Το πιο ξεκάθαρο σε συμβολισμούς κινηματογραφικό είδος, το γουέστερν, που εμπνέεται από την Ιστορία των ΗΠΑ και του οποίου τα δημιουργήματα σπάνια αφήνουν ανοιχτά ζητήματα στον θεατή, γίνεται εντελώς επαναστατικά ένα πεδίο γεμάτο ποίηση και μυσταγωγία μέσω του ταξιδιού ενός νέου στην αμερικανική Δύση του 19ου αιώνα. Ο Τζιμ Τζάρμους έφυγε το 1993 για πρώτη φορά από τα στενά όρια των πόλεων και εκεί που ήταν ένας cult εκφραστής της αστικής μελαγχολίας έδειξε πως οι δημιουργικοί του στόχοι ήταν πολύ μεγαλύτεροι, υπογράφοντας, παρά τη δαιδαλώδη πλοκή, την πιο εξωστρεφή του ταινία και όχι κάτι που απευθυνόταν περισσότερο στους φίλους του. Αγαπημένος από τον κύριο όγκο της κριτικής τότε, με τους ηχητικούς αυτοσχεδιασμούς του Νιλ Γιανγκ, ο ρεβιζιονιστικός και γεμάτος χιούμορ Νεκρός έδειξε ένα άλλο πρόσωπο του Τζόνι Ντεπ, που μάλλον τον ενέπνεε το ασπρόμαυρο φιλμ, μια που έναν χρόνο πριν είχε πρωταγωνιστήσει στο εντελώς άλλων προθέσεων, αλλά εξαιρετικό, Εντ Γουντ.