόσο ώστε να είσαι σίγουρη ότι «είναι άνθρωπος που δεν θα καταπίεζε την σεξουαλικότητα του» και ότι φαίνεται «πολύ αφοσιωμένη στον άντρα της και την οικογένεια της, με τρόπο ειλικρινή». Μου φαίνεται ότι ούτε η ίδια δεν ξέρει τόσο καλά τον εαυτό της.


Η εκδοχή που ίσως να μη βλέπεις είναι ότι δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τόσο ακράδαντα την διαίσθηση σου. Μολαταύτα, πες ότι σου ρίχνει καυτές ματιές. Αυτό αλλάζει το γεγονός ότι είναι παντρεμένη με παιδί;

__________________
6.

Αλήθεια, συμπαθώ την λίγο μεγάλη και κάπως με εμπρόσθια κλίση μύτη μου. 40 χρόνια την έχω, εξάλλου. Ομως, βλέποντας μια γνωστή που πρόσφατα λιμάρισε εντέχνως κάποια κοκκαλάκια της ρινικής περιοχής και την ανασχημάτισε επιτυχέστατα με αποτέλεσμα αμέσως να φυγουν από πάνω της 5-10 χρόνια, καλύτερα κι από λίφτινγκ λέμε, σκάω και βασανίζομαι. Δικαίως;- Υakyak

Δεν έφυγαν 5-10 χρόνια από πάνω της. Ενδεχομένως να σου φαίνεται πιο όμορφη, και έχουμε μάθει να ταυτίζουμε το «όμορφος» με το «νέος». Εσύ τι θέλεις; Να γίνεις πιο όμορφη ή πιο νέα; Πριν πάρεις οποιαδήποτε απόφαση, πρέπει να σιγουρευτείς ότι αναγνωρίζεις τις επιθυμίες σου όπως είναι, και προσαρμόζεις τις προσδοκίες στην πραγματικότητα.

__________________
7.


Πάντα Αμπά, με χάλαγε σε μένα το ότι ενώ έχω καταπιαστεί με τα μύρια όσα από χόμπυ κι ασχολίες (από φωτογραφία μέχρι σκι με ενδιάμεσα καμμια 10ρια ακόμα) δεν έχω ποτέ πραγματικά παθιαστεί με κάτι απ' αυτά. Ναι μεν, ωραία ήταν, κάτι μάθαμε, πάμε παρακάτω, μην το ζορίζουμε. Ανησυχώ. Βλέπω φίλους που μεταμορφώνονται λάμποντας σε μιλόνγκες ή που κάθε ΣΚ παίρνουν τα βουνά και περπατάνε πανευτυχείς και ζηλεύω. Ασε που δε μπορώ να δεσμευτώ με το γυμναστήριο. Είμαι νορμάλ;- Υakyak


Εντελώς.


82

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

6 σχόλια
#1 Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη ορισμένα μίνιμουμ κοινωνικά στάνταρ και τη λεγόμενη "κοινή λογική", πρέπει να παραδεχθούμε ότι ενίοτε κάποιος μπορεί να ενοχληθεί από κάτι που κάναμε και, πραγματικά, η μόνη απάντηση να είναι "κάνεις λάθος που δυσανασχετείς".Δε μιλάω για το παιδί της ερώτησης, νομίζω όλοι σχεδόν βρίσκουμε την ενόχλησή του πολύ λογική. Αλλά αν πχ. τον πείραζε που ο άλλος ξέρω 'γω *έχει* πρώην αντί να κρατήσει την παρθενία του γι'αυτόν (έχουμε διαβάσει ανάλογες συμπεριφορές, εις βάρος γυναικών κατά βάσιν) η μόνη λογική απάντηση θα ήταν "πολύ κακώς σε ενοχλεί, και θα σου πω και γιατί".Αυτό που λέω το ενισχύει η ερώτηση #2. Η κοπέλα αποκαλεί το αγόρι της "παρτάκια", άρα προφανώς η συμπεριφορά του την πληγώνει, σωστά; Και, όντως, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να είναι παρτάκιας, αλλά ακόμη πιθανότερο είναι να είναι ένας νορμάλ άνθρωπος με υποχρεώσεις, στόχους και προτεραιότητες που δεν εξαντλούνται στο να είναι με την κοπέλα του 24/7.Αν κάποιος μου έλεγε "γιατί τολμάς να έχεις ζωή πέρα από εμένα, προφανώς είσαι εγωίστρια - κάνε όπως εγώ, που έχω γίνει το ταπεινό σου σκυλάκι" (μου έχουν πει κάτι περεμφερές) ειλικρινά δε νομίζω ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω την απάντηση με οποιαδήποτε άλλη φράση πέρα από "πολύ κακώς σε ενοχλεί".(Μόλις χθες έλεγα ότι δε μου αρέσει το troll-hunting αλλά η #2 ειλικρινά *ελπίζω* να είναι τρολ)
Και από την άλλη, είναι και ο κύριος Γαργαλίτσας ο οποίος επιμένει να γαργαλάει την κοπέλα του στις μασχάλες με αποτέλεσμα η τελευταία να έχει τα χέρια της μονίμως κολλημένα στον κορμό και ο Γαργαλίτσας να αναρωτιέται γιατί η κοπέλα του ενοχλείται αφού αυτός διασκεδάζει.
Ο γαργαλίτσας είναι παρόμοια περίπτωση, αλλά όχι ακριβώς: Ξέρει πολύ καλά τι ενοχλεί την κοπέλα του (εξήγηση χρειάζεται; αν είσαι πάνω από 3 χρ. ξέρεις πολύ καλά τι είναι ενοχλητικό στο γραργαλητό) και αδιαφορεί πλήρως. Τη γράφει.Βασικά γι'αυτό μίλησα για κοινή λογική. Ενίοτε είναι δύσκολο να μπουν διαχωριστικές γραμμές αλλά τον γαργαλίτσα τον κράξαμε ξεκάθαρα όλοι εδώ - κάτι που αποδεικνύει πιστεύω ότι η κοινή λογική δεν τον δικαιώνει.Αντιστοίχως, όλοι θα κατανοούσαμε κάποιον που δυσαρεστείται επειδή νιώθει ότι η σχέση του βάζει ακόμη και απλούς γνωστούς πάνω από αυτόν, ενώ δύσκολα κάποιον που δυσανασχετεί επειδή ο άλλος βάζει τα ανήλικα παιδιά του πάνω από αυτόν.
Εγώ τρελάθηκα με την 2 και ειδικά με το παρακάτω:Όταν είναι κάποιος πάντα η πρώτη σου προτεραιότητα, του δείχνεις ότι δεν υπολογίζεις τον εαυτό σου, και όταν δίνεις αυτό το μήνυμα στους άλλους, τους επιτρέπεις να μην σε σέβονται. Δεν ξέρω αν είναι παρτάκιας αυτός. Ούτε εσύ ξέρεις. Δεν έχεις καταφέρει να μάθεις γιατί δεν τον αφήνεις να σου δείξει, προσπαθώντας να τον τραβήξεις προς το μέρος σου, υποχρεώνοντας τον να έρθει με το μέρος σου, επειδή τον διευκολύνεις. Πηγή: www.lifo.gr
"H προσωπική ακεραιότητα είναι το ελάχιστο που έχεις, και το πιο σημαντικό"!!! Αγαπημένη μου Άμπα υποκλίνομαι!Αγαπητή φίλη, στην προηγούμενη μου σχέση (που ήτανε και η πρώτη μου) ήμουν και ενεργούσα σαν κι εσένα! Ό,τι θέλει αυτός! Αλλά ο άλλος το είχε επωφεληθεί αυτό, είχε "αναπαυθεί" σ'αυτή τη σχέση και στο τέλος μου πε κι ένα μεγάλο "ευχαριστώ". Όσο και να αγαπάς, μην βάζεις κανένα πάνω από τον εαυτό σου και από το δικό σου καλο. Μην τα δίνεις όλα, γιατί στο τέλος θα μείνεις στον "ΑΣΣΟ".. Κράτησε κάτι και για σένα!
Εγώ κατηγορώ τη νοοτροπία του λαϊκού τραγουδιού στον έρωτα, το αγαπάω το λατρεύω αλλά με πιάνει ψυχοπλάκωμα με το πρότυπο του "όλα τα 'δωσα για σένα τίποτα δεν κράτησα".Ναι ναι, ξέρω, είναι προϊόν της γενικότερης νοοτροπίας κι αυτό αλλά δεν το ζαλίζω με το αβγό και την κότα, κατηγορώ το λαϊκό τραγούδι :Ρ
Το κρατάω ή δεν κρατάω και για μένα (στον έρωτα) για να μην μείνω στον άσσο είναι παραπάνω κι από λαικός νταλκάς εκπεφρασμένος σε τραγούδι (πολύ καλή αναφορά ssgu!) φιλοσοφικό ερώτημα κατά πόσον αντέχουμε ή όχι τον πόνο κι αν μπορούμε να τον μετουσιώσουμε σε ζωή.
Έχω μπερδευτεί πολύ με την απάντηση της ερώτησης #1, και έχω μπερδευτεί εξίσου όλες τις φορές που το έχω διαβάσει στο Α, μπα. Πως γίνεται να θεωρείται μη αποδεκτό το να πληγώνει παράλογα κάποιον κάτι που κάνουμε και η αυτόματη αντίδραση να είναι να πρέπει να ερευνήσουμε σε βάθος το τι είναι αυτό που τους πληγώνει; Για παράδειγμα αν η κοπέλα μου πληγώνεται επειδή πρέπει να βγώ για δείπνο με την δουλειά η αντίδραση μου δεν πρέπει να είναι να της εξηγήσω ότι δεν θα έπρεπε να πληγώνεται γιατί είναι μια επαγγελματική υποχρέωση; Ακραίο παράδειγμα αλλά λέμε τώρα. Γιατί το βάρος όλο πέφτει στον πλήττων και όχι στον πληγωμένο ή "πληγωμένο" αυτόματα; Και αυτό δεν είναι πολύ βάρος για έναν άνθρωπο να πρέπει να έχει μια μόνιμη υποχρέωση (κατα κάποιο τρόπο) να ερευνά και να προσπαθεί αποκλειστικά να καλύπτει τις ανάγκες κάποιου που ίσως "πληγώνεται" εύκολα;Εν ολίγοις, εάν ο "πλήττων" έχει να κάνει με κάποιον πολύ ακραίο ή παράλογο "πληγωμένο", τότε πως εφαρμόζεται αυτή η λογική; Και εάν παραδεχόμαστε ότι αυτό δεν έχει εφαρμογή σε τέτοια ακραία περίπτωση που τραβάμε την γραμμή; Και πριν δωθεί η συμβουλή ότι εάν κάποιος πληγώνεται τότε πληγώνεται και δεν μπορείς να του πεις διαφορετικά (που σε κυριολεκτικούς όρους όντως ισχύει) οπότε πρέπει εσύ να ερευνήσεις σαν πλήττων τι έκανες και να το αλλάξεις/βελτιώσεις, δεν πρέπει να ξεκαθαριστεί πρώτα η φύση της διαφωνίας/πλήγουσας πράξης;Παρεπιπτόντως είναι ειλικρινής η ερώτηση και ψάχνει απάντηση, δεν τρολάρω ούτε τα λέω για να προκαλέσω - για αποφυγή παρεξηγήσεων φύσεως τρολ.
Χάνεις λίγο το βαθύτερο νόημα πιστεύω Alex. Αυτό που πληγώνει το θύμα είναι ότι ο θύτης δεν του αναγνωρίζει το ίδιο το συναίσθημα του να νιώθει πληγωμένος. Μπορεί να είναι υπερευαίσθητος ή υπερβολικός ή μη μου άπτου. Μια φορά πληγώνεται όμως. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει πρόθεση ή δεν υπάρχει πρόθεση ή αν είναι επαγγελματική υποχρέωση ή αν το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από ροκφόρ! Σημασία έχει ότι νιώθει ένα πολύ συγκεκριμένο συναίσθημα: ματαίωση. Λέγοντας "μα πώς κάνεις έτσι" τον/την ακυρώνουμε. Όμως το συναίσθημα βιώθηκε. Είναι υπαρκτό. Με το να του λέμε "μα πώς κάνεις έτσι" τον βγάζουμε τρελό. Και κερατάς και ζημιωμένος; Αν τόσο πολύ διαφωνείς με την "υπερευαισθησία" κάποιου (ή με το αν προσβάλλεται) γιατί δεν είχες κακή πρόθεση το έντιμο είναι να πεις "Αναγνωρίζω ότι αυτό που είπα/έκανα σε πείραξε κι ότι νιώθεις άσχημα. Δεν γνώριζα ότι θα έχω αυτό το αποτέλεσμα ούτε ήταν ο στόχος μου."Ή στην περίπτωσή σου λες: "Αυτή δυστυχώς είναι μια παράμετρος της επαγγελματικής μου δραστηριότητας που δεν μπορώ να την αλλάξω. Αναγνωρίζω ότι σε στεναχωρεί και στεναχωρούμαι που στεναχωριέσαι γι'αυτό. Θα προσπαθήσω* να το ισοφαρίσω αφιερώνοντάς σου χρόνο την Χ μέρα κι ώρα κάνοντας το Ψ πράγμα μαζί. Τι λες;"*και εννοείται το προσπαθείς όντως αν νοιάζεσαι για τον σύντροφό σου.Ούτε δικαιολογίες ούτε απολογίες. Ξεκάθαρα πράγματα.Δοκίμασε και θα δείς! Κι εδώ είναι και το μυστικό της συγγνώμης γενικότερα. Δεν ζητάμε συγγνώμη απαραιτήτως γιατί κάναμε λάθος και το παραδεχόμαστε όπως νομίζει ο περισσότερος κόσμος (εντάξει το κάνουμε και γι'αυτό όταν συντρέχει λόγος!) αλλά κυρίως γιατί πληγώσαμε τον άλλο και έπαθε κάποιου τύπου ζημιά. (Γιατί στο μυαλό του και στην ψυχή του ζημιά είναι).Και για να φέρω ένα ευρύτερο παράδειγμα και να το καταλάβουμε όλοι σε τέτοια λογική αποδίδονται και οι κατόπιν εορτής συγγνώμες που ανακοινώνουν πάπες ή βασιλείς κλπ. για ατοπήματα του παρελθόντος. Τότε ίσως δεν θεωρούνταν καν λάθος στο χωροχρονικό πλαίσιο που συνέβησαν (πχ. ο χημικός ευνουχισμός του Άλαν Τούρινγκ με τα μέτρα της εποχής ήταν δικαιολογημένος και το θύμα "ήταν υπερβολικό να διαμαρτύρεται"...άσχετα που ο άνθρωπος αυτοκτόνησε εξαιτίας του εν συνεχεία). Τότε δεν είχαν τα εργαλεία να γνωρίζουν ότι προκάλεσαν κάποια ζημιά. Τώρα τα έχουν. Η συγγνώμη επιφέρει μια ηθική ισορροπία.
Ενδιαφέρουσα οπτική καραβάνα, όμως μου προκαλεί κάποιες ερωτήσεις ακόμα: Το να προσπαθήσεις να επανορθώσεις ("θα αφιερώσω Χ χρόνο μαζί σου κάνοντας το τάδε ανταυτού") για κάτι το οποίο αντικειμενικά δεν είναι ατόπιμα/σφάλμα - τουλάχιστον κατά γενική ομολογία - δεν είναι σαν να ανταμοίβεις μια συμπεριφορά κάπως... παράλογη; Δεν θα ήταν πιο λογικό να έκανες προσπάθεια να δείξεις στον άλλον την οπτική γωνία που η πράξη δεν είναι λόγος για πληγές και παρεξηγήσεις; Αν κάποιος είναι υπερευαίσθητος δεν θα είχε περισσότερο νόημα να προσπαθήσουν και οι 2 να αντιμετωπίσου αυτό αντί κάτα κάποιο τρόπο να το θάβουν;
Δεν υπάρχουν όμως περιπτώσεις που άνθρωποι ενοχλούνται από πράγματα που είναι πραγματικά παράλογα; Δεν μιλάω για πράξεις μας που μπορούν να τους πληγώσουν ενώ δεν είχαμε κακή πρόθεση αλλά για πράξεις που είναι ουσιαστικά αδικαιολόγητο να του πληγώσουν, ή ακόμη και να τους επηρεάσουν.Αντλώντας από το παράδειγμα της ίδιας της Λένας: Αν σπρώξω κάποιον κάποιον κατά λάθος φυσικά θα του πω συγγνώμη. (Για να είμαστε ακριβείς, μόνο τότε θα του πω συγγνώμη - έχετε δει να ζητάνε συγγνώμη όταν σπρώχνουν κάποιον επίτηδες; Ή ειρωνικό θα είναι ή υποκριτικό.)Τι γίνεται όμως αν κάποιος μου πει "Γιατί με έσπρωξες;" κι εγώ ξέρω καλά ότι δεν τον έχω πλησιάσει, ούτε κατά λάθος; Δεν θα ζητήσω συγγνώμη για κάτι που δεν έκανα.
Εξαρτάται από το άτομο.Αν δεχτούμε ότι όταν κάποιος λέει ή κάνει κάτι,την ώρα που το λέει ή το κάνει το εννοεί,η συγγνώμη δεν ξέρω αν εξισορροπεί τα πράγματα. Υπάρχουν άνθρωποι που απλά δεν την δέχονται.
Θα συμφωνήσω απόλυτα, Καραβάνα, και θα προσθέσω ότι οι λόγοι που πληγώνουν κάποιον προέρχονται από κάποιες φοβίες που κουβαλά. Συνήθως, οι φοβίες δεν συμβαδίζουν με την κοινή λογική. Στο παράδειγμα του AlexDeBonn η κοπέλα πληγώθηκε γιατί μπορεί να φοβάται μήπως φλερτάρει με κάποια άλλη στη δουλειά. Ναι, μπορεί η ζήλεια να είναι παράλογη αλλά για εκείνη είναι βίωμα. Δεν είμαστε όλοι σε κουτάκια γι'αυτό δεν έχουμε την ίδια λογική. Αυτό που δεν μας ενδιαφέρει να μάθουμε είναι το "γιατί σου συμβαίνει αυτό".
@Alex ευχαρίστως να απαντήσω στα ερωτήματα που θέτεις. "Το να προσπαθήσεις να επανορθώσεις ("θα αφιερώσω Χ χρόνο μαζί σου κάνοντας το τάδε ανταυτού") για κάτι το οποίο αντικειμενικά δεν είναι ατόπιμα/σφάλμα - τουλάχιστον κατά γενική ομολογία - δεν είναι σαν να ανταμοίβεις μια συμπεριφορά κάπως... παράλογη;"Όχι, αν δεν ειπωθεί στο πλαίσιο ενός συμπεριφοριστικού χειρισμού (δηλαδή με το που διατυπώνεται παράπονο η απάντηση να έρχεται "έχεις δίκιο και θα κάνουμε αυτό που θες τότε"). Πρέπει να επικοινωνείται το μήνυμα ότι ΕΣΥ κάνεις μια δωρεά από το αποθεματικό αγάπης που διαθέτεις προς το πρόσωπο απέναντί σου και όχι μια "παραχώρηση" ή "εκχώρηση δικαιωμάτων". Οι συντροφικές σχέσεις για να λειτουργούν ορθά πρέπει πάντοτε να επικοινωνούν το μήνυμα ότι ο βαθύτερος μοχλός τους είναι η πηγαία δοτικότητα κι όχι το εκατέρωθεν καπέλωμα. Γενικά διαπιστώνω ότι, καμμένοι όπως είμαστε από μια ζωή γεμάτη εμπόδια και "κακούς" στο δρόμο μας, είμαστε ΣΥΝΕΧΕΙΑ ταμπουρωμένοι μην τυχόν μας "ρίξουν" στο ζύγι. Προφυλασσόμαστε ακόμα κι όταν δεν υπάρχει λόγος. Είμαστε δύσπιστοι σαν τους Σμυρνιούς. Χαλαρώνοντας και ΔΙΝΟΝΤΑΣ πηγαία από αυτό που μπορούμε και θέλουμε οι ίδιοι (και δεν μας καπελώνει) οι σχέσεις γίνονται και ευκολότερες και ουσιαστικότερες. Εμένα τουλάχιστον αυτό με δίδαξαν μακρά χρόνια δέσμευσης. Και γενικότερα στην ζωή μου έχει αποδώσει καλά. Οι άνθρωποι μου φέρονται καλά, γιατί ξέρουν ότι η δική μου καλοσύνη δεν απαιτεί ούτε προσδοκά κάποια ανταπόδωση. Αντίθετα τους φιλοτιμά να δείξουν τον καλύτερό τους εαυτό. Αν δώσουν, καλώς. Κι αν δεν δώσουν, πάλι καλώς. Εγώ έκανα αυτό που πίστευα κι ήταν εξ αρχής δώρο κι όχι δάνειο. Είναι ελευθερία αυτός ο τρόπος σκέψης. Κατ'εμέ πάντοτε..."Δεν θα ήταν πιο λογικό να έκανες προσπάθεια να δείξεις στον άλλον την οπτική γωνία που η πράξη δεν είναι λόγος για πληγές και παρεξηγήσεις;"Όχι και πάλι. Μπορεί το παιδάκι των 3 χρονών να χωνέψει γιατί δεν του παίρνεις το γλυφιτζούρι που δεν έχεις χρήματα να το αγοράσεις; Δεν θα ήταν χαμένος κόπος και ενέργεια πέραν της αρχικής προσπάθειας εξήγησης ("δεν έχω αρκετά χρήματα καλό μου") να προσπαθείς να του δώσεις επίμονα και μάταια να καταλάβει γιατί θα πρέπει να στερηθεί μια ηδονή που του είναι απολύτως αναγκαία εκείνη την στιγμή για να ανακουφιστεί από το άγχος της μη πλήρωσης; Aντίθετα αν προσπαθήσεις μετά την αρχική εξήγηση να δώσεις το βάρος στο ότι συναισθάνεσαι τον πόνο του και συμπάσχεις με το ότι στεναχωριέται (αντί να το μαλώνεις λέγοντας το παράλογο που κλαίει επειδή δεν μπόρεσε να πάρει αυτό που ήθελε να του δείξεις ενσυναίσθηση) και να μετακυλίσεις την ηδονή/ανακούφιση στην δεύτερη επόμενη επιλογή...τότε το παράπονο θα περάσει αρκετά γρηγορότερα και την επόμενη φορά θα γνωρίζει ότι η ματαίωση μπορεί να ακολουθηθεί από μια άλλου είδους ευχαρίστηση. Λειτουργεί και με το φόβο και τον πόνο αυτό. Αντί μόλις κάποιος πονέσει ή φοβηθεί να του πούμε "έλα μωρέ τίποτα δεν είναι!" είναι απείρως αποτελεσματικότερο να πούμε "Φοβήθηκες ε; Ξέρεις κι εγώ φοβάμαι το Χ/Ψ κλπ." "Αν κάποιος είναι υπερευαίσθητος δεν θα είχε περισσότερο νόημα να προσπαθήσουν και οι 2 να αντιμετωπίσου αυτό αντί κάτα κάποιο τρόπο να το θάβουν;"Θεωρώ ότι εφόσον η σύντροφος είναι ένα ισορροπημένο, με την κοινή πεζοδρομιακή έννοια, άτομο (κι όχι κάποια ψυχάκιας) τότε με την ως άνω αντιμετώπιση δεν το θάβετε το θέμα. Είναι νουνεχής να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα που θα αποσταλλούν. Ότι υπάρχει κάποιο όριο μεν, αλλά ότι η στεναχώρια της δεν πηγαίνει άπατη και θα ανακουφιστεί με κάποιον δυνατό τρόπο γιατί την νοιάζεσαι. Αυτό επιζητεί να εισπράξει. Ότι την νοιάζεσαι. Αυτό κραυγάζει. Αν πάλι εννοείς (και πολύ φοβούμαι ότι το εννοείς) ότι θα πρέπει μέσα από αυτή την προσέγγιση να αλλάξει ο πληγωμένος ως προσωπικότητα και να πάψει να πληγώνεται, πολύ φοβούμαι ότι τελείς εν αυταπάτη και κάνεις μια τρύπα στο νερό. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν έτσι εύκολα με ευχολόγια και συζητήσεις, αλλά μονάχα όταν έρχονται αντιμέτωποι με συντριπτικές συνέπειες των χαρακτηριστικών τους αυτών που τις επέφεραν. Αν φερ'ειπείν χωρίζατε ή κάποιος πέθαινε ή τέλος πάντων κάτι εξίσου δραματικό.Είναι επομένως πάντοτε προτιμότερο να προσπαθείς να βρεις μια μέση κοινή πορεία πλεύσης και συννενόησης. Αλισβερίσι είναι!@Ιrisορθή απορία. Εξαιρείται όμως επειδή πιο πάνω στην απάντηση προς τον Alex πήραμε ως δεδομένο ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον ψυχάκια αλλά με ένα σχετικά ισορροπημένο άτομο. Αν κάποιος χειραγωγεί με ίδια οφέλη και χθόνιες σκοπιμότητες σαν το παράδειγμά σου αυτό φαίνεται, και τότε η σωστότερη αντιμετώπιση δεν είναι ούτε η ρήξη (σπατάλη ενέργειας) ούτε η ατέρμονη εξήγηση (σπατάλη χρόνου) αλλά το disengagement κι η απομάκρυνση. Ενίοτε δια παντός. Θεωρώ όμως ότι συχνά η οπτική μας είναι τόσο αλλοιωμένη από την εγωιστική μας θεώρηση του κόσμου που μπορεί να μας διαφεύγουν αποχρώσες ενδείξεις στην στάση του άλλου που να μην είναι τόσο παράλογες. Οπότε πάντα έχει νόημα να καθίσει κανείς και να αναρωτηθεί "μήπως έχει κάποιο point;"Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν εξετάζουμε (όπως καίρια έθιξε η Λένα στην απάντησή της) το παράπονο κάποιας μειονότητας που εμάς μας φαίνεται παράλογο. Κάποτε υπερασπιζόμενη τους Παλαιστινίους σε κάποια Εβραία εκστόμισα κάτι που από εκείνους θεωρείται αντισημητικό (και δεν το γνώριζα) συγκεκριμένα την λέξη Jew αντί για Jewish. Με διόρθωσε άμεσα και κοφτά. Εξανίσταμαι είπα σαν ηλίθια. Δεν είχα καμμία πρόθεση να επιδείξω αντισημιτισμό. Το ίδιο δεν σημαίνουν; Και πήρα το μάθημα της ζωής μου. Δεν έχει σημασία τι ΕΓΩ πιστεύω ότι είναι προσβλητικό. Την προσβλητικότητα την καθορίζει το θύμα. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζω εγώ τι μπορεί να είναι προσβλητικό για έναν αλμπίνο γιατί δεν είμαι αλμπίνος. Κι η φαντασία μου επομένως έχει κάποιο συγκεκριμένο όριο. Η ευαισθησία μου ως "πολιτικό" ον (με την ευρύτερη έννοια) οφείλει όμως να μην έχει. Αλλιώς είμαι θηρίο ή Θεός κι όχι κοινωνικό ον, που έλεγε ο Αριστοτέλης.
@Rosa neraοι άνθρωποι που δεν δέχονται την συγγνώμη ανήκουν χονδρικώς σε δύο κατηγορίες. Η μία είναι αυτοί που αναπαράγουν το κλισέ ότι "από τότε που εφευρέθηκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο". Εγώ με κλισεδιάρηδες δεν ασχολούμαι. Σιχαίνομαι τον κομφορμισμό της νόησης. Ας μην την δεχτούν αφού δεν θέλουν και δεν κατανοούν πώς την λέω. Η άλλη με προβληματίζει πολύ περισσότερο. Είναι οι άνθρωποι που εστιάζουν στο αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι κάτι που δεν γυρίζει πίσω. Είναι αναπόδραστο. Όσο και να ζητάει ένας δολοφόνος συγγνώμη από τις οικογένειες των θυμάτων (και υπάρχει λόγος που το κάνει, η πραγμάτωση της ηθικής ισορροπίας, η αναγνώριση και δικαίωση του πόνου τους) τα θύματα δεν γυρίζουν πίσω. Κάποια πράγματα είναι όντως ασυγχώρητα. Όμως μπορούν μέσω αυτής της διαδικασίας να γίνουν (με κόπο) τελικώς αποδεκτά. Όχι αποδέξιμα. Αποδεκτά. Γιατί απλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Πάς παρακάτω.
@ΚαραβάναΣ'ευχαριστώ για την πολύ αναλυτική απάντηση, και συμφωνώ ή, αν μη τι άλλο, επικροτώ τα περισσότερα που λες.Η ειδοποιός διαφορά για ‘μένα (δεν ξέρω για τον Alex, δε μπορώ να μιλήσω εξ ονόματός του ) είναι ακριβώς το ότι λαμβάνεις ως δεδομένο ότι μιλάμε για ένα ισορροπημένο άτομο. (Μου θυμίζει λίγο την οικονομική επιστήμη, που λαμβάνει ως δεδομένο ότι μιλάμε για έλλογα όντα που «γνωρίζουν τι είναι πιο συμφέρον γι’αυτά ανά πάσα στιγμή». Για αυτό δυσκολεύονται αν φτιάξουν ρεαλιστικά μοντέλα με εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο.) Μην παρεξηγηθώ, οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πράγματι αρκετά ισορροπημένοι με την πεζοδρομιακή έννοια. Αλλά ας πούμε όχι και οι συντριπτικά περισσότεροι.Οι άνθρωποι που έχουν παράλογες απαιτήσεις από τους συντρόφους τους (μένω στον τομέα των ερωτικών για να μην φαρδύνω υπερβολικά τη συζήτηση) δεν κυκλοφορούν με μάτι που γυαλίζει και ύφος τρελού επιστήμονα, για να τους αποφεύγουμε από μακριά. Συνήθως δείχνουν νορμάλ όπως όλοι μας. Μπορεί να τους ξέρεις και κάποιο καιρό ήδη προτού βγάλουν τις παράλογες ιδέες τους στη επιφάνεια.Συμφωνώ ότι όταν τους καταλάβεις πρέπει να απομακρύνεσαι αλλά αν επιδιώκεις συνεχώς την κατανόηση και την συναίνεση δεν θα παραδεχθείς εύκολα στον εαυτό σου ότι έμπλεξες με παράλογο άτομο. Το ζήτημα είναι να βρεθεί η χρυσή τομή μεταξύ του «Είσαι υπερβολικός!» και του «Είμαι υπερβολικός;» Αν αδιαφορείς για τα συναισθήματα των άλλων τους ακυρώνεις και απαιτείς να προσαρμοστούν στα μέτρα σου. Αν καταπιέζεις τα δικά σου, μπαίνεις εσύ στα μέτρα τους.Αν το αγόρι μου μου πει ότι το να έχω στενές επαφές με πρώην μου τον στεναχωρεί θα αφουγκραστώ τους προβληματισμούς του, θα δω αν όντως κάνω κάτι που θα προκαλούσε δυσφορία στον μέσο άνθρωπο. Αν μου πει ότι δεν θέλει να δουλεύω κάπου όπου υπάρχουν άντρες η διάθεσή μου για κατανόηση και αναζήτηση κοινού εδάφους θα είναι περιορισμένη, προτού τον στείλω πίσω στο 1920 από όπου ήρθε…
Αγαπητή Καραβάνα.Διαφωνώ απολύτως και δεν ασχολούμαι με τα κλισέ,προσωπικά τα προσπερνώ.Είναι δε απολύτως ατομικό θέμα του καθενός,αν θα αποφασίσει ή αν μπορεί να συγχωρήσει από προσβολή έως φόνο!Και ποτέ τα πράγματα δεν είναι απλά,ούτε απλοϊκά,ο καθένας έχει τις παραμετρους του και ξέρει τι λογαριασμούς κάνει.Δεν πειράζει αν δεν συμφωνείς.
Καραβάνα, "Είμαστε δύσπιστοι σαν τους Σμυρνιούς." Αυτό πρώτη φορά το διαβάζω για τους προγόνους μου και νομίζω ότι έχει μάλλον αρνητική χροιά...Το' μαθες εκεί που έμαθες τη χρήση του όρου "Jew";
Irisευχαριστώ! Κατανοητό το παράδειγμά σου και συγκεκριμένο το πλαίσιο. Νομίζω η ειδοποιός λεπτομέρεια είναι στο κατά πόσον θέλουμε να είμαστε με το άτομο με το οποίο είμαστε αν είναι αρκετά σαλταρισμένο (χωρίς το μάτι που γυαλίζει απαραιτήτως). Συνήθως το "παιχνίδι" παίζεται στο πόσο αντέχει ο σώφρων να υποσκελίζει την λογική του προς χάριν του έρωτα. Άπαξ και στομώσει αναγκαστικά λύεται και ο χειρισμός. Αυτά τα "παιχνίδια" θέλουν κι οι δυό να παίζουν τον ρόλο τους. @Prince Charmingκοινή καταγωγή έχουμε (surprise!!!)H δυσπιστία ως θεωρούμενο ντοπιοχαρακτηριστικό δεν αποτελεί ισάξιο αντίστοιχο του αντισημητισμού. Ελπίζω το καταλαβαίνεις. Μάλιστα έτερος Εβραίος γνωστός σε άλλη φάση (όταν χρόνια μετά συζήτησα το περιστατικό που μετράει τώρα σχεδόν εικοσαετία) απλά τίναξε τον ώμο: "Ναι δεν είναι και το καλύτερο αλλά σιγά...Γνωρίζω ότι δεν γνωρίζουν την διαφοροποίηση οι περισσότεροι." (ενσυναίσθηση και συγχώρεση του κατά λάθος που λέγαμε...)Ή ήθελες απλώς να κουνήσεις το δάχτυλο για να μην μιλήσεις για την ταμπακιέρα;
@Rosa nera θα απαντήσω στο παρακάτω σχόλιό σου γιατί νομίζω λίγο με παρεξήγησες ή εγώ δεν ήμουν απόλυτα σαφής. "Διαφωνώ απολύτως και δεν ασχολούμαι με τα κλισέ,προσωπικά τα προσπερνώ.Είναι δε απολύτως ατομικό θέμα του καθενός,αν θα αποφασίσει ή αν μπορεί να συγχωρήσει από προσβολή έως φόνο!Και ποτέ τα πράγματα δεν είναι απλά,ούτε απλοϊκά,ο καθένας έχει τις παραμετρους του και ξέρει τι λογαριασμούς κάνει.Δεν πειράζει αν δεν συμφωνείς. Πηγή: www.lifo.gr"Πρώτον δεν αναφέρθηκα σε σένα προσωπικά. Μίλησα γενικά. Γιατί ΄νιώθεις την ανάγκη να διαχωρίσεις την θέση σου από την πρώτη κατηγορία που ανέφερα; Σε καμμία περίπτωση δεν σε τοποθέτησα εκεί εγώ. Εξέφρασα μια γενικότερη παρατήρηση που έχω κάνει από το ευρύτερο περιβάλλον. Την ρήση αυτή την έχεις σίγουρα ακούσει κι εσύ από το ευρύτερο περιβάλλον. Δεύτερον εννοείται ότι καθένας επιλέγει τι θα συγχωρέσει και πώς και πότε. Αν εσύ δεν θες να συγχωρείς να μην το κάνεις. Δεν σου υπαγορεύω τι θα κάνεις κι ούτε θα είχα το δικαίωμα άλλωστε. Απλά λέω ότι πίσω από την επιφάνεια της συγχώρεσης κρύβεται ένα βάθος που κάποιες φορές διαφεύγει. Δεν είναι ντε και καλά θύμα ή ηλίθιος όποιος συγχωρεί ή είναι δοτικός. Η οριοθέτηση συμβαίνει προτού τελεστούν τυχόν παραβάσεις για να είναι τα πράγματα ξεκάθαρα ξηγημένα. Το κατόπιν εορτής μέσω "μανιάτικου" (περιμένω τώρα να επιτεθούν οι μανιατικής καταγωγής αναγνώστες) ή μούτρων (προς επίρρωση της άτεγκης στάσης μας) δεν εξυπηρετεί κανέναν σκοπό στο τέλος παρά μόνο την φθορά και την μίρλα. Κατά την γνώμη μου πάντοτε. Και φυσικά είναι θεάρεστο να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε αν όντως συμβαίνει.
Καραβάνα, Ε, αφού μοιραζόμαστε την ίδια καταγωγή, το πράγμα αλλάζει! Μου κάνει εντύπωση, δε, ότι ΕΙΜΑΙ πολύ δύσπιστος, για να μην πω καχύποπτος, αν και δεν το συνέδεσα ποτέ ως τώρα με την καταγωγή μου! That's a first(εξακολουθώ να δυσκολεύομαι να το κάνω)! Οπότε, αν είναι έτσι, δε χρειάζεται καν να δείξω ενσυναίσθηση και συγχώρεση, ίσως απλά βιάστηκα να κουνήσω το δάχτυλο και πρέπει να δείξεις εσύ! Αλλά, αν είσαι κι εσύ δύσπιστη; ;)
Πρίγκηπαεπειδή ακριβώς αναγνωρίζω τα ελαττώματά μου κάνω τεράστια προσπάθεια να τα βελτιώσω. Η καχυποψία θέλω να πιστεύω είναι σε καλό δρόμο. Πιστεύω ό,τι μου λες.(Άστα αυτά τώρα. Το γρίφο με τα πόδια των Ινδιάνων τον ξέρεις;)
@Καραβάνα, έχω να πω ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Με προβλημάτισε και έκανα αυτό που λένε και στο χωριό μου "Sleep over it". Τώρα ξύπνησα και ακόμα προβληματίζομαι :Ρ. Σίγουρα προσέφερε κάτι στο πως θα προσεγγίζω το θέμα στο μέλλον πάντως και αυτό είναι σημαντικό - ευχαριστώ για την αναλυτική απάντηση και την ενδιαφέρουσα συζήτηση. @Iris έπιασες ακριβώς το νόημα της ερώτησης που έθεσα, ακριβώς τον ίδιο προβληματισμό έχουμε, άλλωστε έκανες πολύ παρόμοιο σχόλιο πιο κάτω και εσύ. Νομίζω πέτυχες διάνα την πτυχή της ερώτησης που δεν αναφέρεται σε "μη νορμαλ" ανθρώπους με πεζοδρομιακή έννοια (a.k.a. Ψυχάκια) αλλά σε αυτούς που σε συγκεκριμένα πράγματα είναι υπερ-ευαίσθητοι ή/και υπερβολικοί.
Συνεχίζω το παράδειγμα "υπερευαισθησίας" που δίνεις: Αν η γυναίκα σου αντιδρά επειδή θα πας σε επαγγελματικό δείπνο, μπορείς να τη ρωτήσεις ειλικρινά γιατί αντιδρά, ποιο είναι το πρόβλημα (δεν εννοώ να το ρωτήσεις προκλητικά, για να τσακωθείτε επειδή εκείνη "είναι υπερβολική"). Μπορεί να σου πει ότι έχετε να βγείτε οι δυο σας πολύ καιρό και ότι της έχει λείψει και ότι τελευταία όλο για τη δουλειά βγαίνεις έξω, όχι για διασκέδαση. Μπορεί να σου πει κάτι που δε σου έχει περάσει από το μυαλό. Δηλαδή το πρόβλημα μπορεί να μην είναι η ίδια η επαγγελματική υποχρέωση, όπως νομίζεις εσύ και τη λες αμέσως υπερβολική. Αν, δηλαδή, θέλεις να καταλάβεις τι συμβαίνει με τη γυναίκα σου. Αν δε θέλεις, συνέχισε να την λες υπερβολική, να δούμε πού θα καταλήξετε (το ξέρω ότι είναι υποθετικό παράδειγμα).
Κοίτα αν η σύντροφός σου πληγώνεται με κάτι παράλογο, είναι παράλογη, οπότε σκέψου αν θες να είναι μια παράλογη, σύντροφός σου.Αν όμως πληγώνεται από κάτι που εσύ κρίνεις ως παράλογο, μπορείς να προσπαθήσεις να καταλάβεις τί κρύβεται πίσω από αυτή την αντίδραση, γιατί μπορεί να έχει προσπαθήσει να στο πει με μικρούς μικρούς τρόπους που ίσως δεν άκουσες.Στο παράδειγμά σου: αν είσαι ο σύντροφός μου και δείχνεις να σε απασχολεί μόνο η δουλειά, έχεις και μια συνεργάτιδα για την οποία μου λες πόσο ικανή είναι και εκεί που περιμένω το βράδυ να σε δω μου λες βγαίνω για επαγγελματικό δείπνο, να το κερασάκι στην τούρτα. Εγώ το πόσο παραμελημένη και δεύτερη νιώθω στη ζωή σου, το ξεσπάω σε μια λογική επαγγελματική υποχρέωση!Αν λοιπόν δεν έχεις μπει στη διαδικασία να αφουγκραστείς λίγο λίγο τα μικρά μου παράπονα και να δεις πού έχουν βάση, να καταλάβεις πώς βιώνω εγώ μια συμπεριφορά σου, έρχεσαι ξαφνικά αντιμέτωπος με μια αντίδραση που από τη μεριά σου, σου ακούγεται παράλογη. Ενώ το πρόβλημα δεν είναι το δείπνο αλλά το ότι σε αυτή τη σχέση νιοώθω δεύτερη, Μπίνγκο!Ξέρω ακούγεται δύσκολο, αλλά λέγεταιεπικοινωνία.
Μετά από την προσπάθεια να καταλάβω πόσο απέχουν/ταυτίζονται οι απαντήσεις προς το σχόλιο του Αλεξ, με ξεκούρασε η απάντηση του/της Κάτω-κάτω-της-Γραφής. Πάντως, θεωρώ ότι όσο επιβεβλημένη μου φαίνεται η προσπάθεια για επικοινωνία μεταξύ εμένα και του συντρόφου/φίλου μου που παραπονιέται, άλλο τόσο κλωτσάω στην ιδέα ότι πρέπει να ακούσω υπομονετικά το παράπονο ενός ατόμου που δεν εννοεί να αποδεχθεί ότι δε θέλω να έχω στενότερες σχέσεις μαζί του, και όταν συναντιόμαστε στο κοινό εργασιακό περιβάλλον, μουτρώνει και γκρινιάζει, επειδή δεν του είπα για 100ή φορά "καλημέρα", ή επειδή την είπα βιαστικά. Τυχαίο παράδειγμα (ή όχι και τόσο τυχαίο). Θα ήθελα να έχω την ανωτερότητα/ψυχραιμία/καλή διάθεση να τον αντιμετωπίσω άνετα, αλλά ζορίζομαι, νιώθω ότι με πιάνουν από το λαιμό (ειδικά όταν με κοιτάει με πληγωμένο βλέμμα όλη την υπόλοιπη μέρα) και αγωνίζομαι να μην του φωνάξω "Άι σιχτίρ". Πόσο κακός άνθρωπος θεωρούμαι, από 1 μέχρι 10?
@Iris Prismatica (μ'αρέσει πολύ το usenrame σου)Πάρα πολλοί ενοχλούνται με πράγματα ασήμαντα για μας. Κι εγώ κι εσύ ενοχλούμαστε με πράγματα που κάποιος άλλος θα θεωρήσει υπερβολικό. Δεν έχουμε σχέση με αυτούς τους ανθρώπους όμως. Ας δούμε τι κάνουμε με αυτούς με τους οποίους έχουμε σχέση.Στο παράδειγμα που δίνει η Λένα με το σπρώξιμο, ο άλλος σου λέει "γιατί με έσπρωξες" και λες "δεν το έκανα επίτηδες" αλλά τον άλλον τον νοιάζει ότι έπεσε και χτύπησε. Αν έρθει κάποιος που δεν έχεις πλησιάσει και σου πει γιατί με έσπρωξες, θα τον πεις τρελό και θα φύγεις τρέχοντας. Γιατί είναι τόσο περίεργο αυτό;Αν το άτομο με το οποίο έχεις σχέση αντιδρά για κάτι που έκανες, κι ας μην το έκανες επίτηδες, ρωτάς τι συμβαίνει, γιατί αντιδρά έτσι. Αν αντιδρά για κάτι που δεν έκανες, επίσης φεύγεις τρέχοντας.Και ειλικρινά, δε χρειάζεται συγνώμη κατά τη γνώμη μου, αρκεί να ακούσεις τον άλλον. Αν σε ενδιαφέρει.
@ssgu (Ευχαριστώ για το καμπλιμάν :) ) Συμφωνώ με όλους όταν λέτε ο λογικός ισορροπημένος άνθρωπος που θα σου εκφράσει ένα παράπονο δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί απαξιωτικά, γιατί πιθανότατα υπάρχει μια βάση στην οπτική του, απλώς λέω ότι μπορεί να αργήσεις πολύ να καταλάβεις πόσο ισορροπημένος είναι αυτός που έχεις απέναντί σου. Η συνεχείς προσπάθεια να μην κακοκαρδίσεις κανέναν μπορεί αν οδηγήσει στο άλλο άκρο, να προσπαθείς να βρεις λογική σε απαιτήσεις σαφώς ακραίες.Λίγες τέτοιες περιπτώσεις έχουμε δει στο Α,μπα; Ανθρώπων που υπέκυπταν σε κάθε παράπονο του γκόμενου ή των γονιών, που δέχονατν να ελέγχουν τη ζωή τους αντί να πουν "Όχι, αυτό που λες ότι σε πληγώνει είναι παράλογο, το να μου κρατάς μούτρα επειδή δεν ακολούθησα το επάγγελμα της επιλογής σου είναι παράλογο, το να μου θυμώνεις επειδή φόρεσα φούστα είναι παράλογο";
@Iris(που κάνεις πραγματικά πολύ καλό διάλογο)όσο είναι παράλογος αυτός που μας λέει "σου κρατώ μούτρα επειδή δεν ακολούθησες το επάγγελμα της επιλογής μου¨" ή που "θυμώνει επειδή φόρεσες φούστα" τόσο παράλογο είναι να υπαγορεύει αυτό το παράπονο τις μετέπειτα δικές μας επιλογές και σκέψεις και να στραμπουλάμε την ζωή μας ώστε να προσαρμοστεί σε αυτό για να γλυτώσουμε τα μούτρα ή να επεξηγούμε τον παραλογισμό για να τον αποβάλλει. Μπορώ να αναγνωρίσω ότι είναι πχ. ματαίωση για μια μάνα το παιδί της να γίνει λχ. "καμπαρετζού" (δεν έχει σημασία πώς εκείνη το ορίζει αυτό) και να δεχτώ ότι θα κρατάει μούτρα για μια ζωή. Έχει αυτό το δικαίωμα: να νιώθει όπως νιώθει. Όσο παράλογη κι αν είναι η σκέψη της τελικά. Το να επεμβαίνει δεν έχει δικαίωμα. Μπορεί κανείς να αναγνωρίσει ότι κάποιος θα έχει μούτρα κι ότι μπορεί να έχει μούτρα με κάτι που εμείς κάνουμε/είμαστε χωρίς αυτό να μας κάνει να αλλάξουμε. Δεν ξέρω αν το λέω κατανοητά.
@ Καραβάνα 21:43(σ'ευχαριστώ πολύ!)ΟΚ όντως αυτό το καταλαβαίνω. Και ναι, καλό είναι σε κάθε περίπτωση να αναρωτηθούμε. Στην περίπτωσηάρα του συντρόφου που λέει "με στεναχωρεί να σαλιαρίζεις με τον πρώην σου" δεν θα αρκεστούμε να απαντήσουμε "ΟΚ, δικαίωμά σου, δεν σε βγάζω τρελό - αλλά θα σαλιαρίζω, κι αν σ'αρέσει", αλλά αναρωτιόμαστε "έχει δίκιο; δίνω υπερβολικά δικαιώματα; μήπως η συμπεριφορά μου είναι άσχημη; μήπως θα έβραζα κι εγώ από θυμό στη θέση του;". Στην περίπτωση του γονιού που δεν εγκρίνει το επάγγελμά μας αναρωτιόμαστε το ίδιο. Άλλα έχει σημασία και να έχουμε το θάρρος να απαντήσουμε στον εαυτό μας: "Όχι, εν τέλει έχει άδικο. Δικαίωμά του να σκάει, αλλά θα εμμείνω στις επιλογές μου", αντί να αλλάζουμε την πορεία μας, διψασμένοι για έγκριση και αποδοχή.Όποτε ναι, δέχομαι ότι καλό είναι να λαμβάνουμε *κάθε* παράπονο υπόψιν, αλλά να ζυγίζουμε και τη λογική του προτού κάνουμε όντως κάτι γι'αυτό.(Βέβαια, όσο παράπονο μπορεί να έχει μια μάνα που το παιδί της δεν έγινε γιατρός σαν αυτήν, άλλο τόσο παράπονο έχει το παιδί που δεν το δέχεται απλώς επειδή έγινε ναυαγοσώστης. Δικαίωμά της να νιώθω όπως νιώθει, αλλά και δικαίωμά του να νιώθει αδικημένος, και να προσπαθεί με τη σειρά του εφ' όρου ζωής να της καταδείξει το παράλογο της απαίτησής της. Και τα δυο παράπονα είναι, και το ένα στηρίζεται περισσότερο στη λογική από το άλλο.)
Όταν σου λέει κάποιος με ενοχλεί αυτό που κάνεις για τον τάδε και τον τάδε λόγο δεν σου λέει ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος/ατόπημα/σφάλμα/κακό. Σου λέει ότι τον ενοχλεί.Αν εσένα σε νοιάζει μόνο να μη σου πει ένας δικαστής ότι έκανες λάθος, συνεχίζεις να το κάνεις. Αν καταλάβεις γιατί τον ενοχλεί, πράττεις ανάλογα. Αν εμένα με ενοχλεί να με γαργαλάς, θα συνεχίσεις να με γαργαλάς ενώ θα μου εξηγείς γιατί είναι παράλογο που δε θέλω να με γαργαλάς; Άμα θες να είσαι με άτομα που γουστάρουν γαργάλημα μην κάνεις παρέα μαζί μου.
@ssguΚαι πολύ καλά θα έκανες! Κι εγώ χωρίς πολλά πολλά - πλέον. Αλλά ως ψαρωμένο πιτσιρίκι προσπάθησα πολλές φορές να δείξω προσοχή και κατανόηση σε απαιτήσεις και παράπονα παράλογα. Ως "καμένη στον χυλό" επέμεινα τώρα λίγο παραπάνω. Και βέβαια κατανοώ αντιστοίχως και όσους έχουν αδικηθεί από άλλους που απέρριπταν κάθε τους έκκληση και παράπονο ως "υπερβολικά".
Ρε παιδιά αλλιώς φερόμαστε σε άτομα με τα οποία έχουμε σχέση, στους φίλους μας, στους δικούς μας ανθρώπους, και αλλιώς στον κάθε άγνωστο ή οριακά γνωστό, γιατί τα μπερδεύετε;
@Iris τώρα κατάλαβα καλύτερα τι εννοείς!Πάντως στα παραδείγματα που δίνεις στο τέλος εγώ σιγά μην καθόμουνα να αναλύω αν είναι παράλογο, θα ρώταγα γιατί (μήπως υπάρχει κάνας βαθύτερος λόγος ξερωγώ) και αν ήταν όντως αυτοί οι λόγοι θα ...έτρεχα μακριά με όποιο τρόπο μπορούσα :Ρ
Σχολίασα μόνο την λογική που αναφέρει η Α, μπα και το έκανα ξεκάθαρο από την αρχή του σχολίου μου. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της ερώτησης το οποίο ουδέποτε έθιξα. Ούτος ή άλλως και η ίδια το ανέφερε σαν γενική παρατήρηση και όχι μόνο συγκεκριμένα για την ερώτηση.
@Iris, όταν κάποιος με το παραμικρό μας λέει ότι πληγώνεται και είναι φανερό ότι παραλογίζεται, τότε καταντάει χειριστικός και τον κάνουμε πέρα, για να μην μπούμε στο τριπάκι να διερευνούμε τα εσώψυχα και τις παραξενιές του. Σε αυτό έχει δίκιο ο Άλεξ, αλλά είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση.Στις συνηθισμένες περιπτώσεις, αυτό που πιστεύω ότι εννοεί η Α,μπα είναι το ότι επειδή εμάς δεν μας ενοχλεί κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν ενοχλεί και τον διπλανό μας, το ταίρι μας, τον απέναντι. Δεν "πέφτουμε από τα σύννεφα" επειδή κάποιος ενοχλήθηκε με κάτι που κάναμε και πάμε να τον βγάλουμε ανισόρροπο.
@ Haifischnet Συμφωνώ. Παραδέχομαι εξάλλου ότι αυτό που λέει η Λένα αρμόζει στις περισσότερες περιπτώσεις. Είναι λάθος η νοοτροπία "αν εγώ το βρίσκω αποδεκτό, πρέπει κι εσύ".Απλώς προβληματίστηκα επειδή, δυστυχώς, οι περιπτώσεις ανθρώπων που ενοχλούνται από πράγματα εντελώς παράλογα (ή που θα τους ενοχλούσαν δικαιολογημένα, αν ζούσαμε δυο αιώνες πριν όμως) δεν είναι και τόσο σπάνια. Εξαιρέσεις ίσως, αλλά καθόλου δυσεύρετες.Κι αν αφήσεις χώρο σ'έναν τέτοιο να αναπτύξει το σκεπτικό του μπορεί (ειδικά αν είσαι και λίγο άβγαλτος, άπειρος, ανώριμος) να βρεθείς να αποφεύγεις φυσιολογικές συμπεριφορές για "να μην τον ενοχλήσεις" επειδή "δεν είναι καταπιεστικός, απλώς σε αγαπάει πολύ" και "του έδωσες κι εσύ δικαίωμα" και "αν τον αγαπάς δεν είναι και τόσο φοβερό πχ. να μην ξαναβγείς ποτέ με φίλες σου χωρίς αυτόν και να τον στεναχωρήσεις".
Στο υποθετικό παράδειγμα με την κοπέλα σου που πληγώνεται επειδή θα πας σε επαγγελματικό δείπνο, αντί να της πεις ότι δεν πρέπει να πληγώνεται, δεν είναι καλύτερα να την ρωτήσεις ΓΙΑΤΙ την πληγώνει κάτι που για σένα και για τον περισσότερο κόσμο είναι κάτι αθώο/φυσιολογικό/συνηθισμένο; Συμφωνώ ότι το παράδειγμα είναι ακραίο, αλλά σε περίπτωση που συμβαίνει στην πραγματικότητα, όντως η κοπέλα έχει κάποιο πρόβλημα, αλλά πάλι δεν της το πετάς κατάμουτρα ότι έχει πρόβλημα. Αν θες πραγματικά να καταλάβεις, το πας λάου-λάου. Αν θέλεις να πληγώσεις, το πετάς και φεύγεις.
#7. Ζηλεύεις γιατί θα ήθελες κι εσύ να έχεις κάποιο χόμπι που να σου δίνει χαρά και να μη το βαριέσαι. Επειδή όμως είσαι ανήσυχο πνεύμα και σου αρέσει να δοκιμάζεις πολλά και διαφορετικά πράγματα δεν μπορείς να κατασταλαξεις κάπου. Αυτό είναι καλό για μένα. Η ζωή έχει πολύ ενδιαφέρον όταν ασχολείσαι με πολλά και διαφορετικά πράγματα. Κάποια σου αρέσουν πιο πολύ και τα επαναλαμβα